A wandering cat; Nevermind

Wanderkit keek rustig vanaf de nursery ingang naar het kamp. Katten liepen af en aan deden hun warrior taken. De taak die de kitten het fijnst leek was het naar buiten lopen. Ja, nu ze oud genoeg was om naar buiten te gaan wou ze wel een stapje verder. Even keek ze achterom om te zien of haar moeder haar in de gaten hielt. Toen ze de blik van de queen niet zag zette ze het op een rennen naar buiten. Toen ze de ondergrond van het kamp voelde en de Nursery achter zich had gelaten keek ze met haar cyaan blauwe ogen vrolijk rond. Wat zou ze wel niet allemaal kunnen doen? Haar blik hielt echter de uitgang vast. Dat zou ze eens doen. Ontsnappen. Met kleine kitten hupsjes rende ze fanatiek naar de uitgang, niet lettend op katten voor haar. Ineens botste ze tegen een zwarte kater aan. Ze keek omhoog en vervloekte haar kleinheid. ‘Ehm… sorry meneer.’ Even bekeek ze de kater beter. ‘Waarom lijkt u zoveel op Littlekit?’ Ze zei het iets wat beschuldigend en het was eruit voordat ze het merkte. Alsof hij het recht er niet toe had. Het kwam ook niet in haar op dat ze dezelfde ogen droeg als hem. Of dat dit haar vader was.

Hij kwam met lege poten het kamp binnen, zijn ogen stonden woest. Dat was al de zoveelste mislukte jacht vandaag. Waarom kon hij geen prooien vinden? Waarom? Hij vervloekte zichzelf, zo stil mogelijk, waarna hij aan de rand van het kamp ging zitten en zijn staart netjes voor zijn poten sloeg, zijn ogen waren hard. Hij moeste even zijn groeiende honger in toom houden en zijn krachten herbouwen, dan zou hij terug aan het werk kunnen gaan. Opeens voelde hij dat een gestalte tegen hem liep. Hij siste dreigend en draaide zijn kop naar de kit. Hij verstarde toen hij zijn eigen ogen zag. Wat? Haar gestreepte vacht en witte buik maakte duidelijk met wie hij te maken had. Hij slikte wat ongemakkelijk en schuifelde wat met zijn voorpoten. ‘Ehm… sorry meneer.’ Zei ze. Hij knikte naar haar. "Dat kan iedereen overkomen," zei hij vriendelijk tegen haar, zijn blik leeg, zoals altijd. ‘Waarom lijkt u zoveel op Littlekit?’ Hij keek haar niks begrijpend aan. Hij knipperde even verward met zijn ogen. Had Lone ze dan niks over hem verteld? Hij was er deels opgelucht over, maar ergens was hij ook erg verdrietig om dit feit... Hij schudde even zijn kop. "Dat weet ik niet," zei hij tegen haar. "Toeval misschien?" vervolgde hij vriendelijk. Zijn lege ogen waren nog steeds op haar gericht. Hij kon een rilling langs zijn ruggengraat onderdrukken. Het was best eng te weten dat waarschijnlijk al zijn kits deze oogkleur hadden. "Wie zijn je ouders?"

De zwarte kater siste naar haar en uit een reactie stapte ze naar achter, haar vachtje opzettend. Uit haar cyane ogen stond een strijdlustige en vooral geschrokken blik. Ze wist dat het niet netjes was om tegen iemand op te botsen maar zo erg? Toch miauwde ze een excuses. Verassend genoeg was de stem die terugsprak vriendelijk "Dat kan iedereen overkomen," Haar tabby vachtje zakte weer wat en ze keek weer wat opgelucht. Misschien was de kat ook gewoon geschrokken. Nu ze wat was bijgekomen viel het haar op dat deze kat een evenbeeld was van Littlekit, haar zusje. Ze was aangeboren nieuwsgierig en het was er ookal uit voordat ze zich kon bedenken; ‘Waarom lijkt u zoveel op Littlekit?’ Er leken wel vaker katten op elkaar maar meestal was dat familie. Deze kater had ze nog nooit eerder gezien. Zij en haar andere zusje, Heatherkit, leken weer op mama. Zelf vond ze het altijd zielig voor Little, het leek of ze er niet bij hoorde. "Dat weet ik niet," wekte de stem haar uit haar gedachte. "Toeval misschien?" Ja, dat kon natuurlijk ook. Er hoefde geen rede achter te zitten. Wander knikte als teken dat ze dit antwoord aanvaarde. "Wie zijn je ouders?" Van die vraag keek ze op. Vroeg je dat altijd aan een kitten? Ach, het kon geen kwaad, of wel soms? ‘Mijn mama is Lone-one’ Zei ze vrolijk. Ze vervolgde niet, voor haar was het doodgewoon dat ze geen papa had. Geen ramp en zeker niet noemingswaardig als je gewoon een mama had die voor je zorgt.

