An enemy from the shadows

Brokenhowl moest even weg van het kamp. De kou en al die honger maakte hem chagrijnig en voordat hij iemand begon af te katten omdat diegene hem in de weg liep, kon hij het beste gewoon eventjes naar buiten gaan. Zijn poten brachten hem onbewust naar de grenslijnen. Eenmaal daar, voor de grens tussen Windclan en Shadowclan, gleden zijn felblauwe ogen over de vlaktes heen, die tot de Windclan toebehoorden. Hij besloot tevoorschijn te komen, want aan haar gespannen houding dacht hij te zien dat ze geschrokken was. "Wat doet een Windclanner alleen bij de grenslijnen?" Miauwde hij geamuseerd.

Hij moest een klein beetje grijnzen bij haar woorden. Haar stem liet duidelijk merken dat hij beangstigend voor haar was en dat gaf hem een fijn gevoel. Mooi, laat die Windclanners maar bang voor je zijn. Ze zullen vast wel anders piepen zodra Shrewstar besluit om een aanval op de clan te doen. Hij zette een stap naar haar toe, hij lette niet echt meer op de grens die tussen hen in zat. "Oh? En leg mij eens uit, waarom jij dat ook aan mij kunt vragen?" Zijn ijsblauwe ogen keken haar vragend aan, hij speelde maar een beetje met haar. Daar kon ze vast niet tegen, maar dat maakte hem niet zoveel uit.

Ze probeerde zichzelf te verdedigen en hij begreep dat hij misschien een beetje ver ging hiermee. Ze was vast boos op hem, maar het enige wat hij kon zien aan haar was angst. Angst dat hij haar zou aanvallen of iets wat daar op leek. Wat tijden van ruzie katten toch ook kon aandoen. Vooroordelen, dat waren het. "Rustig aan Windclanner, ik plaag je maar een beetje." Zei de kater grijnzend. "Je maakt vooroordelen over mij, niet waar? Ik ben een wrede Shadowclan kat die je komt aanvallen, dat denk je vast?" Hij ging zitten en sloeg zijn staart voor zijn poten. Ja, hij was de grens overgestoken, ja hij overtrad de Warrior Code, maar het boeide hem heel weinig. "Brokenhowl," Stelde hij zichzelf voor.

De poes zei iets over zijn overtredingen, oftewel dat hij nog steeds over de grens heen was. Ze stelde zich voor als Winterhare en zachtjes knikte hij. "Nou Winterhare.." Begon hij. "Ik heb nooit zoveel respect gehad voor grenzen, eigenlijk." Hij rechtte zijn rug een beetje en keek de poes recht aan. "En dat Shrewstar en Everstar een ruzietje hebben samen, boeit mij ook niet zoveel." Besloot hij te zeggen, nee, hij vond niet dat Shrewstar en Everstar de hele clan maar moest meeslepen in hun eigen ruzie. Dat ze het maar lekker zelf uitzochten.

De vraag herhaalde zich een paar keren in zijn hoofd en eigenlijk wist hij er geen juist antwoord op. Hij had gewoon zin om hierheen te komen, waarom wist hij niet. Hij haalde zijn schouders een beetje op. "Ik verveelde me." Kwam er droogjes uit. "Er is toch geen prooi te vinden, dus waarom zou ik proberen te jagen als het toch iedere keer weer mislukt met deze leafbare." Hij grijnsde een beetje. "Ik laat dat wel over aan de andere warriors." Hij was niet de perfecte warrior, eigenlijk ver weg van de perfecte warrior, maar dat maakte hem heel weinig uit. "En jij? Je lijkt me niet bepaald het soort kat dat graag met andere clans in contact komt. Of heb ik dat verkeerd?" Zijn ijsblauwe ogen haakten zich weer in haar amberkleurige ogen. Hij was wel nieuwsgierig naar deze poes. Ze was zo nerveus, maar waarom zou ze dan hierheen komen als ze toch de kans had om dan een vreemdeling tegen te komen? Zoals hij?

