Open | My own home, my own territory xx

Vulture had steeds meer tijd doorgebracht zo tussen de tweebenen in hun dorp. Het was eerst wennen en hij waagde zich niet verder dan de rand van het dorp. Inmiddels was hij veel dieper gegaan en was het normaal voor hem geworden zo tussen de huizen, steegjes, straten en drukke winkels door en langs te lopen. Zwerfhonden waren zeldzaam, maar ze waren er wel. Dat waren de eerste dingen die hij leerde. Hij moest goed opletten dat ze hem niet opmerkte, anders werd hij onherroepelijk achterna gezeten. Twoleg kits waren ook soms niet al te plezierig, daarbij enorm luidruchtig. Nee, daar ging hij niet bij in de buurt. Volwasse twolegs waren sowieso altijd niet te vertrouwen .. maar ze besteedde het grootste deel van de tijd geen aandacht aan hem.

Hij had uitgevonden dat bij een wel heerlijk lekker ruikende twoleg winkel hij wel eens een stuk vis kreeg.. mitst hij niet binnen kwam of iets jatte. Dat idee had hij gekregen, want zodra hij voet binnen wilde treden werd hij weggejaagd. Vulture vond het geen probleem. Buiten blijven en toch wat te eten krijgen was prima.

Na wat mot gekregen te hebben met enkele BloodClan katten had hij geleerd dat het oostelijke deel van het dorp wel erg in de buurt kwam van BloodClan gebied, daar bleef hij dus vér weg. Hij had wel via hen ontdekt dat ze geregeld daar rondzwierven. Zodra hij hen rook, draaide hij om en ging hij terug naar een BloodClan vrije zone.

Diep in de stad vond hij in een lange, kleine steeg een hek waar hij doorheen kon glippen, tussen twee huizen doorliep en uitkwam in een overwoekerde, verlaten tuin. Er stond een hondenhok in wat Vulture vertelde dat er ooit een hond had geleefd. Via een brandtrap kon je naar boven naar een raam die helaas dicht was. De tuin had niets te bieden behalve beschutting en een fijn, warm plekje om te blijven. Het hondenhok lekte aan alle kanten had hij ook uitgevonden dus hij kon er niet in verblijven. Omdat het tuintje zo tussen de huizen lag en aan grensde aan een verlaten steeg was het erg erg stil en rustig. Vulture wist meteen dat dit zijn stek kon worden. De muur die alles recht hield was hoog en van massief baksteen. Daar kwam niet snel iets doorheen of overheen.
-------
Vulture trippelde met een rat in zijn bek tussen het hekwerk door, zijn tuin in. In ShadowClan had hij goed geleerd hoe hij ratten moest vangen aangezien die er alledaags waren. In de stad waren de beesten alleen veel slimmer en gehaaider. Desondanks had hij hem gevangen. Zijn pels was vies geworden door de straten, besmeurd met vlekken. Ook zat zijn haar door de war maar dat gaf niet. Hij had eten en zou het later wel weer schoon wassen. Hij ging de hoek om en zette zichzelf neer in een kluit hoog gras. Hij legde de rat neer en begon er gulzig aan te eten. Schrokkend. Als een echte eenling. Van die preutse kater die een maan geleden de clan verliet was er niets meer over. Het leven buiten de clans in je eentje was dodelijk en gevaarlijk. Dat wist hij al voor hij vertrok. Vulture ondervond het zelf vele malen maar toch was er geen spijt van zijn beslissing. Hij zou voor altijd zo blijven, gebonden door zijn misdaad de clan te verlaten, kon het ook niet anders. Dat gaf niet. Hoewel de rat het teken was van het straat katten leven had hij al lang niet zo heerlijk in tijden gegeten.

