☁Life is never easy for those who dream☁ {+Stoneclaw}

Fadingpaw droomde dat ze in een weide stond. De weide stond vol met bloemen in alle kleuren van de regenboog. Fadingpaw was er alleen maar dat vond hij niet erg. Het rook er naar zomer en hij hoorde alleen het gefluit van de vogels in de lucht. Fadingpaw ging tussen de bloemen liggen hopend dat hij nooit meer zou wakker worden. De lucht was helderblauw met enkele wolkjes die langzaam voorbij bewogen. Fadingpaw keek naar de wolken en probeerde er vormen in te zien. In één van de wolken zag hij een vis en hij glimlachte even. De zwarte kater sloot even zijn ogen, maar toen hij ze weer opende was hij niet meer in de bloemenweide maar in de pinewoods. Verdrietig ging Fadingpaw recht zitten. Hij wou dat hij in de droom had kunnen blijven. Hij vond het hier niet leuk. De lucht was grijzig en het rook er niet naar zomer. Het was er niet rustig en er was een grote kans dat je andere katten zou tegen komen en Fadingpaw was nu niet bepaald sociaal. Plots hoorde de warrior pootstappen. Waarschijnlijk was het één van zijn clangenoten.

Na een lange dag het gebied uit te spitten, opzoek naar vermaak, kwam Stoneclaw uit bij een klein open plekje in de bossen. Hij was moe en afgetakeld omdat hij nachten lang niet geslapen had, steeds maar die zelfde droom. Een snelle schaduw die over hem heen ging en daar lag hij in zijn eigen bloed. Stoneclaw schudde even zijn hoofd. Hij had dorst en hij voelde een rilling op zijn lichaam staan die hij niet kon beheersen. Hij hield zich groot en sterk, zoals altijd. In een ogenblik hoorde hij iets, een zacht geluid, er was iemand aanwezig. Hij spitste zijn oren en ging recht staan. Hij keek verward en dreigend om zich heen. 'Wie is daar?' Zei hij met een lage en doordringende stem. Terwijl hij wachtte op zijn antwoord voelde hij een snijdende wind in zijn nek staan.

Fadingpaw keek rond zich maar zag geen kat. Toen hoorde ze een stem die vroeg: 'Wie is daar?' Fadingpaw herkende de stem niet maar aan de geur die ze rook wist ze dat het een shadowclancat was. "Fadingpaw" miauwde hij. Fadingpaw hoopte maar dat de kat het had gehoord. Hij ging recht staan en wandelde in de richting van waar hij de stem had gehoord. Toen zag hij een kat. Het was een tabby kat die op een klein open plek stond. "Hallo" zei Fadingpaw. Hij hoopte dat de kat niet gemeen zou doen want dat vond hij niet leuk. Fadingpaw kon zelf ook wel eens gemeen doen maar dat deed hij alleen als andere katten ook gemeen deden tegen hem. De zwarte kater probeerde altijd vriendelijk te doen maar meestal wou hij gewoon alleen zijn. Hij wist zelf ook wel dat hij nogal asociaal was maar dat kon hem niks schelen.

Stoneclaw hoorde een miauw, en daarna een stem die heb begroette. Hij keek naar de kat die zich liet verschijnen. 'Tsss' Is alles wat hij liet horen, een spottend geluidje. 'Wel, wel ,wel, Hallo daar... Shadowclan mag ik hopen?' Stoneclaw's spottende en sarcastische stem is goed te horen in het open plekje. De koude wind vlaag in zijn nek is verdwenen. De pijn die hij voelde kwam in steken terug, hij negeerde het en nam een diepe zucht. Hij had geen zin om te vechten, hij was moe. Hij keek een moment de kat scherp aan en voordat hij de kans had antwoord te geven vroeg hij de naam van de zwarte kater. Hij wachtte op zijn antwoord.

