I'm the number 1 living and breathing rockstar [OPEN]

baby, i got a plan

run away fast as you can

Lief dagboek.

Ik ben Laliq. En hierboven zie je mijn drie honden. Nou, eigenlijk zijn het de honden van mijn baasjes. Nou, eigenlijk is dat wat zij denken te zijn, want eigenlijk ben ik de baas in huis. Koning Laliq.
Zoals je ziet ben ik erg knap. Misschien wel de knapste van de wereld. Al weet ik niet zo goed wat de wereld is, want ik ben nog nooit buiten mijn koninkrijk geweest. Binnen mijn koninkrijk heb ik alles wat mijn hartje begeert: eten, een slaapplek en bedienden. Iedere avond om zes uur krijg ik eten. De vogel in het huisje aan de muur kondigt dat altijd aan door uit zijn huisje te vliegen en zes keer te fluiten.

Voor mijn dynastie was het heel anders in het koninkrijk. Slaven hadden veel meer rechten. Zo hadden ze allemaal hun eigen bed die ze met niemand hoefden te delen. Belachelijk. Nu ik de koning ben heb ik recht op alle slaapplaatsen. Ze mogen blij zijn dat ik zo vriendelijk ben ze naast me te laten slapen. Maar alleen als ze m’n buik kriebelen, anders plas ik als straf. Soms namen de slaven ook een lange vakantie. Dan konden ze wel weken wegblijven en mij achterlaten met de buurvrouw, die voor mij zorgde. Dit kon natuurlijk niet. Als straf heb ik mijn koninklijke sanitair door het huis verspreid. Nu blijven ze altijd thuis.

Zoals je ziet is het veel beter nu ik de macht heb gegrepen. Zo moeilijk was het eigenlijk niet. Kijk naar me, ik ben adorable. Eén blik richting die menselijke wezens en ze waren voor me gevallen. Volgens mij zijn ze verliefd op me, en nu bedienen ze me uit vrije wil. Zonder salaris! Ik heb dit goed geregeld.

En dan heb ik het nog niet eens over de vrouwtjes gehad! Maar dat, jonge kinderen, is voor later.

Maar ik begin oud te worden en ik zal niet voor altijd leven. Daarom is het noodzakelijk om het woord van mijn rijk, mijn empire en mijn recht door te vertellen, zodat anderen van mij kunnen leren. Daarom vertel ik mijn verhalen van avonturen die ik iedere dag beleef door.

Laliq keek om zich heen. Zijn rijk was gigantisch, formidabel, en hij was er tevreden mee. Het was binnen in zijn paleis lekker warm, maar hij had behoefte aan wat frisse lucht. Hij liep naar de deur en gebruikte zijn eigen V.I.C in- en uitgang om naar buiten te gaan. Eenmaal buiten keek hij weer om zich heen. Ja, ook hier was het nog precies zoals hij wilde. Aan het eind van zijn koninklijke tuin stond een muur. De muur was hoog en bevatte een uitkijktoren. Soms, als hij in een actieve bui was, klom hij daar naartoe. Vandaag was zo’n dag. Hij klom op de muur en keek naar het ongetemde, woeste gebied dat aan zijn koninkrijk lag. Daar leefden de ongetemden, de wildlingen, de gore wezens met takjes in hun vacht en eten in allerlei vormen. Hij rilde bij de gedachte. Hij gaf voorkeur aan zijn in bloemetjes gevormde brokken. Dát was pas lekker eten. En het werd geserveerd. Hij hoefde er niks voor de doen.

Hij legde zijn goed gevormde heupen op de muur en keek om zich heen. Gelukkig was alles rustig. Maar wacht.. Wat was dat?! Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken. Het was een andere kat! Laliq slaakte een kreet. EEN WILDLING! EEN INVASIE! ALARM ALARM!

1 sprong meer was niet nodig om over het hek heen te springen. Hij keek naar de tuin waar hij in was beland. Met zijn oren en neus contoleerde hij of het een hond vrije zone was. Gelukkig, was de enige geur die hij rook kat. Een verveelde zucht verliet zijn mond terwijl hij staarde naar de gekleurde visjes. Langzaam zwemde de diertjes door de vijver zonder zijn aanwezigheid op te merken. Draco liet een afkeurend geluidje horen en draaide zich toen om richting het huis. Zijn schaduw viel op het water en de visjes zwommen snel richting de veiligheid. Met een elegante tred liep de jonge kater richting het huis, na dat hij zijn geur had achtergelaten op een paar rozen. Bij de voordeur aarzelde hij even, was ditwel verstandig? Hij haalde zijn schouders op en liep naar binnen door het kattenluikje. Eenmaal binnen waren de geuren overweldigend. Een afschuwelijke stank trok zijn aandacht en leidde Draco richting het aanrecht. Stap voor stap sloop hij door het huis en spiste zijn oren. Hij concludeerde dat er niemand thuis was en haalde opgelucht adem. Hij sotnd nu voor het indrukwekkende aanrecht dat gemaakt was van een soort glanzende steen. Een zelfvoldaane glimlach sierde zijn mond toe hij in een sprong ophet aanrecht zat. Vanaf daar kon hij de oorzaak van de vreselijke geur zien, een twoleg had het eten laten verbanden. Draco snoof afleurend en draaide zich om. Met een paar eenvoudige handelingen maakte hij een ramp van de keuken waarna hij zich omdraaide en te reden door het luikje klom. Op naarde volgende tuin dacht hij, en liep richting de volgende tuin. 'Dat lijkt me niet verstandig' siste een zacht stemmetje in zijn hoofd dat hij de naam Dree had gegeven. De stem negerend liep de witte kater vrolijk richting de volgende tuin. Hij sprong met iets meer moeite deze keer op het hek en keek om zich heen. Toen zijn blik viel op een oude kater die in een soort uitkijktoren zat en rezen al zijn harem omhoog. 'Oprotten' siste hij terwijl Draco zo dreigend mogelijk probeerde te kijken, hij was klaar voor een gevecht.