Going on a hunt. [OPEN]

De ijzige wind sloeg met veel kracht in op Riverpaw, maar hij bleef koppig volhouden. Ondanks dat bladkaal al een hele tijd bezig was, was hij nog altijd niet gewend aan die ijzige winden die kwamen en gingen. Zijn oortjes gingen achteruit terwijl zijn gezicht kouder werd dankzij de wind. Hij wilde dat hij een andere richting in was gegaan. Het was dan ook echt weer hij om naar de rivier te gaan. Waarschijnlijk was deze dichtgevroren. En daar zou hij dan staan. Wie ging er dan ook vissen tijdens bladkaal? Hij wilde dat hij wat beter had nagedacht over zijn acties voor hij het kamp verlaten had. Echter was er nu geen weg terug meer. Het zou hem te lang duren als hij nu naar een ander gebied zou gaan. Dan had hij de halve dag helemaal niets gedaan en tegen de tijd dat hij daar dan weer was, duurde het niet lang meer of hij moest alweer terug vertrekken. Nee, hij kon beter kijken of hij misschien geluk had en in de nabije buurt nog wat kon vinden. De kater dook laag tegen de grond toen een nieuwe ijzige wind naar zijn richting kwam waaien. Hij voelde zijn pels koud worden. Hij voelde hoe zijn pootkussentjes ijskoud waren en merkte dat zijn spieren op het punt stonden om dienst te weigeren. Zijn neus was koud en hij had dan nog geluk dat hij geen loopneus had. Hij kwam weer overeind toen hij merkte dat het ergste voorbij was. Hij ploegde weer verder door de sneeuw. Het akeligste aan bladkaal was die totale stilte om je heen, behalve het knerpen van de sneeuw onder je poten dan. Het gaf je het gevoel alsof je totaal alleen op de wereld was. Tegelijkertijd schrok je je dan ook weer dood als er iemand achter je aan kwam. Je hoorde het knerpen van de sneeuw dan wel, maar wist niet precies waar diegene zich bevond. Hij probeerde om niet te veel aan die duistere gevoelens te denken en merkte opgelucht dat daar voor hem de rivier al was. Zijn oortjes gingen naar achteren toen hij merkte dat de rivier inderdaad bevroren was. Hij zuchtte. Hij probeerde een bepaalde geur van prooi op te vangen, maar het lukte niet. Hij vloekte en zakte ineen tegen de grond, niet wetend wat hij voor de rest dan moest doen. Hij werd uit zijn gedachten gerukt toen hij het akelige knerpen van sneeuw hoorde. 'Is daar iemand?' vroeg hij stoerder dan hij zich werkelijk voelde.

OOC: Open topic, maar eerste post is voor Larkpaw :3

Meteen nadat hij zijn vraag had uitgesproken vloog een geur in zijn gezicht en ving hij een glimp op van een andere kater. Hij herkende de kat niet meteen, maar aan de RiverClan-geur te merken was het iemand die geen gevaar voor hem vormde. Dat was toch het geval als de kater tegenover hem geen verrader van de Clan was, maar hij dacht van niet. Hij was in zijn leven nog geen enkele kat tegengekomen die de Clan verraden had, ook al hoorde hij enge verhalen rondgaan dat die er wel waren. Hij besteedde echter niet al zijn tijd aan het luisteren naar verhalen. Vroeger, toen hij kitten was, deed hij dat wel. Dan ging hij bij de Elders zitten en luisterde geconcentreerd naar welke verhalen ze nu weer voor hem in petto hadden. Op een gegeven moment vond hij de verhalen gebaseerd op hun avonturen gewoon niet meer interessant om naar te luisteren en was hij weggegaan. Goed, hoe was hij ook alweer op dit onderwerp gekomen? Oh ja, zijn Clangenoot dus. 'Larkpaw,' zei hij een tikkeltje opgelucht, ook al probeerde hij die opluchting zoveel mogelijk te verdrijven. Hij wilde een stoere kater zijn die nergens voor terugschrok, ook al wilde zijn karakter hem hierbij soms wel eens in de steek laten. 'Ik ben Riverpaw.' Hij deed een stap dichterbij zodat hij goed te zien was. Hij keek om zich heen. 'Ik was eigenlijk van plan om hier te gaan jagen,' miauwde hij gegeneerd. 'Maar ik kwam er dus te laat achter dat de rivier bevroren was. Er valt dus niet veel te jagen.' Hij keek Larkpaw aan en verwachtte zo half en half dat de kater hem nu zou gaan uitlachen. Wie ging er dan ook tijdens bladkaal naar een rivier op om vissen te jagen? 'Wat doe jij eigenlijk hier?' vroeg de kater vervolgens nieuwsgierig, waarna hij ging zitten en zijn staart zoals gebruikelijk rond zijn voorpoten krulde.