De kat maakte een spottend geluidje en Fadingpaw voelde zich al minder op zijn gemak. 'Wel, wel ,wel, Hallo daar... Shadowclan mag ik hopen?' zei de kat tegen hem. In Fadingpaws oren klonk het niet echt vriendelijk. Maar hij hield zich in want hij wou niet boos worden. En Fadingpaw wou al zeker niet vechten met deze warrior want hij was van dezelfde clan en hij wou geen problemen. Als de kat hem als eerst zou aanvallen zou Fadingpaw niet terugdeinzen. Maar het zag er niet naar uit dat de kat veel zin had om te vechten. Toen vroeg de tabby kat zijn naam. "Ik ben Fadingpaw. En ja, ik ben van de Shadowclan." zei Fadingpaw tegen de kat. "Wie ben jij?" vroeg hij toen.

Hij knikte neerbuigend. 'Ik ben niemand' Zei Stoneclaw spottend. Hij bleef een tijd hem nog aanstaren. De kat was zwart... Net als een schaduw. Stoneclaw schudde zijn hoofd. Stoneclaw maakte zich groot. Zijn ogen waren dof en zijn spieren deden pijn, maar hij stond klaar, klaar om aan te vallen als deze 'Fadingpaw' hem aanviel. Hij probeerde zijn gevoel voor vechten weg te stoppen door er over heen te praten. 'Warrior of wat ben je?' Hij liet zich zelf weer een beetje zakken.

'Ik ben niemand' zei de kat spottend. Fadingpaw begon de kat steeds minder vriendelijk te vinden. De kat praatte precies tegen hem alsof Fadingpaw niks waard was. Hij begon boos te worden en kon zich gewoon niet meer inhouden. Als die kat gemeen deed dan ging Fadingpaw eens laten zien dat hij dat ook kon. "Oke, hallo niemand" zei Fadingpaw koeltjes. Hij staarde naar de kat zonder emoties te laten tonen. 'Warrior of wat ben je?' zie de kat. "apprentice" zei Fadinpaw zonder zijn ogen af te wenken van de warrior. Hij vertrouwde hem nog steeds niet en hij waagde het niet om rustig te gaan zitten want wie weet zou de kat hem aanvallen.

'Ah een apprentice...?' Stoneclaw kreeg een glimlachje op zijn gezicht, geen spottende maar een echte glimlach. 'De ergste tijd van je leven is toch wel om een apprentice te zijn, een jonge, zwakke en kwetsbare apprentice...' Stoneclaw's ogen kregen kleur en hij voelde de zon op zijn rug schijnen, eindelijk de warme zon weer... Stoneclaw keek omhoog. Hij keek naar de lucht en de zon. Toen keek hij weer snel terug in de ogen van de andere kater. Scherp en dreigend.

(ik heet nou stonestripe...)

Fadingpaw dacht even na over wat de kater had gezegt. Hij wist dat de kat hem zwak vond nu hij had gezegt dat hij een apprentice was. Fadingpaw had er even spijt van dat hij dat had gezegt. De tabby kat zag dat waarschijnlijk als een zwakke plek en dat wou Fadingpaw niet. Iedere kat onderschatte hem. Sommige dachten dat hij gewoon nooit zou durven aanvallen en andere dachten dat hij te zwak was. Hij haatte het als andere hem onderschatte. "Ik vind het juist niet de ergste tijd. Want je kunt tenminste veel leren en sterker worden terwijl je als warrior bijna niets meer bijleert." miauwde Fadingpaw tenslotte.

Stonestripe maakte een mysterieuze glimlach. ''Zo, zo, zo... Deze kater heeft wat te zeggen?'' Stonestripe was op de een of andere manier onder de indruk. ''Ik zeg je een ding, je hebt lef. Vertel me eens, heb je ook een mentor?'' Zei Stonestripe met een spottend toontje. Stonestripe was nieuwsgierig en bleef hem aanstaren, zelf had hij geen mentor gehad. Omdat hij altijd alleen was is hij sterk geworden, of dat denkt hij tenminste. Toen deed Stonestripe iets onverwachts, hij ging zitten en luisterden naar de kater.