Wanderkit knikte en vroeg niet verder, daar was hij opgelucht van. Hij wist het niet echt van wie ze die nieuwsgierigheid had. Lone waarschijnlijk, het was haar nieuwsgierigheid die haar tot contact had gedreven. Hij was zelf ook erg nieuwsgierig geweest toen hij een kit was geweest. Hij glipte toen veel met Darkclaw het kamp uit. Meestal samen en dan werden ze samen gesnapt, dat vond hij een echte kick en hij vond het altijd fijn die kick te ervaren. Erop uitgaan en dan zo snel mogelijk weg geraken van de patrouilles. Hij zuchtte even en lachte zachtjes. Deels naar de kit, die hem aan zijn jeugd deed denken, maar ook aan de gedachten zelf van jong zijn en je nergens zorgen over te moeten maken. ‘Mijn mama is Lone-one’ Nevermind knikte even naar haar en lachte hartelijk naar de jonge kit. Dit was nogmaals een bevestiging dat ze niks van hem afwist en daar was hij deels blij om. "Je hebt haar vachtkleur," zei hij. "Weet je niet wie je vader is?" zei hij wel meteen.

Wander keek wat fronsend omhoog naar de kater. For Starclan sake, wat was hij groot. Het liefst was ze op haar achterpootjes gaan staan om te kijken of ze dan al evengroot was. Waarschijnlijk niet. Toch leek het de tabby kitten te irriteren. Misschien als ze een steen zou pakken? Maar dan zou hij misschien weglopen, hmm, moeilijk probleem. Hier omhoog blijven kijken leek ook geen optie. Ach, waarschijnlijk kon ze niet anders. De kater leek wat in gedachte verzonken, zelf was ze ook niet vanplan hem eruit te halen. Eerst was hij chagerijnig en nu lachte hij al, wat had ze toch een goede invloed. Maar toen hij vroeg wie haar ouders waren had ze met enige trots de naam van haar moeder gezegd. "Je hebt haar vachtkleur," Trots scheen door in haar ogen terwijl ze zich wat groter probeerde te maken, het lukte wel 2 centimeter. Nou, je kon maar ergens blij mee zijn. "Weet je niet wie je vader is?" Nu keek ze wat vragend, waarom wou hij dat weten? Toch antwoordde ze uit beleefdheid ‘Papa’ Ondanks het verhaal bleef ze die kater zo noemen, domweg omdat ze een andere naam niet wist. ‘Ken ik niet, het enige dat ik weet is dat hij mama alleen heeft gelaten toen hij wist dat ze kittens kreeg’ Een lichtte ontzetting en kleine woede was niet te missen in haar blik; je kon niet alleen het goede erven of wel soms? Al wat milder vervolgde ze ‘Mama zei dat hij verliefd was op een andere mevrouw, zelf denk ik dat hij gewoon bang was om papa te worden.’ Een van haar oortjes zakte wat opzij. ‘Maar dat is niet erg, mama is heel lief’ Ineens besloot de kitten dat het haar tijd was voor de vragen. ‘Wat is u naam eigenlijk?’ Wacht, ze miste wat. Na even denken schoot het haar te binnen, nu moest ze haar eigen naam zeggen. ‘Ik ben Wanderkit’ Haar cyaan blauwe ogen keken helder in andere cyaan blauwe ogen.

‘Papa’ Hij verstijfde van binnen en voelde hoe tranen prikten in zijn ogen. Had ze het door? Hoe schudde even zijn kop... Nee, dat kon niet... Hoe voelde hoe een stekend gevoel zijn ziel bewerkte. Hoe moest hij dit nu doen? Moest hij kiezen voor zijn geliefde of voor zijn kits? Maar het was te laat, hij had al lang zijn keuze gemaakt, nog voordat deze kit werd geboren. ‘Ken ik niet, het enige dat ik weet is dat hij mama alleen heeft gelaten toen hij wist dat ze kittens kreeg’ Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen van haar af. Dat was goed, hij had het wel verwacht, dus dee het hem niks. ‘Mama zei dat hij verliefd was op een andere mevrouw, zelf denk ik dat hij gewoon bang was om papa te worden.’ Hij moest een grom onderdrukken. Ze vergat erbij te zetten dat zij hem gebruikte, want zij viel op hem. Hij keek haar aan en knikte even dat hij het begreep. Geen enkele emotie was te zien op zijn gezicht. Het was misschien goed, zodat ze zijn verdriet niet kon zien, maar hij deed het enkel omdat hij anders in tranen zou uitbarsten. ‘Maar dat is niet erg, mama is heel lief’ Nevermind liet langzaam een lachje zien en knikte instemmend. "Ze is een goede kat," concludeerde hij. Het was waar, maar het was ook een leugen. Een leugen in zijn eigen zieke geest. Hij was ziek, zoals Lone had gezegd, maar hij verzachte graag de woorden. Maar goed, wat had hij te winnen met het zwart maken van deze kattin? Hij ging zich niet tot haar niveau verlagen. ‘Wat is u naam eigenlijk?’ De zwarte kater lachte even naar haar. "Nevermind," zei hij. ‘Ik ben Wanderkit’ Never knikte. "Aangenaam," zei hij vervolgens. Ze had dezelfde ogen als hem, ze konden net zo goed emotie uitdrukken als hij. Hij kon zichzelf wel slaan, stomme ogen.

Onderwerp: Re: A wandering cat; Nevermind