Nimble's nest

Een van de eerste grote regenbuien joegen de katten van het hele territorium naar het kamp, op zoek naar een plek om te schuilen. Dus ook Nimblepaw, die met een paar kittens aan het spelen was, rende terug naar de den. Ze wilde het niet koud krijgen, en haar vacht werd zo zwaar als het compleet doorweekt raakte. Zodra ze in de den was, liep ze meteen door naar de plaats waar ze altijd sliep. Het was er druk van andere katten, die zichzelf droogschudden of het als een douche gebruikten en zichzelf schoonlikten. Het was er knus, en warm, en Nimble vond dat ze geluk had met de plaats die ze had kunnen claimen. Sinds de laatste ceremonie was dit haar plaats geweest; haar nest.
Ze ging zitten en keek naar alle katten om haar heen. Ze knikte vriendelijk, en haar oren gingen vrolijk overeind staan toen ze zag dat er iemand op haar af kwam stappen.

Harespirit had geluk dat haar vacht zo'n aparte structuur had. Maar apart betekende niet immuun. Ze stormde het kamp binnen toen de regenbui net een paar minuten losgebarsten was. Haar vacht was vrij nat geworden, maar niet doorweekt, het moment dat ze de haar den in schoot. Het duurde enkele tellen voor ze besefte dat ze de verkeerde den in geschoten was. Heel ongemakkelijk keek ze om zich heen naar de leerlingen, die blijkbaar ook gevlucht waren voor het vieze weer, en haar even vlug aankeken. Harespirit glimlachte ongemakkelijk en besloot om maar te blijven zitten bij de ingang. Ze kruiste haar blik met de leerling die niet helemaal achteraan in de den gepropt zat en knikte. Ze stond op en liep haar kant op. Ze was zich er van bewust dat ze zich erg groot en misplaatst voelde tussen al die leerlingen. Heel lang was ze nog geen warrior maar lang genoeg om te weten dat ze er naar haar mening erg vreemd uitzag. "Hey" Miauwde ze naar Nimblepaw en ze ging bij haar zitten. "Wat een vreselijk weer, nietwaar? Soms vraag ik me af of het ooit opklaart" Verzuchtte ze. Harespirit probeerde ondertussen het knagende gevoel in haar maag te negeren, die al een lange tijd leeg was. Om geen ongemakkelijke stilte te laten vallen begon ze haar vacht ook schoon te likken.

"Hey" antwoordde Nimble vrolijk. "Ja het is echt afschuwelijk weer." Ze keek even naar Harespirit's vacht, die slechts een klein beetje glansde van het water, maar niet zwaar en doorweekt leek. "Jij hebt nog geluk met je vacht," lachtte Nimble. "Kijk mijn vacht!" Haar lange, rode vacht hing als sneue plukken naar beneden en het water drupte van de puntjes af. Ze had zich net al even goed uitgeschud, maar nog steeds voelde ze hoe het water dieper haar vacht in drong. "Wat doe je hier eigenlijk?" vroeg ze. De warriorsden was niet heel veel verder, dus daar had de poes ook kunnen schuilen. Al vond ze het helemaal niet erg dat ze hier even langs kwam; juist gezellig!

Harespirit wiebelde met haar oren en grinnikte. Inderdaad was Nimble's vacht alles behalve lichtelijk droog. Nimblepaw haar vacht was ook veel langer dan die van haar. Harespirit schoot een beetje in de verdediging toen Nimblepaw haar vroeg hoe ze hier kwam. "Eigenlijk was ik op weg naar de warriors den, maar door de regen wilde ik niet al te nat worden dus schoot ik veel te snel een den in.. deze dus" Grinnikte ze schaapachtig. Ze haalde één poot omhoog en begon die watervrij te likken. Als ze RiverClan was geweest, was ze met deze vacht nagenoeg droog gebleven. Ze had gehoord dat de water katten een laagje op hun vacht hadden gekregen door de vele zwemacties en de vis die ze aten. Dat was nog eens handig! "Het is vier manen geleden sinds ik hier voor het laatst ben geweest" Bedacht ze zich hardop. "Zo lang ben ik nog niet warrior .. zo lang ben jij nog geen leerling" Voegde ze er aan toe. "Hoe bevalt het tot nu toe? Het leerlingschap, bedoel ik?" Miauwde ze geïnteresseerd.

