I'm addicted to you

Al een tijdje liep de zwart-witte ThunderClanners rond met een knoop in zijn maag. Hij begreep het gewoon niet meer. Waarom waren poezen soms zo ingewikkeld. In zijn vrije tijd dacht hij na over háár, over Softvoice. Had ze zijn hints begrepen? Wat ging er allemaal in haar om? Begreep ze hem wel? Wat wilde ze, wat bedoelde ze? Uiteindelijk, nadat hij haar een paar dagen had geprobeerd te ontwijken, nam hij een beslissing. Hij moest met haar gaan praten.
Aarzelden stond hij daar nu, half uit de Den. Een stukje verderop zat de prachtige rode poes die niet uit zijn gedachten te krijgen was. Ja, dit moest echt. Dit was goed. Even haalde hij diep adem, waarna hij op haar af stapte. 'Softvoice..?' Vroeg hij, zijn stem veel rustiger dan hij eigenlijk was. Haar ogen waren gesloten, en hij nam haar in zich op. Ze leek rustig. 'Mag ik erbij komen zitten?'

"Softvoice..?" Haar ogen opende zich in een reflex, waarmee ze gelijk verward om zich heen keek. Nee, nee, nee. Haar hart stokte toen ze Rushleap voor zich zag staan. Wat vluchtig keek ze weer van rechts naar links. Nee, er was geen ontkomen aan. Ze moest wel blijven zitten. "Mag ik erbij komen zitten?" Ook dat nog! De wanhoop werd steeds groter. Straks begon hij nog over haar rare reactie van hun vorige ontmoeting, of nog erger, hij ging haar bedanken omdat hij en Foxflare nu samen waren. "Ja," Haar antwoord was kortaf, meer kreeg ze er niet uit. Strak wende ze haar blik van hem af, als ze hem zou aankijken kon ze misschien haar tranen niet meer bedwingen. "Waarom wil je me spreken?"

Softs ogen gingen open toen hij sprak, en licht geschrokken keek ze hem aan. Oh nee, dat was niet de bedoeling! Alles ging nu al verkeerd! Even twijfelde Rushleap om zich om te draaien, maar hij hield zich in. Nee. Hij moest dit doen, voor alles. "Ja," Zei Softvoice kortaf. Hij knikte opgelucht en ging naast haar zitten. Hij moest toegeven dat Soft een mooi plekje had uitgekozen. Je kon vanaf hier bijna het hele kamp zien. "Waarom wil je me spreken?" Hij wendde zijn blik naar haar toe, maar zij keek weg. 'Is het soms verboden voor een kater om..' Even viel hij stil, maar hij herstelde zich snel. 'Om met een poes te praten?' Vervolgde hij met zijn gebruikelijke charmante grijns. Zijn blik gleed van haar weg, en richtte zich op de zo'n die al vrij laag hing. Nog een keer haalde hij diep adem. Ja, hij moest dit echt doen. 'En ik moet je iets vertellen.'

Weer haalde de zwart-witte kater diep adem. Nog nooit was iets zo moeilijk voor hem geweest. Wat in Starclannaam was er met hem aan de hand? Wat deed de rode poes naast hem met zijn gevoelens en zelfvertrouwen? Even schudde hij zijn kop. Hij wist het heel goed. Hij hield van haar. En hij moest het niet langer verbergen. "Nou, vertel." Oké, Rush, je moét dit doen. 'Je weet toch, die poes, die waar ik het over had in het bos?' Zij stem klonk veel zelfverzekerder dan hij echt was, en er lag een grote knoop in zijn maag. Nu kon hij niet meer terug. Zijn borst ging gejaagd op en neer, en zijn hart bonkte zo hard dat hij vreesde dat Softvoice hem zou kunnen horen. Zijn ademhaling was trillerig, maar toch lukte het hem om rustig te blijven zitten. Hij kon echt niet meer terug... 'Die poes?' Zijn stem klonk zacht. Dat was niets voor hem. 'Dat was jij, Softvoice... Ik bedoelde jou..' Hij zweeg, en staarde naar de grond. Het was eruit. Hij had het gezegd. Hij keek op, recht in haar ogen. 'Ik hou van je...'

