A paradox {Cherrypaw}

Met zijn ruwe tong ging hij meerdere keren over zijn bruine vacht heen. Hier en daar waren er klitten ontstaan tijdens het jagen, en ook al was hij niet iemand die iedere minuut zijn vacht perfectioneerde, hij vond dat tenminste zijn pels er toch verzorgd moest uitzien. Hij viel vaak op met zijn imposante bouw, en wou dus niet dat als iemand naar hem keek ze dachten dat ze met een zwerfkat te maken hadden.
Met ruime passen bewoog de kater zich voort richting de prooistapel, om hier een welgevulde duif van af te grissen. Zijn blik viel uiteindelijk op een ietwat jongere kattin welke hij herkende als Cherrypaw. Het gebeurde niet vaak dat hij zomaar bij iemand ging zitten, maar ze zat er nogal eenzaam bij. En dus had hij besloten om voor deze ene keer eens een uitzondering te maken. "Is het erg dat ik erbij kom zitten?" Vroeg hij terwijl zijn neutrale blauwe blik over haar gestalte gleed.

Een tikkeltje eenzaam zat Cherrypaw aan de and van het Camp. Ze verveelde zich lichtelijk, en staarde afwezig voor zich uit. Ze had al gezocht naar Otterflight, maar die was vast op jacht. Ook Tall had ze niet gezien. Even overwoog ze om zelf ook te gaan, maar ze besloot het maar niet te doen. Ze kon het nog voor geen meter, en hier kon ze misschien nog iets nuttigs doen.
Net wilde ze opstaan om iemand te zoeken die haar hulp wel kon gebruiken, toen een grote tabby kater naast haar kwam staan. Ze herkende hem vaag, maar kon hem niet helemaal plaatsen. "Is het erg dat ik erbij kom zitten?" Nu schoot het haar te binnen. Hij was Wolftail, de pappa van Tall! Ze glimlachte liefjes naar hem, blij met de afleiding. 'Natuurlijk.' Mauwde ze zonder aarzeling. Ze wachtte tot hij ging zitten, en keek hem tien vragend aan. 'U bent toch de pappa van Tallpaw?'

De liefelijke glimlach die hem gegund werd verklaarde eigenlijk al meteen het antwoord. Nog voordat de poes hem echt toestemming gaf, zette hij zich neer en liet hij de duif voor zijn poten op de grond vallen. 'Natuurlijk.' Miauwde de poes, net zoals hij verwacht had. De robuuste bruine kater sloot even zijn ogen en begon rustig met zijn hoektanden aan de vleugel van de duif te knabbelen, eigenlijk niet echt zo'n trek hebbend. 'U bent toch de pappa van Tallpaw?' Ietwat verbaasd door de plotse vraag, wierp hij haar een wat neutrale blik toe. Vaak liet hij zijn verwarring niet zien, gewoon omdat hij niet wou dat katten wisten dat ook hij af en toe verstrooid kon zijn. "Ja, ik ben zijn vader." Miauwde hij koeltjes, waarna hij even knipperde met zijn ogen en zich terug focuste op zijn duif. "Waarom?" Vroeg hij nog, puur uit nieuwsgierigheid, om vervolgens het gevogelte van zijn pluimen te ontdoen.

Onderzoekend nam Cherry de grote kater in haar op. Dus dit was die Wolftail? Ze had al best veel over hem gehoord, maar ze had hem nog nooit echt gezien of gesproken. De Warrior plofte naast haar neer en begon te knabbelen aan de duif die hij had meegenomen. Ietwat hongerig keek ze ernaar, maar ze vroeg er niet naar. In deze tijden moest je af en toe een beetje honger lijden. "Ja, ik ben zijn vader." Sprak Wolftail rustig. Chery glimlachte breed. Wat leuk, dat ze hem kon ontmoeten! "Waarom?" Daar hoefde ze niet lang over na te denken. 'Ik speel vaak met hem, want hij is mijn beste vriend!' Verklaarde ze vrolijk.

Toen hij de verlangende blik van Cherrypaw ontmoette, slaakte hij even een zucht en schoof hij met zijn voorpoot de duif in haar richting. "Eet maar op, heb niet zo'n trek meer." Miauwde hij neutraal, waarna hij zijn borstkas een snelle lik gunde. 'Ik speel vaak met hem, want hij is mijn beste vriend!' Was de redenering van de poes, welke ze al vrolijk had uitgesproken. Wolftail keek haar opnieuw aan, en kon het niet laten een grijns op zijn gelaat te plaatsen. Hij had wel door dat Tallpaw nogal populair was bij de poezen, maar dat hij ook een vrouwelijke beste vriendin had, wist hij nog niet. "O, en hoe is hij? Als hij te arrogant is zeg je 't maar. Dan pak ik hem wel aan." Hij knipoogde even kort naar de poes en keek nadien weer voor zich uit. Hij vond het geweldig om te zien hoe zijn zoon uitgroeide tot een wel uitziende grote kater, maar moest alsnog zien dat hij het gedrag van de kater onder bedwang hield. Hij had het zelf meegemaakt. Dat zijn kracht een grote waan werd, en hij dingen deed waarvan hij zelfs nu nog spijt had.

Een tikkeltje verrast keek de kleine Apprentice op toen Wolftail de duif waarvan hij zojuist nog aan et eten was naar haar toeschoof. "Eet maar op, heb niet zo'n trek meer." Dankbaar keek Cherry hem aan, waarna ze voorzichtig een hapje nam. De laatste tijden voelde het niet goed om wat te eten van de prooistapel, aangezien ze zelf nog niets binnen kon brengen, maar ze moest wel. Ze kon moeilijk uithongeren. "O, en hoe is hij? Als hij te arrogant is zeg je 't maar. Dan pak ik hem wel aan." Vrolijk keek het poesje op, en ze lachte even. 'Oh ja, hij is zoooo arrogant, en egoïstisch, en irritant..' Mauwde ze op een toon waardoor Wolftail zou kunnen horen dat ze een grapje maakte. 'Nee hoor, hij is heel erg aardig.' Voegde ze er rustig aan toe, waarna ze weer een klein hapje van de duif nam. Nog steeds voelde het niet helemaal goed, maar zoals eerder gezegd, ze moest wel.