Stupid Snow! [Ganzenopdracht]

Bij iedere stap die haar oranje gestreepde poot zette, moest Brightkit helemaal haar poot op tillen uit de sneeuw, zodat die vervolgens weer in de zware sneeuw kon zakken. Gefrustreerd keek ze naar het koude diepe plakkerige sneeuw. Waarom was ze niet in de nursery blijven liggen zoals de andere kittens? Bright was niet vaak in de nursery, waarschijnlijk alleen om te slapen en te drinken. Ze wilde het kamp gaan ontdekken; het was groot en bijna de hele Clan was er!
Toen bedacht ze iets; ze kon een hol bouwen van deze plakkerige sneeuw! Het was sterk en misschien kon ze dan een eigen hol hebben! De kitten begon sneeuw naar elkaar te schuiven tot ze een soort berg had. Toen klauwde ze aan de zeikant een soort ingang en ging in haar nieuwe hol. Bright was helemaal blij, tot dat er stukken sneeuw uit het plafon vielen. Ze zette wilde naar de uitgang rennen maar al snel was die ook geblokkeerd met sneeuw. Ze maakte een zielig piepje terwijl ze werd bekogeld door het plafond en het steeds donkerder werd.

{3e topic van ons samen ;D }

Moe van haar lange dagen bij de fourtrees en het rogue territorium, kwam Nimblepaw terug het Thunderclangebied ingelopen. Ze had zich erg vermaakt, veel nieuwe katten leren kennen. Zelfs een paar rogues en een kat die uit zijn clan was weggelopen! Ze had er maar respect voor. Zelf zou ze nooit zoiets durven. Daarnaast was ze veel te gehecht aan haar clan.
Met moeie poten liep ze terug naar het kamp. Tot ze over een berg sneeuw liep en een zacht piepje hoorde. Een muis?! Ze spitste haar oren, en hoorde hoe het recht onder haar vandaan kwam. Snel begon ze te graven - nog steeds geen idee hoe ze moest jagen, maar ze wilde het in ieder geval proberen. Als ze terug kon komen met een prooi, zonder een jachttraining, dan zou Snowdrop vast trots op haar zijn! Wild begon ze te graven, en de sneeuw draaide om haar oren. Het piepen werd harden, maar.. Ze stopte.. Het was geen gepiep van een muis, maar van een kitten! En die miauw kende ze. Het was Brightkit! Ze begon nog wilde te graven. Wat deed die domme kitten in een sneeuwhoop?
Het rode vachtje kwam tevoorschijn. Nimblepaw klemde haar kaken om haar nek, trok haar uit de sneeuw en zette haar een paar meter verderop neer. Ze keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat in godsnaam was Brightkit mee bezig geweest. Ze begon ineens door te hebben hoe irritant zijzelf geweest moest zijn als kitten.

Maar toen begon het zwaarder op Brightkit's rug te gaan. Iets of iemand duwde de plakkerige koude zware sneeuw tegen haar rug. Met moeite maakte ze nog een piepgeluidje. Gelukkig werd de sneeuw toen lichter en lichter tot dat ze het daglicht weer kon zien. De bruine apprentice die ze maar al te goed kende pakte haar nek en zette haar een paar vossenlengtes verderop neer. Vragend keek de bruine Brightkit aan. ''Stom sneew'' klaagde ze tegen de apprentice. De kitten dacht na over hoe het er uit zou zien zonder al die sneeuw; Brightkit had nog nooit een ander seizoen gezien. ''Ik hol aan het maken was,'' legde ze uit ''Maar stomme sneeuw niet mee werken.''

"Stomme sneeuw?" antwoordde Nimblepaw opgelucht toen ze zag dat Brightkit in orde was. Ze klemde haar kaken om de nek van de kitten en trok haar uit de sneeuw. Een paar meter van de berg vandaan zette ze haar weer neer. Veilig, en ongedeerd. "Lieve schat," begon ze, nog uitputtend van het wilde graven. "Je kan geen hol maken in de sneeuw. En al helemaal niet in je eentje en als je nog zo klein en slap bent." Ze begon de kitten verzorgend te likken, om de sneeuw uit haar vacht te krijgen. Met haar poot schoof ze de klevende sneeuw uit haar staart.

''Stomme sneeuw?'' hoorde ze de poes zeggen. ''Lieve schat,'' begon ze daarna. ''Je kan geen hol maken in de sneeuw. En helemaal niet in je eentje als je nog zo klein en slap bent.'' Ik kan ook niks als kitten... was ik maar een warrior dacht Brightkit. ''Hoe weet 'ij dat nou zeker?'' miauwde Brightkit vragend. ''Ik toch pfrowbwferen kon!'' Het woord proberen miauwde ze langzaam, aangezien ze dat lastig uit te spreken vond. Ze keek naar de apprentice. Ze had haar nou al drie keer ontmoet, samen met die andere kitten, en toch wist ze haar naam nog niet. Nu ze beter kon praten besloot ze het maar te vragen. ''Hoe 'ij noem eigenlijk?'' vroeg ze. ''Ik jou wel vaker zie.''