"Aaah, oke," zei Nimble. "Ik kan me voorstellen dat je niet door die regen wil lopen." Ze begon net als Harespirit haar vacht en poten droog te likken, en slikte het regenwater door. Ergens was het ook wel fijn, zo'n douche. De viezigheid die door het boomklimmen in haar vacht was gekomen was er grotendeels uitgespoeld. "Het bevalt me heel goed!" zei Nimble enthousiast. "Helaas is m'n mentor al een flinke tijd aan het herstellen van een gevecht, dus veel trainingen heb ik nog niet gehad. Maar er zijn genoeg lieve katten die me trainen, zodat ik niet achter kom te liggen. M'n moeder heeft me leren jaren." Ze merkte dat ze steeds meer vol trots over haar moeder vertelde, terwijl ze een moeilijke start hadden. Een paar weken geleden wist ze niet eens wie haar moeder was, en nu zagen ze elkaar dagelijks. "Hoe is jouw leven als warrior nu?" vroeg Nimblepaw benieuwd.

Harespirit keek eventjes verrast op door de genegenheid en trots waarmee Nimblepaw haar moeder in het gesprek deed voorkomen. Ze was alweer vergeten dat Nimblepaw haar moeder natuurlijk niet van geboorte af aan had gekend. Ze vroeg zich op dat moment zelf af hoe het zou zijn om een moeder te hebben. "Niet echt fijn" Bekende ze "Dat komt door de prooischaarste, dat gooit toch wel roet in je eten" Verzuchtte ze. "Het enigste wat ik dagelijks doe is proberen zoveel mogelijk prooi bij elkaar te sprokkelen om op zijn minst drie kits te voeden" Harespirit werd triest van de gedachte alleen al. De constante regen was vol te houden, de sneeuw en kou was een ander verhaal geweest. ThunderClan was nog nooit zo snel en zo veel uitgedund in heel haar leven. Ze merkte dat ze triest voor zich uit had zitten staren en richtte haar blik weer op Nimblepaw met een soort kuch om weer te laten merken dat ze weer aanspreekbaar was.

Nimble knikte begrijpend. "Ja, dat kan ik me voorstellen." Ze kon pas net jagen, en laatst had ze haar eerste eekhoorn gevangen. Ze hield maar stil dat ze die stiekem zelf had opgegeten. Ze had zó'n honger gehad, en niemand het had gezien. Haar geheimpje. Zeker nu ze wist dat ze geen volbloed Thunderclankat was, wilde ze niet dat dit soort verhalen uit zouden komen. Bijna niemand wist dat ze een halfbloedje was, maar mocht dat uitkomen, dan wilde ze niet ook nog bekend als de kat die niet haar eten wilde delen. Het zou het wantrouwen alleen maar versterken. "Ik zie iedere dag weer dat de prooistapel leeg is. Gister is er zelfs een kitten overleden door ondervoeding.. Ik hoop dat new leaf binnenkort ook wat meer prooien met zich meebrengt. Dan kan ik natuurlijk ook weer wat meer oefenen." Ondanks dat het jagen al goed ging, leek het haar leuk om een keer mee te gaan op een jacht, om op die manier de hele dag zo veel mogelijk te vangen.

Harespirit knikte instemmend. Het nieuws van de kitten had bij elke kat die hele dag als enige in hun hoofd gespookt. Het was een bitter herinnering al was de lege prooistapel elke dag al genoeg. Ze vond het vreselijk om te zien dat haar clan zo leed, dat kits niet langer veilig meer waren en dat leerlingen niet meer vrolijk hun taken konden verrichten. "Green leaf is nog ver weg" Verzuchtte ze. "Ik hoop dat we er allemaal veilig doorheen komen" Ze wierp een blik op de regen die buiten voort bleef bewegen en ze rolde op haar zij. Zo te zien zou ze hier nog wel even blijven. "Wie is je mentor?" Vroeg Harespirit en ze trok even met haar snorharen bij het voelen van een jeukplekje.

- New leaf is al bezig ;D *wijst naar het seizoenen dingetje links naast je post*

~ I know! Maar er zijn toch nog steeds heel weinig prooien? Dat bedoel ik ermee (:

Nimble knikte. Daar was ze het helemaal mee eens. "Ik hoop dat er niet nog meer kittens zullen sterven, of ouderen.." Zelf had ze iedere dag honger, maar ze was nog sterk genoeg om iedere dag op te staan en te gaan jagen. Ze was er nog niet geweldig in, maar ze had al een paar keer wat mee terug kunnen nemen om de clan te voeden. "Snowdrop," zei Nimblepaw vol trots. Al sinds de eerste dag dat ze haar mentor en haar kracht had gezien, had ze bewondering voor haar gehad. Toen ze bij haar ceremonie hoorde dat precies Snowdrop haar mentor zou worden.. Ze kon zich nog precies herinneren hoe haar geluk niet meer op kon. "Helaas is ze nog steeds gewond van een gevecht. Maar laatst zag ik haar, en het leek beter te gaan. Dus hopelijk kunnen we binnenkort weer verder met trainen."

