You can't hold me! {OPEN}

De jonge RiverClan kater liep met redelijk grote passen door het territorium heen. Een lage grom verliet zijn bek toen hij voor de zoveelste keer achter een bosje bleef hangen met zijn lange, zwarte vacht. Scorpionpaw vernauwde zijn ogen en trippelde toen weer snel verder. Hij stond niet echt bekend als een van de vriendelijkste katten, maar hij was eerder wat stil en bleef liever op de achtergrond. En mocht je dan een gesprek met hem hebben, dan was deze kater altijd erg bot en snauwerig. Zijn goudkleurige ogen stonden een tikkeltje duister, gezien de kater niet bepaald in een goede bui was vandaag. Hij had een tweetal muizen gevangen, maar voor de rest was hij nutteloos geweest.

Met grote ogen keek ze recht in het bijna helder water en zag zo nu en dan een paar zilveren visjes wegschieten voor haar schaduw. Hoe vingen katten die ooit? De calico Apprentice liet haar witte voorpootje voor een moment in het water zakken, maar geschrokken trok ze deze weer terug toen de kou door haar pootje heen schoot. Brr, nee, liever in een wat warmer seizoen. Snel stond ze weer op en hopte een overblijfsel van sneeuw heen. Niet lang hierna zou ze met de Clan moeten verhuizen, daar had ze wel eens Nursery verhalen over gehoord, maar.. hoe gingen ze dat doen en wanneer mochten ze weer terug naar huis? Zou WindClan het niet bedreigend vinden als de hele Clan plots op de vlakten tegenover hun gebied zou zitten? Helemaal in haar gedachten verzonken botste ze plots tegen iemand aan en viel bijna achterover. "Oh! Sorry." Antwoordde ze snel en keek schuldig naar de zwarte Apprentice.

OOC; May I? :3

De nacht zwarte kater spotte een klein vogeltje wat tussen de resten van de sneeuw zocht naar voedsel. Hij zakte meteen in de jachthouding en besloop het diertje geruisloos. Scorpionpaw maakte zich klaar voor de sprong, maar opeens werd hij overgelopen door 't een of ander. Een geschrokken blaas verliet zijn mond en hij zette zijn haren overeind. Het vogeltje keek geschrokken op en fladderde snel weg. "Oh! Sorry." miauwde de calico apprentice die hem over had gelopen: Quietpaw als hij het goed had. De kater bromde iets wat onverstaanbaar was, maar niet bepaald erg vriendelijk klonk. Hij richtte zijn blik op de lucht en zag dat het vogeltje al ver was, en in de richting van WindClan territorium vloog. Hij richtte zijn blik nu op de andere apprentice, iet wat verveeld en geïrriteerd.

Pas nadat ze haar excuusje had gemompeld, merkte ze het gefladder van een vogel op en begon zich direct nog schuldiger te voelen. Ze had iemands jacht verpest, maar natuurlijk. Een wat geïrriteerd gebrom kwam voort uit de kater en een schokje van angst schoot door haar lijfje heen. Natuurlijk zou niemand daar blij mee zijn.. "Het.. spijt me echt, sorry." Nerveus beet ze op haar lip en liet haar voorpootje over het groene gras gaan. Straks zou hij voor altijd boos op haar blijven en ze wilde liever geen ruzie met haar Clangenoten.