I guess I'll die another day

Cinderfall was eens het toonbeeld geweest van een gezonde, fitte, volwassen RiverClan kater. Hij miste dan wel het glimmende laagje dat zijn clangenoten hadden gehad omdat hij niet zwom. Nu was hij vermager, zwak, oud ... Zijn gele ogen stonden dof van uitputting. Het was toen ook dat hij in elkaar stortte van opluchting toen hij de top van de heuvel bereikte en uitkeek over de vijf territoria. Al snel ontdekte Cinderfall dat het vijfde territorium totaal verdwenen was. Hij was er doorheen gekomen.. Alles was weg .. Hij kon wel raden wat er met de bewoners was gebeurd. Zelfs vogels en andere dieren leefde er niet meer. Het was een complete woesternij. Toen zijn poten vaste grond raakte weerhield hij zichzelf er van om opnieuw in elkaar te zakken. Zijn wilskracht was ver te zoeken .. maar al die tijd werd het verlicht door Lostvoice. Hij zou haar weer zien .. haar en de kits .. alle kits. De gedachte aan zijn familie alleen al bracht tranen van geluk in zijn ogen. Hijgend duwde hij zichzelf weer overeind en begon hij te lopen. De sneeuw was ijzig koud onder zijn poten .. in feiten had hij zich nog nooit zo koud gevoeld. Nee .. ik geef niet op. Ik moet RiverClan bereiken.. Lostvoice bereiken .. Appleblossom bereiken .. Spoorde hij zichzelf aan en hij zette voort. Koude wind blies tegen zijn magere lijfje aan, kon hem gemakkelijk neerhalen. Haar geur raakte hem als een stenen muur. Alert hief hij zijn kop op, gejaagd haalde hij adem. Hij begon eerst haastig te lopen, de sterren boven hem begonnen aanmoedigend te twinkelen, hem aan te moedigen! Al gauw rende hij in volle vaart, alle energie stook hij in die spurt. Hij sprong door de struiken heen en landde wankel. Hij keek op en ze ontmoette elkaars blik. Tranen vormde zich in zijn ogen en nu zakte hij echt in elkaar, overmannen door emotie en blijdschap. ”Appleblossom ..” Zei hij ademloos, zwak zoals hij nog nooit geweest was. Hij had het bijna gehaald .. nu nog .. Lostvoice .. ”je bent het echt ..” Fluisterde hij bijna niet hoorbaar.

I found the strength to face life's long days
This time I won't run away

+ Appleblossom

Ze had weer de moed gevonden om haar schuurtje te verlaten, na een lange tijd. De wonden die haar laatste aanvaring met een vijandigere kat veroorzaakt hadden waren nog licht zichtbaar in haar pels, maar ze heelden gelukkig wel met relatief weinig infecties. Toch kon je wel duidelijk aan haar zien dat het rogue leven haar zwaar viel. Als je altijd gewend was om in een clan te leven, buitenstaander of niet, dan was het Rogue leven toch zeker wel heel anders. Hier kon je niemand vertrouwen. Haar vacht was dan ook wat haveloos en als het nat zou worden en aan haar lichaam zou plakken, kon je zeker weten haar ribben tellen. Het enige waar ze nog geen last van had, starclan dank, was gelukkig de kou... Ze staarde leegjes voor zich uit terwijl ze het wildpaadje afliep. Totdat er ineens een kater voor haar neus sprong. Automatisch sprong de poes in een grote schrikreactie naar achter, haar ogen rond als de volle maan. Het duurde even voordat ze hem en zijn geur herkende, maar alsnog bracht dat geen rust. Mama was immers.. Wat als hij..? Haar oren gingen dan ook plat in haar nek en ze stapte wat naar achter. "G-ga weg, alsjeblieft.. g-ga weg.." De Riverclan was bijna compleet uit haar pels gewassen ondertussen, ze rook meer naar rogue dan naar clankat..

