Socially awkward... {{Snakebites}}

Snakebites was even al het gezeur van haar Clangenoten beu, en was zo snel ze kon naar haar favoriete plekje gerend. De waterval, daar kwam nooit iemand haar storen, daar kon ze zitten zolang ze wou, kijkend naar het vallen van het water, haar verplichtingen even vergeten. De sneeuw bevroor haar poten terwijl ze erdoorheen hoste op weg naar de waterval. De apart gevlekte poes vond het zo mooi hoe de rivier kon bevriezen, maar de waterval bleef vallen. De kracht van de waterval was te groot om te bevriezen. "1-0 voor het water .." spookte door haar hoofd terwijl we rende, bijna aangekomen bij de waterval. Plots viel ze stil doordat ze een kater zag zitten. Muntjacpelt, als ze zich niet vergiste. Hij zat daar te kijken, en Snakebites wist niet of hij haar aanwezigheid had opgemerkt. Met rustige passen liep ze korter naar de waterval en ging een staartlengte naast hem zitten. Met een schuine blik op de kater begon de Riverclan poes te praten. "Is alles .. Oké, Muntjacpelt ?" Hij leek haar wel een vriendelijke kat, maar sommige fluisterde gemene dingen over hem. Toch zou ze het niet geloven tot hij haar had laten zien hoe 'gemeen' hij was. "Eerst zien, dan geloven .."

~Ik zit op mijn tablet en wil wel graag verder posten, maar mijn tablet kan je kader niet lezen, het is dat ik je post op de pc heb kunnen lezen, even dat je het weet ;s (misschien moet je zonder kader posten dus :s)~

In zijn ooghoek zag de kater dat er een poes moet niet zo normale vlekken naast hem ging zitten. Één staartlengte zat nog maar tussen hen. Hij hoopte dat de poes niet tegen hem ging spreken, hij had er eigenlijk niet zoveel zin in. "Is alles .. Oké, Muntjacpelt ?" Tuurlijk... De poes moest weer praten... "Waarom zou er iets mis zijn." mompelde hij maar, hij was geen echte prater. Geen gevoelens uitten, hij word toch weer gebroken, hoe dan ook. Niemand die zijn pijn kon wegnemen, zijn verleden... Niemand kon dat, alleen Yellowpaw. Maar Yellowpaw was er al 14 manen niet meer...

"Waarom zou er iets mis zijn." mompelde de kater. Snakebites had er een raar gevoel bij. Hoe hij het zei, en de weinige emotie die hij vertoonde liet duidelijk merken dat niet alles oké was. Ze staarde een poos naar het water van de waterval, wat in allerlei bochten tegen de grond sloeg. Een paar druppen van de waterval vlogen op haar neus, wat ze niet merkte tot die bevoren. Met een snelle slag sloeg de poes de druppen van haar neus. "Ik merk dat je geen zin hebt om te praten .. Ik weet niet of het aan jou lit of het feit dat je me niet kent," de gevlekte poes haalde even adem. "Maar zorg dat je niet bevriest, alsjeblieft .." Snakebites warmde haar poten op, en likte over haar lip. "Ik ben Snakebites, mocht het je interesseren .." De Riverclan poes verwachtte geen antwoord van Muntjacpelt, en het voelde alsof ze tegen een muur aan het praten was. Maar ze was nu eenmal niet zo geweldig met stil zijn.

"Ik merk dat je geen zin hebt om te praten .. Ik weet niet of het aan jou ligt of het feit dat je me niet kent," hoorde hij de poes achter hem. Het lag aan hem. álles lag aan hem. "Maar zorg dat je niet bevriest, alsjeblieft .." Muntjacpelt zuchtte, maar keek nog steeds naar het water, zijn spiegelbeeld raasde voorbij. En hij vroeg zich af of zijn echte vader er ook zo heeft uitgezien. "Ik ben Snakebites, mocht het je interesseren .." ... Kon ze niet een paar seconden stil zijn? Hij hield niet van praten, maar als je gesprekspartner zoveel praatte, hoe kon hij dan stil zijn? "Je raakt niet bevroren zolang je warm blijft en beweegt." mompelde hij dus maar tegen de poes. "Of zolang je het water niet raakt" sloot hij af, zijn stem klonk niet het vriendelijkste. Hij was geen lieve kater, niemand kon zijn vertrouwen echt krijgen. Ze gingen toch allemaal dood om hem heen. "Ik ben Muntjacpelt, maar dat wist je al." zei hij uiteindelijk, maar een glimp op de poes werpen deed hij eigenlijk niet. Hij wou niet meer verliezen dan dat hij al verloren had. Hij was alles verloren wat hem dierbaar was, behalve zijn trots. Hij had veel geleerd, en als StarClan dit voor hem in petto had, dan zou het zo zijn.

"Je raakt niet bevroren zolang je warm blijft en beweegt." hoorde Snakebites de kater mompelen. "Of zolang je het water niet raakt" De kilheid in zijn stem deed Snakebites' hart pijn. Ze had echt wel door dat hij gewoon wou dat ze ophoepelde, mar nu ging ze zeker niet weg, nu ze aan zijn stem had gehoord dat er wel degenlijk iets scheelde. "Ik ben Muntjacpelt, maar dat wist je al." zei de kater uiteindelijk. Snakebites keek opzij, naar Muntjacpelt, maar wendde haar blik snel af. "Het .. Spijt me dat ik je lastigviel .. Ik kan er gewoon niet goed tegen als Clangenoten zich slecht voelen," ze keek naar haar gevlekte poten en knipperde fel met haar ogen omdat ze tranen voelde opkomen. "Waarom ben ik toch zo gevoelig, hij heeft me niet eens beledigd !" Snakebites haalde diep adem. "Want ik merkte heus wel dat je je niet oké voelt."

