De laatste sneeuwstorm?

De door de wind gedragen wolken vulde de hemel met een half witte half grijze laag. De zon was al een tijdje niet aan de hemel te zien geweest en had dus ook niet voor opwarming van het territorium gezorgd. De rossige poes was goed te zien, afgetekend tegen de witte laag sneeuw. Logisch, haar vacht had geen schutkleur. Toch was wel een deel van haar lijf wit. De buik en daarmee ook de poten van de poes die lager bij de grond lagen. Deze baande zich bij elke stap door de toch nog hoge laag sneeuw. Softvoice was ondanks de vermoeidheid die ze in haar hele lichaam voelde was toch op jacht gegaan. Een mislukt uitstapje. Ze had niks gevangen en probeerde zich nu een weg terug naar het kamp te banen. Iets wat ongerust richtte ze haar blauwe ogen op de hemel, deze was al vrijwel helemaal gevuld met kleine witte sneeuwlokjes. Althans.. Kleine? Ze leken alsmaar groter te worden. Haar ogen richtte zich weer voor zich terwijl ze haar oortjes plat op haar kop drukte. Wat zoekend keek ze rond, welke kant moest ze ook alweer op? Door de vele sneeuw waren de juiste geursporen moeilijk te vinden. Met enkele moeite ging ze op haar achterpoten staan, haar kop hoog in de lucht heffend. In haar ooghoek zag ze een klein oranje vlekje. Ze draaide haar kop die richting in en ontdekte een kat, Nimblepaw. "Nimblepaw!" Haar stem klonk een tikkeltje schor, maar de wind - die steeds heviger werd - zat haar mee en bracht haar stem waarschijnlijk toch ver genoeg om in het gehoor van de apprentice te komen.

Een tikkeltje bezorgd keek ze naar de apprentice die iets wat onhandig door har korte poten door de sneeuw naar haar toestapte. Waarom was zo'n jonge apprentice hier alleen terwijl vele katten deze storm toch misschien wel hadden zien aankomen. Ook zij had vanochtend aan de lucht al gezien dat het niet het allerprettigste weer vandaag zou worden. Alleen dat het zo erg zou worden had ze zeker niet verwacht. "Softvoice," De warrior knikte ter begroeting. Ook het bovenlijf van Soft was inmiddels bedekt met een niet al te dunne laag sneeuw, en als ze zo naar de lucht keek, zou die laag alleen nog maar groter worden. "Wat ben ik blij om jou te zien. Laten we snel naar het kamp teruggaan." De woorden schrokken Softvoice op uit haar gedachten. Het kamp, ja, daar moesten ze zo snel mogelijk zien te komen. Een tikkeltje zenuwachtig keek ze om zich heen, maar amper verder dan twee meter kon ze niet kijken. Ongerust wende ze zich weer op Nimblepaw. "Ja, dat is inderdaad wel een goed idee," Ze antwoordde alsof het allemaal een grote grap was. Ze stak haar snuit nog een keer in de lucht en snoof diep. De geuren, die ze al rook, waren zwak en zouden moeilijk zijn te volgen. Conclusie: Ze had geen idee meer waar ze was! "Misschien ehm..." Ze schaamde zich voor het feit dat ze zelfs het kamp niet in haar eentje terug kon vinden. "Ik weet eigenlijk niet zo goed waar we zijn, de geuren zijn door de sneeuw zwak..." Ze probeerde niet paniekerig te klinken en hield zich in voor Nimblepaw. Zij was hier immers de warrior, degene met de verantwoordelijkheid.

