In the eye of the storm

Onderwerp: In the eye of the storm za 26 apr 2014 - 21:55

Eerste post is voor Avalanchedemon, voor de rest is iedereen welkom.

De sneeuw had al de hele dag de grond bevlekt als een wit deken. Maar voor nu was het even rustig en dus had Emberface de nursery even verlaten. Gapend keek ze naar de grauwe lucht voor haar en ging ze zitten. Ze sloeg haar schildpad gevlekte staart om haar lichaam heen om zichzelf toch iets warmer te houden. Ze werd af en toe toch wel een beetje claustrofobisch van de nursery.

Sorry, hij is nogal kort

Met een wat mager konijn kwam AvalancheDemon het kamp in gesjokt. Het was nog vroeg in de ochtend maar de meeste warriors waren al op jacht. Doordat het nog leafbare was, was de prooi schaars dus moest er zo veel mogelijk worden gevangen. Avalanche was al weggegaan voor dat de zon opkwam. Op die manier was ze eerder weg en terug dan de andere warriors. Zo kon ze prima van die irritante katten ontwijken die haar de hele tijd afleidde van het jagen. Toch was ondanks de prooischaarste leafbare haar lievelings tijd van het jaar. Dat kwam door de kou, iets waar ze van hield. En ook door de sneeuw die andere katten vreselijk irriteerde maar haar totaal niet. Toen ze het konijntje op de prooistapel legde zag ze vanuit haar ooghoek een she-cat zitten. Het was nog vroeg en voorlopig zouden de meeste warriors nog niet terug komen. Deze she-cat was geen warrior, anders zou die daar niet zomaar zitten. Aangezien ze toch nog veel tijd over had en zich licht verveelde kon een gesprekje geen kwaad. "Uhm hallo?" zei ze toen ze naast de kat was gaan zitten en deze daar niet op reageerde.

Eventjes trok Emberface met haar oren op het moment dat haar opviel dat een andere kat het kamp ingang doorkruiste. Ze durfde haar staart erom te verwedden dat het een kat van haar clan was, dus geen dreiging of gevaar. Haar snorharen trilden lichtjes toen de geur van konijn haar neusvleugels binnendreef en ze voelde haar lege maag licht samentrekken van de honger. Ze had nog genoeg melk om de kittens te voeden, maar het scheelde niet veel meer. Met de scherpe rantsoenen die ze moesten nemen door de schaarste, was het lastig om je niet hongerig te voelen. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de stem van de kat die zojuist het kamp binnen gekomen was. "Oh, hallo," begroette Emberface de kat met een voorzichtige glimlach. "Mooie vangst," merkte de poes op.

Verveeld huppelde Carrotpaw door het wat verlaten kamp. Veel katten waren erop uit om te jagen, anderen verscholen zich binnen omdat het buiten één grote sneeuwboel was. En koud. Carrot had genoten van haar eerste kennismaking met de sneeuw, maar inmiddels verlangde ze naar een tijd dat de sneeuw weg was. Plotseling kreeg ze twee katten in het vizier en al gauw rook ze ook hun geur. Ze zaten er wat saaitjes bij, dus misschien verveelden zij zich ook. Als ik er bij ga zitten, dacht Carrotkit optimistisch, kunnen we ons met z’n drieën zitten vervelen. Dat is gezelliger dan je in je uppie vervelen. En dus huppelde ze op de twee katten af. ‘Hallo!’ riep ze vrolijk. ‘Jullie zien eruit alsof jullie je héél erg vervelen.’ Ze kwam tot stilstand bij de twee poezen, zich ervan bewust dat beide ouder waren dan dat zij was en dat ze hen dus met “u” aan moest spreken. Die gedachte vervloog echter al snel weer toen haar blik op de prooi viel die bij hen lag. ‘Ooh,’ riep ze uit. ‘Hebben jullie die zelf gevangen?’

"Oh, hallo," zei de she-cat na een tijdje toch maar eens. Het konijntje zegde ze voor haar pootjes op de grond. "Mooie vangst," merkte de she-cat die naast haar zat op. Vragend keek AvalancheDemon de andere kat aan. Het beestje was mager, veel vlees zat er ook niet aan. Een goede vangst kon je dit niet echt noemen dus. Een rode tabby kat kwam ook richting hun gehuppeld. Toen deze dichterbij kwam kon ze al zien dat dit een apprentice was. ‘Hallo!’ riep deze vrolijk. Zuchtend schudde ze met haar kop, alleen al de manier waarop deze naar hun toe kwam lopen en de toon waarop deze hun begroette voorspelde niet veel goeds. Waarschijnlijk weer zo'n over blije apprentice die nog niets van de harde buitenwereld wist. ‘Jullie zien eruit alsof jullie je héél erg vervelen.’ riep de apprentice terwijl deze steeds dichter bij kwam. Oké ik ga maar voordat ik die apprentice nog iets aan doe, dacht AvalancheDemon al snel. Maar voordat ze de kans kreeg om te bewegen begon de apprentice weer. ‘Ooh,’ riep ze net iets te hard. ‘Hebben jullie die zelf gevangen?’ vroeg deze terwijl ze al vlak voor hun neuzen stond. AvalancheDemon rolde snel met haar ogen, logisch ook. "Ik" sprak ze kil. Meer dan dat zei ze niet, typisch haar. Niet meer zeggen dan dat nodig is.

In Carrotpaws “happy happy joy joy” wereld, waarin vrolijkheid een begrip was en chagrijnigheid een ziekte, was kilheid een taboe. Of een sprookje. Of... Nouja, laten we het erop houden dat Carrotpaw de betekenis van “kil” niet begreep en een bot antwoord nog zou missen als het voor haar uitgespeld werd. Toen Avalanchedemon antwoordde met een korte “ik”, voelde Carrotpaw zich dan ook nog steeds even welkom als altijd en keek ze vol bewondering naar de grijsgestreepte kat. ‘Gaa-aaf!’ riep ze uit, niet doorhebbend dat ze het halve kamp bij elkaar schreeuwde in haar enthousiasme. Ze maakte een klein huppelsprongetje, waarbij haar oranje staart vrolijk op en neer zwiepte. ‘Ik heb nog nooit een konijntje gevangen. Eigenlijk...’ ze grinnikte. ‘heb ik sowieso nog niet zoveel gevangen. Ik doe mijn best, echt waar,’ ze lachte nog iets harder. ‘maar ik ben er gewoon nogal slecht in.’ Wederom een huppelsprongetje, waardoor duidelijk werd dat Carrotpaw haar trainingen en de feedback die ze tijdens die trainingen kreeg nauwelijks serieus nam.

Onderwerp: Re: In the eye of the storm