"Het .. Spijt me dat ik je lastigviel .. Ik kan er gewoon niet goed tegen als Clangenoten zich slecht voelen," Hij had bijna het gevoel om de poes aftesnauwen, maar hij hield zijn mond. "Want ik merkte heus wel dat je je niet oké voelt." vervolgde de poes, en Muntjacpelt keerde zich om richting de poes, waardoor zijn donker groene ogen in de ogen van de poes keek. "Dat is mijn leven. Maar of je jezelf kan veranderen, nooit." bromde hij. Hij mocht dan niet zo gelukkig eruit zien, maar dat was hij eigenlijk toch alleen maar als hij echt alleen was. Dan kon hij genieten, want hij kon niemand pijn doen. Zijn ogen waren sowieso niet het fijnste om in te kijken, ze stonden niet vriendelijk. Dat stonden ze alleen een beetje in zijn jeugd. Maar die jeugd kon niet terug keren, nooit. Alleen als hij daar boven was.

De kater draaide zich om en keek Snakebites aan. Ze wou haar blik afwenden van zijn groene ogen, maar kon het niet. "Dat is mijn leven. Maar of je jezelf kan veranderen, nooit." bromde hij. Snakebites keek hem nog even aan, maar wende haar blik toen toch af. Ze kreeg het gevoel wat ze ook zou zeggen, hem lastig zou maken. De apart gevlekte poes stond op en liep wat korter naar de waterval. Ze staarde naar het vallen, en het eindeloze 'terugkomen' van het water. De Riverclanner vroeg zich af wat ze kon zeggen, maar wist niets. Alles wat ze nu zou zeggen zou toch 'te troostend' of 'melig' overkomen. Ze schudde haar hoofd, keek naar de hemel en toen terug naar de sneeuw rond de waterval. "Ik begrijp dat je mij of niemand nodig hebt," begon ze. Na een korte twijfeling ging ze toch door. "Maar als dat wel zo is, dan weet je naar je wie kan zoeken." Snakebites stond op en liep een beetje weg van de kater en de waterval, niet wetende of hij nog iets zou gaan zeggen of niet.

De poes kwam dichterbij, en even dacht hij dat de poes echt naast hem kwam, of nog erger, tegen hem aan kwam zitten. Gelukkig was dit niet het geval, en ging ze net zoals hij naar de waterval kijken. Hij draaide zich weer richting de waterval, "Ik begrijp dat je mij of niemand nodig hebt," begreep ze het eindelijk? Geweldig, ze zou dus stil zijn? De beste remedie voor pijn? "Maar als dat wel zo is, dan weet je naar je wie kan zoeken." Hij zag in zijn ooghoek opeens dat de poes opstond en wegliep. Ging ze echt weg? Haar keuze. Alle katten liepen weg. "Alle katten lopen toch uiteindelijk weg. In wat voor manier dan ook" bromde hij. ... Hij was dus weer...

... Alleen ...

Muntjacpelt bromde nog wat. "Alle katten lopen toch uiteindelijk weg. In wat voor manier dan ook" Snakebites stopte met wandelen, en keerde zich verbaasd om. "Dat is niet verwonderlijk als je een muur tussen jezelf en sociaal contact bouwd." Ze ging zitten en staarde naar de kater's rug.

~Sorry, kort

"Dat is niet verwonderlijk als je een muur tussen jezelf en sociaal contact bouwt." Oke, nu werd hij wat pissig. Hoe dúrfde ze dat te zeggen?! Hij draaide vastbesloten om, en liep kwaad richting de poes. Hij stopte pas toen zijn kop bijna de hare aanraakte. Zijn donker groene ogen keken in die van de poes. "Jij weet niets van mij. Alleen mijn uiterlijk, mijn naam, mijn stem. Meer zal je nooit horen of weten." gromde hij tegen haar, waarna hij weer omkeerde richting de waterval. Hij had het niet over nu, over vroeger.

De kater draaide zich om en liep richting Snakebites. Hij stopte pas toen zijn hoofd bijna het hare raakte. Ze kon nergens anders heenkijken buiten in zijn ogen, en dat vind de gevlekte poes vervelend. "Jij weet niets van mij. Alleen mijn uiterlijk, mijn naam, mijn stem. Meer zal je nooit horen of weten."  gromde Muntjacpelt in haar gezicht, waarna hij zich omdraaide  richting waterval. Snakebites kon er niet aan doen, maar moest grijnzen. "Dat leek net of je me wou hypnotiseren," zei ze, weinig gepast. "Maar goed. Sorry dat ik me afvroeg of alles oké was en sorry dat ik me interesseer voor andere katten."

"Dat leek net of je me wou hypnotiseren," Miauwde de poes. "Das dan hartstikke leuk voor je." bromde hij tegen de poes. "Maar goed. Sorry dat ik me afvroeg of alles oké was en sorry dat ik me interesseer voor andere katten." Muntjacpelt rolde even met zijn ogen. "Doe dat maar bij een kat die wél interesse heeft om te praten, in plaats van iemand waaraan je al kunt zien dat ie niet wilt praten." bromde hij.