Verantwoordelijkheid. Waarom klonk het in haar oren toch zo negatief? Misschien dat het haar moeder was geweest die haar deze klank aan het woord had gegeven. Want, verantwoordelijkheidsgevoel had haar moeder nooit gehad. Ze had haar kittens op jonge leeftijd in de steek gelaten. Niet fysieke, maar wel mentaal. Ze had in haar eigen wereldje geleefd. Toch was haar moeder een voorbeeld voor Softvoice. Het gewoon andersom doen, dan kwam het wel goed. Het was voor haar een droom om kittens te krijgen. Van die kleine lieve pluizenbolletjes... Maar ja, niet zonder de juiste partner natuurlijk. Ook dat was iets dat ze anders deed dan haar moeder. Want haar vader was een rogue geweest, eentje die na zijn behoeftes Cloudpool, zoals haar moeders naam was geweest, gewoon had gedumpt. Meerdere keren was Softvoice boos op haar moeder geworden, maar nu besefte ze dat zij er waarschijnlijk ook niet zoveel aan had kunnen doen. Maar ja, verantwoordelijkheidsgevoel dus. Iets wat ze nu had, over een apprentice, in een sneeuwstorm. Eigenlijk klonk het belachelijk. "Oh nee!" Deze woorden lieten Softvoice uit haar gedachten opschrikken. Ze richtte haar ogen weer op Nimblepaw en op haar gezicht was af te lezen dat ze toch echt de waarheid had gesproken. Softvoice zag de jonge poes kijken, waarschijnlijk opzoek naar een plek om te schuilen. Niet eens zo nutteloos. Koortsig begon de warrior ook om zich heen te kijken. Tevergeefs, er was gewoon echt niets te zien. En de storm werd alsmaar erger! Ze voelde haar natte vacht plakken aan haar huid, de kou drong langzaam door en het zou niet meer lang duren of ze stond hier te bibberen. Dan werden ze allebei ziek... Ze voelde hoe Nimblepaw zich tegen haar flank aanduwde. Zelf deed Softvoice hetzelfde. Om elkaar niet kwijt te raken, maar ook om lichaamswarmte te behouden. "Wat moeten we doen?" Het was een vraag die ze in eerste instantie niet kon beantwoorden. Hier blijven staan was niet slim, ze zouden doodvriezen als de storm nog lang aanhield. Maar in het wilde weg rond gaan lopen ook niet, ze zouden geheid de weg kwijtraken. "Ik..." Ondanks dat ze vlak naast elkaar stonden moest ze haar best doen om boven de wind uit te komen. "Ik denk dat we maar heel langzaam in de richting waarvan we denken dat het de goede is moeten gaan lopen. En dan maar hopen dat we iets van een schuilplaats tegenkomen." Het was een onzeker plan, maar iets anders dan dat kon ze niet bedenken.

"Iiisss goed," Blij dat de kitten er mee instemde hoorde ze de trillende woorden aan. Hierdoor merkte ze op dat ze zelf ook bibberde, en niet zo'n beetje ook! De koude sneeuw was allang door haar dunne vacht heen gedrongen. Bewegen was inderdaad wel een goed idee. "W-welke kant?" Softvoice drukte haar oren plat in haar nek om ze nog enigszins tegen de kou te beschermen. Ja ehm... Welke kant op? Vanaf waar was ze ook al weer gekomen. Tevergeefs begon ze weer naar een aanknopingspunt te zoeken. Deze niet vindend  wist ze dat ze haar oriëntatie gevoel compleet kwijt was. Maar langer konden ze hier ook niet blijven staan, dus besloot ze rechtdoor te kiezen, dan hadden ze in elk geval de sneeuw in de rug. Zonder te laten merken dat ze geen idee had waar dit heen zou leiden zette ze de eerste stap. "Kom," Wenkte ze Nimblepaw. Ze probeerde het ondanks dat ze moest schreeuwen toch nog een beetje bemoedigend te laten klinken. Vermoeid zette ze een tweede stap naar voren. Het ging moeizaam, haar spieren waren klam en wilde niet meewerken en met de al op de grond liggende sneeuw als barrière zouden ze niet heel snel voorruit komen. Toch stapte ze stug voort, af en toe een schuine blik naar achter werpend om te kijken of Nimblepaw haar nog wel volgde,  vastberaden een schuilplek te vinden.

