[Thrushdive] What I wanted to say...

Thrushdive was al vroeg op. Hij voelde zich op de één of andere manier niet zo comfortabel, er was iets aan de hand, maar hij wist niet wat. Iets maakte hem onrustig, was er iets met Snowynight? Wat het ook was, het had Thrushdive vroeg wakker gemaakt, en hem het kamp uit gestuurd. Er heerste een prooischaarste en de clan had al het eten nodig dat gevangen kon worden. Dus kon er net zo goed zo vroeg mogelijk begonnen worden met jagen zodat er genoeg prooi zou zijn.
Zo was Thrushdive al de hele ochtend het kamp uit en was het intussen sunhigh geweest. Misschien was het intussen ook maar beter dat hij terug ging in de richting van het kamp. Hij had twee ratten weten te vangen en een lijster. Met de drie prooien vast geklemd in zijn bek ging hij terug in de richting van het kamp. Geritsel aan zijn rechter kant trok zijn aandacht, gevolgd door zijn naam die vragend genoemd uitgesproken werd. Hij bekeek Snowynight, en het viel hem op dat zíj niet zo dun was als zijn clangenoten. Hij had vermoedens, het kon niet anders. "Wat is er, Snowy?" Voeg hij alsnog, zodat zijn vermoedens hopelijk bevestigd konden worden.

Thrushdive kon er niet zo goed tegen als Snowynight nerveus was in zijn bijzijn. Maar het hoorde misschien gewoon bij haar karakter. De witte poes keek hem recht aan. "Nou..." begon ze, "hoe zal ik het zeggen..." Thrushdive werd nu zelf toch ook lichtelijk nerveus. Wees gewoon direct... Stel een clan genoot had een verassing, vertelde dat die gene een verassing had voor hem, maar wou niet vertellen wat de verassing was... Dáár kon hij al niet tegen. Hier kon hij dus ook niet goed tegen, hij werd er zenuwachtig van, en misschien lichtelijk ongeduldig. Maar toen Snowynight een warme glimlach opzette was alles weer goed, vooral van de woorden die er na kwamen. "Gefeliciteerd, je wordt vader," vertelde Snowynight, en hij kon de trots in haar stem horen. Thrushdive zette ook een glimlach op, barstend van de trots en geluk. "En het duurt niet zo heel erg lang meer," vervolgde de poes. "Oh, Snowynight!" snorde hij, zijn kop tegen de hare aan drukken, gevolgd door een tedere lik langs haar oor. "Mijn geluk kan niet meer kapot... waarom vertelde je het me niet eerder?" Vroeg Thrushdive toen, zeker niet beschuldigend, gewoon uit nieuwsgierigheid en geluk.

"Ik wist in eerste instantie zelf niet hoe ik ermee om moest gaan," vertelde Snowynight met een voorzichtige glimlach. Thrushdive knikte als teken dat hij haar begreep. Hij kon zich niet geheel in de positie van zwangerschap verplaatsen, maar wel in de positie dat het lastig was om hoe je er mee om moest gaan. "en ik wilde zo lang mogelijk de clan blijven dienenals Warrior, tot het echt niet langer meer kan... Maar ja, ik wilde dus vooral zelf eerst er rust mee hebben voordat ik het iemand anders zou vertellen..." vervolgde Snowynight. Thrushdive haalde allerlei nutteloze, maar wat als, scenario's in zijn kop. Maar wat als Snowynight eerder al verongelukt was, dan waren de kitten misschien wel dood geweest, en, of zij zelf. Thrushdive hield de woorden in die hij uit wou spreken. In plaats daarvan zei hij, "we kunnen beter direct terug gaan naar het kamp, er moet een mooi en fijn nest voor je klaar gemaakt worden in de nursery!" Hij gaf Snowynight nog een lik, en drukte voorzichtig zijn lichaam tegen de hare, ze kon haar gezwollen buik licht voelen, en hij begon meteen te snorren. Hij werd vader!

Door de blijheid en lichte bezorgdheid die hij voelde, merkte hij de gedragsveranderingen van Snowynight nauwelijks tot niet op. Het was bij hem bekend dat hij soms blind kon zijn voor de gevoelens van anderen, en daar dan dus niet echt tactisch mee om ging. "Nou Thrushdive ik denk dat ik nog wel even in de warriorsden kan slapen..." miauwde Snowynight. Thrushdive fronste en keek naar de buik van Snowynight, in zijn ogen kon dat dus helemaal niet. Maar wie was hij om dat vast te leggen? "Misschien... kunnen we dat vragen aan de medicine cat den? Ik wil niet dat jou of onze kittens iets overkomen," miauwde Thrushdive, duidelijk niet wetend hoe hij er mee om moest gaan. En toen bedacht hij zich iets... Ze kwam bij Fawnstep in de den te liggen... Was dat wel veilig? In zijn ogen was die poes gewoon voor geen haar meer te vertrouwen. Laat staan bij haar partner en kíttens!

Allerlei nieuwe scenario's vulde zijn kop. Fawnstep die in de nacht Snowynight vermoordde of verwondde om wraak te nemen op Thrushdive om dat hij haar had afgewezen. Hij beet op zijn lip, maar forceerde zich zelf verder niks te uitten. "Nou ja... Is niet nodig, als je erop staat, trek ik wel in in de nursery," stemde Snowynight uiteindelijk in. Thrushdive wou er op nieuw tegen in gaan, maar dat zou raar zijn. Maar toch zat nu Fawnstep hem te veel dwars. "Maar... als jij het niet per se wilt... ik vertrouw je wel dat je voorzichtig zult zijn... het is ook allemaal zo nieuw," ratelde Thrushdive. Snowynight zou wel denken. Thrushdive ging wanhopig op zoek naar een verandering van onderwerp. "Het zullen zulke prachtige kittens worden!" Snorde Thrushdive, Snowynight opnieuw een lik gevend.

"Rustig nou.." murmelde Snowynight. Thrushdive haalde even diep adem en glimlachte nerveus. "Ik val hier niet ter plekke neer met weeën.." vervolgde Snowynight. Thrushdive beet op zijn lip, en forceerde zich toen te glimlachen en zijn kop bij een ander onderwerp te plaatsen. De kittens, hij werd vader! "Vast wel," was Snowynight haar reactie, waarna ze haar kop tegen zijn kin aan drukte. "Ik hou nu al van ze," snorde hij, waarna hij zijn kop omlaag deed en zijn neusje tegen haar gezwollen buik zette. "Jullie worden geweldige warriors," snorde hij. Ja, deze Thrushdive bestond ook nog, de liefdevolle, wel iets te beschermende, Thrushdive.

Hij voelde een zachte beweging in de buik van Snowynight toen zijn snoet nog tegen haar buik aan zat. Hij begon luider de snorren. "Ze horen je," miauwde Snowynight warm. Thrushdive hees zijn kop op, en deed weer een stap naar Snowynight toe. Thrushdive drukte zijn kop tegen de hare. "Zullen we maar terug naar het kamp gaan?" Vroeg de witte poes toen. "Is goed," snorde Thrushdive. "Ik ben redelijk moe op het moment." Thrushdive knikte, "laten we dan maar vaart maken," miauwde Thrushdive toen, zijn bezorgde toon proberen te verbergen.