Riverpaw deed zijn oren lichtelijk achteruit toen hij opmerkte dat Larkpaw gelijk had toen hij opmerkte dat er door de koude wind ook niet veel was te vinden naast de rivier. Het prooi werd natuurlijk weggejaagd door die koude wind. Hij zuchtte even. Bladkaal was zo'n vreselijk seizoen om in te jagen. Hij wilde dat het zo snel mogelijk weer nieuwblad zou worden. Zo zou hij ook zijn steentje kunnen bijdragen voor de Clan. Hij knikte naar de kater toen hij het idee hoorde over het ijs. Hij had zijn eerdere antwoord over de reden wat hij hier kwam doen wel gehoord, maar had er niet echt zo direct een antwoord op kunnen geven. Het leek hem vrij logisch dat je je als Apprentice verveelde, het kamp uitging en vervolgens ergens terechtkwam. Dat was hem ook al overkomen. Hij draaide zijn kopje naar het bevroren riviertje. 'We zullen wel voorzichtig moeten zijn als we een zwakke plek willen vinden,' miauwde hij, waarna hij de kater wenkte en begon te lopen. Hij merkte dat het ijs aan zijn kant best dik was en besloot om een stukje verder te lopen. Zijn ogen gleden langs de rivier af, maar niets wees erop dat het ijs dunner werd. Hij wilde net de moed opgeven toen hij opeens een scheurtje zag in het ijs. Dat moest de zwakke plek zijn waar Larkpaw het over had! 'Hé, Larkpaw,' zei hij enthousiast, waarna hij zelf al naar het randje van de rivier begon te rennen. 'Ik geloof dat ik iets bruikbaars gevonden heb!' Hij stak zijn poot al uit om deze met volle kracht te laten neerkomen op het breekbaar lijkende ijs, maar hij twijfelde. Zou het wel zo verstandig zijn? Wat als het ijs hard doormidden brak en hij zijn evenwicht zou verliezen? Hij wist niet of Larkpaw hem dan uit het water zou krijgen, aangezien hijzelf net zo zwaar was als de Apprentice. Hij ging dus zitten en wachtte tot Larkpaw bij hem was zodat hij kon zien of Larkpaw hier een idee voor had.

Riverpaws oortjes gingen opzij om te luisteren naar wat Larkpaw zei. De kater herhaalde echter wat hij zelf ook al had gedacht. Ja, hoe braken ze dat ijs zonder zelf in het water te vallen? Het was nu ook weer niet bepaald dat ze hier zoveel grip hadden. Dankzij de sneeuw waren er veel rijmplekken ontstaan en het zou maar juist het geval zijn dat je op zo'n rijmplek stond. Riverpaw probeerde voorzichtig met zijn pootjes over de sneeuw te gaan. Het was in elk geval geen rijmplek, maar dat wilde nog niet zeggen dat niet zouden uitschuiven als ze ietsje te veel kracht zouden gebruiken. 'Ik vind dat we het gewoon moeten proberen,' miauwde hij stoer. Hij stak zijn poot al omhoog en zocht naar een zwakke plek. Toen hij dacht dat hij deze gevonden had, zette hij zijn achterpoten schrap en sloeg hij vervolgens met veel kracht tegen het ijs. Het scheurtje werd groter, maar Riverpaw kon zich nog maar niet behoeden voor een val. Zijn achterpoten waren een klein beetje weggegleden van waar ze daarnet nog stonden. Riverpaw keek over zijn schouder en zag dat er een klein spoortje te zien was in de sneeuw. 'Het ijs is makkelijk te breken,' miauwde hij, 'maar onze achterpoten hebben hier niet of nauwelijks grip in de sneeuw!' Een tikkeltje teleurgesteld keek Riverpaw naar de sneeuw. Hij stak zijn poot echter opnieuw uit, zette zich weer schrap en sloeg een nieuwe keer in het ijs. Zijn poten gleden deze keer niet weg. 'Ik heb het!' Hij keek enthousiast naar Larkpaw. 'Je moet gewoon een klein beetje van richting veranderen als je wegglijdt in de sneeuw.' Hij maakte plaats voor de Apprentice om bij hem te komen staan en wachtte af tot de Apprentice een goede slag zou toedienen op het al dunner wordende ijs.

