Watching the rain pour down

Rustig liep de zwart/witte kater door het gebied heen. Hij had zich een lange tijd afzijdig gehouden van wat er allemaal gebeurd was. Toch had 'ie alles meegekregen, alleen zou je hem nooit een woord horen reppen erover. Op de nieuw gegroeide bladeren tikte zachtjes de regendruppels die ook de rest van het woud besproeide. Zijn blauwe ogen scande de omgeving, voordat hij zichzelf onder een holle boom verstopte en daar bleef zitten. Eventjes rust, al had hij dat de afgelopen manen sowieso wel gehad. In ieder geval had hij nu niet zo heel veel zin aan te veel katten om hem heen. Dit was precies goed, hij alleen, onder een boom, luisterend en kijkend naar de regen.

[+Vixenpaw]

De eeuwig regen, en de zachte geur die daarna opsteeg van de grond, zorgde ervoor dat de kater een beetje in slaap begon te sussen. Het enige geluk dat hij daarbij had was dat hij geen last meer had van de knagende honger die zich diep in zijn maag had geworteld. De winter was streng geweest en zelfs nu new-leaf aanbrak was de prooi nog niet voluit gaan rennen. Patchfrost zuchtte zachtjes en keek naar buiten toe.
Na enkele tellen, toen pas merkte hij dat hij bijna inslaap gedut was, voelde hij opeens een stoot tegen zijn zijkant. Zijn blauwe ogen schoten op en hij merkte hoe een roestkleurige apprentice tegen hem aan gegleden was. Achter haar zag hij het modderige spoor en aan haar even modderige poten te zien, leek het alsof ze uitgegleden was. "S-Sorry," stamelde de apprentice, terwijl ze achteruit krabbelde. Patchfrost glimlachte vriendelijk en schudde zijn kop. "Geeft niets," miauwde hij kalmpjes. "Ook aan het schuilen voor de regen?" vroeg hij daarna, iets wat afwezig, terwijl hij zich weer op buiten focuste en voor een paar tellen zijn gezelschap vergat.

Patchfrost schrok licht op toen de apprentice tegen hem begon te spreken, oh ja, hij had d'r een vraag gesteld. Hij moest echt zijn kop erbij houden, anders was 'ie weer veel te snel in gedachten verdwenen. "Ja!.. Ik kon geen schuilplek vinden." Hij glimlachte eventjes naar haar en stapte een stukje opzij, zodat ze er makkelijker kon gaan zitten. "Je bent welkom hoor," miauwde hij vriendelijk en hij keek toe hoe ze haar vacht uitschudden. Toch kon hij een zacht gegrinnik niet laten toen haar vacht alle kanten op ging staan. "Moet..." Patchfrost stopte eventjes, dacht na, haalde diep adem en vervolgde zijn zin; "Moet ik je even helpen?" stelde hij voor, terwijl zijn blauwe ogen op haar gericht waren. "Met je vacht, bedoel ik," stamelde hij er awkward achteraan. Oh god, daarom bleef hij altijd liever alleen. Awkward zijn rond andere katten was zo ongeveer het enige waar hij goed in was. "Ik ben Patchfrost, trouwens," stelde hij zichzelf daarna voor. Aangezien hij nooit echt contact legde, bedacht hij zich dat het misschien beter was om zich maar gewoon voor te stellen.

"Wauw," Patchfrost grinnikte eventjes en verzetten zichzelf eventjes. "IK lijk wel een egel ofzo," Vixenpaw was tenminste een vrolijk poesje, iets wat hij niet echt achter haar had gezocht. Hij wist natuurlijk dat ze de pleegdochter was van Firestar, maar dat betekende niet dat hij haar anders moest behandelen. "Maar ik ben geen 'Hedgehog', ik ben een 'Vixen, Vixenpaw. Aangenaam!" Nu kon Patchfrost het niet meer binnen houden en schoot in de lach. "Je bent me er eentje, Vixenpaw. Eeuwige vrolijkheid," miauwde hij vriendelijk, nadat hij zijn stem weer terug had gevonden. "Nou kom op, laat me je helpen. Anders zit je hier nog wel eventjes om van die stekelvacht af te komen en het houd voorlopig toch niet meer op met regenen," stelde hij daarna vrolijk voor. Hij schoof zijn staart opzij en bood haar een plek naast hem aan, zodat hij haar makkelijker kon helpen om d'r vacht te fatsoeneren.