The cave

De ijzige wind sneed door Blacksouls dikke wintervacht. Haar donkere ogen staarde venijnig in het rond, opzoek naar een teken van leven van prooi, een ander dier of gewoon iets wat haar maag kon vullen.
Sinds ze de Bloodclan had verlaten zag haar wereld er ineens heel anders uit. Er was geen warmte meer van andere katten als ze 's nachts lag te slapen, geen andere katten die samen een voedselhoop aanvulde. Je was al vrij zelfstandig in de Bloodclan, dat moest je ook zijn, maar rogue, het was heel anders dan ze had verwacht. Maar Blacksoul was een kat die niet zielig terugkrabbelde naar haar meester. Als ze eenmaal een beslissing had gemaakt, goed of fout, dan ging ze verder. Nooit achterom kijken, dan was je dood.
En nu, nu zat ze in de grote, gapende opening van een grot, uit de wind, maar de kou bleef hangen. De grot had een enorme tunnel naar binnen, maar het was verschrikkelijk donker en Blacksoul kon geen poot voor ogen zien dus ze ging ook niet verder. Wat zou daar misschien zijn? Een enorm beest? Nee, dan had ze de geur wel geroken. Misschien iets bijzonders. Nieuwsgierigheid knaagde aan haar, maar ze negeerde het.
Blacksoul zelf lag op een geïmproviseerd bedje van bladeren en mos, ze had het uit de omgeving weg gehaald, en verderop lag een klein hoopje met karkassen van muisjes en hier en daar een vogeltje. Het duidde erop dat ze hier al een tijdje verbleef, en het bekoorde haar wel.
Er klonken zachte tintelingen op het steen, die overgingen naar harde spetters. Regen. Geïrriteerd trok Blacksoul zich wat meer terug, bang dat haar vacht misschien nat zou worden, en dan was ze nog verder van huis. Haar ogen volgde een plotselinge beweging. Het katje schoot de grot binnen, háár grot, en verschool zich voor de regen. Blacksoul maakte een onplezierig geluidje.
'En wat geeft jou het recht om hier te schuilen?' Sprak ze venijnig. Haar nagels trok ze in en uit in haar nest om haar kalmte te bewaren.

De kleine, oranje kat schrok van haar. Logisch, ze was totaal opgeslokt door de duisternis en je kon haar niet makkelijk zien zitten. "Sorry!" stamelde het katje snel en ze probeerde zich wat meer op haar gemak te laten voelen. Blacksoul sloop zelf van haar nest vandaan om zichzelf wat meer kenbaarder te maken. De poes had haar ogen tot spleetjes geknepen om de andere kat goed te kunnen bekijken. Wat een achterlijk beest. En het meurde naar clan, Thunderclan. Voorzichtig deed ze weer een stapje achteruit. Wat moest een Thunderclankat hier? Dit was ver weg van hun territorium. Waren ze aan het uitbreiden? Het zou Blacksoul niets verbazen. "Ik wist niet dat hier iemand was." Ze besloot respectvol haar kop laag te houden en ze sloeg haar donkerbruine ogen neer. Blacksoul snoof. Ondanks dat het een miezerig clankatje was, wist het beestje wel hoe hij zich moest gedragen.  "Dus ik heb geen enkel recht om hier te zijn, als jij hier verblijft, maar zou u me alsjeblieft toestemming geven om hier te blijven tot de regen over is?" De zwarte kat keek een lange seconde naar buiten, waar de regen keihard op de grijze rotsstenen kletterde. Om het beestje nu weer weg te sturen was eigenlijk geen optie, ze zou ziek worden, misschien sterven. Maar he, Blacksoul kwam uit de Bloodclan en gaf geen zier om zo'n clankatje. Ze hadden er helaas toch een paar honderd verspreid over het hele bos en de vlaktes.
'Best.' Gromde Blacksoul kortaf. Ze keerde zich om en ging weer op haar bed van bijeengeschraapt mos en gras zitten. Het was niet het comfortabelste, maar het kon er mee door. Ze nestelde zich en sloeg haar donkere staart om zich heen. Ze keek de kat weer aan en ondertussen had ze zich bedacht dat het beestje niet ouder kon zijn dan een apprentice.
'Wie ben je, miezerig Thunderclannertje?' klonk het bot uit haar mond. Ze hoopte dat de vallende regen, die steeds harder en luider was gaan kletteren, snel zou ophouden, zodat het beest weg kon gaan en zij weer verder kon met haar leven.