She died fighting... {rouwtopic} {whole clan}

Met ogen vol tranen en verdriet trok Stormysoul samen met de andere katten die Rainpaw's lijk hadden gevonden het kamp binnen, voor de Warrior was elke stap zwaarder geworden, ze keek naar Whalepaw en toen naar Silverstream al kon de kattin hun gezichten niet zien. Ze waren net door de kampingang gekomen en sleurde het lijk van de jonge Rainpaw naar het midden van het kamp, verschillende reacties kwamen op hun af, ze liet los, hield haar kop wat meer omhoog en mauwde met een stem vol verdriet "She died fighting" haar benen trilden nog steeds van het verlies en een klein traantje zocht zijn weg langs haar mond omlaag. Al had Stormysoul nooit echt Rainpaw gekend voelde de Tabby kat een soort band met haar, als Rainpaw lid van haar familie is net zoals de rest van de Clan.

Zwijgend haalde Ternpaw haar pootje nog een keertje over haar vochtige kopje heen. Ze was met haar kop tussen de struiken gegaan tijdens een jachtpoging en de bladeren waren nog flink nat geweest ook. Nu was het enkel wachten tot het weer droog werd en dan kon ze gaan dutten... Haar nest nat maken voelde ze niet zoveel voor immers. Maar toen, plotseling, leek er een grafstemming over het kamp te vallen als een duistere lucht. Een apprentice werd binnen gedragen, eentje die zo stil lag als een stuk prooi. Voorzichtig stapte Ternpaw wat dichterbij, totdat ze de oorzaak hoorde. "She died fighting..." Haar mede apprentice was dood...! Haar oren gingen plat in haar nek en ze kon een geschrokken kreetje niet onderdrukken. "M-maar hoe?.." Stamelde Ternpaw geschrokken, geen idee of ze gehoord zou worden tussen de andere katten. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ze 'dood' aanschouwde in een kat...

De jonge apprentice zat zich te wassen voor de den van de apprentice. De gestreepte poes spitste haar oortjes toen ze beweging hoorde maar gaf geen aandacht. Een sterke geur die haar deed denken aan dood,bloed én kraaienvoer waaide haar neus in. Ze keek op en zag een warrior-vermoeddelijk Stormysoul en nog een paar-een lijk naar binnen dragen. Ze stond op en mengde zich tussen de rest om te zien. Geschokt keek ze naar het lijk van een apprentice. "She died fighting..." Hoorde ze de warrior zeggen. "M-maar hoe?.." Stamelde Ternpaw geschrokken. Haar blik ging naar de andere apprentice en ze stapte naar haar toe. "De Clan rouwt om haar,ze jaagt nu met StarClan." Murmelde ze zachtjes en keek Ternpaw aan.

Het kamp had een doods stilte gekregen en er kwamen steeds meer katten kijken. Niemand zei wat tot een jonge apprentice vroeg "M-maar hoe?.." het gestamel had Stormysoul's oren amper bereikt maar ze beantwoorde "toen ik bij haar aankwam hing er een sterke dassengeur om haar heen..." haar stem vaagde weg en ze hoorde een andere apprentice "De Clan rouwt om haar, ze jaagt nu met StarClan." de tabby kattin knikte de apprentice aan en nog steeds druppelde kleine traantjes over haar wangen, op de grond. Wat zouden de anderen gaan denken? Zouden ze haar geloven of zeggen dat ze een leugenaar was? Wat de gehele Clan ook mocht denken, ze sprak de zuivere waaheid.

Vermoeid en verslagen kwam Silverstream met de andere katten en de overleden Rainpaw het kamp binnen. Er was een clangenoot gestorven en dat was heel naar, heel erg naar. Samen met Stormysoul legde ze de overleden apprentice in het midden van het kamp neer. Geschrokken kreten, gehuil, en gesnik vulde het kamp terwijl ze zich rondom de dode apprentice zette. "She died, fighting," miauwde Stormysoul terwijl hij de rest van het verhaal vertelde. "Ze zou een goede warrior zijn geweest, en moge Starclan haar pad verlichten," murmelde Silverstream terwijl ze naar de overleden apprentice keek. Het gehavende lichaampje zag er zo troebel uit. Ze begon het lichaampje te likken om het zo op orde te krijgen en het er vredig uit te laten zien. Als of ze sliep... Het bloed weg denkende. Helaas was er niks vredigs aan...

