Won't you help me? {+ Thymewillow}

De zon scheen toen Iciclespirit s'middags op jacht ging bij de sunningrocks. Haar blauwe ogen schoten over de rotsen, maar er was geen prooi te zien. De grijze warrior opende haar bek, hopend op een geur van een levend wezentje voor de elders in het kamp. Een bekende geur vloog haar nu tegemoet; vis. Ze wilde haar neus optrekken bij de gedachte eraan, maar bedacht zich dat het misschien een goede oefening voor haar zou zijn om te leren vissen. Ze sloop naar de waterkant en zag onmiddellijk een grote, zilverkleurige vis zwemmen, blinkend in het waterige newleafzonnetje. Icicle ging zitten bij de waterkant en ze wachtte tot de vis voorbijkwam. Toen dat gebeurde sloeg ze toe met beide poten. De vis glipte tussen haar poten door en ze verloor haar evenwicht. Met een luide plons belandde ze in de stromende rivier. Ze spartelde met haar poten tegen het nog steeds ijskoude water, maar de stroming sleurde haar mee en ze kon de kant niet bereiken. "Help!" riep ze uit. Ze hoopte dat minstens één warrior het had gehoord, misschien zou ze er dan nog levend uitkomen. Een golf rivierwater kwam haar bek binnen en zwarte vlekken dansten voor haar blauwe ogen. Toen werd ze de diepte mee ingesleurd en werd alles zwart.

(Tags: None yet | Words: 213 | Notes: Ik maak het je lekker moeilijk, Luna, hehehe :3)

Thymewillow wilde zijn gevangen prooi meenemen naar het kamp. Hij draaide zich om maar stopte vrijwel meteen. Een bekende klank klonk in Thymewillows oren. Een plons in de rivier en een schreeuw. De grijze krijgskat herkende de stem: het was een andere ThunderClanwarrior, genaamd Iciclespirit. 'Help!' klonk het. De donkergrijze kater maakte rechtsomkeert en haastte zich naar de rivier. Daar zag hij de lichtgrijze poes net kopje-onder gaan in de kolkende rivier. Vlug liep Thymewillow naar de kant. Hij griste naar de achterpoot van de poes en trok haar zo naar zich toe. Met de hulp van zijn tanden, die hij voorzichtig in haar nekvel plaatste, trok hij haar uit het water. Onmiddellijk begon hij zachtjes en regelmatig op haar borst te duwen, opdat ze het rivierwater wat ze misschien binnen had gekregen uit zou spugen. 'Kom op!' siste hij, half tegen zichzelf en half tegen het roerloze lijf van de grijze kattin. Hij kon nu niet stoppen om hulp te halen; hij moest het zelf afhandelen. Dus bleef hij zachtjes drukken tot ze weer adem zou kunnen halen.
[Wie: Iciclespirit * Hoeveel: 179 woorden * Wat: Doe ik het zo goed??]

Toen de poes wakker werd voelde ze een zachte en regelmatige druk op haar borst komen. Ze begon hard te hoesten en ze proestte het water uit. Ze deed haar blauwe ogen voorzichtig open en keek in de gele ogen van een ThunderClanwarrior. Ze besefte met een schok dat ze haar leven aan deze warrior te danken had. "Je... Je hebt mijn leven gered." zei ze met een schorre stem. "Hoe kan ik je ooit bedanken?" Ze ging overeind zitten. Ze voelde zich belabberd, maar ondanks dat bleef ze zitten. Haar vacht was kleddernat en plakte tegen haar lijf alsof er honing in zat. Iciclespirit schudde zich voorzichtig uit. Ze zuchtte opgelucht en keek de grijze warrior tegenover haar aan. "Bedankt." zei ze nogmaals, zich echt schuldig voelende omdat ze haar dank aan hem niet echt kon bewijzen. "Als er ooit iets is wat ik voor je kan doen..." Ze brak af een keek naar haar poten.