Hij moest stil zijn, heel stil. Stap voor stap sloop hij langzaam vooruit, zijn oren gespitst om ieder geluid op te vangen. Voorzichtig plaatste hij zijn poten om krakende dingen te vermijden. Zijn witte pluimstaart zwiepte langzaam heen en weer. De warme zon scheen op zijn vacht die hierdoor leek te glinsteren, terwijl een koel briesje zijn haren liet bewegen. Steeds dichterbij kwam hij. Meter voor meter sloop hij naar voren. Hij liet zich door zijn poten zakken en sprong. Hij vloog door de lucht en voelde de opwinding van de jacht door zich heen gaan. Plotseling voelde hij zich alsof hij met zijn hoofd tegen een boom was aangestoten. Een paar seconden later besefte de witte young-one dat hij echt tegen de boom was geknalt. Hij vloekte, en keek om zich heen maar de muis was verdwenen. Hij gromde, dit was al de zevende keer dat het mislukte deze week. Er zat niks anders op, hij moest toch van iemand les krijgen. Hij hoopte dat de leider van de Bloodclan dat ook besefte en hem een mentor zou geven want dit was niks. Hij controleerde snel of hij niet gewond was. In het bos blijven had geen zin meer, waarschijnlijk hadden alle beesten zijn gegrom gehoord en waren snel weggevlucht, hoe kon het ook anders? De stad daar kon hij heen gaan, misschien viel daar nog iets leuks te doen. Hij strekte zich uit en liep toen met een elegante tred richting de bosrand. Eenmaal daar aangekomen keek hij toch wat onzeker naar al de huizen. Ach, wat had hij te verliezen? en met die gedachte liep hij naar het eerste huis. Het was een reusachtig huis en leek onbewoond. Draco liep langs het hek en speurde naar een opening helaas was deze nergens te bekennen. De witte kat haalde zijn schouders op en liep naar het volgende huis. Deze was een stuk kleiner met een redelijk laag hek. Met een eenvoudige sprong was hij er over heen om zich vervolgens halfdood te schrikken. De tuin zelf was niet bepaald angstaanjagend een paar struiken en een vijver sierde de tuin die vol was met sterke bloemengeuren. Nee, de angst kwam door de twee honden die grommend bij de deur van het huis stonden. Beide waren minstens vier keer zo groot als Draco en een moordlustige blik straalde uit hun ogen. Hun scherpe tanden gaven Draco de indruk dat als hij niet binnen drie seconden weg was ze hem zouden opeten met huid en haar. Hij telde tot vijf en draaide zich toen razendsnel om, rende naar het hek en sprong richting de veiligheid. Helaas voor hem konden de honden ook springen. Woest blaffen rende ze achter hem aan. Na voor zijn gevoel uren te gerend te hebben gaven de twee honden het op, ze draaide zich om en liepen weg. Hijgend bleef Draco staan, waar was hij beland? Even verderop zag hij hoe een gehavende kater tussen een hek doorglipte, misschien wist die de weg terug want de witte kater had net bedacht dat het bos fantastisch was vergeleken met dit. Hij liep naar het hek en zag hoe de kater van een rat genoot. En nu? Uiteindelijk liep hij de tuin in terwijl hij zo zelfverzekerd mogelijk probeerde te kijken en miauwde “Goedemiddag”

Vulture was voorzichtig om niet de galblaas per ongeluk te raken. Dan spoot het gal eruit en kon hij de rat net zo goed weggooien. Dat was iets wat elke kat al vroeg leerde. Toen hij iemand hoorde naderen en een BloodClan geur meekwam rezen zijn haren overeind. Hij stond op en ging over de rat heen staan. Een witte kater kwam de hoek om van hoogstens zes á zeven manen oud, en groette hem. "Ben je alleen? Of heb je meer vriendjes meegenomen?" Wilde hij weten zodat hij er eventueel heel snel vandoor kon gaan als dat nodig was. "Je bent in mijn tuin, en ik ben niet bang die te verdedigen als dat moet" Voegde hij er zelfverzekerd achteraan.

