See me climb! [Runningpaw]

De omgevallen en verbranden boom had hem ontzag ingeboezemd sinds Frostlake het aan hem had laten zien. Hij moest en zou die boom beklimmen! Al was het maar een vossenlengte. Eaglepaw stond onderaan de boom en zijn blauwe ogen gleden erover heen. Zou hij proberen naar boven te klimmen? Hij sloeg zijn nageltjes uit en zetten ze in het hout, dat opvallend zacht aanvoelde door de recent gevallen regen. Door de regen moest hij goed opletten, want heel veel plekken waren glad nu. Met enige moeite zat hij nu op een iets hoger stuk in de boom en trots keek hij om zich heen. Totdat hij een zwart/wit katje opmerkte. "Hey Runningpaw!" miauwde hij trots, zonder zijn plek te verlaten. Hij zetten één poot naar voren, verloor zijn evenwicht en donderde weer van de boom af. "Auw, dat was niet de bedoeling," mompelde hij in zichzelf, terwijl hij met zijn poot over zijn kop heen wreef.

Zachtjes sloop ze langs een muisje, niet om er op te jagen, maar meer om het te ontwijken. Ze kon de moed maar niet bij elkaar rapen om een poging te doen, bang dat ze elk beestje in haar omgeving weg zou jagen. Met een zucht kwam ze weer overeind en keek hopeloos achterom. Ja, het bruine ding was nog bezig met hetgeen waar hij al zijn concentratie op had gericht. Nou, nu mocht een ervaren Warrior hem wel hebben. Zachtjes trippelde ze onder de kale bomen door en kreeg een wat angstig gevoel toen ze de wind hoorde huilen langs de stammen. Brr, hopelijk zou het snel wat groener worden. "Hey Runningpaw!" Haar kopje schoot naar de bron van het geluid en ze zag boven haar een katertje in een zwartgeblakerde boom. Eaglepaw..? Kende hij haar nog dan? Haar ogen werden groot toen hij viel en een geschrokken piepje kwam uit haar mond. "Auw, dat was niet de bedoeling," Snel rende ze naar hem toe en bekeek hem even, straks bloedde hij of had hij iets gebroken! "G-gaat het wel?" Mompelde ze angstig en keek de Apprentice bezorgd aan.

Een glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij iets wat moeite had met fatsoenlijk focussen. Toen hij merkte dat Runningpaw dichterbij was gekomen keek hij haar eventjes schaapachtig aan, voordat 'ie zijn kop schudde en een paar keer met z'n ogen knipperde. "J-ja, het gaat. Niets gebroken, alleen wat duizelig," miauwde hij, eerlijk toegevend. Hij stond weer op, wankelde eventjes op zijn pootjes en viel bijna tegen Running aan. "Oeps, sorry," verontschuldigde hij zich snel. Hij bedacht zich, ging weer zitten en keek naar het zwart/witte poesje. "Hoe gaat het met je, Runningpaw? Tijd niet meer gesproken, zeg. Bevalt het apprenticeschap je een beetje?" vroeg hij daarna, iets wat voorzichtig. Er bonkte vaag iets in zijn achterhoofd, maar hij sloot het gevoel buiten, zich volledig richtend op het poesje voor hem.

"J-ja, het gaat. Niets gebroken, alleen wat duizelig," Ze fronste even. Moest hij dan toch niet even langsgaan bij Littlestream? Ze wilde net haar mond opentrekken, toen Eaglepaw plots wat begon te wankelen. "Oeps, sorry," De kater ging weer zitten en nog een keer liet ze haar blauwe blik bezorgd over hem heen gaan. Echt niets gebroken? Nee. Gelukkig.. "Hoe gaat het met je, Runningpaw? Tijd niet meer gesproken, zeg. Bevalt het apprenticeschap je een beetje?" Ze keek gelijk naar haar pootjes en haalde haar schouders wat op. "Het gaat wel denk ik, een beetje moeilijk met jagen, maar goed.." Mompelde ze een beetje beteuterd en wilde zo snel mogelijk van onderwerp veranderen. "Maar weet je zeker dat je niet even terug naar het kamp wilt gaan? Ik bedoel.. straks.." Ze slikte even en keek Eaglepaw bezorgd aan.