Een prettige kalmte daalde over hem neer toen hij het had gezegd. Ein-de-lijk was hij van de grote knoop in zijn maag af. Het was eruit. Het maakte niet uit hoe de reactie van poes naast hem zou zijn, dit was beter. Hij moest leven in eerlijkheid, en als zij niet van hem hield.. daar dacht hij liever niet aan. Er was nog een kansje, toch? Was het echt mogelijk dat zij ook van hem hield, zoals hij van haar deed? Tien hij haar geschrokken blik zag zonk de moed hem in zijn schoenen. Natuurlijk kon dat niet. Ze verdiende veel en veel beter. Waarom zou ze hém willen? Nee, hoe had hij het ooit kunnen denken? ‘Ik... Was ik het?’ Haar stem klonk geschrokken. Hij knikte zachtjes, zijn blik op de grind gericht, de tranen onderdrukkend. Het was echt beter zo. Hij moest zich er over heen zetten.
‘Ik ook van jou...’
Wacht!? Had hij dat nou goed gehoord? In zijn hoofd herhaalde hij de woorden van de rossige poes naast hem. Ik. Ook. Van. Jou. Ze hield van hem? Ze hield van hem! Plotseling leek het alsof de zon weer begon te schijnen, alsof alles om hem heen opklaarde en het keven een fantastisch iets was. Ze hield van hem! Hij kon wel dansen! Het liefst zou hij nu opspringen en tegen iedereen schreeuwen dat ze van elkaar hielden. Zij.. Softvoice en Rushleap.. Het was net een sprookje. Toch bleef hij rustig zitten, en keek hij haar warm aan. Vol geluk gaf hij haar een kopje. Hij lachte even toen Soft hem vroeg om haar te knijpen, en schudde zijn kop. Het kon en niets meer schelen. Zij, de mooiste en fantastische poes die ooit bestaan heeft, hield van hém! Hij gaf hij een tedere lik over haar snuit. 'Softvoice...' Begon hij, de naam vol liefde uitsprekend, 'Wil jij mijn partner zijn?' Hij gaf haar nog een klein kopje, en grijnsde toen speels naar haar. 'Alsjeblieft?'

Nooit van zijn leven had hij durven dromen dat hij zo gelukkig zou worden. Niets, maar dan ook echt niets, kon zijn dag nu nog verpesten. Of zijn week. Zijn maan. Zijn jaar. Zijn hele leven! Het was nu allemaal zo ongelofelijk perfect. Hij snorde toen Softvoice tegen hem aan kwam zitten, en even keek hij omhoog, naar de lucht die snel donkerder begon te worden. Dank u, Starclan. Dank u voor alles. Zijn blik ging weer naar de prachtige poes naast hem, en hij glimlachte warm en vol liefde naar haar. De plagerige grijns op haar op haar gezicht deed hem terug grijnzen.  ‘Tja, daar moet ik nog wel even over nadenken hoor. Misschien ben je wel helemaal niet zo lief en charmant als je eruit ziet en je je voordoet,’ Grapte ze. De zwart-witte kater lachte even kort, maar zweeg toen weer aangezien ze nog niet echt antwoord gegeven had. ‘Oftewel... Natuurlijk wil ik dat.’ Het kleine zinnetje dat zijn partner, want ja, ze waren nu echt partners, had uitgesproken wekte een warm gevoel bij hem op, en een brede glimlach verscheen rond zijn snuit. Waaraan had hij dit verdient? Na al die harten die hij gebroken had, na al die poezen die hij had laten vallen. En nu kreeg jij haar. Hij was zo ongelofelijk dankbaar. Softvoice' snuit in zijn vacht naakte dat gevoel alleen maar groter. Hij liet zijn kop rusten op de hare, en zo bleven ze even zitten. Langzaam maar zeker ging de zo'n nu echt onder. Het kon hem allemaal niets meer schelen. Wie hen hier zag, wie hem nu haatte, het maakte hem niets meer uit. Dit konden ze hem nooit meer afpakken. Hij was nu officieel partners met de mooiste, fantastischte, perfectste poes die ooit bestaan had. Softvoice...

Note; Idd <3 + Topic uit?