Twinkle Twinkle Little Star..

Langzaam stapte Icepaw de apprentice den uit, haar ogen lichtjes glazig van vermoeidheid, sinds de dag dat het mis ging, is haar leven nooit meer hetzelfde geweest. Ze is sindsdien geteisterd door nachtmerries, elke nacht, en dat begon flink in te hakken op haar karakter. De zwarte kat Scourge leek elke pootstap van haar te beheersen, elke gedachte, elke hap prooi. Hij leek altijd toe te kijken alsof ze elk moment een misstap kon maken. Het voelde vreselijk, ze voelde zich niet meer veilig bij haar clan. Haar ogen stonden doffig terwijl ze naar haar voorpoten keek, ze moest elke dag leven met het vreselijke geheim op haar hart, dat ze met Scourge deelde. Het geheim dat de rogues gingen aanvallen, maar de kater had haar zo erg verwond, haar zoveel angst in geboezemd, dat de kleine witte apprentice het niet over haar lippen durfde te krijgen. Ze kneep haar ogen vermoeid maar verdrietig dicht, ze verlangde naar een goede nachtrust, een nacht zonder vreselijke nachtmerries, ze was allang blij dat de andere apprentices het niet door hadden, ze was blij dat niemand van de clan het door had. Ze durfde het niet, ze dacht overal de ijzige ogen van scourge te zien, elke schaduw leek de zwarte kater te zijn. alleen bij de gedachte aan hem rees haar nekhaar weer omhoog, tenminste had ze haar clan kunnen overtuigen dat ze niet wist wie haar had aangevallen. Ze voelde zich een verrader, maar ze kon er ook niks aan doen. Misschien was de clan ook wel beter uit in onwetendheid, waarom zou ze ze angst in boezemen? Ze had de klauwen van Scourge gezien, scherp en vreselijk groot, veel te groot. Waarom zou ze levens van haar clan riskeren om tegen de kater te vechten? Er was niks meer gebeurd, misschien was het over gewaaid?
Ze keek naar de sterren die hoog boven haar twinkelen, de geesten van haar grootouders en verder, de vroegere warriors. Ze legde haar oren plat en ze staarde naar ze met haar goudkleurige ogen. Hoe kunnen jullie dit laten gebeuren? Waarom Starclan? Jammerde ze inwendig, ze voelde zich paniekerig, ze had geen rust meer sinds de aanval van Scourge. Slaap liet haar knikkebollen, maar ze wou niet slapen, dat zou alleen maar meer nachtmerries betekenen. Ze wou rust hebben, gewone droomloze rust. Ze zette haar vacht iets op terwijl haar ze haar pluizige staart om haar voorpoten krulde, ze begon het koud te krijgen in de bries die door het kamp blies, maar het was beter dan de muffige apprentice den op dit moment. Ze murmelde iets verdrietigs en bleef zitten, omhoog starend. Kon Starclan haar geen teken geven wat ze moest doen? Wat ze nu voelde was een enorme ballast op haar hart, een enorm schuldgevoel, maar Scourge spookte door elke pootstap die ze zette.

Graypaw werd wakker van een kat die rondliep. Met slaperige ogen keek hij op en hij zag nog net Icepaw de apprentice den uit lopen. Met een grote gaap stond hij ook op. Hij was niet zo heel erg moe, want hij was gister vroeg gaan slapen. Aan het licht te zien was het nog geen dag, misschien was het net maanhoog geweest. Rustig liep hij tussen de andere apprentices door naar buiten en ging naast Icepaw zitten. Twee langharige katten naast elkaar. "Hoi Icepaw..." zei hij. Icepaw zelf zag er nogal moe uit, helemaal niet zoals Graypaw zich nu voelde. Nu hij buiten in de frisse lucht zat, had hij het gevoel dat hij vanaf hier non-stop helemaal tot vierboom kon rennen zonder moe te worden. Hij keek naar de sterrenhemel, waarvan de warriors van StarClan op hen neerkeken. "De nacht is altijd mooi he," zei hij zachtjes. Het was buiten toch best wel koud. Graypaw voelde zijn haren overeind staan en zijn grijze staart werd zo mogelijk nog dikker.

Icepaw beet op haar onderlip, ze wou antwoorden, ze wou weten wat ze moest doen. Maar die antwoorden kreeg ze niet, het enige wat ze kreeg was stilte, stilte en de koelte van de nacht. Ze zette haar klauwen eventjes gefrustreerd en paniekerig in de aarde, wat moest ze nou doen? Ze kon geen kant op, al haar dromen leken nu zo ver weg. Buiten haar bereik vervolgen vanaf het moment dat ze Scourge was tegengekomen. Haar geest leek gevangen in een kooi en alle hulp leek buiten haar pootbereik gevlogen. Plots verscheen er een kat naast haar, Icepaw sprong bijna een voslengte in de lucht van schrik, haar vacht stond recht overeind, maar het bleek Graypaw te zijn, een andere apprentice. Ze had nog niet zo veel met hem gepraat, maar zover ze wist was hij erg vriendelijk. Icepaw schuifelde iets met haar poot over de grond, 'Hallo Graypaw..' murmelde ze zachtjes, langzaam ging ze alsnog weer zitten, nog altijd ongemakkelijk, 's nachts waren haar angsten nog veel helderder, waarom moest ze nou net die fatale dag weggeslopen zijn uit het kamp? Ze voelde zich gebroken. De halfgeheelde wonden brandden nog steeds in haar vacht, ze mocht terug naar de apprentice den, maar ze moest het nog altijd rustig aan doen. Nou moeilijk was het niet, Bluestar had haar nog steeds geen mentor gegeven, was het omdat ze dacht dat ze het niet waard was? Dat ze het kamp uitgeslopen was en bijna gestorven was onder de klauwen van een rogue? 'De nacht is altijd mooi he' Merkte Graypaw op, 'Ja.. Erg mooi..' Miauwde Icepaw afwezig terwijl ze weer omhoog keek naar de sterren, de woorden van Scourge galmden weer na in haar oren, zoals ze bijna elke dag deden.