[DF Cat] Pebblecreek

» G E N E R A L «

» Name Pebblecreek
» Previous Name[s] Pebblekit, Pebblepaw
» Future Name[s] -
» Clan Dark Forest
» Former Clan ThunderClan
» Rank Warrior
» Previous Rank[s] Kitten, Apprentice
» Future Rank[s] -
» Age 39 Moons
» Gender Female | She-cat

» L O O K S «

» Fur Color Grijs, met een paar rode stroken vacht verspreid over haar vacht.
» Fur Length Lang
» Body Pebble is een stevig en gespierd gebouwde poes met lange poten en een dikke staart.
» Eye Color Donker groen
» Paw Pads Zwart
» Markings Rode stroken vacht en een paar tabby markings
» Extra Pebble heeft over haar hele lichaam littekens, de opmerkelijkste zijn die op haar oor [diepe sneeën] en op haar linkervoorpoot [hier is haar grijze vacht ook weg].

» C H A R A C T E R «

» Deze poes zal niet snel haar fouten toegeven en gaat met opgeheven hoofd door het ‘leven’. Ook heeft ze een snel oordeel klaar, dus als ze Apprentices krijgt, zal ze deze, met een slecht oordeel, niet makkelijk behandelen wanneer ze haar eenmaal vertrouwen. Om haar verleden te beschermen, komt ze nogal hard over en geeft ze geen antwoord op nieuwsgierige aagjes. Hierbij komt meestal ook wel wat agressie kijken. Niemand heeft het makkelijk bij haar, ze heeft geleerd van haar fouten. Van vertrouwen komt altijd pijn, a l t i j d. Maar aan de andere kant vindt ze het heerlijk om iemands geloof kapot te maken. Maar om dit te kunnen doen, moet ze eerst haar beste kant opzetten, wat haar steeds beter af gaat.

» H I S T O R Y «

» As a Kit Op een zomerse dag werd Pebblekit geboren in een nestje van drie. Ze had twee broertjes, Fennelkit en Brackenkit en spelenderwijze groeide ze op. Natuurlijk was ze nieuwsgierig naar de buiten wereld, maar nooit durfde ze er een poot buiten te zetten. Iet wat angstig voor wat haar daar te wachten zou staan. Daarom bleef ze liever bij haar moeder in de Nursery en liet ze haar broertjes meestal fantaseren over het territorium en al haar geheimen.
» As an Apprentice Het werd dan toch tijd voor de ceremonie, Pebblepaw, zo heette ze nu en met trots droeg ze deze naam. Haar Mentor, een mopperende oude poes genaamd Dandelionbranch, trainde haar neutraal. Complimentjes kreeg ze alleen door keihard te werken, maar ze kreeg ook geen tirade over zich heen als ze een keer een foutje maakte. Haar broertjes, die dezelfde Mentor moesten delen, hadden het echter makkelijk. Het was een wat jonge en onervaren poes, Smallleg, die al blij was als ze op tijd bij de training aankwamen. Daardoor voelde Pebblepaw zich minder, omdat haar broertjes zo makkelijk een ‘goed zo!’ kregen. Haar trek in trainingen werd wat minder en Dandelionbranch zag dat haar Apprentice’s vooruitgang maar langzaam ging. Daarom meldde ze ook dat Pebblepaw, toen ze twaalf Moons, nog niet genoeg inzet had getoond en dat ze beter nog even Apprentice kom blijven. Op de dag van de ceremonie staarde Pebblepaw ook met grote ogen naar de Clanleader die alleen haar broertjes naar voren riep en ze Warriors verklaarden. Zonder ook maar een blik op haar te werpen, was de ceremonie voorbij en werd ze alleen gelaten.