Silverstream zei nog een belovend woordje over Rainpaw, dat ze een goede apprentice zou worden. Dat zal ze vast en zeker zijn geweest als die das haar niet hoefde te vermoorden, terwijl Silverstream de vacht van de apprentice netjes begon te likken vroeg Stormysoul haarzelf af of zij wel de lege plekken bij haar vacht goed had bedekt, ze miste die alleen omdat Mazelock haar zonodig moest aanvallen terwijl ze niks had gedaan. Het zou namelijk erg veel argewaan opwekken als die te zien waren, wat zouden ze dan wel niet van de kattin denken? Dat ze een moordenaar is? Die onschuldige apprentices dood? Het enige was gewoon hopen dan ze het niet zagen, ze wierp een verdrietige blik op Rainpaw, die nu er al iets vrediger bijlag.

Petalcloud werd wakker van geschokte kreten. Snel stond ze op en rende ze naar buiten. Ze bleef stokstijf staan toen ze het kleine lichaam zag in het midden van het kamp. "She died fighting," miauwde een warrior, Stormysoul. Ze zat onder het bloed door het dragen van de apprentice. Petalcloud liep als verdoofd naar het midden van het kamp. Wie was het? Een grijsbruine tabby vacht, witte pootjes. Rainpaw. Een jonge kat. Ze had nog zo veel meer manen moeten krijgen. "M-maar hoe?.." stamelde een andere apprentce. "De Clan rouwt om haar, ze jaagt nu met StarClan", zei een warrior. "Ze zou een goede warrior zijn geweest, en moge Starclan haar pad verlichten," murmelde een ander. Silverstream begon het bloed van de grijsbruine vacht te wassen met regelmatige likken. Petalcloud keek een andere kant op. Ze wilde het niet zien. Ze wilde niet dat dit gebeurd was. Ze had de apprentice niet echt gekend, maar tranen prikten in haar ogen. Een apprentice, acht manen, te jong.

Vermoeid kwam Whalepaw het kamp binnenlopen. Zij had Rainpaw gevonden en dat was een hele schok geweest voor haar. Gelukkig waren Sormysoule en Silverstream gekomen om haar te helpen, maar wat er onderweg ook nog was gebeurt werd een beetje te veel voor de apprentice. Toen iedereen hun zegje had gedaan rolde er weer een traan over Whale's wang. Stilletjes wachtte ze op de reacties van de rest van de clan. De meeste reageerde geschokt, of begonnen te huilen. Whalepaw kon niet lang naar de geschrokken gezichten kijken, en wende haar hoofdje af, terwijl de tranen nu volop begonnen te stromen. Snel veegde ze die af, ze moest nog even sterk blijven. Bemoedigend glimlachte ze naar de clan, maar met moeite kon ze die volhouden. ''Rainpaw is nu in starclan, waar niets of niemand haar nog pijn kan doen.'' Zei ze zacht, maar hard genoeg voor iedereen om het te horen. Langzaam liep ze daarna weg, naar de den, waar ze de tranen weer stil toeliet.

Ze was achter gebleven en had apart afscheid genomen van haar zusje. Haar ogen stonden achterdochtig en hadden geen echte pijn. Ze was een offer, niks meer. Een stap in haar plan. Ze moest toch sterven, vroeg of laat zou ze het zelf gedaan hebben. Ze moest haar eigen zwakte wegwerken, haar eigen pijn wegsnijden. Dat zou ze doen, ze zou er verlost van zijn... Van zijn greep, zijn kracht... Ze zou er vrij van zijn. En nu, nu was ze weer een stapje dichter bij de overwinning van haar angst. Met een emotieloos gezicht zette een stap in het kamp. Ze keek even naar de katten die zich hadden verzameld en draaide haar kop. Haar staart hoog, haar kop ook. Haar ogen gloeiend in het zonlicht. En in de zachte stralen en streling van de zon, ging ze zitten. Haar ogen gericht op de katten voor haar. Ze zuchtte eens en sloeg haar staart langs haar poten heen. Dit was haar manier van verdriet verwerken. Maar ook een manier om nieuwe dingen te bedenken... Wie weet welke van de twee ze nu deed...