Hij keek toe hoe de kater zijn haren opzette, zo voorspelbaar. Ook ging de kater over zijn rat heen staan. Tss, alsof hij interesse had voor zo'n beest. Hij glimlachte en sprak zijn gedachtes hardop uit. 'Ik ben heus niet geïnteresseerd in zo'n smerig beest.' Met een valse grijns vervolgde hij zijn zin, 'ik ben geen vuile rogue. Oke, hij gaf toe dat was niet slim om te zeggen. De kater zou hem met gemak kunnen vermoorden, dat moest hij toegeven al vond hij dat niet leuk. De kater die tegenover hem stond was minstens 3 à 4 moons ouder. Een lichtte zucht verliet zijn mond, de witte young-one had een hekel aan oudere katten. "Ben je alleen? Of heb je meer vriendjes meegenomen?" Verstoorde de kater zijn gedachtes. Even kwam de verleiding in hem op om een gemene opmerking te maken maar toen bedacht hij weer dat het niet handig zou zijn. Inplaats daarvan moest hij maar een antwoord bedenken. Ja, hij was alleen maar het zou handiger zijn als de kater dacht dat er meerdere waren. 'Helaas voor jou ben ik niet alleen, ik heb namelijk iets dat vrienden heet," met een nonchalante zwiep van zijn staart ging hij door, 'ik ben namelijk geen clan verrader' Want hij wist zeker dat deze kat zijn clan had verraden en als hij het mis had was wat hij zojuist had gezegd een heel stomme opmerking. Nou ja, gezegd was gezegd. Hij liet zich zakken en sloeg zijn staart rond zijn poten. Misschien niet heel handig gezien de andere kater hem ieder moment kon aanvallen maar zoals altijd ging bij Draco uiterlijk voor handigheid. Ook nu likte hij aan zijn rechtervoorpoot terwijl hij luisterde naar de kater. Hij knikte instemmend 'ik weet waar ik me bevind, een bijzonder leuk tuintje trouwens’ miauwde hij. Zorgvuldig zette hij zijn voorpoot weer neer naast de ander en keek weer op naar de kater. ’Alsof je mij kan verslaan in een gevecht.’ Niet slim, absoluut niet slim. Hij bewoog met zijn oor, zijn arrogantie had het weer eens gewonnen van zijn slimheid. Alsof hij het nog erger kwam maken kwam Dree, de ‘fantastische’ stem in Draco’s hoofd, ook nog even langs.’Nee, slim ben je zeker niet.’ Helaas voor Dree negeerde de witte kater hem aangezien die druk aan het nadenken was over alle manieren waarop hij vermoordt zou kunnen worden. Een eenvoudige slag langs zijn keel, lang en pijnlijk, een harde klap tegen zijn kop. Er waren genoeg manieren en hij had tegen geen enkele geleerd om zich te verdedigen. Hij moest de kater aan de praat houden, misschien dat hij dan veilig was. ’Ik ben Malfoy, Draco Malfoy’ Altijd beginnen met de achternaam, dat had hij geleerd toen hij een keer een tweebeen huis was ingeslopen. Daar was toen net zo’n scherm met mensen erop aangezet, een van die mensen had zich duidelijk voorgesteld als ‘Bond, James Bond’, zins dien stelde hij zich altijd zo voor. Hij concentreerde zich weer op het heden en ging door met praten. ’En wie ben jij?’ zei hij met een arrogante glimlach op zijn gezicht.

Vulture keek koeltjes toe en licht geamuseerd, toch ook wel een beetje geïriteerd, dat de bijna zes manen jongere kater een enorme arrogante kop had. Hij leek te zeker van zijn situatie. Hij mocht dan wel BloodClan zijn maar aan zijn toon te horen had hij waarschijnlijk alle luxe die hij zou willen. Dat het beest hem beschuldigde van clan verraad zou erger zijn geweest als het niet zo was, dat was het wel helaas. Maar dat wist hij niet. Met een hele diepe zucht sloot Vulture zijn ogen. Hij kon hem gemakkelijk verslaan in een gevecht. Hij was een doorgewinterde ShadowClan kat geweest en inmiddels een één maan oude rogue. Hij hield niet van vechten en verafschuwde het om andere katten pijn te doen. Ook dat wist de onbekende kat niet. Toen de kat eindelijk ten lange leste zijn naam zei opende hij zijn groene ogen weer. "Iemand die zijn maal verder wil eten in alle rust, ophoepelen nu, jonkie" Hij stapte achteruit en ging weer zitten. Hij schoof de rat naar zich toe. Hij hoefde de rat niet in tijden dat prooi schaars was. Wat een verwend katje. Hij vroeg zich af of hij werkelijk zo moedig was als hij voordeed. Vulture nam een geduldige hap. "Je bent nog steeds hier" Zei hij al kauwend op een stuk rat.