Cinderfall keek vermoeid op toen Appleblossom hem zei weg te gaan. Weggaan? Was ze gek? "Ik heb mijlenver gereisd om maar bij jullie te zijn, en ik verloor het beste van mezelf op de weg heen, zeg me niet weg te gaan" Bad hij gekwetst. Hij voelde zich leeg van binnen maar had de kracht niet meer om op te staan. Hij herkende die blik, die wilde doodsbange blik in haar ogen. Dat had hij zelf een keer veroorzaakt. Vanaf dit punt zou het hem al zijn levens kosten om haar weer tot reden te brengen. Levens als in spreekwoordelijk. Cinderfall liet zijn blik op de grond hangen en krulde zichzelf op, poten onder zijn borst, om warmte vast te houden. Hij nam de tijd om zijn dochter wat beter in zich op te nemen. Haar vacht was gehavend en niet meer zoals het ooit geweest was. Ze zag er slecht uit .. en waren dat .. wonden? Nu pas doordrong de eenling geur zijn neus en kon hij de rest wel raden. "Oh Appleblossom, wat heb je gedaan?" Miauwde hij dof en hij zuchtte beverig. Hij voelde zich vreselijk. Maar hij realiseerde dat haar reactie, in haar geval, redelijk was. Niemand wist waarom hij nooit meer terug kwam die dag. "Je weet niet wat er gebeurd is met me .. nietwaar?" Zei hij op een fluistertoon. Hij had veel uit te leggen. Al zou het zijn dood worden hij zou haar hier houden zodat ze kon begrijpen wát het was dat hem zo ver weg had gedreven. Hij zou nooit zo maar zijn familie achter kunnen laten. Als ze dat alleen maar kon begrijpen ..

Rillerig en bevend zette de poes nog een stap naar achter, weg van haar hoogsteigen vader. Het was alsof ze tegenover een geest stond, eentje die haar zou ophalen en mee zou leiden naar de Starclan, als ze daar uberhaupt nog mocht verblijven. Maar hoe kon het ook? Ze had gedacht dat de kater dood was sinds hij verdwenen was. Sinds hij verdwenen was was alles ook bergafwaarts gegaan met haar moeder, de aftakeling tot het einde. De poes begon zachtjesaan te trillen op haar poten en haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Haar goudgekleurde ogen waren zo rond als de volle maan terwijl ze naar haar vader keek. Ze kon in eerste instantie geen woord uitbrengen en zelfs toen hij haar vroeg wat ze gedaan had, keek ze in eerste instantie alleen maar weg, haar oren platgelegd en haar ogen dichtgeknepen. "Wat ik heb gedaan.. W-wat jij hebt gedaan zul je bedoelen!.." jammerde ze zachtjes. "Je weet niet wat er gebeurd is met me .. nietwaar?" Klonk de vraag van haar vader. Appleblossom beet even op haar lip. "Ik dacht dat je dood was! Iedereen dacht dat je dood was!..." Miauwde ze, haar stem haperde, "Of zoals mama..." Haar stem stokte. "Nee, laat maar, ik ga." Hoe kon ze hem nog vertrouwen? Ze had Lostvoice vertrouwd en kijk waar haar dat gebracht had... Ze wendde zich af, klaar om weg te sprinten.

Cinderfall haalde diep adem en voelde de moed in zijn poten zakken. Als ze nu rende dan was hij haar voor altijd kwijt. Hij was in geen enkele goede staat om nog achter een, redelijk, gezonde, jongere poes aan te rennen. In plaats daarvan koos hij voor een alternatief. "Wil je dan niet weten wáárom ik nooit meer terug kwam?" Zijn gele ogen hingen onafgebroken op Appleblossom. Hij haalde diep adem. "Geef me één kans om het uit te leggen voor je voor altijd mij de rug toekeert" Zei hij op een toon die ene hele oude man ook had, voor hij zijn lang bewaarde geheim op zijn sterfbed moest prijsgeven. Hij moest het snel doen. Voor ze zich in het diepe stortte en hem achterliet voor de vossen. "Het begon allemaal in die afgrijselijke storm, manen en manen geleden".

De regen kletterde als boze wespen neer op de aarde en bedelfte alles in een deken van nattigheid. Woest onweer brak de lucht doormidden en deed de zwart witte kater opspringen van schrik. Hij was te ver verwijdert van het kamp .. hij kon beter wachten tot het droog werd. Hij bevond zich dicht bij de hooglanden. De weg terug naar het kamp zou te nat en te koud worden. Hij wilde nu absoluut niet ziek worden .. Hij trok een sprint en banjerde door de modder en regen richting een stel bomen die het kleine bos vormde. Zo snel als zijn poten hem maar dragen konden schoot hij in een uitgeholde boomstam die ooit was omgevallen. Cinderfall kende deze plek goed. Hij was een van de weinige katten die nooit vis binnen bracht. Zijn grote angst van water weerhield hem van zelfs maar twee meter bij de rivier te komen. Doorweekt krulde hij zich op in de stam en begon hij zich schoon te likken. "Hopelijk word Lostvoice niet ongerust.." Dacht hij weifelend terwijl hij een poot over zijn oor haalde.