"Hoe ik dat weet?" grinnikte Nimblepaw. "Omdat ik het ook probeerde." Ze gaf Brightkit een knipoog. "En nu ik wat ouder ben, kan ik je het eerlijke advies geven dat je inderdaad heel veel dingen gewoon moet uitproberen, maar niet als ze levensbedreigend kunnen zijn. Wat als ik je niet had gevonden!" Als Brightkit zichzelf niet had kunnen uitgraven en niemand anders haar zachte piepjes had gehoord, was ze doodgevroren of uitgehongerd. Een pijnlijke dood, die zeker niet snel ging. Ze gaf de kitten nog een laatste lik over haar kopje, en tilde haar daarna opzij. "Zal ik je eens wat vertellen?" begon Nimblepaw. "Ik was vroeger een beetje zoals jij. We lijken ook een beetje op elkaar; we zijn allebei heel rood. Ik was ook klein, en ik liep ook al op veel te jonge leeftijd het kamp uit. Ik wilde alles zien, en alles proberen. En als iemand me zei dat ik iets niet kon, dan wilde ik het alleen maar liever proberen. Maar ik kwam vaak in de proberen. Ik stuitte op een adder, die mij en een andere apprentice verwondde en een warrior ons moest komen redden. Een Windclanner drong ons gebied in en viel mij en mijn moeder aan. Mijn latere mentor, Snowdrop, moest ons beschermen en is nu nog steeds herstellende, zo ernstig gewond raakte ze." Ze stopte even, en keek de kitten lief maar streng aan. "Dus zullen we de afspraak maken dat als je iets wil uitproberen, dat je mij dan mee vraagt? Dan is er in ieder geval iemand die op je let."

''Hoe ik dat weet?'' grinnikte de poes. ''Omdat ik het ook probeerde. En nu ik wat ouder ben, kan ik je het eerlijke advies geven dat je inderdaad heel veel dingen gewoon moet uitproberen, maar niet als ze levensbedreigend kunnen zijn. Wat als ik je niet had gevonden!'' Brightkit dacht even na over de wijze woorden van de oudere poes. Haar werd altijd verteld dat oudere katten wijzer waren, dus dat zou dan wel zo zijn. Het is ook best logisch, zij leven al langer in de Clan. Als de poes Brightkit niet had gevonden; dan zou ze het nu waarschijnlijk heel koud hebben gehad. Wat als niemand haar vond? Dan was ze misschien nu wel dood. Maar Brightkit wist niet dat dat zo gevaarlijk kon zijn. Ze dacht er niet bij na, maar nu ze dat had geleerd zou ze het andere katten ook kunnen leren. Misschien zou ze dit verhaal ooit wel vertellen als oudste. Maar dat zou nog lang duren; ze was nog maar een kitten. ''Zal ik je eens wat vertellen?'' begon de rode apprentice. Brightkit knikte, ze hield wel van verhalen. Ze ging zitten en krulde haar staart om haar poten. Dat lukte niet echt want haar staart was nog te kort. Aandachtig luisterde ze naar het verhaal van de poes. ''Ik was vroeger een beetje zoals jij. We lijken ook een beetje op elkaar; we zijn allebei heel rood. Ik was ook klein, en ik liep ook al op veel te jonge leeftijd het kamp uit. Ik wilde alles zijn, en alles proberen. En als iemand me zei dat ik iets niet kon, dan wilde ik het alleen maar liever proberen. Maar ik kwam vaak in de problemen. Ik stuitte op een adder, die mij en een andere apprentice verwondde en een warrior ons moest komen redden. Een WindClanner drong ons gebied in en viel mij en mijn moeder aan. Mijn latere mentor, Snowdrop, moest ons beschermen en is nu nog steeds herstellende, zo ernstig gewond raakte ze.'' Brightkit dacht na over ieder woord dat de poes zij. Ze had al zoveel meegemaakt voor een jonge poes, zoveel avonturen. En Snowdrop, die nu waarschijnlijk in de medicine cat den lag; wat als door Brightkits dommigheid één van haar vrienden gewond raakte? Ze wilde absoluut niet dat dat gebeurde! Maar toch, ze zou wel dingen willen doen. ''Dus zullen we de afspraak maken dat als je iets wil uitproberen, dat je mij dan mee vraagt? Dan is er in ieder geval iemand die op je let,'' miauwde de poes. Bright knikte. Dat was een goed idee, en zo zou het toch gezellig zijn, met z'n twee. ''Wij vrienden, toch?'' vroeg ze aan de poes. ''En die andere kitten wij ontmoette, die ook vrienden toch? Hou heten jullie eigenlijk?'' vervolgde ze.

Onderwerp: Re: Stupid Snow! [Ganzenopdracht]