This is your book, write your own story. [+Nimblepaw]

"This is your book. Whatever you’re going through right now, is your chapter. It’s not going to end your books not going to end right there… …You feel like when you’re there that those chapters are going keep going and they don’t… …I think to give you hope is to know that its either going to get better or it’s going to get different. And I can guarantee that. You just have to stay strong and you have to remember who you are…” -Austin Carlile

Met de zachte Newleaf wind door zijn rosse vacht zat Lostdream met gesloten ogen even uit te rusten na een tijd jagen. De geur van een paar versgedode prooien zat in zijn neus, en de drie lichaampjes bevestigde dat het geen 'ik wou dat ik prooi had'-geur was. Een koude rilling trok over zijn ruggengraat en hij opende zijn gelige ogen traag, en geeuwde zijn kaakspieren los. De grote Warrior zat eenzaam van de koude zon te 'genieten', en besefte dat hij weer alleen was. Zacht haalde hij zijn schouders op, hij was het wel onderhand gewoon. Hij zou nu eenmaal alleen blijven, met de paar Apprentice-vrienden die hij had. "Life's too short to waste thinking about your problems, Lostdream." mompelde hij zichzelf toe. Hij hief zijn kop toen hij iets hoorde, en zag zijn Kleurgenootje, zoals hij haar graag noemde. "Hi, Nimblepaw !" riep hij haar kalm, maar vriendleijk toe. "Hoe gaat het?" De kater trippelde op haar af, en sloeg vriendschappelijk tegen haar oor met zijn staart.

Nimble liep door het nieuw groeiende gras, dat tussen de bomen weer begon te groeien. Ze kauwde op wat takjes en speelde met het rare ronde ding dat ze een paar weken geleden had gevonden. Destijds had het naar twolegs geroken, maar door de regen en de boslucht was die eraf gesleten. Ze wist nog steeds niet wat het was, of wat de gele ster erop betekende. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Lostdream op haar af kwam gelopen. "Hey Lostdream!" zei ze opgewekt. Ze stond op en hield een takje cool in haar mond. "Goed, met jou?" vroeg ze.

De poes begroette hem opgewekt. Met een takje in haar mond vroeg Nimblepaw hoe het met hem ging. Lostdream knikte, en mompelde eerst wat. "Goed genoeg, hoor." antwoorde hij, een van zijn vaste uitdrukkingen. De grote, rosse kater zag dat ze een rond dingetje bij had. Met een frons keek hij het ding aan, het rook naar ThunderClan, maar hij was zeker dat dat niets natuurlijks was. Het zag er maar stom uit, vond hij, met die gele ster erop. "What in StarClan's name is dat, Nimble?" vroeg Lostdream de Apprentice, niet hopend dat ze een goed antwoord zou vinden. Waarschijnlijk wist ze het zelf niet, maar wat dan ook. De kater duwde zacht tegen het ding, dat wat verder rolde.

Goed genoeg? Wat bedoelde Lostdream daarmee? Het klonk een beetje depressief. Was alles echt goed met hem?
Maar hij ontwaakte haar uit haar brei van vragen die ze niet uitsprak toen hij vroeg naar het ronde ding. "Geen idee," gaf Nimble eerlijk toe. "Ik vond het een tijdje geleden tussen het hoge gras. Het stonk toen heel erg naar twoleg, maar die geur is er intussen vanaf gespoeld. Nu vind ik het gewoon leuk om mee te spelen. Kijk!" Ze deed Lostdream na en sprong op het ronde ding. Het rolde weg en Nimble kon er vrolijk achteraan rennen. Met haar poot schopte ze het weer richting Lostdream. "Het is echt vet leuk!"

Twijfelend keek Lostdream het speeltje aan. Bij het woord 'Twoleg' waren zijn nekharen overeind gaan staan, en voorzichtig bekeek hij het ding. "Vet leuk, het is ook vet leuk als de eigenaar van dat ding je meeneemt als nieuw speeltje." snauwde hij haar in zijn gedachten toe. Voorzichtig gaf de kater het een trap, en bekeek het terwijl het rolde. "Het ziet er dom uit." mopperde hij nors. Misschien kwam het wel doordat hij zich niet kiplekker voelde, maar dat ding was simpelweg stom. "En die gele ster is raar, StarClan kan dit niet gezonden hebben."

+Niets persoonlijks ofzo, Lost is niet voor rollende, Twoleg prul xD

Hmm, Lostdream was niet zo enthousiast als Nimble. Misschien kwam dat omdat hij al ouder was? Al een warrior? Maar zo oud was hij nog niet, dus ze kon zich niet voorstellen dat hij nu al een saaie, oude brompot was. "Nou.. dank je," zei Nimble een beetje sip. Ze zou er wel niet meer mee spelen nu, maar ze zou het weer met zich meerollen zodra ze weer alleen was. "Ik weet ook niet of het een Starclanbal is," zei ze. "Maar die ster vind ik wel mooi, al vervagen de kleuren wel een beetje door het de vele regen."

Lostdream kon zichzelf wel slaan. "Ik bedoelde het niet gemeen, ik heb het gewoon niet op Twoleg prullen." Hij keek naar het ding. "Ja, die ster is inderdaad heel mooi," De kater trippelde richting de bal, en boog zich erover. Zachtjes draaide hij zijn hoofd, en voelde er nog eens aan. Met een twijfelende beweging duwde hij het richting Nimblepaw. "Ik weet niet wat ik ervan moet denken, Twolegs hebben niets met StarClan te maken, dus .. Misschien was er gewoon een kleine Twoleg die het ook heeft gevonden in het bos, dan kan het misschien wel," hij vond zichzelf dom klinken. "It's a weird thing." mompelde hij daarna, met een mini-lachje. "Weird, but maybe a little bit nice."

