Go on, kill me {+Tallpaw}

De kater had gewoon nietsvermoedend rondgelopen, toen er ineens een kat opgedoken was. Natuurlijk had hij, zoals het een warrior betaamde, en aangezien hij dat wilde worden hem dus ook, meteen gegromd. Maar al snel bleek dat de poes zich er niets van aan trok! Boos liep hij naar haar toe, en ging voor haar zitten. Zijn hoofd schudde heen en weer, en zijn ogen stonden boos. Aanvallen zat, nog, niet in zijn woordenboek, en hij deed het dus ook nooit, maar verdedigen zou hij wel, en fel ook! "Niet jouw territorium," Mauwde hij koppig, duidelijk niet onder de indruk van de warrior die even groot was als hij, een gevecht zou hij misschien zelfs wel winnen.

De jonge kater was het redelijk zat dat anderen steeds zijn goedheid misbruikten, nou ja, goedheid? Hij deed zijn best in ieder geval, en kreeg er nooit iets goeds voor terug. Heerlijk niet? Niet dus, boos zwiepte ook hij met zijn staart, en schudde weer kil zijn hoofd. "De prooi is hier, en hier is Shadowclan territory, " Hij gromde even kort, en zag hoe de ander haar klauwen al uit had, een ernstige gedachte, die zijn innerlijk koud deed worden kwam in hem op. Wat als hij nu zijn vechttraining moest gaan gebruiken? De kille blik in de ogen van de poes zorgde ervoor dat de kilheid die zijn innerlijk omgaf omgezet werd in adrenaline. Hij was er klaar voor. "Flikker op, en laat je hier niet meer zien,"

De kater keek haar beledigd maar nog steeds kil aan toen de poes hem erg duidelijk met het woord wat hij nog niet echt geweldig vond, benoemde. "Niet lang meer," Zei hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen haar, ook al wist hij dat dat niet waar was. Zijn blik veranderde echter al snel van beledigd naar triomfantelijk toen de poes terug leek te lopen. Mooi, dat hadden ze goed met woorden opgelost! Helaas, dat bleek dus andersom te zijn, de Windclanner raasde ineens op hem af, en nog maar net wist de lenige jonge kat onder haar door te duiken. Instinctief rolde hij op zijn rug en trapte, toen de poes nog boven hem 'vloog' met zijn sterke achterpoten in haar buik. Daarna sprong de kater op met een blik vol verbazing, maar sloeg toch zijn klauwen uit, hij zou hier levend vandaan komen.

De kater hijgde, niet van de stress of inspanning, maar van de adrenaline die toch echt ergens heen moest. Zijn poten trilden, klaar om aan te vallen, en het baarde hem zorgen dat dit gevecht hem een kick gaf. De poes racete weer op hem af, en deze keer was de kater net wat te langzaam, hij voelde de vlijmscherpe klauwen in zijn vacht prikken, en slaakte een schreeuw uit. Een diepe grom kwam uit zijn keel, en toen de ander zich omdraaide om te gaan zitten scheurden zijn nagels in haar vel, hoe erg het was wist hij niet, alleen dat dit alles niet goed zou verlopen. "Flikker op had ik gezegd," Gromde hij, haren omhoog, zijn stem donker.

Met een dubbel gevoel keek de poes naar de plaats waar Tall haar geraakt had. Zijn klauwen hadden haar vel open gehaald, en een beetje bloed droop op de grond. "Well thanks." zei ze, emotieloos, en keek hem kil aan. Frostnight liep wat meer oplettend rond, en haalde haar nagels over zijn oor. Met een grijns keek ze hem aan, maar voelde zich al zwakker als in het begin van hen 'gevecht'. Vechten kon je het niet noemen, Tallpaw stond er meer als een kikker met geluk bij. De poes siste en haar haren gingen overeind staan. Op veilige afstand bekeek ze hoe Tall zou reageren op de krab.

De kater trok zijn hoofd snel terug voor de klap die volgde, maar kon niet voorkomen dat de poes zijn oor schaafde. De kater gromde weer, een beetje bloed kwam uit het wondje, maar erg diep of groot was het niet, dus hij maakte zich ook niet echt zorgen. Tall bleef staan, en liet zijn haren weer zakken toen de poes weer rustig leek, aanvallen zou hij nog steeds niet doen als er geen reden toe was, laat staan doden. Dan moest de situatie echt heel erg levensbedreigend zijn zonder andere uitweg. Nu was dat niet nodig, dus streek hij neer, klaar om elk moment weer weg of op te springen.

Tall's rustige gedrag begon haar te irriteren, en vals keek de seal-point hem aan. "Ik hoop dat je nooit Warrior wordt!" riep ze kwaad. "Je durft nog niet eens een poes van een andere Clan aan te vallen!" In stilte bereidde ze een sprong voor. "Terwijl ze op jou territorium is." vervolgde ze, minder luid als vorige zinnen. Haar klauwen gleden in en uit hun hulzen, en een gegrom was hoorbaar in haar keel. Met een kreet sprong ze weer op Tallpaw af, en probeerde in zijn poot te bijten, terwijl haar nagels wat in het wilde weg krabde.

