Skykit and Thunderpath

Het voelde hier erg koud. Ze voelde iets meegeven en het volgende moment lag Skykit op de grond. 'Auw!' riep ze boos, terwijl haar oortjes naar beneden gingen en Skykit naar boven keek. Ze sloeg boos met haar pootje tegen haar aanvaller. Haar aanvaller rolde weg en bleef ergens haken. 'Eigen schuld,' zei Skykit boos, terwijl ze haar neusje in de lucht stak en haar ogen sloot. 'Puh!' Skykit keek naar haar aanvaller. Die bleef gewoon liggen. Het zag er helemaal niet uit naar een kat. Het was bruin en langwerpig. En haar pootje had iets hards gevoeld. Het stond er vol mee in dit gebied. En er zaten kleine beestjes in die veel geluid maakten. Boos keek Skykit naar haar aanvaller, om vervolgens door te lopen. Haar pootjes maakten bijna geen geluid op de zachte bosgrond. Skykit vond het maar koud. De wind rukte zich diep tussen haar langharige vacht door, waardoor Skykit een beetje rilde. Ze voelde af en toe iets nats. Maar wel voelde ze dat maar een of twee keer en dan hield het op. Wat was dat? Skykit liep gewoon verder. De vertrouwde geuren waar iedereen bij het gebied waar zij verbleef rook, verdween langzaam. Skykit begon bang te worden. Ze wist de weg al niet meer terug. Misschien was Dapplekit hier ook ergens in de buurt! Skykit snorde zachtjes. 'Dapplekit! Geen verstoppertje spelen! Ik weet dat je daar bent!' riep Skykit, terwijl ze naar de bewegende struiken keek. Kleine kraaloogjes keken haar zwijgend aan. 'Ik heb je!' riep Skykit en ze liep richting het struikje. Ze nam een aanloop en sprong. Meteen hoorde ze iets wegrennen en haar poot graaide naar de plaats waar het trippelen was gestorven. 'Ik heb je!' riep ze blij. Meteen voelde ze ook iets kleverigs. 'Dapplekit? Je bent niet leuk!' klonk het nu klagend vanaf Skykit's kant. Boos duwde ze met haar neusje de in de weg liggende struiken weg en keek boos naar het beestje dat Dapplekit moest voorstellen voor zich. Het zag er helemaal anders uit. Geen leuke vlekken. Alleen maar grijs. En de haartjes erop waren ruw. En er zat iets roods aan. Maar wat het meeste opviel, was dat het diertje haar nauwelijks leek aan te kijken. Het had een enge blik in zijn ogen en Skykit smeet het met een kreet weg. Snel rende ze weg, weg van dat enge ding. De grommende beesten verderop maakten haar nog meer bang. Monsters! Skykit liet nog een kreet horen en met platte oortjes ging ze zitten op de grond, haar schouders gespannen. 'Dapplekit?' piepte ze bang, alhoewel ze zeker wist dat hij met zijn stem dat gegrom niet kon veroorzaken. Maar wat dan wel?

