ShadowClan ceremonie mei

Toen hij terug keek naar zijn Aury, zijn prachtige Aury, ontmoette hun ogen elkaar. Hij bleef haar lang aankijken, zijn blik zacht en gevoeld met een vreugde die hij nog nooit had gevoeld... Zijn Aurynight, zijn stralende maan... Hij duwde zijn kop tegen de hare aan en likte zorgvuldig over haar kop heen, wat ervoor zorgden dat er wat gemurmel ontstond in de menigte. Hij probeerde het te negeren. Het was officieel en ze deden niks verkeerds nu, probeerde hij zichzelf steeds opnieuw wijs te maken. Maar ergens voelde het nog steeds verkeerd. Het zou waarschijnlijk wel weggaan, ooit. Toen hij voelde hoe de kat naast hem een lik over zijn kop gaf, glunderde hij even en keek hij trots in haar richting. Hij had niet gehoord hoe ze mentor was geworden, maar zag wel dat ze opstond om haar gloednieuwe apprentice te begroeten. Hij volgde haar niet, hij was haar schoothondje niet en hij wist best wel dat ze dat niet fijn vond. Hij zou het ook niet fijn vinden -maar hij zou het wel fijn vinden mocht het haar zijn. Het leek langer te duren dan dat het eigenlijk had moeten duren. Katten waren aan het murmelen, aan het zoeken naar woorden om te fluisteren en hem raar aan te kijken. Hij probeerde het te negeren en staarde doelbewust naar voren, waar hij de gouden vacht van Aury zag. Aurynight... Want tja, ze was nu een warrior... Het zou raar doen om niet meer zo mysterieus te hoeven doen en haar eens te kunnen aanspreken met haar volledige naam. Hij had zich altijd al voor gehouden enkel haar voorvoegsel te gebruiken, omdat het dan minder leek alsof ze de regels overtreden, maar nu was dat voor niks meer nodig... Toen hun blikken elkaar terug kruisten, begon hij spontaan te spinnen. Haar warmte vleide zich tegen zijn lichaam aan en hij duwde zachtjes zijn kop tegen haar kop aan, ze zou een wake moeten doen vannacht, maar morgen konden ze samen slapen, voor eeuwig... "Je hebt wake vannacht," fluisterde hij zachtjes en hij keek even naar de hemel waar de zon teder de horizon raakte. Hij bloede open en liet rood licht over de hemel gaan, alsof hij gewond was. Hij sloot zijn ogen en dacht aan iets anders, mar het lukte niet echt. Alles werd gevuld met de gedachte aan hun toekomst, hun nieuwe wereld... Hun plannen... "Ik hou van je..." Fluisterde hij zachtjes en het gespin werd stilaan luider tot een zacht, eentonig geronk die de stilte van de avond vulde. Zijn tong scheurde nogmaals over haar oren heen, voordat hij zijn neus in haar goudkleurige vacht verborg en luisterde naar het ritme van haar ademhaling en het geklop van haar hart. Het enigste die naast de zijne mocht slaan.