Zelfs nadat hij overdreven langzaam zijn vacht ontwatert had was de bui nog niet opgehouden .. hij werd alleen maar erger. Met een diepe zucht zag hij de bui al aankomen dat hij hier tot diep in de nacht moest blijven zitten. Dat wilde hij absoluut niet. Cinderfall kwam met tegenzin overeind en liep naar de andere uitgang van de stam. Zijn gele ogen scande de omgeving kort. Hij sprak zichzelf moed in en sprong de stromende regen in. Rennend als een op hol geslagen paard sprintte hij door het struikgewas, het onweer rommelende dreigend boven zijn hoofd. Hij was in goede conditie dus kon hij het volhouden om lang te rennen. Al die snelle prooi die hier leefde bracht ook zijn voordelen met zich mee. Net toen hij door een dichte braamstruik wilde springen voelde hij iets hards onder zicht en een luide 'kleng!'. Verwilderd krabbelde hij achteruit, geschrokken door de plotselinge verkleining van ruimte. Om hem heen zaten stalen tralies kruislings over elkaar heen. Cinderfall raakte lichtelijk in paniek toen hij zich omdraaide en vaststelde dat er geen uitweg was .. de paniek sloeg pas echt goed toe toen hij die ene geur rook die geen enkele kat ruiken wilde. "Tweebenen .. Dacht hij met wild bonzend hart. Meteen begon hij wild om zich heen te slaan, vruchteloos om zijn stalen opsluiting te breken. Het enige wat hij er mee teweeg bracht was dat zijn klauwen zeer begonnen te doen. De regen doorweekte hem langzaam en Cinderfall voelde zich ziek. Hij stootte een luid, klagelijk gemauw uit om een poging iemand te laten weten dat hij hier was. De donder overstemde het, en de regen nam het over. Hij vervloekte zichzelf ook. Wie was er nu zo ver van het kamp af? Niemand. Iedereen zat veilig binnen behalve hij .. Hij zou geen hulp krijgen.

Zijn angst werd bewaarheid toen de regen eindelijk gestopt was, en de vogels achter hem luid krijsend opvlogen. Het geluid van krakende takken en vertrapte bladeren vulde de lucht en Cinderfall kon hem ruiken. Zo ver mogelijk als de opsluiting toeliet schoof hij naar achteren, waar de kant scheef liep. Met wild kloppend hart en reizende borst verscheen de tweebeen boven hem. Hij stak een hand uit naar de opsluiting en tilde hem op. Cinderfall gromde diep en legde zijn oren plat naar achteren. De tweebeen brabbelde iets vreemds naar hem en riep toen iets naar achteren. Een tweede tweebeen kwam aanstormen en bestudeerde hem. Nerveus wisselde Cinderfall blikken tussen tweebeen 1 en tweebeen 2. Wat zeiden ze? Tweebeen 1 leek het niet eens met tweebeen 2.

Het gesprek leek eindeloos te duren en datgene waar Cinderfall voor gevreesd had kwam uit. De tweebeen die de kooi vasthield draaide zich weg van het kamp en begon te lopen.. met hém. Angstig stootte hij een kreet uit naar achteren, hopend dat iemand hem kon horen en kwam redden .. maar dat bleef uit. Hij kon niets anders dan hulpeloos toekijken hoe hij weggedragen werd en de RiverClan geur langzaam zijn neusgaten verliet. Dit was het dan. Hij zou zijn familie en clangenoten nooit meer terug zien ..

"En daarom ben ik nooit terug gekeerd .. " Eindigde hij. Versteend staarde Cinderfall naar de hemel, in gedachten verzonken. Hij zuchtte heel diep en voelde zich oprecht uitgeput. Zijn reis hier naartoe was lang geweest. Moeizaam en slopend. Winter, zo noemde een kittypet kad de leaf bare. Toen de winter hem raakte werd hij mogelijk nog meer opgehouden. En toch was hij hier. "Ik zal je niet vertellen hoe ik hier kom, dat geloof je toch niet" Zei hij afwezig. Hij krulde zich een beetje op en zette zijn vacht op voor warmte. Nu was het zijn beurt om te zwijgen. Hij keek Appleblossom lang aan. Ergens was hij gekwetst dat ze dacht dat hij zo maar zijn familie achter zou laten. Familie betekende alles voor hem. Familie, plicht, eer. In die volgorde. Voor zijn clan zou hij niet zo veel doen als voor zijn familie. Maar hij kende zijn dochter nu wel. Daarom wist hij dat haar reactie normaal was. Met al zijn hart hoopte hij dat ze hem vergaf. Hij had er nooit wat aan willen doen en nooit wat aan kunnen doen.

