Zoals gewoonlijk zat de grijze kitten doodstil voor de nursery. Ze trainde er al een tijdje op om te proberen in haar omgeving op te gaan, als een grijze steen. Ze sloot haar oogjes een momentje. En meteen, zoals zo vaak, botste er een andere kitten tegen haar op. Niet echt geschrokken opende ze haar oogjes. "Sorry!", zei de kitten, die ze herkende als Hedgekit. Hij was even oud als haar en zou ook bij de volgende ceremonie apprentice worden. "Gaat het wel?", vroeg hij. Onbewogen en met een kille blik in haar ogen keek Forcekit haar aan. "Natuurlijk.", antwoordde ze, alsof het niet anders kon. De toon was koud, kil, ongevoelig, gevoelloos bijna. Zoals gewoonlijk, maar he twas onmogelijk om het niet op te merken.