Harespirit boog haar kop instemmend. De prooi moest snel terug keren of Nimble haar angsten zouden bewaarheid worden. Ze trok met haar oren toen ze hoorde hoe de leerling over haar mentor praatte. Ze glimlachte bij het horen er van. Het was altijd fantastisch om te horen dat leerlingen hun mentoren waardeerde. Ze had er genoeg gezien in haar hele leven die niet zo blij met elkaar waren. "Ik hoop het ook voor je" Miauwde ze eerlijk. "Je hebt nog lang te gaan voor je warrior word dus ik zou je maar geen zorgen maken" Verzekerde ze haar met een grijns. Snowdrop en zij waren rond dezelfde tijd geboren en dus even oud. Ze hadden niet erg veel met elkaar gepraat of naar elkaar omgekeken. Beide leefde ze hun eigen leven. Als ze haar nu zag samen met Nimblepaw wilde ze ergens ook dat ze een leerling had. Kleine dingetjes die eigenlijk er iet toe deden maakte Harespirit nerveus of zelfs triest. Zoals nu. Zij was nog steeds leerlingloos. Maar daar tegenover zei haar brein weer een tal van dingen die mis konden gaan als je een leerling had. Snowdrop had ook al kittens, Harespirit had niet eens een partner laat staan zin in kleine kits. Ze kon zichzelf echt niet zien met klein kroost. Niet nu al .. "O kijk, de regen word minder" De regen werd ook minder. In de zin ervan dat het niet stopte, maar dat de regen minder agressief naar beneden viel. Ze snorde blij bij het vooruitzicht dat het uiteindelijk op zou houden. "Misschien vanavond houdt het eindelijk op" Grapte ze droogjes en ze grinnikte.

- Oh oké! Sorry c:

"Ik hoop het," antwoordde Nimble. "Tot nu toe trainen zo nu en dan wat andere warriors me, en verder oefen ik zelf zo vaak mogelijk." Ze hield verborgen dat er zelfs een Shadowapprentice - nu warrior - was die haar leerde vechten. Dat zou door geen enkele clankat geaccepteerd worden.
Nimble volgde de poes toen ze zei dat de regen minder werd. Ze had gelijk. Het regende nog steeds behoorlijk hard, maar je zou niet meer binnen een paar seconden tot in het diepste van je vacht doorweekt zijn. "Als je het niet erg vindt, ga ik nog steeds liever niet naar buiten," lachte Nimble. "Ik begin net een beetje droog te raken." Haar vacht voelde als een zak stenen aan haar korps, door het gewicht van het water. "Maar misschien kunnen we hierbinnen wel wat leuks doen?" 

Harespirit rekte zich languit uit en geeuwde breed. Ze was erg vermoeid door al die zorgen die ze automatisch overnam van .. zo'n beetje heel de clan. Luisteren naar dingen die er toe deden zoals Nimblepaw haar ervaringen was een verzetje die graag gewaardeerd werd. "Luxe hoor" Grapte ze en haar geeloranje ogen keken Nimblepaw neutraal aan. Door zoveel warriors getraind worden was voordelig. Ieder had zijn voor en nadelen die Nimble dus zo over kon nemen. Altijd handig, zeker in deze tijden. 'Misschien kunnen we hierbinnen wat leuks doen?' "Zoals wat?" Zei ze automatisch. Meteen was haar brein leeg voor wat ze zou kunnen doen. In situaties als dit speelde haar onzekerheid weer op. Al was het met een leerling, opeens was ze alle kennis kwijt van alles. "Ik ben niet zo goed in het verzinnen van leuke dingen" Verzekerde Harespirit Nimblepaw en ze legde haar kop lui neer.

----------

Woelend lag Nimble op haar slaapplaats. Het was nacht, maar Nimble merkte dat het leven in het bos al wakker begon te worden. Ze had nauwelijks geslapen. Haar gedachten hadden haar urenlang bezig gehouden. Ze had ze nooit uitgesproken, deels omdat ze wist ze het niet iets was om uit te spreken, deels omdat ze bang was voor de gevolgen, en deels omdat ze dacht dat het wel weer over zou gaan. Maar dat laatste gebeurde niet, en het bleef haar bezig houden. Ze moest er met iemand over praten. Ze moest advies, of gewoon een luisterend oor. Maar aan wie kon ze het vertellen? Eigenlijk wist ze het wel. Ze had dit een paar manen geleden nooit verwacht, maar ze wilde haar moeder zien. Ze stond op en ging naar de in- en uitgang van de den. Ze keek over het kamp of ze haar moeder zag.