You don't live here!

Zijn blik spotte een jonge kat, van de ShadowClan. De kater zag er rond de 6 manen uit wat hem zeker liet weten dat het nog een apprentice was. Een die waarschijnlijk nog niet veel ervaring had qua vechten. Desondanks dat zat er zonder twijfel veel pit in het beestje, te zien aan de felle reactie op alleen al zijn geur. Een geamuseerde glimlach stond op zijn gezicht.
Austin zijn karakter was niet gemeen of iets in de richting, niet dus echt toepasselijk voor een kat die in de Elite zat. Maar als deze jonge kater een vieze begroeting aan hem gaf zal hij zonder enige twijfel het spelletje met hem meespelen.

Austin zijn hazel-groene ogen volgde de kleine, maar pittige, kater goed. Geen enkele beweging ontgingen zijn scherpe en felle ogen. Met een diepe frons spelend tussen zijn wenkbrauwen zag hij hoe de jonge apprentice precies de andere kant uitliep van waar hij was, aangezien hij namelijk op dit moment zijn rug naar hem toe had gekeerd. Niet echt slim, vond hijzelf dan. Zijn ogen vingen op hoe de kat naar een struik keek, waarschijnlijk denkend dat daar zijn vijand verstopt zat. Een zacht spottend geluidje verliet zijn stembanden, wat overigens alleen hijzelf te horen kreeg, zo zacht. "Hallo, mag ik vragen wat je hier doet?" vroeg de kater aan ‘hem’ met een grinnik waardoor er een verwarde uitdrukking speelde op Austin zijn gelaat. Geluidloos liep Austin naar de kat toe totdat hij precies achter hem stond, net uit bereik van zijn staart zodat die niet per ongeluk tegen hem aan zou komen “Achter je, jonge kat”  zei die met een grijns spelend met zijn lippen.

Austin merkte hoe de jonge kater opmerkte dat hij fout zat, waarschijnlijk omdat de struik niet terugantwoordde, of gewoon door iets wat door zijn hoofd ging. Nadat de cyperse kater zijn woorden had gesproken keek hoe toe toen de apprentice zich langzaam naar hem omdraaide. "Hallo," sprak deze tegen hem, op een rustigere toon dan hij daarnet tegen de struik had gegeven. "Mag ik vragen wat je hier doet?" vervolgde hij zijn woorden exact. Een geamuseerde blik ontstond er in Austin zijn ogen toen hij opmerkte dat het exact dezelfde woorden waren als daarnet. “Is het niet netjes eerst te wachten op het antwoord van de struik daarginds voordat je verder gaat vragen aan iemand anders.” sprak hij op een geamuseerde toon. Vrezend dat de kat voor hem deze opmerking niet goed zal gaan opvatten.

Austin trok zijn wenkbrauwen op toen ie het antwoord van de kat voor hem hoorde: "Nee hoor, hij vond het goed," sprak de kater tegen hem. “Ik heb hem anders niets horen zeggen over dat hij het goed vond” verklaarde hij hoofdschuddend alsof deze teleurgesteld in hem was. “Clankatten..” mompelde die tegen zichzelf.

"Oh!" slaakte het cyperse katertje tegenover hem verbaasd uit waardoor Austin zijn wenkbrauw optrok, in stilte afvragend wat er aan de hand was. "Maar gaat het dan wel goed met je oren?" vroeg deze vervolgens waardoor Austin kort gefrustreerd naar boven keek waar hij natuurlijk alleen maar bloesems van de bomen zag, wat binnenkort felgroene en verse blaadjes werden. Zijn ogen namen in izch op hoe de apprentice wat naar voren stapte "Kan je me horen?!" Riep deze extra hard.  “Ja!!” riep de kater terug naar hem “Kan jij ruiken?” vuurde die naar hem terug doordat hij eerst dacht dat de BloodClan geur van de struik vandaan kwam.

OOC; geweldig dit topic srs xD

Hij keek toe hoe de kater zijn koppie schuin hield toen Austin naar hem terug schreeuwde. "Dat is het nou juist, goede vraag, ik zou het niet weten," Even rechtte hij zijn rug, "Wat denk jij?" vroeg hij aan hem waardoor Austin zijn schouders ophaalde. "Je moet toch echt zelf ruiken jonge kat" sprak hij. Nadat hij dat gezegd had viel een bloem hem in het oog die hij tussen zijn kaken pakte om deze vervolgens in het gezicht van de apprentice te douwen. Als 'test' of hij kon ruiken. Door deze 'test' zat er nu allemaal stuifmeel op zijn kop waardoor Austin geamuseerd grinnikte. Het wel komisch vindend, maar betwijfelend of Tallpaw dat ook zo zou vinden.

Hij zag hoe de kater koppig een glimlach op zijn gezicht hield maar in zijn ogen was een heel ander verhaal te lezen. Met een grijns luisterde hij naar wat hij zei om daar vervolgens gelijk antwoord op te geven. "Well jonge kat, ooit gehoord van dat iedereen een eigen smaak heeft, dus ook qua humor?" zei hij tegen hem op een droge toon.

'Nou' hoorde hij de jonge kater voor hem zeggen waardoor hij deze afwachtend aankeek en luisterde naar zijn antwoord over dat sommige ook een slechte smaak konden hebben, zoals hij in humor. "Dat is volgens mij alsnog een mening jonge kat" zei die tegen hem, een ondeugende glinstering in zijn ogen.

Verbaasd trok hij zijn wenkbrauw op. "Hoe bedoel je?" vroeg hij, niet snappend waarom hij er meer mee te maken zou hebben dan hij had. Verward keek de cyperse kater de apprentice recht in zijn ogen aan. Nog steeds goed in de gaten houdend welke bewegingen deze kat maakte zodat er geen onverwachte verrassingen kwamen.