[justfy]Er ontstond een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij weer wat helderder werd in z'n kop. ”Het gaat wel denk ik, een beetje moeilijk met jagen, maar goed..” de getreurde houding van Runningpaw liet Eaglepaw zijn oortjes hangen. Wat zou er aan de hand zijn? Zou hij er naar mogen vragen? Of zou ze dat liever niet hebben? Twijfelend keek hij voor zich uit, voordat het pesje weer verder begon te spreken. ”Maar weet je zeker dat je niet even terug naar het kamp wilt gaan? Ik bedoel.. straks..” Eaglepaw grinnikte eventjes toen hij haar bezorgde blik zag en schudde zijn kop. ”Nee, echt. Er is niets, ik overleef het wel,” miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. Daarna keek hij weer serieus en ging wat dichter bij het poesje zitten. ”Maar, wat is er dan Running? Als ik je zo mag noemen ...” vroeg hij wat verlegen en keek naar de grond. ”Je kan me alles vertellen, echt waar,” miauwde hij daarna, met een glimlach op zijn gezicht om d'r wat gerust te stellen.[/justify]

”Nee, echt. Er is niets, ik overleef het wel,” Was hij echt serieus? Of was hij gewoon stoer aan het doen..? Het poesje beet nog wat bezorgd op haar lip, maar toen ze hem weer aankeek, keek hij haar dit keer serieus aan. H-huh? ”Maar, wat is er dan Running? Als ik je zo mag noemen ...” Ze haalde haar schoudertjes wat op en keek gelijk wat opzij. Waarom kon iedereen altijd merken als er iets was..? ”Je kan me alles vertellen, echt waar,” Ze had de moed niet meer om haar kopje om te draaien en kneedde de grond wat met haar witte pootjes. Was.. was Eaglepaw wel de goede persoon om haar hartje bij te luchten? Wilde hij het wel aanhoren of deed hij nu gewoon vriendelijk? "Het is.. uh.. niets ernstigs hoor.." Mompelde ze met een wat gebroken stemmetje en plaatste een wat waterige glimlach op haar gezicht en keek Eaglepaw eventjes aan. Het was een slechte act, maar ze wilde hem niet vervelen met haar problemen.

Eaglepaw keek eventjes moeizaam, toen Runningpaw de vraag leek te ontwijken en bijna automatisch gaf hij het poesje een kopje, om aan te geven dat hij te vertrouwen was. "Hé, je hoeft je niet groot te houden, Running. We zijn toch vrienden? Je kan me vertrouwen, ik ben er voor je," miauwde hij daarna, zachtjes, met een warme stem, terwijl hun blauwe oogjes eventjes elkaar kruiste. Hij keek daarna wat beschaamd naar zijn pootjes, misschien had 'ie zichzelf iets te veel laten gaan. Een zacht gegrinnik klonk, hij had dat niet moeten doen. "Sorry ... Ik mag je niet zo pushen, als je het niet wilt vertellen, hoef je het niet te doen," miauwde hij daarna zachter.

"Hé, je hoeft je niet groot te houden, Running. We zijn toch vrienden? Je kan me vertrouwen, ik ben er voor je," E-echt..? Wat verrast keek ze Eagelpaw aan en keek snel naar haar pootjes, maar werd bijna uit haar balans gehaald toen hij haar een onverwacht kopje gaf. Haar blauwe oogjes werden groot, maar nu ze Tall niet meer voor zichzelf had was alles welkom. Verlegen keek ze weer naar de grond. Wat moest ze nu zeggen..? "Sorry ... Ik mag je niet zo pushen, als je het niet wilt vertellen, hoef je het niet te doen," Eh.. Runningpaw haalde haar schouders wat op en keek de kater weer voorzichtig aan. "Geeft niet.." Voor een moment aarzelde ze. Moest ze.. het hem nu gaan vertellen..? "Maar eh.. het is iets tussen Tall en ik.." Haar zwart witte oortjes zakten wat en verdrietig keek ze weer naar beneden. "Ik denk dat hij door zijn populariteit me gaat vergeten."