Haar blauwe ogen waren tot spleetjes geknepen terwijl haar blik steeds maar weer de omgeving afzocht naar een schuilplaats. Ze had zich zo klein mogelijk gemaakt, om zo minmogelijk sneeuw op te vangen. Haar staart zat tussen haar poten, de anders zo vrolijk omhoog staande oortjes lagen nu op haar kopje en ze was bijna in een sluiphouding gaan lopen. Dit was alles behalve verdraaglijk of leuk. Ze hijgde en hield heel even stil. Ze merkte dat de hoop haar begon te ontglippen. Hoe zouden ze hier ooit uitkomen? Het kon nog uren duren tot deze sneeuwstorm voorbij was, wat zei ze, dagen! En voor die tijd moesten ze het kamp of een schuilplaats vinden. Maar ze waren nu al een tijdje aan het lopen en hadden nog niks gevonden. Bijna begon ze te beseffen dat het misschien wel hopeloos was en dat ze allebei hier onder de sneeuw begraven zouden sterven. Maar ze mocht de moed niet opgeven! Voor zichzelf niet, maar al helemaal niet voor Nimblepaw. Stapvoets vertrok ze weer, probeerde zich zo snel mogelijk voort te bewegen terwijl ze af en toe een blik naar achter wierp, kijkend of Nimblepaw daar nog wel liep. Maar toen opeens, een grote windvlaag. Ze probeerde in paniek iets vast te pakken wat houvast gaf, haar nagels kerfde door de sneeuw terwijl ze zich nog kleiner maakte dan ze al was. In dit moment van paniek was ze heel even Nimblepaw vergeten. Die was veel kleiner dan zij was! In een reflex draaide ze zich om. Nimblepaw? Waar was ze?! Haar blik gleed over de sneeuw, maar omdat haar gezichtsveld door de sneeuw nog steeds niet zo groot was zag ze de apprentice nergens. "Nimblepaw?" In haar schorre stem was de duidelijke paniekerige ondertoon te horen. "Nimblepaw!" Schreeuwde ze nog een keer maar nu harder. Misschien was ze wel door de windvlaag meegenomen. Zou dat kunnen? Ze was kleiner dan dat Softvoice was en had daardoor ook veel minder gewicht. In een mislukte poging probeerde ze op haar achterpoten te gaan staan, maar de volgende windvlaag - weliswaar zachter dan de vorige - blies haar om. Snel stond ze op, de sneeuw uit haar ogen knipperend. De paniek om Nimblepaw werd steeds groter. Wat moest ze doen? "Softvoice!" Haar hart maakte een sprongetje. Nimblepaw was er nog. Meteen sprintte ze op de plek van het geluid af. "Hier kunnen we schuilen!" Ze leefde nog en had zelfs nog een schuilplek gevonden ook! Diep opgelucht drukte ze haar snuit tegen die van Nimblepaw. "Je was opeens weg, ik zag je nergens en..." Een kleine traan gleed over haar wang, maar verdween al snel tussen de sneeuw op de grond. Snel schudde ze zachtjes haar kop om meer tranen geen uitweg naar buiten te geven. Ze was gewoon zo blij nu... Nu Nimblepaw nog leefde. Want ja, ze had het ergste gevreesd. Met een schuine blik bekeek ze de omgevallen boomstam. Nergens was een ingang. "En, hoe denk je dat we hierin gaan komen?"

Ze knipperde wild met haar ogen, dit was niet het moment voor tranen of emoties. Ze moesten overleven en dus een schuilplek hebben. Zachtjes schudde ze met haar kop, de emoties van zich afwerpend. "Graven!" Graven? Ze moesten toch in die holle stam, niet in de sneeuw. Softvoice fronste terwijl ze haar blik inspecterend naar Nimblepaw keek. "Hieronder is een ingang." Ah, vandaar. Wild begon ze de apprentice te helpen. Met haar poten schepte ze het sneeuw naar achter. Het verkleumde haar poten en benen, maar de rest van haar lichaam warmde er van op. En dat was een goede motivatie om verder te gaan. Steeds sneller, maar zonder de precisie te laten ontglippen. En toen... Was dat niet een ingang? Voor zich zag ze een heel klein stukje van een zwarte holte. Zou het? Nieuwsgierig keek ze naar Nimble. "Is dat het?"

