All or nothing

Woelend lag ik in mijn mos nest. De slaap wilde me maar niet vatten en ik wist dat ik morgen geen knoop waard zou zijn. Het was inmiddels al diep in de nacht en de regen was zowaar opgehouden. Enkele minuten verstreken er terwijl ik op mijn rug lag en naar het plafon van de warriors den staarde. Om me heen hoorde ik de trage ademhalingen van mijn clangenoten die allemaal wel konden slapen. Die maakte zich ook geen zorgen. Nou ja, die heette ook geen Harespirit. Ik maakte me over alles wel zorgen. Al was het al iets simpels als mee gaan met een border patrol of zo iets normaals. Er kon van alles misgaan. De gedachte aan zo iets stressverwekkends maakte me nog nerveuzer en ik hakte de knoop door. Ik voelde me wel moe maar hoe ik mezelf ook had gewend of gekeerd, de slaap omarmde me niet. Uiterst voorzichtig sloop ik tussen de katten door en liep ik het godsverlaten kamp in. De hemel was opgeklaard en liet nu alle sterren duidelijk zien. Ik begon te glimlachten en nam me voor om net zo lang hier te blijven kijken tot de slaap me wel kon vinden. Al snel vonden de fantasierijken gedachten mijn geest. Ik dacht terug aan een stel meerkoeten die ik in de rivier had zien zwemmen. Twee waren de derde het hof aan het maken met allerlei veren opdofferij zodat ze groter en imposanter leken. Ik had heel lang naar het schouwspel zitten kijken tot ik me herinnerde dat ik midden in een jacht zat en de meerkoeten mijn prooi zouden kunnen worden. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen ze te storen dus ik vertrok stilletjes weer het woud in. Met een zachte glimlach kwam ik weer terug in de realiteit. Dieren kijken was een van mijn favoriete dingen. Vaak was dat nogal lacht wekkend. Waarom zou je naar je prooi kijken? Je kon het beter vangen. Zeker toen de prooi zo schaars was had ik het veel minder gedaan. Ik was bang dat ik gedonder zou krijgen met Silverfang, Firestar of een clangenoot. Ik krulde mijn voorpoten onder mijn borst en mijn dunne staart om mijn achterhand en geeuwde breed. Tja, toch zou ze het nog vollop gaan doen. Ik keek omhoog toen een stel ganzen luid kwakend overvlogen en ik zuchtte verrukt. Ik zou er alles voor hebben gegeven om geboren te zijn als een vogel.

Het geluid van de ganzen stierf langzaam weg. Harespirit realiseerde aan de stand van de maan dat het erg diep in de nacht was. Tussen middernacht en de ochtendglorie in. Precies in het midden. De geur van oude regen hing in de lucht en de stilte was heerlijk. Ze zou zo graag voor eeuwig zo blijven zitten. Nou ja.. niet eeuwig, maar wel langer dan deze nacht. In haar dagdromen, of beter gezegd nu, nachtdromen, had ze de kater niet horen aankomen. Toen ze hem eenmaal hoorde schrok ze dus ook. “Oh” Bracht ze geschrokken uit toen ze omkeek en de kater recht in zijn ogen aankeek. Ze kwam overeind en draaide zich meteen geschrokken om. Harespirit herkende zijn geur wel vaag. Breezetail was zijn naam. Hij was rond dezelfde tijd geboren maar ze hadden nooit echt aandacht aan elkaar besteed. “nee .. nee .. sorry nee ..” Stamelde ze dom en ze zwiepte nerveus met haar staart. “Ik was gewoon in gedachten verzonken” murmelde ze bijna te zacht om te horen. Vanwege de stilte van de nacht kon Breezetail het wel degelijk horen. Nerveus bewoog ze heen en weer op haar poten. “W-wat doe jij zo vroeg? Laat? Eh ..” Miauwde ze overdonderd en ze probeerde zichzelf weer te herpakken.