Een geamuseerde miauw verliet zijn mond nadat de kater antwoord had gegeven. "Iemand die zijn maal verder wil eten in alle rust, ophoepelen nu, jonkie" Nou nou, origineel hoor dacht hij. Een paar seconden later sprak hij die gedachte hardop uit. 'Poeh, origineel hoor, ik was bijna geschrokken.' Het sarcasme droop uit zijn mond en zijn hele houding showde dat hij bijzonder arrogant was. Draco was dat dan ook, alleen tegenover vrienden gedroeg hij zich normaal. Trouwens die kat had hem jonkie genoemd, hij snoof boos, hij was absoluut geen jonkie. 'Ik ben trouwens geen jonkie' zei hij met een boos gezicht. Hij haatte het om beledigd te worden en dat zou de kater merken ook. Niet met daden maar met woorden, want Draco besefte heus wel dat vechten geen zin had. De kater nam een hap en de young-one keek toe. Hij verzonk langzaam in gedachte terwijl de rogue rustig kauwde. Tot de oude kat eindelijk wat zei en zijn gedachtes verstoorde. Hij antwoordde met dezelfde grijns die al bijna het hele gesprek op zijn gezicht stond, 'goed opgemerkt hoor, nu is je moeder vast trots. Toen hij was uitgesproken vertrok zijn gezicht. Waarschijnlijk vond de kat zijn opmerking niet eens zo erg, maar zijn eigen moeder was al 3 manen dood. 'Je mag geen zwakte laten merken' fluisterde Dree. Draco knikte en zorgde ervoor dat hij een neutrale uitdrukking op zijn gezicht had. Hij verplaatste zijn poten wat en snoof even de lucht op. Nog steeds alleen hij, de andere kat en de bloederige geur van rat. Ook klonken er geen vreemde geluiden. De witte kater concentreerde zich weer op de vreemde en miauwde 'ik ben verdwaald.' Blegh, dat klonk stom alsof hij een kat was die altijd de weg kwijtraakte. 'Dankzij twee stomme honden' voegde hij er aan toe. 'Ik heb ze weggejaagd,' dat was dus volkomen onzin, 'maar ik heb geen idee hoe ik terug moet naar de Bloodclan' maakte hij de zin af.

Lost liep met een zelfverzekerde tred door de Twoleg place, en rook al snel dat er hier een mede-Bloodclanner geweest was. Wat zou ze doen? Ze kon wel wat gezelschap gebruiken dus besloot ze erop af te gaan. Al snel zag ze een witte kater, die ze herkende als Draco. Oh, wat was hij ook knap! Helaas wel wat jonger dan haar... Hij stond te praten met een Rogue, iets wat meteen argwaan bij haar opwekte. Wat moest dat vieze... Ding bij hem? Ze liet een harde grauw horen en liep met uitgeklapte nagels naar het gezelschap toe. "Hey Drakie," zei ze vrolijk en richtte zich toen tot de Rogue. "Luister, ik heb geen idee wie je bent, maar ik weet wel dat je een vieze Rogue bent, dus ga jij maar weer weg, Draco gaat alleen met de beste katten om." Om haar woorden bij te zetten, schampte Lost nog eventjes langs de vacht van de kater en draaide zich toen purrend (?) om naar Draco. Ze grinnikte eventjes.