Note: Sorry, korter dan anders ~

"Ja!" hoorde ze opgewekt van naast zich. "Dat is het!" Een grote glimlach verscheen op haar snuit. Over niet zo'n hele lange tijd zouden ze kunnen schuilen. Nog maar heel even graven. Haar oortjes schoten omhoog, terwijl ze even een blik op de gravende Nimblepaw wierp. Ze volgde haar voorbeeld. Met een grote kracht dook haar voorpoot in de sneeuw, waarna ze deze omhoog schepte en naar achteren wierp. De opening werd groter en het vooruitzicht op een warme plek om te schuilen steeds hoopvoller. En ja hoor, Nimblepaw, die een stukje kleiner was dan zijzelf, kon erdoor. Met bijna een gevoel van jaloezie zag ze de apprentice door de ingang verdwijnen. Voorpoot in de sneeuw, schep en weg met die sneeuw! Nog maar een paar schepjes en de opening was ook voor haar groot genoeg.
Hijgend bleef ze even staan, maakte zich zo klein mogelijk en kroop door de smalle ingang. Eerst haar kop, vlak gevolgd door haar rug en staart. Het was een hele opluchting, geen sneeuw meer, geen wind. Uitgeput liet ze zich neervallen waarna ze even haar ogen sloot. Rustig probeerde ze haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Diep in, diep uit. Voorzichtig sloot ze haar staart om haar poten terwijl ze overeind krabbelde. Wild schuddend probeerde ze de ergste sneeuw uit haar rossige vacht te verdrijven. Haar ogen richtte ze op Nimblepaw, terwijl er een grijns op haar snuit aanwezig was. "We hebben het gered!"

Haar ademhaling was weer normaal, maar ze was nog steeds uitgeput. In haar poten voelde ze de kramp van de lange inspanning en haar ogen stonden zwaar. Het was ook vermoeiend geweest, vooral het laatste graven had zijn tol geijsd. Misschien was ze er iets te enthousiast mee bezig geweest, niet beseffend wat de gevolgen daarvan zouden zijn. Misschien, een smalle glimlach verscheen op haar snuit. Zuchtend liet ze zich neerzakken waarna een grote gaap haar mond verliet. Nimblepaw kwam tot haar grote genoegen dicht tegen haar flank aanliggen, het zou hen warmte geven. Haar vacht was nog altijd nat en zat diep tot op haar huid vastgekleefd, maar, het witte laagje van sneeuw was er nu gelukkig af. Het zou niet lang duren tot haar vacht zou zijn opgedroogd, dan zou ze zichzelf wassen. Tevreden snorde ze terwijl haar blik naar de apprentice gleed. "Hopelijk stopt het snel met sneeuwen. We moeten er wel ook voor zorgen dat er niet te veel sneeuw op de opening komt te liggen. Anders komen we er niet meer uit." Uit de richting van Softvoice kwam een grinnikend geluid. Wat was het toch een intelligent damentje! Zelf had ze daar nog niet eens aan gedacht, Nimblepaw wel. Haar mentor mocht wel trots op haar zijn, dat ze zo vooruitziend was. Ze knikte zachtjes. "Ja, zeker," Grijnsde ze. "Misschien dat we af en toe even een kijkje kunnen nemen en het overtollige sneeuw weg kunnen graven."

Een hemel vol wolken, een witte heldere laag, zo ver kon je nu dus kijken. Er waren geen sneeuwvlokjes meer die naar beneden danste, er was geen harde wind meer. Vol ongelovigheid keek Softvoice door de opening naar de hemel. Ze zag hoe Nimblepaw langs haar heen sprintte, naar buiten. "Nee, niet..." Ach laat ook maar, ze mocht best even in de sneeuw gaan liggen, ze zouden zo toch wel naar het kamp vertrekken. Dan zouden ze allebei lekker in hun eigen nest kunnen gaan liggen. Zelf klom ze voorzichtig naar buiten, haar ogen nog steeds op de hemel gericht. Het zag er niet naar uit dat er nog een storm zou komen, maar de vorige had ze ook niet zien aankomen, dus ze wilde nu eigenlijk het liefst zo snel mogelijk naar het kamp. Voor als. "Nimble?" Vroeg ze aandacht van de apprentice. "Ik wil graag zo snel mogelijk weer naar het kamp," Ze glimlachte vlouwtjes, het was moeilijk haar angst en ongerustheid met iemand de delen. "Dan kunnen we daar lekker opwarmen."