Woedend stampte ze naar haar eerstkomende training en Dandelionbranch keek haar zoals gewoonlijk zonder enige emotie aan. “Waarom heb je dat gedaan?” De Warriors haalde haar grijzende schouders wat mak op en begon de dingen op te sommen die ze zouden moeten gaan doen voor vandaag. Meteen knapte er iets van binnen en sprong Pebblepaw met uitgehaalde klauwen op haar Mentor af, met het doel om haar kapot te maken. Kille woede stond in haar ogen en Dandelionbranch wist haar nog net te ontwijken, maar hield er nog wel een bloedende schouder aan over. Sissend gleed Pebblepaw over de grond en versmalde haar groene blik. Dandelionbranch had haar vacht opgezet, maar bleef op haar plek. “Ik wist dat ik wel gelijk had.” Snoof ze en voordat Pebblepaw ook maar een nieuwe aanval kon in zetten, werd ze bij haar nekvel weggetrokken door een vreemdeling. Grommend keek ze haar Mentor na, die kwaad wegliep en draaide zich met een ruk om. Een of andere jonge Warrior had haar vastgepakt. “Laat me los!” Siste Pebblepaw, maar de kater zette een wat kinderachtige grijns op zijn gelaat en schudde zijn kop. Eerst moest ze kalm worden, voordat ze ook maar weer op haar eigen poten kon staan. De jonge Warrior had een naam, Ravenrush, en hield haar een tijdje op de open plek om haar tot rust te praten. Meerdere malen kermde Pebblepaw dat het niet eerlijk was en ze net zo goed als haar broers was en Ravenrush knikte meelevend.
» As a Warrior Pebblepaw had zich verontschuldigd bij Dandelionbranch, na een paar gesprekken met Ravenrush en uiteindelijk kreeg zij ook haar Warriornaam. Pebblecreek. Haar broers, Fennelfeather en Brackenshine, lieten niet echt meer van zich horen en bleken meer geïnteresseerd te zijn in poezen, die hen giechelend nakeken. Pebblecreek voelde zich meer een loner en ging er vaak ook in haar eentje op uit. Jagen ging haar goed af, omdat haar vacht niet te fel gekleurd was, maar ze hield zich liever bezig met het beschermen van haar Clan. Elke dag ging ze de grenzen langs en elke dag voelde ze haar conditie beter worden. Op een dag kwam ze de jonge Warrior weer tegen, de kater had een aardig succesvolle jacht achter de rug en nodigde haar uit om mee te gaan. Aangezien ze hem als enige vriend beschouwde, ging ze mee en ze beleefde de leukste dag van haar leven. Toen de zon langzaam onder begon te gaan, keek ze hem aan met haar groene ogen en stamelde wat aarzelend of hij.. haar partner wilde zijn, omdat ze totaal niet van getreuzel hield en tot haar verbazing antwoordde hij ja. Dolgelukkig was ze en ze wilde haar hart voor altijd geven aan de kater.

Niet kort daarna was ze in verwachting van Ravenrush en trok ze gelijk de Nursery in. Al snel werd het feestje verpest. En door wie? Ja. Dandelionbranch. De ouderwetse Warrior keek haar minachtend aan en Pebblecreek merkte de vele grijze stroken in haar vacht. Een verblijf in de Elder’s Den zou niet lang op zich laten wachten. De poes sneerde woorden naar haar, dat ze op een veels te jonge leeftijd kittens verwachtte en voordat Pebblecreek ook maar iets kon zeggen, was ze al weg. Bij de geboorte ging alles mis. Ravenrush was op een patrouille gestuurd door de toenmalige Deputy en de Medicine cat was te laat. Pijnlijke weeën deden tranen in haar ooghoeken opkomen en toen de eerste kitten ter wereld kwam.. zakte ze uitgeput neer in haar nest. Eindelijk verscheen de Medicine cat en Pebblecreek kneep haar ogen pijnlijk dicht en schreeuwde het uit. Er hoorde niet zoveel bloed naar buiten te stromen, meldde de kat die haar moest helpen bij de bevalling. Pebblecreek sperde haar ogen open toen de Medicine cat meldde dat haar eerste kitten doodgeboren was. Nee.. Te moe om ook maar te jammeren sloot ze haar ogen en hoorde de stem van de Medicine cat nog maar half. Ze moest wakker blijven, maar.. het was te vermoeiend. Wonder boven wonder werd ze midden in de nacht wakker. Er lag een kleine kitten tegen haar buik aan. Zijn vacht net zo gekleurd als zijn vader. “Pebblecreek?” Oh wat had ze gehoopt dat het de stem van Ravenrush was, maar het was een andere Warrior, Daisyleap. De poes kwam hinkend de Den binnen, haar voorpoot in spinnenrag gebonden. Moeizaam ging Pebblecreek rechtop zitten en keek fronsend naar de Warrior. Wat was er..? De poes beet op haar lip en keek naar de grond. “Ravenrush..” Toen ze de naam van haar partner hoorde, opened ze haar mond. Nee, ze zou toch niet zeggen wat.. Maar ja, Daisyleap mompelde dat haar partner was gedood in de patrouille. Een groep Rogues had hen aangevallen.