(Tags: Thymewillow | Words: 157 | Notes: Mweeeh, klein postje. En de laatste vandaag, ik ga nu weg)

Eindelijk begon de grijze poes het water op te hoesten. Snel deed Thymewillow een stapje naar achter. De poes keek hem doordringend aan met haar ijsblauwe blik. 'Je... je hebt mijn leven gered,' stotterde ze schor. 'Hoe kan ik je ooit bedanken?' Thymewillow boog zijn kop. 'Ik weet zeker dat elke andere ThunderClanwarrior hetzelfde gedaan zou hebben,' zei hij. De poes ging zitten en keek naar haar vacht, waarna ze zich uitschudde en zuchtte. Ze keek Thymewillow aan. Nogmaals miauwde ze: 'Bedankt.' Ze leek, zich schuldig te voelen over iets. 'Als er ooit iets wat ik voor je kan doen...' De poes keek naar haar poten. 'Je hoeft me echt niet te bedanken, hoor. Het was niets. Ik kan toch geen kat zomaar zien verdrinken?' vroeg Thymewillow, eigenlijk geen antwoord verwachtend. Hij probeerde de kattin haar ogen weer te trekken, maar ze bleef vast naar haar poten staren.

[Wie: Iciclespirit * Hoeveel: 148 woorden * Wat: Ja, ik ga ook stoppen]

“Je hoeft me echt niet te bedanken, hoor. Het was niets. Ik kan toch geen kat zomaar zien verdrinken?” De donkergrijze warrior tegenover haar probeerde de blik te vangen van de grijze poes, maar die bleef naar haar poten kijken. Zij begon het nu wel koud te krijgen en schudde zich nog eens uit, voor haar blauwe blik zijn ogen weer doorgrondden. “Zullen we teruggaan? Het is koud aan het worden.” vroeg Iciclespirit. Zonder zijn antwoord af te wachten liep ze met trillende poten en trekkende oren terug naar het kamp. Onder het lopen probeerde ze zichzelf wat warmer te maken. Met opgetrokken schouders en haar ogen tot spleetjes geknepen probeerde ze haar borst te likken terwijl ze lichte en vlugge pasjes richting het kamp zette. Ze keek achterom naar de donkergrijze tomcat, die zojuist haar leven had gered. Ze kon het eigenlijk nog steeds niet geloven. Ze was eigenlijk gewoonweg ondankbaar, zoals ze gereageerd had op de kater die nog best aardig was ook. Met een schuldig gevoel in haar maag keek ze weer voor zich uit. Haar vacht voelde aan als bevroren, met de wind die er langs waaide terwijl ze zo door het woud rende op weg nara het kamp.
(Tags: Thymewillow | Words: 203 | Notes: No offence, maar eigenlijk mag je mijn perso niet besturen ;)Verder doe je het goed! Ja ik weet het, ik klooi met de lettertypes x) Zullen we deze twee vrienden laten worden?)

De grijze warrior rilde en schudde zich uit, voor ze opkeek naar de gele ogen en daar doordringend in keek. “Zullen we teruggaan? Het is koud aan het worden.” miauwde de lichtgrijze poes. Thymewillow knikte instemmend en volgde de nog altijd rillende krijgskat het bos in. Hij snelde achter haar aan. Ze leek zich proberen te wassen terwijl ze liep. Plots keek ze achterom en leek zich even te verbazen over iets. Hij versnelde zijn pas. “Wat was je eigenlijk van plan te doen?” vroeg hij, een tikkeltje nieuwsgierig. Hij drukte zich ondertussen tegen haar flank aan. Hij mocht haar dan nog nooit echt ontmoet hebben, maar ze stierf van de kou en hij hoopte maar dat ze hem geen creep vond ofzo, omdat hij nou eenmaal geen kat kon laten doodvriezen. Zijn staart zwaaide een beetje zenuwachtig heen en weer. Hij vond de warrior aardig en zou het helemaal niet erg vinden om een goede vriend van haar te worden.
[Wie: Iciclespirit * Hoeveel: 162 woorden * Wat: Oh, sorry! En dat maakt niet uit, ik hou ook niet van steeds hetzelfde lettertype. Ik moest wel moeite doen om het te lezen -_- (En daarom kun je deze ook niet lezen heehee) Btw, dat is goed! Maar…~~is het raar dat ik deze twee nu al ship? XD~~ Let it go, ik heb gereageerd op je pb (:]

