Killing Silence

De poes trilde nog steeds, maar begon nu ook wat verward te kijken, snapte zij het nu ook al niet meer? Want dan ging hij per direct dit bosje uit, iets in hem zei dat er ergens een spin zat die maar al te graag in hem wilde nestelen. De poes begon echter ineens te schreeuwen, wat hem verbaasd achteruit deed springen met grote ogen. Zijn oren raakten inderdaad een spinnenweb, en meteen begon de kater panisch het enge gebeuren uit zijn vacht te krijgen, er was maar een zwakte, en toevallig zat die op veel te veel plekken. Nog steeds natrillende van het ding, en bang dat het er nog niet uit was keek hij naar de poes, die hem nu duidelijk had gemaakt dat HIJ de slechterik was hier. Verbaasd en verontwaardigd keek de kater haar aan, "Dus jij had even besloten, nog vóór je me goed en wel gezien had, om gewoon aan te nemen dat ik slecht ben?" Een beetje beledigd ging de kater weer zitten, "Dat is niet aardig,"

Hij was dan wel verontwaardigd, maar zo dreigend zag hij er toch zeker niet uit? De kater keek even naar zichzelf, voor zover hij dat kon, alhoewel het er erg gek uitzag, en fronste. Nee toch? Zijn houding was niet al te dreigend right? Volgens de poes tegenover hem dus blijkbaar wel, want zij zat opgekruld met haar kop in haar poten, en een gek gemurmel kwam uit haar mond, tenminste, Tall hoopte maar dat het uit haar mond kwam, anders was het awkward. "Is niet erg," Zei hij, zijn toon al een stuk aardiger, zie je! Hij kon het wel! Een beetje trots keek hij wat dichter naar de poes, "Ben je naar mieren aan het graven?"

Hij wilde zuchten, maar onderdrukte de neiging, nee niet nu. Hij had eindelijk een gesprek, na ja, soort van. Uiteindelijk klonk er een antwoord, hij glimlachte, en knikte goedkeurend, praten was goed! "Maar... ze zeiden.. dat Shadowclan katten apprentices eten..." De kater keek acuut weer verontwaardigd, wat was ze toch aardig tegen hem zeg! "G-ga je me opeten?" Hier ging het fout, zijn gevatheid was zijn logisch denkende brein hier, op dit punt, voor, en dus was het antwoord niet echt ultiem voor een gesprek met die poes. "Mwaah, je bent wat groot voor mij alleen, misschien deel ik je met wat anderen," Hij keek haar vrolijk aan, en besefte toen ineens wat hij gezegd had, "Shit! Sorry!"

Helaas, het kwaad was al geschied, de poes sprong met grote ogen naar achteren, recht in het bosje achter haar. Wat de kater trouwens wel even deed zuchten, want hij was vanaf het begin al tegen het gehele bosjes idee geweest. Ook stoof de as weer opnieuw op, waardoor het poesje heel schattig begon te niezen, en Tall helemaal grijs werd. Hij kuchte even, en keek haar toen weer aan, "Ik probeerde het ijs te breken," Mauwde hij, met een verontschuldigende klank in zijn stem, "Zal ik je helpen? Echt waar, ik ben ongevaarlijk, oke?" Hij stond in ieder geval alvast op, maar besloot toen dat hij maar beter niet dreigend over moest komen, dus ging hij weer zitten. Lastig, dit soort situaties.

De kater wachtte, vol spanning en ergens ook nog eens angst, angst voor hoe onberekenbaar deze bange poes wel niet was. Gelukkig stemde ze, na een lange twijfelperiode, wel met hem in, en langzaam stond de kater op en zette een stap naar voren. "Oke," Zei hij zacht, "Ik ga naar je staart toe, en een voor een de takjes doorbijten oke?" Hij keek of ze het begreep, en zette toen nog een stap, "Het is belangrijk dat je niet gaat lopen trekken oke?" Zei hij nog, waarna weer een stap volgde, "Ook moet je me hier gewoon in vertrouwen oke?"