Riverpaw keek opzij om zich ervan te verzekeren dat de Apprentice niet in het water zou vallen. Hij zou het zichzelf niet snel vergeven als dat zou gebeuren. Hij was immers diegene die deze plaats aan de jonge Apprentice had afgestaan. Hij vermoedde dat de Apprentice even oud was als hem en zich dus in ijskoud water ook niet zo gauw zou weten te redden. Natuurlijk, ze waren RiverClan-cats, maar dat betekende niet meteen dat ze zichzelf ook in ijskoud water konden redden. Bladkaal maakte het water hartstikke koud. Zijn spieren zouden binnen een mum van tijd verlamd van de kou zijn als hij zich in dat water zou wagen. Des te meer de reden om goed op te passen. Hij merkte dat de slag van de Apprentice zonder gevaren verliep en knikte naar de Apprentice. 'Ik denk dat je gelijk hebt,' miauwde hij, waarna hij zijn achterpoten schrap zette en zijn eigen poot neer liet komen op het ijs. Hij zag dat de kleine scheurtjes zich steeds sneller verspreidden. 'Ik hoop dat er zich in het water genoeg prooi bevindt om onze Clan een beetje te voeden. Op het vaste land is er in elk geval nauwelijks prooi,' mopperde hij. 'Ik hoop dat nieuwblad gauw genoeg komt, want ik ben dit weer beu!' Met deze frustraties liet hij ook zijn poot weer hard neerkomen. Hij schoof een klein beetje weg. Hij voelde zijn hart in zijn keel zakken toen hij het water dichterbij zag komen, maar wist met zijn achterpoten nog net genoeg grip te houden zodat hij net niet in het water gleed. Voorzichtig kwam hij achterwaarts weer een beetje terug. 'Laat je nooit door je frustraties leiden,' zei hij vervolgens lachend tegen Larkpaw, maar hij voelde de schrik er nog goed inzitten bij hemzelf.

Riverpaws oren bewogen nerveus heen en weer toen hij opzij keek. Hij zag Larkpaw een poging doen om het ijs te breken. Dit mislukte een tikkeltje en de kater kon zich nog net behoeden voor een val in het water. Hij rook een lichte angstgeur bij de kater en vroeg zich af of deze geur ook bij hemzelf te ruiken was. Hij vermoedde van wel. Zijn oren bewogen opnieuw nerveus toen hij zijn poot uitstak om nog een klap toe te dienen op het harde ijs. Hij wist dat als er nu een Warrior toevallig langs zou komen, ze in de nesten zouden zitten. Dit was namelijk niet bepaald jagen voor de Clan, ook al waren hun intenties wel om te kijken of er vis beschikbaar was in het ijskoude water. 'Ik hoop dat dit het waard is,' miauwde hij naar de kater. 'Want als er zich hier geen vis bevindt, hebben we ons voor niks zo uitgesloofd.' Riverpaw probeerde de pessimistische gedachten opzij te zetten, hief zijn poot opnieuw op en diende nog een klap toe. Het ijs brak voor een groter deel en Riverpaw zag hoe kleine stukjes ijs afbrokkelden en in het water vielen. Hij voelde ook een beetje het koude water tegen de zijkant van zijn poot en bibberde. In dit water wilde hij echt niet vallen. Hij tuurde in het water, maar kon nog niet echt iets vinden. 'Ik denk dat het gat nog een klein beetje groter moet. Wat vind jij?' vroeg hij nieuwsgierig aan Larkpaw. In zijn ogen leek het gat nog veel te klein te zijn om echt hun jachtkunsten uit te proberen en een poging te doen om een vis te vangen.

OOC: Sorry voor de late reactie D:

Riverpaw voelde het zweet onder zijn vacht. De kater likte met zijn tong langs zijn mond om het droge gedeelte een beetje nat te maken en stak zijn kopje wat naar voren zodat hij beter zicht had op het ijs. Hij had al meteen opgemerkt dat het gat nog groter moest, zoals Larkpaw al aangaf. Hij wist dat ze een enorm risico liepen. Als ze erin vielen in deze tijd van het jaar, zouden ze daar de gevolgen nog weken van voelen. Ze zouden sowieso naar de medicine cat moeten. Hij zuchtte. Zijn staartpunt ging nerveus heen en weer. Het kussentje onder het pootje waarmee hij al dikwijls op het ijs had geslagen voelde ijskoud aan. Hij had het sowieso best koud en wenste dat hij nu opgerold in zijn Den kon slapen, maar hij besloot om dit maar niet tegen Larkpaw te zeggen. Dadelijk zou de kater hem een watje vinden en hij wist hoe opvliegerig hij zelf kon zijn. Dat had hij al wel ontdekt bij Choppedpaw. Nee, hij kon beter zichzelf niet laten kennen en gewoon doorslaan op het ijs. Riverpaw sloeg nog een paar keer hard met zijn pootje. Meteen doorzag hij het volgende probleem. 'Als we nu verder slaan, maken we het gat wel steeds groter, maar moeten we steeds een groter risico nemen om het nog groter te maken. Als het gat groter wordt, moeten we onze poten ook veel meer uitstrekken.' Hij keek een tikkeltje bedenkend naar Larkpaw en hield toen zijn kopje scheef om naar het ijs te kijken. In zijn ogen hadden ze al een redelijk groot deel kapot gemaakt. Hij stak zijn pootje voorzichtig in het water en huiverde: het water was ijskoud!