Graypaw verveelde zich altijd op zulke dagen dat er niks gebeurde in het kamp of daarbuiten. Iedereen was druk bezig met zijn of elkaars vacht of de Prooienstapel groter maken voor genoeg voor alle katten in het kamp. Voor hem konden ze allemaal barsten. Nou...bijna allemaal. Scytheshade, Viperpaw, Darkpaw, Purplestorm en Brokenstar die mocht hij wel. Maar zijn eigen familie, die was het ergst. Vooral zijn vader, de goedzak! De minst erge van allemaal waren Naughtykit en Raindrop. Die konden ook nog, maar de rest hat hij niks mee. Maar goed, terug naar het heden. De gedachten van de ochtend was voorbij. Alles wat al was gebeurt boeit niemand.
Een bolletje wol zat verscholen in de dikke struiken. Maar dit was geen normale plek voor een kat in training. Nee, dit was het Thunderpath. Een van de gevaarlijkste dingen die in dit Woud voorkwamen. De monsters die met groote snelheden voorbij sprinte gaven je geen genade. Graypaw was er bijna geweest door dat soort vreemde reuzachtige dieren. Maar gelukkig was het op het nippertje, anders was zijn kop eraf gegaan. De geuren van die monsters stonken naar kraaienvoer, maar dan erger. Het bleef in je neus zitten als gif. En dat is het ook. Als je het inkrijgt, veel te veel inkrijgt ben je K.O! Je bent dan niet doot, nee zeker niet, je bent alleen vergast als het waren. En die vreemde grond waar die monsters maar niet vanaf gaan is ook erg. In Nieuwblad, op die hete dagen gaat die grond aan je poten smelten. Dat is niet fijn.(lol)
De kater die verscholen zat in de bosjes was Graypaw. Om zijn witte poot zat een dood vogeltje. Je kon het bijna geen vogel meer noemen. Die botten staken uit het lichaam en het meeste vlees en veren waren weg. En zij witte voorpoten waten half rood door het bloed dat ervan af droop en natuurlijk van zijn mond. Hij was er zo op gesteld dat hij de pootstappen van een kat niet hoorde aankomen. Maar zijn oren spitste zich toen hij een onbekende stem hoorde van achteren. Bij het steeds dichter bijkomende geluid ging hij rechtop zitten. Hij zag alleen maar poten, maar die zagen er niet groot uit. teminste, ze waren kleiner dan die van hem. Hij zag in zijn ooghoek een kitten naar hem kijken. Het keek verward, waarschijnlijk hat ze hem hier niet verwacht, en Graypaw hat deze poes hier ook niet verwacht. Door de schaduw die op Graypaw viel zag hij er duister uit en zijn ogen groeide gemeen als het ware. Opeens rende de Kit snel weg. Er verscheen een gemeene grijns op zijn gezicht. Hij gaf de kit een voorsprong, daarna rende hij er achter aan alsof het een prooi is. Na eeen eindje achter de kit aan te hebben gerend vond hij het wel genoeg gespeeld. Met een groote sprint kwam hij dichter bij de poes en gelijk daarna sprong hij voor haar met ontbloote nagels en een sluwe blik. 'Hallo kleindje, wat doe jij hier zowel alleen in het bos?' Siste hij uitdagend. Dit zou wel eens zijn eerste moord zijn!

(Zo goe :3)

Het gevoel dat iets haar achtervolgde, werd met elke stap erger. Daarom zette Skykit er ook meer vaart achter. Tegelijk kwam er een gevoel van spijt op. Waarom was ze niet gewoon in het kamp gebleven, veilig bij Moonpaw? Waarom was ze niet gewoon weggerend meteen al toen ze dat lawaai hoorde? Waarom was ze nu weer zo erg nieuwsgierig? En waarom zat ze hier alle dingen af te vragen waarom iets was? (Vaagxd) In ieder geval, achter haar rende een kat, misschien wel een aanvaller en zij was niet snel genoeg, merkte ze nu al op. Toen ze iets over zich heen zag vliegen, piepte ze vol angst. 'Nee!' riep haar hoge, melodieuze stemmetje uit. Toen ze de kater zag kijken, keek ze naar beneden. Haar hart leek even stil te staan, maar haar houding bleef angstig tegenover de kater. Haar oortjes zaten plat tegen haar kopje aan en ze vond de moed niet om te spreken. Ze kon alleen maar aan Crookedstar en aan Moonpaw denken, die ver weg zaten in RivierClan en haar niet konden redden. De kater had een geheel andere geur bij zich, eentje die niet herkenbaar voor haar was. Misschien WindClan? Daar had Crookedstar iets over gezegd, over de verschillende Clans. 'I-Ik ging op expeditie,' legde ze uit aan de kater, terwijl ze hem bang aankeek en alleen maar verder naar achteren kroop. 'Wie ben jij?' vroeg ze, terwijl ze een snelle blik over het lichaam van de kater liet gaan. Hij was veel, veel en veel groter dan haar. Maar kleiner dan Moonpaw. Die was iets groter. Dat kon Skykit vanaf hier ook wel inschatten. Ze keek naar de kater met een bange blik. Zijn blauwe ogen stonden ook op zo'n manier wat ze nog nooit gezien had. Net alsof hij op haar jacht wou maken of zo. Zo had het trouwens ook geleken toen ze hard moest wegrennen voor hem. Ze keek hem aan. Zijn ogen hadden... Skykit kon het niet plaatsen. Het was een mooie kleur ogen, alleen keken ze niet op dezelfde mooie manier als dat zou moeten. Ze keek naar de kater. Haar oren gingen plat tegen haar kopje aan. Ze keek naar de kater. 'Waarom doe je zo?' vroeg Skykit, terwijl ze de kater niet-begrijpend aankeek.