De kater probeerde de woorden te negeren, en praatte tegen zichzelf, dat alles goed was, dat hij het juiste deed. Maar dat zorgde ervoor dat de poes eraan kwam, en in zijn poot wist te bijten terwijl de poten alle kanten op vlogen. Geschrokken handelde de kater instinctief, en zag alleen nog maar de blootgestelde buik van de aanvaller, in een mengeling van angst, paniek en verbetenheid sloeg hij ernaar met zijn sterke klauwen, hij voelde hoe het zachte vet meegaf, en trok een grimas. Zijn poot werd ook meteen weer teruggetrokken, vol bloed. Wat was hij aan het doen?

Kreunend trok Frostnight zich even terug. De klauwen van Tall hadden haar buik erg toegetakeld, maar dat weerhield haar niet zich te wreken. Haar nagels krabde over zijn wang, al was het niet met zoveel kracht. Haar energie begon weg te ebben, en de poes liet zich vallen. Bloed stroomde uit haar wonden, en kreunend keek ze Tall aan. "Maak het nu maar .. Af .. Moo .. Moordenaar." hijgde ze. "Of ik sta op en ruk je oren van je kop." dreigde Frost loos.

De kater schrok van de zachtheid van de klap die hij moest ontvangen, en de woorden van de poes deden zijn mond openvallen en zijn ogen uitpuilen. Nee toch? Nee toch!? Angstig snelde hij toe, en drukte zacht mos en gras, en alles wat hij maar kon vinden tegen de wond aan, het bloed sijpelde er gewoon doorheen. Tall zelf was ook toegetakeld, en bloed sijpelde uit al de wonden die de poes hem had aangedaan. Het bereikte van zijn oor zelfs zijn oog, waardoor alles verkleurde, maar hij bleef nieuw materiaal tegen de wond duwen. "Waarom viel je me aan?" Vroeg hij wanhopig, met intense horror in zijn ogen, "Waarom?"

Stil keek de poes Tallpaw aan. Geen greintje dankbaarheid voor zijn medelijden te bespeuren in haar ogen. "Blijf van me af." beet ze hem toe. Ze makte van de gelegenheid gebruik om haar klauwen nog eens in zijn zij te zetten, en grauwde hem toe. De poes wou liefst gewoon opspringen en met Tall vechten, maar die had ervoor gezorgd dat ze hier lag. Waarom maakte hij haar nu niet gewoon af? Met trann in haar ogen van de inspanning hees ze zich recht, en kuchtte wat bloed. "Omdat jij me uitdaagde." antwoorde ze zijn vraag. "Laten we het nu maar afmaken," zei Frostnight grimmig, en sloeg een kreet, voor ze zich achter Tallpaw probeerde te manoevreren. Met alle kracht die ze had sprong ze bovenop hem en sloeg haar nagels in zijn schouders.

De jonge kater, die dit nooit voor ogen had gehad, keek vol ontzag naar de poes toen die nog steeds kracht had om te vechten, hij schrok zich echter te pletter toen ze zich ineens omhoog hees, en op hem af sprong. Bang haar nog erger toe te takelen sloeg hij zijn nagels weer in, en liet zich meeveren toen ze op hem sprong, een luide grom van frustratie en pijn vond zich een weg naar buiten toen de klauwen zijn dijen openhaalde. Starclan! Hij keek omhoog naar waar de katten dan toch zouden moeten zijn, wat moest hij doen? De poes zou hem vermoorden als hij niet terugvocht! Voorzichtig duwde de kater haar weg, haar buik werd niet aangeraakt, maar haar hoofd werd niet gespaard. Ruw duwde zijn poten in haar neus, en raakten soms ook de ogen, de klauwen bleven echter ingehouden. Anders zou hij haar teveel pijn doen. "Ik daagde je niet uit!" Riep hij, gefrustreerd en verward, "Je viel me gewoon aan!"

Tallpaw duwde haar weg, en ze snauwde hem nog even af. Stilaan begon ze toch meer moeite te krijgen om bij haar positieven te blijven, en ze schudde met haar hoofd. "Maar .." ze keerde haar hoofd, ze kon hem niet aankijken. Bloed droop nog steeds uit haar wonden, en de pijn begon af te nemen. Zacht liet ze zich valln, en keek toch even in Tall's ogen. "Voelt .. Sterven zo?" vroeg ze zich af, en hoestte. Haar longen leken volgepropt met watten, en Frostnight voelde de kracht uit haar lichaam stromen. De poes zuchtte, en vervloekte dat konijn. Ze legde haar hoofd neer, en ademde zwak. "I'm sorry." Haar hart klopte zacht en traag, maar ze probeerde wakker te blijven. "Ik denk .. Dat het .. Te laat is .. Voor even- .. Eventuele hulp." stotterde ze in stukken, en keek met licht glazige ogen naar de kater.

De jonge gast keek met grote ogen naar de duidelijk steeds zwakker wordende poes. Angstig bleef hij haar wonden te dichten, en ineens merkte hij dat zijn gehele lichaam trilde van zowel de inspanning als de angst. "Nee," Antwoordde hij angstig, terwijl zij hoofd heen en weer zoefde, op zoek naar een kat die kon helpen. "Het is niet te laat!" De kater sprong op, en rende heen en weer langs de kat, luidkeels om hulp roepende. "Help! Help dan toch!" Tranen welden op in zijn ogen, dit kon hij niet gedaan hebben, was dit zijn schuld? "Starclan help dan," Fluisterde de kater zacht, waarna hij bij de poes ging zitten, en haar voorzichtig toedekte met wat mos en met zijn staart. Tranen rolden over zijn wangen, "Dit was niet hoe dit moest eindigen... Het spijt me zo, zo enorm veel,"