'Till the end of the night

Onderwerp: 'Till the end of the night wo 9 apr 2014 - 17:25

Met lome passen liep er een schim naar de nursery toe, hij liep rustig, zo nu en dan stoppend om te zien of er iemand naar hem keek. Niet dat het zou uitmaken, hij mocht hier prima zijn, maar aangezien er snel genoeg queens zouden zijn die hem te groot zouden vinden. Dat wilde hij liever niet, maar hij wilde wel graag zijn blik vestigen op de slapende bolletjes fur die er lagen, ze waren zo enorm schattig. Gewoonweg niet normaal meer!

- Forcekit

Met een wezenloze blik in haar blauwe oogjes zat de jonge kitten tussen de andere, slapende kittens. Ze ademde rustig en gecontroleerd en niets wees erop dat ze wakker was. Een bewegende gestalte trok haar aandacht. Haar blauwe oogjes richtten zich op de indringer. Zou hij weten dat Forcekit nog wakker was? Waarschijnlijk niet, de meeste wisten dat nooit. De meesten hadden niet door dat zij hier nog zat, alleen. Zonder een woord te zeggen. Ze kantelde haar kopje een beetje, nog steeds met die eentonige blik in haar oogjes.

Stilte lag nog steeds over het kamp, en niet veel verandering was te zien in de nursery. Een vage glimlach sloop de kater's zijn gezicht op, en zo ging hij zitten. Niets in de wereld was onschuldiger dan kittens en hun queens, alhoewel de queens van tijd tot tijd heel sikkeneurig konden doen. Maar Tallpaw nam het ze niet kwalijk, er was weinig prooi, en de hele clan leed eronder.
Een gevoel bekroop hem ineens, en meteen scanden zijn ogen de nursery weer, hij voelde zich bekeken. Al snel bleek dat dat ook het geval was, twee glimmende lichtjes leken het net, de ogen van de kitten. Tall bleef zitten, maar keek de schuldige wel in de ogen aan, wie was dat ooit?

Hij zag dat de indringer haar recht in de ogen aankeek. Het poesje keek terug, niet van plan ook maar een vin te verroeren. Ze bleef hem aanstaren, terwijl haar buikje zachtjes op en neer ging alsof ze sliep.

~Kort en laat, sorry x'D

Hij glimlachte toen de kitten niet liet merken dat hij of zij wakker was, dus reageerde Tallpaw er ook niet op. Diegene zou er vast wel een reden voor hebben, tenminste, dat dacht hij. Dus bleef ook de apprentice staren, en zo veranderde een onschuldig bezoek aan zijn oude den in een verhitte staarwedstrijd met één van de nieuwe bewoners. Echt vijandelijk was het echter niet.

Het werd een staarwedstrijd, aangezien de apprentice nog steeds bleef terugstaren. Forcekit bleef kijken, even kil als altijd. Uitiendelijk stond ze op en liep ze dichter naar de kater toe, nog steeds haar blik niet afgewend. "Wat doe jij hier?", sprak haar kille stem, en al die tijd had haar blik geen centimeter afgeweken van de kater.

~kort

UIteindelijk deed de kitten waar hij op gehoopt had, ze kwam naar hem toe. Een triomfantelijke grijns verscheen, en werd alleen maar breder door de kille toon, en de vraag die ze stelde. Het bleek namelijk een poesje te zijn. De kater staarde ook nog steeds naar haar, en grijnsde ook nog steeds; Leuk dit! "Ik kwam even kijken hoe dit alles er nog uitzag, na ik weg ben gegaan," Antwoordde de kater, niet al te vrolijk, maar wel aardig genoeg zodat het gesprek door kon gaan.

"Ik kwam even kijken hoe dit alles er nog uitzag, na ik weg ben gegaan," antwoordde de kater. Forcekit knikte, nog altijd haar blik op de apprentice gevestigd. Hij grijnsde, om een reden die voor Forcekit onbekend was. "Fijn voor je.", antwoordde ze, al even emotieloos als daarstraks. Langzaam kantelde ze haar kopje een beetje, haar blauwe oogjes die nog steeds recht in de zijne priemden. "Wie ben jij?" Haar zachte stem was kil, maar ook beheerst. Er klonk wat vriendelijkheid in door, voor zover je dat kon verwachten in de emotieloze toon die ze altijd had.

De poes toonde geen emoties bij haar redelijk brutale antwoord. Daarna was er toch wel wat vriendelijkheid op te merken, tenminste, het kon ook zo zijn dat Tall dat gewoon heel erg hoopte. "Ik zal mijn naam zeggen als jij die van jou zegt," Sprak hij, met een knipoog. Ergens hoopte hij nu dat ze misschien wat aardiger zou doen, want dit gaf hem de kriebels, kittens hoorden vrolijk te zijn!

"Ik zal mijn naam zeggen als jij die van jou zegt," antwoordde de kater met een knipoogje. Forcekit draaide haar kopje weer recht, en in haar oogjes was een lichte teleurstelling te bespeuren. "Oké.", antwoordde ze. Eventjes knipperde ze met haar koele blauwe oogjes. "Ik ben Forcekit." Heel kort kwam er een klein, emotieloos glimlachje op haar gezicht, zoals altijd wanneer ze har naam uitsprak. Die werd echter snel weer weggeveegd door haar bekende, neutrale gezicht. "En wie ben jij?"

Hij glimlachte terug toen de poes voor hem glimlachte, en knikte beleefd toen ze zich voorstelde. "Mooie naam," Complimenteerde hij het poesje, "Ik ben Tallpaw" Na deze woorden streek hij even neer, zodat hij niet steeds naar beneden hoefde te kijken. Daarna gaapte hij kort even, en streek met zijn poot over zijn haar, "En waarom ben jij nog wakker?"

"Mooie naam.", zei de kater. Forcekit knikte, maar gaf voor de rest geen reactie. "Ik ben Tallpaw" Haar blauwe oogjes keken hem nog steeds inbewogen aan, zelfs toen hij zich liet zakken op de grond. De kans was groot dat ze deze staarwedstrijd zou winnen. "Hallo Tallpaw.", klonk haar stem, bijna als een robot. "En waarom ben jij nog wakker?" Kort knipperde het poesje, waarna ze antwoordde: "Omdat ik niet slaap." Dat leek nogal logisch, maar het was de absolute waarheid. Een andere reden had ze niet.

De poes keek hem nog steeds aan, deze wedstrijd zou lang gaan duren, erg lang. Maar het maakte hem niet echt uit, en dus bleef ook de kater staren. Wel waren het de antwoorden die hem verbaasden, waarom was ze zo? Zo.. Zo wat eigenlijk? Onpeilbaar, Tall besloot maar dat dat het was, en besloot om het maar gewoon te vragen, daar bereikte je vaak het meeste mee. "Heb je vrienden?"

"Heb je vrienden?", vroeg de kater. Een tijdje staarde ze hem aan, alsof ze de vraag niet gehoord had. Maar uiteindelijk antwoordde ze kil, zonder enige emotie en alsof het haar niets uitmaakte: "Nee." Daarna zei Forcekit hem na: "Heb je vrienden?" Ze wist niet echt wat anders te zeggen, en stiekem hield ze wel eens van een gesprek.

Haar stem was kil en onverstoord toen ze hem antwoordde dat ze er geen had, "Nou," Mauwde de kater vrolijk, "Vanaf nu heb je er in ieder geval één," Hij tikte haar aan, en hoorde toen de vraag. Meteen grinnikte hij, en of hij vrienden had! "Ja, misschien zelfs wel wat teveel,"

Onderwerp: Re: 'Till the end of the night