Het kon niet, het kon gewoon niet! De eerste dagen leefde Pebblecreek in ontkenning en ze liet haar kitten, Ravenkit genaamd, ook achter om de Warrior’s Den in te gaan. Maar de Medicine cat stuurde haar altijd weer weg. Hopeloos probeerde ze meer informatie te vinden over de patrouille en de Rogues. Tot ze weer bij Daisyleap terecht kwam, die ze angstig, kwaad en hoopvol ondervroeg. De poes wilde eerst niets meer zeggen, maar antwoordde toen plots dat.. Dandelionbranch de leiding had over de patrouille en dat de oude Warrior als eerst was gevlucht voor de aanval. De Queen wist niet wat ze moest denken en voor Moons hield ze zich stil, maar elke keer als de oude Warrior in beeld kwam door de smalle ingang, voelde ze haar kille woede door haar lijs heen stromen. Ravenkit werd uit de buurt gehouden van andere kittens en groeide op door alleen zijn moeder te kennen. Ze vertelde hem haar eigen verhaaltjes en zorgde ervoor dat hij alles kreeg wat hij maar wilde. Ja.. zo was hij beter af. Andere Queens vonden Pebblecreek maar naar en ook hun kittens werden bij haar weggehouden. De dag van Ravenkit’s ceremonie was dan ook een nerveuze dag voor de Queen. Zou zij zijn Mentor worden? “Ravenkit, jij zal nu bekendstaan als Ravenpaw en jouw Mentor zal.. Dandelionbranch worden, ze heeft veel ervaring en zal jou alles leren.”

Ze kon wel gek worden. Die vuile verraadster werd haar zoon’s Mentor?! Toch hield ze zich stil. Muisstil. De eerste dag na de ceremonie kwam ze gelijk naar Ravenpaw toe en vroeg hem hoe het was gegaan. Goed, goed, heel veel geleerd. Zo enthousiast was hij, maar.. misschien had Dandelionbranch hem wel gevuld met leugens, hem mishandelt. De volgende dag besloot Pebblecreek om de training van haar zoontje stiekem te volgen, omdat haar zorgen haar wat te groot werden. Haar geur verborg ze goed en vanuit de struiken zag ze de verrader, die de dood van haar partner had veroorzaakt. Zonder het te merken boorde ze haar klauwen in de grond en wachtte ze af. Het werd een vechttraining en Ravenpaw stortte zich op zijn Mentor en klom op de rug van de oude poes, die hem triomfant op de grond kreeg. Bezorgd spande Pebblecreek haar spieren aan, maar bleef nog stilletjes op haar plek. De training verliep verder en toen hij afgelopen leek te zijn, zuchtte Pebblecreek. Er was niets ernstigs gebeurd. Maar plots.. Dandelionbranch riep Ravenpaw terug en vroeg hem hoe het met hem ging. Pebblecreek sperde haar ogen open. “Uh.. goed, ik mis mijn moeder alleen wel.” Haar hart smolt, maar bevroor gelijk weer toen Dandelionbranch begon te spreken. “Pas maar op, ze is niet wie je denkt dat ze is.” Fronsend verliet Ravenpaw de training en Pebblecreek’s emoties gingen hun eigen gang. Ze stond ijzig op en stapte op de oude Warrior af.

