I guess we need to speak?

Loom stapte de kater de medicine den in, knipperend tegen het felle licht van de ochtendzon. Hij had Littlestream verteld dat hij naar zijn moeder ging, al klonk het raar om haar zijn moeder te noemen. Hij kende haar niet, helemaal niet en iedere keer dat hij haar zag probeerde hij herinneringen terug te krijgen, maar ze kwamen gewoon niet meer en ergens was hij bang dat hij ze ook nooit meer terug zou krijgen. Alles van de afgelopen zes manen van zijn leven was weg, verdwenen uit zijn hoofd. Waarom was hij ook in die stomme rivier gevallen? Waarom? Hij slikte en bleef voor de leaderden staan. "Shrewstar?" Miauwde hij even, twijfelend of hij haar moeder of bij haar naam moest noemen. Hij had uiteindelijk besloten haar gewoon bij haar naam te noemen, het voelde raar om haar moeder of mama te noemen. De kater stapte zonder pardon verder naar binnen en zijn lichtgroene ogen werden meteen op zijn leider gericht, zijn moeder. "Ik .. wilde even met je praten." Miauwde hij wat zachter. Hij ging zitten en sloeg zijn ogen even dicht. Hoofdpijn, alweer. Het ging maar niet over, iedere keer als hij weer wilde lopen of zichzelf teveel deed inspannen. Zou hij ooit nog apprentice kunnen worden?

& Shrewstar

Haar rustige slaap werd verbroken door een bekende stem en nog wat slaperig opende ze haar ogen en hief haar kopje op. "Shrewstar?" Klonk het en De Clanleader kwam gelijk overeind toen ze Lightningpaw herkende en hem de Den binnen zag komen. Wist Littlestream wel dat hij uit haar Den was? Mocht hij überhaupt wel de Den uit? Zorgen sprongen op in haar kop en nestelden zich als zoemende bijen. "Ik .. wilde even met je praten." Toen zijn toon net wat zachter werd, sprongen haar nekharen bezorgd wat overeind. "Gaat het, Lightningpaw..?" Vroeg ze moederlijk bezorgd en kwam langzaam dichterbij en deed een poging om zijn kop te likken. "Waar wil je over praten?" Nog steeds was hij niet klaar om een Apprentice te worden, maar zijn mentale staat was iets wat haar zorgen baarde. Geen enkele Medicine cat kon daar iets aan doen.

Het was als een reflex om zichzelf terug te trekken van haar. Hij kende haar niet, ze was een totale vreemdeling voor hem, maar toch beweerde ze dat ze zijn moeder was. Hij keek haar met zijn lichtgroene ogen aan, in tweestrijd of hij haar wel moest vertrouwen of niet. Wie wist zat hij hier gevangen, hielden ze hem voor de gek terwijl zijn echte ouders naar hem opzoek waren. Maar waarom zei iets in hem dan dat hij haar moest vertrouwen, dat hij haar wilde vertrouwen? Ze vroeg of het met hem ging en hij knikte. "Beter dan eerst." Miauwde hij kort. Het ging niet super, maar dat ging hij niet toegeven. Zijn hoofdpijn was er nog steeds en het leek soms wel erger te worden dan eerst, vooral als hij zich veel inspande, maar hij liet het aan Littlestream over om daarover te bepalen. Haar vraag waarom hij haar wilde spreken herhaalde zich even door zijn hoofd. Waarom was hij hier ook alweer gekomen? De kater keek weg. Daar kwam het weer, de plotselinge verwardheid; niet meer wetende waarom hij hierheen was gekomen. Na enkele minuten zo gezeten te hebben kwam het toch weer in hem op en hij keek weer omhoog naar Shrewstar. "Over mij." Miauwde hij. "Ik.. ik wil je heel graag geloven dat je mijn moeder bent en .. dat het allemaal wel weer terug komt.. maar .." De kater keek naar zijn poten. "Ik heb geprobeerd herinneringen terug te krijgen, zo hard, maar ze komen niet. Ze komen gewoon niet en ik ben bang dat ze ook nooit meer terug zullen komen. Alles wat mij verteld is over alles wat er gebeurd is en wat ik allemaal als kitten gedaan heb.. ik herinner me er helemaal niets van. Ik vergeet telkens wat ik doe en als mij iets verteld wordt, zelfs nu, dan komt het er in de ene kant in en aan de andere kant gaat het er weer uit.." Hij wierp zijn ogen weer omhoog, om de poes weer aan te kijken. "Ik weet dat jij Littlestream niet bent en er waarschijnlijk weinig verstand van hebt.. maar denk je dat het ooit goed gaat komen?" Want hij dacht van niet. Hij dacht dat het nooit meer goed ging komen.

Het deed haar pijn om haar bloedeigen kitten zo te zien. Hij herkende haar niets als moeder, slechts als Shrewstar. De zwart witte poes drukte haar oren in haar nek en deed een pas naar achteren, zodat Lightningpaw wat ruimte kreeg en misschien niet al te bang werd van haar. Een heel verhaal werd door de Apprentice verteld en op het eind beet ze wat nerveus op haar lip. "Ik weet het niet Lightningpaw," Begon ze, nadat ze besloten had om maar eerlijk te zijn. "Ik weet het echt niet." Zuchtte ze en sloot haar ogen, waarbij ze haar kop geërgerd schudde. "Nog nooit hebben we zo'n geval gehad en ik betwijfel het of andere medicine cat's het ook hebben meegemaakt en nu is de tijd er ook niet voor om op onderzoek uit te gaan. Misschien dat je wel weer wat terugkrijgt of op zijn minst je weer een wat beter geheugen krijgt, maar ik kan niets met zekerheid zeggen. Zelfs Littlestream niet. Dus ik zou maar langzaam werken aan gezondheid en proberen op zijn minst een nieuwe start te maken. Je hebt nog een leven, daar moet je het voor nu maar mee doen, oké?"