Harespirit haalde diep adem om zich te kalmeren. Waarom ze zo schrok van hem was iets waar ze niet trots op was. Daarbij bleek Breezetail wakker te zijn geworden van pootstappen. Hopelijk niet de hare.. Ze haalde dus maar haar schouders op. "Ik kon gewoon niet in slaap komen.. ik denk dat ik te veel pieker" Somber keek ze naar de grond. Dat was een feit. Piekeren deed ze als de beste. "Ik hoopte dat als ik hier zou gaan zitten en zou kijken naar de maan, dat ik vanzelf wel moe zou worden" Legde ze dus ook maar uit om het verhaal een logische draai te geven. Ze keek Breezetail een stuk rustiger aan nu ze hem eenmaal herkende en hij niet boos of iets leek. "Dus ja .." Grijnsde ze schaapachtig.

'De maan is echt prachtig, en soms als ik er een tijdje naar kijk, voel ik me beter. Het geeft mij een soort van … euh … hoe zal ik het zeggen?? Positieve energie? Als je begrijpt wat ik bedoel' Zei Breezetail en dit was een van de weinige keren dat Harespirit over iets mee kon praten. Dat gevoel had zij op veel plekken in het ThunderClan territorium. Toch wilde ze het zeggen maar kwam er niets uit, dus zweeg ze maar. 'En hoe zit het met jou liefdesleven?' Zei Breezetail. Harespirit begon te blozen. Waarom vroeg iemand nou zo'n persoonlijke vraag? Daarbij kwam dat het antwoord simpel was. Wie wilde nou met haar een relatie? Dat klonk zo gek dat ze bijna ervan moest giechelen. "Eh .." Begon ze, zoekend naar woorden. "Ik weet het niet .. normaal denk ik?" Miauwde ze bedachtzaam. De dag dat een kater haar andere aandacht gaf dan de normale, zakelijke aandacht van clankat naar clankat zou de dag worden dat ze kon vliegen. "Hoezo? Is die van jou heel goed dan?" Ze keek Breezetail vragend aan in het donker.  

Harespirit voelde zich iets beter toen Breezetail zei dat hij ook geen groot liefdesleven had. Gewoon normaal. Maar ze durfde te wedden dat hij al meer had gehad dan zij. Haar eerste vriendje was gekomen toen ze net leerling was. Daarna was er niets meer. Ze keek hem zijdelinks aan toen hij zei dat hij haar niet geloofde. Toen hij haar een speelse duw gaf keek ze naar haar schouder alsof er een bacil tegen aangekomen was. ‘Er zal zeker wel een kat in het kamp zijn die een oogje op je heeft. Zo’n mooie en lieve poes, het kan gewoon niet anders’ Ze stond abrupt op en ging enkele passen achteruit. Ze voelde zich oncomfortabel bij hem als hij zo deed. Sowieso was ze heel achterdochtig rond katers .. van welke leeftijd dan ook. “Eh .. bedankt” Zei ze verlegen en ze keek naar haar pootjes en ging weer zitten. Ze was helemaal niet mooi .. waarom zou hij dat zeggen? Om haar te pesten, zeker weten. Hij zou vast later weglopen en achter haar rug lachen dat ze er in tuimelde.  

Harespirit wendde haar blik van haar pootjes af toen Breezetail geeuwde. Zijzelf voelde nog geen spoortje slaap.  'Ik denk dat ik maar weer eens ga slapen” Oh fijn, hij ging eindelijk weg. “Ga je mee? Of blijf je nog even hier?' Hm .. wat te doen? Ze wilde niet onbeleefd zijn. "I-ik ga wel mee" Murmelde ze en ze stond alvast op. Rustig begon ze achter hem aan te lopen naar binnen.

- Sorry voor de late reactie! Wil je nog door met dit topic?

Harespirit trippelde op haar tenen de den binnen. Iemand nu wakker maken zou rampzalig zijn! Voorzichtig ging ze ook in haar mosnest liggen en krulde ze zichzelf extra langzaam op, alsof dat het geluid zou dempen. Ze zag dat Breezetail niet ver van haar vandaan lag in een mos nest en haar kant op keek. "Nou .. welterusten" Zei ze verlegen en ze krulde zich op waardoor ze haar kop van hem afwendde. Ze zou nog zeker uren wakker liggen voor ze de slaap kon vatten.

Oké afgerond! Dan open ik wel een nieuwe in het territorium ;3