Tiptoe through the tulips. {Brokenpaw}

Eerste post voor Brokenpaw!

Sinds Tinderpaw erachter was gekomen dat het lente was, bracht de poes steeds meer en meer tijd door buiten het kamp door voor de heerlijke geuren en prachtige bloemen. Nu ook weer. Een flame point koppie dook op tussen de bloemen. Tinderpaw had weer opnieuw een veld met bloemen gevonden en was er een tijd blijven liggen, haar geur ondertussen totaal gemaskeerd door de bloemen. Blaadjes kleefden in haar pels maar het mocht niet deren. De poes liet zich weer rustig neerploffen.

Hij keek even naar de blauwe lucht voordat zijn blik naar een kleine gestalte verschoof. Hij had het nog nooit gezien. Nieuwsgierig stapte hij op het oranjekleurige diertje af. Het had vleugels en ze leken wel grote schijven, ze had tere, dunne pootjes en een fijn lichaam. De tabby hield even zijn kopje schuin, waarna hij langzaam zijn pootje optilde en reikte naar het dier dat zat te rusten op de bloem. Wel meteen steeg deze op, een paar prachtige vleugelslagen en ze was. Hij keek haar na, het was zo licht, ze had geen problemen met weg te komen van haar problemen. Langzaam liet Broken zijn poot terug zakken, zijn groene ogen bleven nog even staren naar de lucht, voordat hij wegkeek. Langzaam kwam hij in beweging. Zijn poten leken zwaar, toch kwam hij nog goed in beweging. Toen hij opeens geluiden opving, keek hij op. Wel meteen werden zijn ogen groot. Tinderpaw! Oh Starclan toch! Wat deed ze nu weer? Ze zat daar, met haar rug naar hem gekeerd, toch kon ze haar herkennen. Haar roestkleurige oortjes, de manier waarop ze ging zitten. Jep, dat was Tinder. Hij zuchtte even en keek even vluchtig weg. Wat moest hij doen? De laatste tijd voelde hij zich zo verloren in haar buurt, meestal raakte hij niet uit aan zijn woorden en gedachten en dan stond hij daar maar, te staren naar haar. Waarom deed hij dat toch? Maar nog voor hij iets kon bedenken hadden zijn poten hem bij haar gebracht. Langzaam verscheen hij naast haar, een lachje gleed over zijn fijne lippen. "Hey Tinderpaw," zei hij op een vriendelijke toon, maar ook hij kon de lichte aarzeling horen in zijn stem.

De bloemen waarin ze zichzelf ingenesteld had ritselden luid toen Tinderpaw met een ruk haar kopje hief. De poes had helemaal niet doorgehad dat ze gezelschap had en de presentie van Brokenpaw had haar dan ook verrast. De sterke bloemengeur verdronk elke vorm van geur om haar heen. Misschien niet heel erg verstandig dat ze hier dan lag maar goed. Daar was het nu wat te laat voor. Wat verbaasd knipperde Tinderpaw met haar blauwe ogen toen ze omhoog keek naar de kater. Enkele bloemblaadjes lagen nog wat verdwaald op haar hoofdje. Maar vervolgens zette ze een brede glimlach op en begroette ze de kater vrolijk."Hey Brokenpaw," miauwde ze. Nog steeds deed ze niet de moeite om omhoog te komen, ze lag hier eigenlijk wel best. Maar ze hield wel attent haar blauwe blik op haar mede apprentice gericht, benieuwd of hij nog wat interessants te melden had. Met een afwachtende blik in haar ogen keek ze hem dan ook aan.