Appleblossom beet op haar lip terwijl ze naar haar vader, wie bijna een poging deed om haar een schuldcomplex aan te praten leek het wel. "Wil je dan niet weten wáárom ik nooit meer terug kwam?" Ondanks dat de kater haar aan probeerde te kijken, wendde Appleblossom haar blik af. "Geef me één kans om het uit te leggen voor je voor altijd mij de rug toekeert" Miauwde Cinderfall, waarna zijn verhaal begon. Het was een lang verhaal, vol met tweebenen en ontvoeringen en alles. En in het diepste van haar hart wilde Appleblossom het geloven. Maar hoe kon ze het geloven? Geloven na alles wat ze gezien had? Alles wat er gebeurd was? Ze wilde het liefste niks meer te maken hebben met wat 'clan' heette. Het liefste wilde ze voor altijd wegblijven. En dat zou ze ook. Elke Riverclan kat vermijden. Haar moeder, ahar vader, haar familie, haar voormalige kennissen en vrienden. Allemaal niet te vertrouwen, stuk voor stuk. Haar woorden kwamen dan ook langzaam haar mond uit geslopen. "Hoe kan ik je nog vertrouwen?" Klonk haar stem, bevend, "Ik vertrouwde moeder, en haar heb ik met een halsband gezien, een kittypet uiteenrijtend. Hoe zou ik jou dan nog wel kunnen vertrouwen!" De pijn in haar stem was hoorbaar, tastbaar zelfs. De pijn van een gebroken vertrouwen wat misschien wel nooit meer zou helen.

Cinderfall was zich er pijnlijk van bewust geweest hoe Appleblossom gedurende zijn hele verhaal hem niet één keer aangekeken had. Hij wist dat weer in haar bubeltje komen moeilijk was, zeker na zo een lange tijd, maar zijn verklaring zou toch wel haar doen geloven dat hij het nooit had gemeend om hen zo achter te laten. 'Hoe kan ik je nog vertrouwen?' Zijn hart zonk dieper. Wat..? En toen zei ze het. Iets wat onwerkelijk klonk en vreemd. Nu was het zijn beurt om haar niet te geloven al lagen zijn redenen anders gegrond. Na haar uitsprak zei Cinderfall een tijdje niets. Hij was zich bewust geweest van haar pijn die ze in haar stem had gelegd. "Wat wil je zeggen ..?" Miauwde hij uiteindelijk. Hadden ze het überhaupt wel over dezelfde kat? Zei Appleblossom misschien iets verkeerd? Had ze het niet gewoon over een andere kat maar associeerde ze die met Lostvoice door zijn verschijning? Hij kon het moeilijk geloven wat ze zo terloops gezegd had. Dus dat deed hij ook niet. "Wat bedoel je.. Appleblossom?" Zei hij hardop tegen haar en zijn blik kruiste de haren vurig, maar niet brandend.

Zijn ongeloof was duidelijk en het irriteerde haar meer dan zou moeten. De poes knauwde eventjes lichtjes op haar lip. Haar hart klopte in haar keel, als een torenklok zo luid. Haar ademhaling was gejaagd, maar ze probeerde te blijven staan en niet te vluchten. "Wat wil je zeggen ..?" Miauwde Cinderfall uiteindelijk. "Wat bedoel je.. Appleblossom?" Zijn blik was intens, net zoals die ene keer in de medicine cat den... Maar deze keer was Appleblossom ouder, deze keer zou ze niet weg deinzen en als een bang kind zich verstoppen. Uiteindelijk ontmoette ze zijn blik dus, haar amberkleurige ogen net zo intens als de zijne. "Ik bedoel dat moeder de clan verlaten heeft en zich bij de Bloodclan heeft gevoegd." Miauwde de poes, haar stem ijzig op een manier waarvan ze niet wist dat ze het in zich had, "Dus als zij dat in zich heeft, hoe zou ik dan nog iemand kunnen vertrouwen?"

Cinderfall was na haar uitspraak een hele tijd stil. Het was de toon waarom Appleblossom het zei dat zijn hart mogelijk verder was gezonken maar de woorden die ze zei hakte de knoop door. Hij wist dat ze over zoiets onmogelijk kon liegen. Hij vouwde zijn fragiele lijfje op en slikte. Lostvoice was weg .. en dat was allemaal zijn schuld? Zijn blik vertrok en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich weer een kitten. Een kitten die achter in de leerlingen den zat en maar zat te peinzen waarom zijn ouders moesten gaan. Hij voelde hoe een pijn steek door zijn hart ging. Als hij niet in die storm was blijven zitten ... had Lostvoice nooit .. Appleblossom nooit .. Icekit nooit .. Zei zijn mentale stem ongewenst. Hij voelde hoe zijn zware lijf zich omhoog duwde en hoe zijn poten met het laatste restje kracht begonnen te lopen. "Dan weet ik wat me te doen staat" Hij liep langs zijn dochter heen, moeizaam en hinkend. Hij voelde zich ouder dan alle katten in zijn oude clan samen. Hij verdween in de struiken, opgeslokt door de duisternis.

[Topic ... uit? Dan maak ik maar dat sterftopic eens aan]

Onderwerp: Re: I guess I'll die another day