(Sorry, ik moet eten. Volgende keer is het langer)

De kit was doodsbang voor hem. Ze trilde helemaal maar verroerde geen vin. Maar drukte wel steeds dichter bij de grond van angst. Ze wou vast niks fout doen zodat ze afgeslacht zou worden(:#). De klauwen van de Shaduwclan kat schraapte over het gras heen, zijn staart wild heen en weer zwaaide en zijn scherpe tanden liet zien. Een sterke wind kwam langs gewaaid, die nam de verse geur mee van een konijn in de beurt. Graypaw reageerde er niet op, zijn ijskoude ogen bleven op de kleine poes gericht. 'I-Ik ging op expeditie,' Antwoorde de kat aan hem. Graypaw ging vroeger ook altijd op zoek naar alles en nog wat. Maar hij werd nooit betrapt door een andere kat van een andere clan. Okee één keer maar, maar dat was anders. Graypaw zette nog een stap vooruit naar de poes. Ze was wit gemenkt met een mooie kleur bruin. Hier en daar was het iest donkerder dan in de andere hoekjes en sommige pluktes waren een beetje grijs. De donkere wolken kwamel langsgedreven in de lucht en verstopte de zon. Geen een straalje kram er meer door.
De poes keek hem angstig aan terwijl ze achteruit trippelde. Graypaw vond dit alleen maar vermaak voor hem. Angst van andere was een mooi gezicht voor hem. Zelf zijn eigen angst die hij bijna niet hat was vermaak. 'Wie ben jij?' Kwam er uit de mond van de kit. Graypaw deed nog een stap vooruit met nog een grootere gemene grijs op zijn kop. 'Ik ben je grootste nachtmerrie'. Siste hij. De andere zin van de poes hoorde hij zelfs niet meer. Zijn gedachte was alleen nog maar bij het pijn doen van deze poes. Meteen na die zin rende hij naar de kit toe en probeerde haar bij haar poot te pakken om haar daarna in de lucht te gooien. Zijn ogen kon je niet zien door de schaduwen die hem onringde.(ofzo) Sorry voor de