- mind if I join? Btw, ik weet dat ze Draco niet kent maar Draco is mijn fav character van HP dus ik hou nu al van je hahaha Smile

Vulture kauwde heel geduldig en heel langzaam op zijn rat. Draco gaf een antwoord die typisch was voor een kater van zijn leeftijd, dat kon hij hem niet kwalijk nemen. Hij wist wel één ding zeker en dat als hij nu niet snel wegging hij het met geweld moest doen. Toen er een nieuwe BloodClan geur zijn kant op kwam keek hij hoe een jong poesje zich letterlijk bijna om Draco's nek gooide. Hij besloot om niet zo veel te zeggen, ook niet toen de poes hem een belediging toewierp. Van een soort. Met een diepe zucht kwam hij overeind. Hij spande zijn spieren aan en ontspande toen weer. Op de meest rustige en neutrale toon die hij kon opbrengen keek hij beide kittens om beurten aan. "Dat is allemaal heel lief" Hij keek alsof hij het oprecht ontroerend vond hoe de poes en Draco weer herenigd waren. "Maar je zit in mijn tuin. Ik ben wel wat ouder en wat groter en wat sterker" Zei hij langzaam alsof hij tegen een kind moest uitleggen dat twee plus twee vier was. "Het geeft niet hoe erg je me gaat beledigen, want woorden doen geen zeer" Vulture opende zijn ogen. "Als je niet weggaat dan ben ik genoodzaakt jullie er uit te zetten, met geweld.. en met mijn oudere en ervarener klauwen" Hij glimlachte breed alsof hij alleen maar het beste met hen voor had. "Zouden jullie nu alsjeblieft mijn tuin willen verlaten en een andere kat willen gaan dwars zitten, ik zie niet dat hier een zinnig gesprek uitkomt" Eindigde hij, een en al rust.

- Heb ik geen probleem mee hoor (: Vulture is een kater en ik neem aan dat je hem bedoelt met de poes die je in je post beschreef. Helaas is er hier geen poes aanwezig behalve jij nu ^^

Eeen bekende geur drong zijn neus binnen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Overduidelijke Bloodclan poezen geur verspreidde zich. Langzaam draaide hij zijn hoofd en zag daar een grijze poes staan die hij onmiddelijk herkende. Zijn glimlach werd nog breder en met een slijmerige ondertoon sprak hij de naam van de poes uit. 'Lost' met een verleidelijke glimlach keek hij haar aan. Lost was verliefd op hem, hij wist het, hij maakte er gebruik van, maar hij was niet op haar. Grijs was gewoon niet zijn smaak, hij ging eerder voor oranje-wit. Wacht, had hij nou serieus oranje-wit gedacht? Draco kende maar een poes met die vachtkleur en daar was hij absoluut niet verliefd op, toch. De witte kater schudde zijn hoofd, Dot en hij waren vrienden meer niet. Toch streek hij even met zijn staart lamgs Dot toen ze langs hem liep richting de kater. Instemmend gaf hij een knik als teken dat hij het eens was met Lost's woorden. Het was een feit, hij ging alleen om met de beste. Een arrogante blik verscheen weer op zijn gezicht toen hij naar de rogue keek. Deze was aan het zeuren over zijn tuin, en woorden die geen pijn deden. Toen de kater breed glimlachtte om zogenaamd vriendelijk te zijn kon Draco nog net kostneigingen onderdrukken. Wat een verwaande sukkel, dacht hij. Nu moest hij zijn woorden zorgvuldig kiezen. Hij had twee problemen, als hij nu weg ging zou hij een slappe kittypet lijken die zichzelf niet eens kon verdedigen. Dat zou niet goed zijn voor zijn reputatie, en die was nou eenmaal belangrijk. Twee, als hij nu niet wegging zou er een gevecht komen dat ze geheid zouden verliezen. Hij keek opzij naar Lost die zwijgend naast hem zat, toen richtte hij zijn blik weer op de kater. Hij en Lost samen zouden misschien een kans maken. Tenslotte waren ze samen 15 manen en dat was ouder dan de kater. Zou hij het proberen? Hij zou wel moeten, het ging tenslotte om zijn reputatie. ' Helaas voor jou hebben wij besloten te blijven' en na een arrogante blik op de kater te hebben geworpem was hij klaar om te vechten.

Onderwerp: Re: Open | My own home, my own territory xx