Die avond werd het lichaam van Dandelionbranch gevonden door een avond patrouille, bij dezelfde grens waar Ravenrush Moons geleden was vermoord. Rogues kregen de schuld en Pebblecreek mocht de trainingen van haar zoontje overnemen. Moederlijk gaf ze hem les en zorgde ervoor dat hij de beste Warrior zou worden die ThunderClan ooit had gekend. Tot ze op een dag haar zoontje met een paar andere Apprentices zag zien praten. De Apprentices waren groter dan hij, omdat Ravenpaw een soort groeiachterstand had, en aan zijn gezichtsuitdrukking te zijn, leek hij niet echt blij te zijn. Pebblecreek stapte beschermend voor hem, maar dat leek haar zoon niet zo te accepteren. “Moederskindje, moederskindje!” Riepen ze de Apprentices naar hem en met tranen in zijn ogen rende Ravenpaw het kamp uit.

Ze had de Apprentice in een hoekje gedreven, bij het Thunderpath en sissend stapte ze naar voren. De Apprentice moest nu wel op het zwarte pad stappen en keek angstig omhoog. Pebblecreek’s klauwen klikten op het zwarte pad en triomfant keek ze neer op haar prooi. Hoe had hij ooit gedurfd haar zoon te pesten?! Bevend viel het kleine katertje achterover, maar voordat hij weer op kon krabbelend, trapte Pebblecreek, met nagels, op zijn staart. Een geschrokken piep verliet zijn mond, maar Pebblecreek genoot er te veel van om zich er iets van aan te krijgen. Straks zouden haar grijze poten weer verdrinken in het rode levenswater. Bloeddorstig boog ze zich voorover en haalde met haar overige poot zijn wang open. Hij kon nergens heen, het muisje zat vast.

Er veranderde iets in de poes. Ze dacht niet meer helder na en iedereen die Ravenpaw ook maar durfde aan te spreken, werd gevolgd door een paar doordringende groene ogen. Wie haar zoontje ook maar met een poot durfde aan te raken, kreeg straf. Maar ze ging te ver. Op een training sprak Ravenpaw haar aan over de woorden die Dandelionbranch ooit tegen hem had gesproken en woedend haalde ze naar hem uit. Haar groen ogen werden groot toen ze het bloed over zijn witte vacht zag druipen, maar ze kon niet meer bij hem komen, want hij had zich allang verborgen in het territorium. Het woord verspreidde zich al snel en Ravenpaw werd direct aan een andere Warrior gegeven. Nee. Het was haar kitten!

Ze wilde die nieuwe Mentor te pakken krijgen. En bijna had ze hem gehad. Maar net op het moment dat ze de genadeslag wilde toedienen, werd ze gepakt door een patrouille. De Warriors keken haar verschrikt aan, waaronder.. Ravenpaw. Het een hels gevecht en de Mentor van haar zoon, die bloedend op de grond lag, overleefde die nacht niet. Maar.. Pebbelcreek ook niet. Haar oor werd opengehaalde en haar poot, die nog wat schade had van vorige gevechten, kreeg een diepe wond, tot op het bot. Bitter en uitgeput keek ze de katten aan en liet haar laatste blik op Ravenpaw rusten. Ze zag zijn vader in hem en probeerde hem een neusje te geven, maar angstig trok hij zich terug achter de patrouille. “Jullie hebben me mijn zoon afgenomen!” Kermde ze vol pijn en zakte door haar poten. Een Warrior drukte met zijn pot op haar nek. “Nee, dat heb je zelf gedaan.” Gromde hij woedend en toen viel het doek.

» R E L A T I O N S «

» Parents Morningshimmer & Oakfalcon
» Siblings Brackenshine & Fennelfeather
» Crush A heart too cold for that.
» Mate Darkness made me forget him.
» Kits Ravenpaw
» Close Friends Hm.
» Enemies ThunderClan, you made me yours.