late reactieD:
ps. lol net als bij Scourge en Tigerclaw >D
Sorry, zo beter :3

Geschrokken keek ze naar de grijze kater. Ze drukte zich nog dichter dan al kon tegen de grond. Werd deze expeditie haar laatste? Werd deze expeditie haar dood? Ze gilde het uit toen een scherpe pijn in haar poot kwam. Ze voelde de lucht even langs zich afsuizen, om een harde klap te voelen. Het duizelde in haar hoofd en Skykit keek geschrokken omhoog naar de kater. De pijn was heel erg scherp in haar poten. Hoe zou ze nu nog terug kunnen gaan? Sterker nog, zou ze nog terug kunnen gaan? Even wou ze dat Crookedstar hier was, of Dapplekit, om haar te beschermen. Bang keek Skykit met een mengeling van ongeloof naar de grijze kater. Zijn ogen leken groen kleurig, maar dat kon ze niet met de nodige preciesheid zeggen. Ze keek bang. Alleen maar bang. Ze kon nog niet vechten. Hoe kon een kit van een maan nu vechten? Skykit keek bang naar de kater. Haar poot was er niet zo erg aan toe zoals ze dacht, omdat de tanden van de kater wel scherp waren, maar nog vrij sterk in ontwikkeling waren, dus had die niet de kracht die een volwassen kater zou moeten hebben en daar had Skykit eigenlijk nog geluk mee. De klap zelf, van het door de lucht gaan, was iets harder aangekomen en Skykit keek, kreunend van de pijn, naar de kater. Smeken bij deze kater hielp toch niet. Hij zag het op een of andere afschuwelijke manier meer als een aanwijzing om haar te doden. 'Ga weg!' riep ze tegen hem, toen ze dacht dat hij dichterbij kwam. Bang hield ze haar uitgeklapte klauwen voor zich uit. Die waren voor een kit van een maan net zo klein als een pink. Ze waren nog niet gegroeid. Trouwens, als Skykit zou bijten, was de kans dat deze kater iets scherps voelde minimum. Maar wat kon ze anders doen? Hopen op iemand die haar kwam helpen? Skykit liet haar scherpe tandjes zien. Boos keek ze de kater aan. Een nieuwe moed kwam in haar op: de moed om op te staan en zich te verdedigen. Skykit kwam overeind en rende toen op de kater af, een beetje met moeite vanwege haar poot, maar het ging wel. Ze schraapte met haar nageltjes langs iets, niet wetend of ze hem geraakt had. Skykit maakte een draai en zakte door haar poten, om te bukken, voor als de kater al op haar afgerend zou zijn. Misschien viel de kater dan wel ergens tegen waardoor hij knock-out was. Koortsachtig keek Skykit om zich heen, totdat ze een scherpe rots zag steken. Skykit begon de tocht moeizaam naar daar te rennen, op haar snelst, aangezien ze als een maan oude kitten nu niet bepaald sneller dan een leerling kon zijn. Vlakbij de rots draaide ze zich nog een keer om en voerde dezelfde tactiek uit. Ze legde alleen deze keer haar buik helemaal plat tegen de grond en boog haar kopje, om de grijze kater te ontwijken. Was het gelukt?

In het rivierclankamp was de hel los gebroken! De moderkatten holde door het kamp en schreeuwde dat Skykit zoek was voor de zoveelste keer. Moonstream lag in het krijghol te slapen, maar door het geschreeuw werdt ze wakker en trippelde het krijghol uit en botste tegen de moederkat aan die voor Skykit zorgde. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Moonstream opeens klaar wakker en ze keek de gevlekte moederkat aan. 'Skykit is weg en we kunnen haar niet vinden!' riep de moederkat helemaal buiten zichzelf en renden weg. Moonstream kende gelukkig de geur van Skykit en trippelde eerst richting de kraamkamer en volgde het geurspoor het kamp uit. In het rivierclangebied liep de geur van Skykit eerst richting vierboom, maar al snel week die daar vanaf en Moonstream zetten de spurt in en volgde het geurspoor met haar bek open. Opeens kwam de scherpe stank van het donderpad in haar geurklieren en Moonstream hoorde een gilletje die verdacht veel op Skykit leek. Moonstream rende nog harder en zag een kitten net de lucht in geworpen worden door een grijze appentice die naar Schadowclan rook. Moonstream voelde een woede opkomen en ze renden op het stel af en zag Skykit iets uithalen, maar ze begreep niet wat het zou moeten doen? Met donderende poten stormde Moonstream op de schadowclanAppentice af en sprong net voor ze op Skykit zou botsen. De zilvergrijze poes landen vierkant op de rug van de leerling en zetten haar nagels diep in het vel van de schadowclankat. Met ontbloten tanden beet zij zich vast in de jongere kat en zijn vel smaakte als modderigwater, maar ze bleef vast houden, terwijl ze boos grauwde door haar bek vol vieze vacht heen.