Nimble glimlachte toen ze zag dat Lostdream een poging deed tot het leuk vinden van de bal. "Daar zat ik ook al over na te denken," gaf Nimble toe toen Lost begon over dat twolegs geen starclan kennen. "Maar zij zien natuurlijk ook de sterren als het donker is. Misschien hebben ze een ster getekend? Misschien vinden ze de sterren gewoon mooi, maar kennen ze de betekenis er niet van?" Ze wist het niet. Het was maar een wilde gok. Ze rende vrolijk naar de bal toe toen Lost die naar haar toe schopte. Ze sprong erop en beet er in, waarna ze hem weer terug schopte.

Lostdream knikte bij Nimblepaw's uitleg, en verborg zijn verbazing. "Uitleg ban een Warrior." glimlachte hij. Hij keek hoe ze de bal ,aar hem schopte, en met een geamuseerd gemauw wandelde hij richting het ding. Lostdream zakte in elkaar, zoals als hij een andere kat ging aanvallen. Met beide poten duwde hij tegen de bal toen hij vooruit sprong. De bal rolde weer naar Nimblepaw, maar Lostdream rende erachteraan, langs Nimble door en mepte weer tegen de bal. Nu er een afstand van een tiental staartlengtes tussen hen in was, duwde hij de bal weer naar zijn Apprentice-vriendin.

Toen Lostdream zei dat dat een uitleg van een warrior was, stak Nimble glimlachend en trots haar kop in de lucht. Ze vond het fijn als ze merkte dat haar antwoorden niet voor onzin aangezien werden. Lostdream leek haar zelfs slim te vinden! Met plezier keek ze naar hoe Lost de bal aanviel, naar haar toeschopte, weer aanviel, en vervolgens van een lange afstand de bal naar haar toeschopte. De bal week een beetje af, dus Nimble stormde er op af. Ze vond het heerlijk om zo te rennen en de wind door haar vacht te voelen waaien. Binnen een paar tellen stond ze bij de bal en draaide er nadenken omheen. Wat zou ze er mee doen? Ze had een plan, en grijnsde breed van plezier. "Komt ie!" riep ze. Ze zette een paar stappen naar achter, nam een goede aanloop, rende op de bal af, stak haar snuit eronder en wipte de bal met een grote boog door de lucht richting Lostdream.

De kater ving de poor een beetje op met zijn poot, en zette zijn tanden erin. Het was hard, en hij keek het raar aan. "Nevermind," mompelde hij, en gooide zich tegen de bal aan, die ver rolde. Hij begon het nog leuk te vinden ook, en geamuseerd mauwde hij.

+Kort en flut, sorry ;s

Niet veel later duwde Lostdream zich tegen de bal aan, waardoor die weer richting haar rolde. Vrolijk huppelde Nimble naar de bal toe en rolde hem weer terug. Ze liep zelf achter de bal aan, die precies voor Lostdream terecht kwam, en ging voor zijn neus zitten. "Waarom heb jij eigenlijk geen leerling?" vroeg ze benieuwd. De meeste warriors hadden een leerling, maar ze had Lostdream nog nooit samen met een apprentice gezien. Ze ging er vanuit dat Firestar hem geen leerling had toegewezen.

Lostdream dacht even na over haar vraag, en bereide zijn zinnen voor in zin hoofd. "Wel," begin de kater. "Misschien vind Firestar me nog te jong. Ik ben zelf nog niet zo lang Warrior." Hij keek Nimblepaw even aan, en voelde even een jaloers geven jegens de Mentor van haar. Hij hoopte dat hij ook zo'n gezellige Apprentice zou krijgen. "Maar de kans bestaat natuurlijk dat ik ee volgende Ceremonie eentje krijg." knipoogde hij, waarna hij de bak voor Nimblepaw wegsloeg en plagerig zijn tong uitstak. "Jonge Warrior, veel te oude Kitten." sprak hij zichzelf toe in zijn gedachten, maar grinnikte dat snel weg.

Nimble dacht even na over Lostdream's mogelijke verklaring, en knikte. "Ja, dat lijkt me wel logisch. Misschien willen ze je niet meteen opzadelen met de verantwoordelijkheden van een leerling, maar je zelf nog je eigen weg laten vinden nu je pas net een warrior bent." Het leek haar heel leuk om later zelf een mentor te zijn, maar voorlopig wilde ze die verantwoordelijkheden echt nog niet. "Het lijkt me leuk als je een leerling krijgt. Misschien kunnen we dan eens een dubbeltraining hebben, met jij en Snowdrop als mentoren." Maar haar idee werd verstoord toen Lostdream de bal weer wegtrapte en hij speels zijn tong uitstak. Nimble lachte breed en rende de bal achterna.

Het idee van de dubbeltraining spookte nog door de kater's hoofd, terwijl Nimblepaw achter de bal aanrende. Langs één kant wou hij dat wel, maar hij wist niet of Snowdrop hem wel mocht. Lostdream schudde zijn hoofd, en sprak zichzelf streng toe dat er geen reden was tot zichzelf zo op te jagen in dingen. Zijn blik gleed over het terrein, en bleef hangen op Nimble. Nog steeds van Lostdream die bal een raar ding, maar al minder dan in het begin. "Hé," begon hij. "Zou het mogelijk zijn dat ding in de lucht te doen?" Het klonk heel scheef, maar hij bedoelde of het ding zou kunnen vliegen. Met een vragende blik wachtte hij af.