OOC: Weer heel laat, sorry D:

Riverpaw trok nerveus met zijn oren toen hij het water onder zich zo rustgevend zag kabbelen. Daar zou je normaal rustig van worden... als je niet wist dat het water ijskoud was dan toch. Maar aangezien hij dat wel wist en hij het risico groter zag worden dat ze erin zouden vallen als ze vol zouden houden om het ijs te breken, werd hij toch wel wat nerveus. Een kat was al zwaar, maar een kat die nat was zou ondraaglijk zwaar zijn voor hun beiden. Riverpaw vermoedde dat Larkpaw even oud en even zwaar was als hij, aangezien de meeste leerlingen hetzelfde wogen. Ze kregen dezelfde hoeveelheid om te eten, want Riverpaw vermoedde dat Larkpaw nog niet veel jachtpatrouilles had meegemaakt. Wie weet hoeveel trainingen de jonge kater wel niet zou hebben meegemaakt! Nee, ze waren beiden nog te onervaren om elkaar uit het water te hijsen als er een noodgeval zou zijn. 'Ik denk dat ook,' antwoordde hij dus maar op Larkpaws woorden. 'We kunnen beter stoppen en ergens anders wat prooi proberen te zoeken dan dat we hier dadelijk in dat ijskoude water vallen en mogelijk verdrinken.' Hij wierp nog één blik op het ijs. Toch was het best jammer, want ze waren best ver gekomen. Maar het water was waarschijnlijk ondraaglijk koud, want Larkpaw had zijn poot meteen teruggetrokken na het er in gestoken te hebben. Riverpaw concentreerde zich op de geluiden om zich heen, maar hij kon niet echt iets opvangen. Hij deed een paar stappen achteruit zodat hij tenminste niet zo erg dichtbij dat ijskoude water zou staan. Plotseling rook hij een paar geuren. Het waren RiverClan-cats! 'Kom,' siste hij tegen Larkpaw, 'als ze ons hier zien, moeten we terug naar dat saaie kamp!' Zijn snorharen trilden lichtelijk geamuseerd toen hij de kater met zijn neusje een duw tegen zijn flank gaf en daarna in het struikgewas sprong, wachtend tot Larkpaw zich bij hem zou voegen. Ondertussen deed hij moeite om zijn lach in te houden en zoveel mogelijk uit de wind te staan, zodat zijn geur de aanstormende RiverClan-cats in elk geval niet zou opvallen.

Weer laat, sorry D:

Eigenlijk was het belachelijk. Ze waren twee Apprentices, ze zouden normaal genoeg verantwoordelijkheid moeten hebben om veilig op prooi te kunnen gaan jagen en nu waren ze op de vlucht voor hun Clangenoten. Hun Clangenoten zouden hun waarschijnlijk straffen als ze dat gat in de rivier zagen en wisten dat het van hun afkomstig was. Riverpaw moest moeite doen om zijn lach in te houden. Het was dan ook zo lachwekkend. Daar kwam dan ook nog eens het geschrokken gezicht van Larkpaw bij die absoluut niet gezien wilde worden. Hijzelf trouwens ook niet, maar het was gewoon best grappig hoe ze weg renden voor hun Clangenoten terwijl ze normaal gewoon moesten kunnen communiceren met hun. Riverpaw keek door een open gaatje in het struikgewas toe hoe enkele Warriors verbaasd voor de rivier bleven staan en zich hardop afvroegen wie dat gedaan had. Eentje van hun stak zelfs hun poot in het water, maar het was zo koud dat de Warrior hem gauw weer terugtrok. Een andere Warrior merkte op dat dit door leerlingen gedaan moest zijn en dat ze maar beter konden gaan kijken in het kamp welke leerlingen ontbraken. 'Die vinden ons nooit,' fluisterde hij tegen Larkpaw. 'Er zijn een hoop leerlingen dankzij training met hun mentors weg. Ze kunnen nooit heel het kamp gaan rondvragen naar alle verdwenen leerlingen totdat ze in de gaten hebben dat wij het waren, maar we moeten wel voorzichtig zijn als we op de terugweg gaan naar het kamp.' Hij keek gauw of de Warriors er nog waren. Ze hadden blijkbaar niet zo'n erge haast, want ze wilden eerst nog wat prooi zoeken voor hun kamp. Mooi zo. Een geur trok Riverpaws aandacht en hij keek om. Hij zag geschrokken toe dat ze zich nog net binnen hun grens bevonden. 'Kijk daar,' fluisterde hij tegen Larkpaw. 'We zijn vlakbij het ThunderClan-territory.' Oké, ze bevonden zich nog op een groot stuk van het ThunderClan-territory aangezien deze zich aan de overkant van de rivier bevond, maar voor Riverpaw was het net alsof ze er nog net niet in waren.