De geelogige krijger kwam naast haar lopen. “Wat was je eigenlijk van plan te doen?” vroeg hij nieuwsgierig. Met een klein glimlachje keek Iciclespirit hem zijdelings aan. Thymewillow, zoals ze wist dat hij heette, drukte zich tegen haar flank aan. Normaal zou ze het misschien niet zo erg appreciëren, maar nu merkte ze dat ze het niet zo erg vond. Zijn lichaam voelde warm aan tegen het hare en ze ontspande zich een klein beetje. Ze voelde zijn staart heen en weer zwaaien achter zich. Eindelijk kwamen ze aan bij het camp, waar verscheidene warriors terugkwamen, met prooi, apprentices, of met lege poten, waarbij ze waarschijnlijk terug zouden zijn van border patrol. Iciclespirit keek de warrior naast haar nog eens glimlachend aan. “Eh, ik ga maar eens. Zullen we binnenkort maar eens samen gaan jagen ofzo?” vroeg de lichtgrijze poes aarzelend. Ze ging eens zitten op het platgestampte gras terwijl ze zijn antwoord geduldig afwachtte. Haar vacht was al wat opgedroogd en hing nu in warrige aan elkaar geplakte pieken langs haar slanke lichaam. De wind was ook afgenomen, en Icicle voelde dat ze het minder koud kreeg. Maar was dat van de sfeer in het camp of…? Haar helblauwe ogen schoten over de katten die het kamp binnenkwamen en verlieten, en liet haar zachte blik als laatste toch rusten op de donkergrijze kat, die ze steeds meer begon te mogen.
(Tags: Thymewillow | Words: 231 | Notes: Oké, dat doen we dan, hè? Enneh… Wedden dat jij deze ook niet kunt lezen? *trekt wenkbrauwen een keer op*)

De poes naast hem leek zich te ontspannen. Het tweetal bereikte het kamp, waar de warriors en apprentices in en uit liepen. Iciclespirit keek Thymewillow aan met een glimlach. “Eh, ik ga maar eens. Zullen we binnenkort maar eens samen gaan jagen ofzo?” miauwde Iciclespirit aarzelend. Ze ging zitten en ontspande zich. Hij zag haar naar haar piekerige vacht kijken. Ze keek rond over het camp, maar uiteindelijk gleed haar blik weer naar hem. Ze leek geduldig op zijn antwoord te wachten. Hij beantwoordde haar blik met een zachte glinstering in zijn gele ogen. “Ja, graag!” antwoordde hij, misschien wat overenthousiast. Hij herstelde zich. “Ik bedoel, ja, dat is oké.” Hij voelde zich rood worden onder zijn dikke, donkergrijze vacht en hoopte maar dat Iciclespirit het niet zou zien. Hij liep met haar mee naar de warrior’s den. “Morgen?” suggesteerde hij. “Zullen we dan maar eens samen op jacht gaan?” Hij tikte met zijn staart tegen haar grijze oor aan.
[Wie: Iciclespirit * Hoeveel: 160 woorden * Wat: Lol, deze kun jij vast ook niet lezen… heehee, die krijg je lekker terug]

De donkergrijze tomcat beantwoordde haar blik met glimmende ogen. “Ja graag!” miauwde Thymewillow enthousiast tegen haar. Iciclespirit keek bijna verrast op, het enthousiasme van de kater verbaasde haar een beetje. “Ik bedoel, ja, dat is oké.” leek hij zich te herstellen. Hij leek zich een beetje te schamen, dat merkte Icicle ook wel. Ze liep achter hem aan naar de warrior’s den. “Morgen?” vroeg hij toen. Icicle, die een beetje in gedachten was verzonken, schrok op. “Hè?” vroeg ze. “Zullen we dan maar eens samen op jacht gaan?” voegde hij eraan toe. De lichtgrijze poes knikte. Haar helblauwe ogen glommen opgewonden. “Natuurlijk.” antwoordde ze. Ze voelde zijn staart tegen haar oor tikken, waarna zij zijn voorbeeld volgde. Toen boog ze haar kop als groet en draaide zich om, om een plekje te zoeken in de den. Haar staart zwaaide van opwinding over alle gebeurtenissen van vandaag. Kon het zijn, zo snel al…? De donkergrijze kat had haar meerdere malen aandachtig bekeken met zijn gele ogen. Icicle verheugde zich op morgen. Misschien konden zij en Thymewillow nog vrienden worden ook. Eindelijk vond ze een droog plekje mos. Net zo lang bleef ze ronddraaien tot ze comfortabel zou liggen en nam toen plaats op het zachte en warme mosnestje.
(Tags: Thymewillow | Words: 207 | Notes: Er bestaat zoiets als quoten *wenkbrauwwiebel* ~~O, alle furballs-nog-an-toe! Nou heb ik het verklapt! x)~~)