''Zo, zo, zo... Deze kater heeft wat te zeggen?'' zei de tabby kat. Fadingpaw veroerde zich niet en bleef de kat aanstaren. ''Ik zeg je een ding, je hebt lef. Vertel me eens, heb je ook een mentor?'' Fadingpaw noemde het niet echt lef maar eerder voor zich zelf opkomen. Het was niet omdat hij maar een apprentice was dat hij zijn eigen mening niet mocht zeggen. "Ja, ik heb een mentor." miauwde Fadingpaw. Hij zag dat de kat was gaan zitten maar Fadingpaw bleef recht staan. Hij was nog steeds niet op zijn gemak en had een slecht gevoel bij deze kat. Maar Fadingpaw had wel vaker een slecht gevoel bij katten. Hij kon niet met veel katten overweg omdat hij gewoon niet echt de moeite deed om vrienden te maken.

-Fadingpaw heeft nog maar net een mentor gekregen^^

Stonestripe lachte even in zich zelf. De zwarte kater bleef hem strak aanstaren en verroerde zich niet. 'Wat? Ga je me soms aanvallen' Zei Stonestripe sarcastisch. Hij stond op en zette een stap dichterbij, hij stond recht voor hem en keek de andere kater kalmpjes aan. 'Luister, Ik val geen katten aan van mijn eigen clan en zeker niet de zwakkere en jongere, en geloof me ik zou graag aanvallen maar dan kan ik dadelijk zeker weer vertrekken...' Zei Stonestripe geïrriteerd. Hij keek de andere kater strak in zijn ogen aan en gaf hem een korte glimlach.

'Wat? Ga je me soms aanvallen' zei de kater waar Fadingpaw de naam nog steeds niet van wist. De sarcastische toon van de kat beviel hem niet. "Nee, waarom zou ik." miauwde Fadingpaw sarcastisch. De kat stond recht en zette een stap dichterbij. Fadingpaw bleef gewoon staan want hij wou niet bang lijken door een stap achteruit te zetten. 'Luister, Ik val geen katten aan van mijn eigen clan en zeker niet de zwakkere en jongere, en geloof me ik zou graag aanvallen maar dan kan ik dadelijk zeker weer vertrekken...' zei de tabby kat vervolgens en hij glimlachte. Fadingpaw wist niet waarom hij glimlachte maar hij voelde zich beledigt. De kat had hem gezegt dat hij zwak was en dat was het enige wat Fadingpaw had gehoord van wat hij zei. "Oh dus je noemt me zwak." miauwde Fadingpaw met een ijzige stem. Hij wist dat hij zich zelf in problemen aan het brengen was maar hij kon er gewoon niet tegen dat de kater hem zwak noemde.

De zwarte kater bleef staan en ging Stonestripe niet uit de weg. ''Oh dus je noemt me zwak.'' Zei de zwarte kater. Stonestripe dacht even na en keek de zwarte kater onderzoekend aan. ''Niet op de manier dat jij denkt...'' Zei Stonestripe dromerig. Hij keek de zwarte kater even heel fel aan, maar niet dreigend. ''Zwak kan zijn dat je niet sterk bent maar je kunt ook in je gedachten wat zwakker zijn... Het is moeilijk om uit te leggen'' Stonestripe slikte even. ''Vechten tegen iets wat je niet kan winnen, maar het je toch zelf wijs maken.'' Hij keek even een moment om zich heen. Hij maakte zich zelf weer groot en kreeg spijt dat hij een moment van zwakte toonde dus zette hij weer een valse glimlach op en keek de zwarte kater spottend aan...

''Niet op de manier dat jij denkt...'' zei Stonestripe ''Zwak kan zijn dat je niet sterk bent maar je kunt ook in je gedachten wat zwakker zijn... Het is moeilijk om uit te leggen'' Om de een of andere reden begreep hij wat de kater bedoelde. Je kon dan wel veel spieren hebben en heel sterk zijn maar je moet ook moed hebben. En die moed kun je alleen hebben als je ook mentaal sterk bent. Fadingpaw vond dat hij soms mentaal nogal zwak was maar nooit bij een gevecht ook al had hij nog niet vaak gevochten. ''Vechten tegen iets wat je niet kan winnen, maar het je toch zelf wijs maken.'' zei de kater toen. "Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt." miauwde Fadingpaw.