Haar woorden bevielen hem niet. Helemaal niet. Hij vernauwde zijn ijsblauwe ogen en dreigend stond hij op. Ze had de streep overtreden en daar kon hij erg kwaad over worden. Hij liep op haar af en bleef uiteindelijk een muizenlengte van haar af staan, wat heel dicht bij is. "Jij, Winterhare, hebt geen recht om daarover te oordelen." Miauwde hij dreigend. "Ik hecht geen waarde aan onze kittens, niet nadat Rushstar mijn visie daarop verziekt heeft." Spuugde hij in haar gezicht. "En wat denk jij wel dat je hier ook alweer deed? Winterhare?!" Zei hij lachend. "Jij zit hier ook maar niets te doen, tegen een Shadowclanner te praten die zojuist de lijn over is gegaan en heb jij een stap dichterbij gezet om daar iets tegen te doen? Hm? Als er íemand sterft in jullie clan omdat er een vreemdeling binnen is gedrongen, dan ben jij net zo goed een mede schuldige!" Hij vernauwde zijn ogen en keek haar strak aan.

De honger had haar in de richting van de grijnslijnen gedreven. Ze verwachtte niet echt dat hier meer te vinden was, maar het was tenminste iets. Ze volgde een muisje, terwijl ze haar poten voorzichtig neerzetten. Het diertje ging opeens op zijn achterpootjes staan en Russetpaw drukte zichzelf bijna in de grond. Toch leek het muisje haar niet door te hebben en trippelde al snel weer verder. De rossige kattin maakte er mooi gebruik van door op te springen en het diertje een snelle dood te geven. Net toen ze zich wilde omdraaien, bracht de wind een bekende stem haar richting op. "Ik hecht geen waarde aan onze kittens, niet nadat Rushstar mijn visie daarop verziekt heeft." Haar oren gingen naar achter. Was dat Brokenhowl? Haar oudere broer? Ze liep achter de stem aan en vond daar inderdaad haar oudere broer, samen met een Windclan kat. Op Windclan terrein!? Wat dacht die eikel wel niet dat 'ie deed. Toch zat datgene wat ze had opgevangen van het gesprek haar niet lekker. "Was dat de reden?" miauwde ze, zacht, maar hard genoeg zodat Brokenhowl het zou kunnen horen. "Was dat de reden waarom jij, en de rest van jou nest, mam, pap, Raven, Aury en mijzelf alleen lieten? Was je bang!? Alleen maar omdat Rushstar ons de mogelijkheid gaf om al te gaan trainen vanaf 3 manen oud? Ik dacht dat de taak van een oudere broer was om zijn jongere siblings te beschermen!? Blijkbaar niet dus!" Haar stem was steeds luider geworden en het deerde haar niet dat er nog een Windclan kat bij stond. Ze had alleen nog maar oog voor haar oudere broer.

De stem van Russetpaw doorbrak de stilte, maar voordat hij op zijn jongere zusje kon reageren, haar gerust kon stellen of gewoon even kon vertellen om te wachten tot laten, kreeg hij een flinke klap tegen zijn bek aan van de crèmekleurige poes voor hem. "Ga terug naar je moeras en blijf uit m'n buurt!" De poes deinsde terug en er was wel degelijk een gevaarlijke blik in de ogen van Brokenhowl te zien. Hoe durfde ze? Hóe durfde ze hem te slaan?! Hij wilde haar aanvallen, maar eerst moest hij iets rechtzetten met Russetpaw. "Ja, Russetpaw, ik was bang om jullie te verliezen door die vervroegde trainingen, ik was nog maar net een drie manen oude apprentice en het was onmogelijk voor mij om jullie te beschermen. Hoe graag ik dat ook wilde doen. Ik was bang om jullie te verliezen, net zoals zoveel katten hun kittens verloren hadden doordat de trainingen hen te veel werden. Maar kan dit heel, heel even wachten?" De hele tijd had hij géén enkele blik op Russetpaw geworpen, hij was eigenlijk dichterbij de poes voor hem gekomen en had zich groter gemaakt. "En wat als ik dat nou niet deed? Wat doe jíj daaraan Winterhare? Ga je me dan nog een keer slaan?" Gromde hij dreigend.