Time of Dying {Tallpaw ONLY}

Na het gesprek met Quiet rende ze meteen door, naar de plek waar het groepje zich meestal bevond. "Oh, kijk een wie we daar hebben jongens!" miauwde een van hen. Het was nu of nooit... "Oh... het is het moederskindje, wat kom je doen? Wil je ons zo graag weer zien?" Hou op, hou op, hou op... galmde er in haar hoofd. "Het moet... stoppen..." mauwde ze best wel hard. "Ach gosh, nu zijn we echt bang hoor!" riep de kater sarcastisch. "Haha ja, zeker weten kiddo!" ... Ze moest Quiet beschermen... "Jullie houden op!" schreeuwde ze naar ze, ze waren wel geschokt over het volume, maar duidelijk niet onder de indruk. "En wie gaat daarvoor zorgen? Je mammie? Of je pappie? Oh nee... Dat is waar, dan haat je moeder en je zusje je!" Ze kromp even in elkaar, maar het moest nu stoppen! Uit het niets sprong ze op de leider van het groepje, haar nagels uitgestoken. Ze zou ze eens leren...! "Jij vuile...!" hoorde ze de kater roepen, en toen voelde ze verscheidene nagels in haar magere lijf. Flow kon ook nog een paar klappen uitdelen, maar ze wist dat ze dit ging verliezen. De 5 katten waren teveel voor haar. Uiteindelijk kon ze niks meer, zer hadden haar overmeesterd... "Nu zul je eindelijk verlost zijn van je miezerige, nutteloze leven..." miauwde de leider van de groep in haar oor, en wenkte vervolgens de andere katten mee. Laat me hier niet achter... dacht ze in haar hoofd.

Ze wist niet hoelang ze hier nu lag, maar wat ze wel wist was dat ze steeds zwakker werd. Ze was wel een stukje dichterbij de brug gekomen, maar dat was niet meer dan een paar kleine stapjes als ze had gelopen. Zou dit dan haar dood worden? "Het spijt me Quiet..." murmelde ze zachtjes, terwijl een traan uit haar ooghoek viel. Echter rook ze de geur van iemand bekend... Maar wie? "Tall... Tallpaw?" miauwde ze niet zo hard, hopend dat hij het was... Ondertussen voelde ze haar lichaam steeds zwakker worden, het moest Tallpaw zijn! "...help..." bracht ze er zacht uit, wetend dat de kat het waarschijnlijk niet gehoord kon hebben...

Zijn nachtelijke zwem bracht hem hier, op die nacht, op die tijd, alsof Starclan het had gewild. Zijn oren waren naar achteren gebogen toen hij het koele water indook, en zijn ogen half gesloten. Niets in hem voelde zich echt optimaal, een paar uiterst vreemde gebeurtenissen hadden zich voltrokken, en nu was zijn geest toe aan rust. Hij kreeg het niet, hoe had de kater er ooit op kunnen hopen? Een stem, zo zacht dat hij bijna zeker wist dat hij hem zich verbeeld had, riep zijn naam. Te nieuwsgierig om uit te gaan van verbeelding klom hij uit het water, en volgde geur en instinct. Het duurde even, maar toen kwam zijn geest in aanraking met een uiterst bekende, ongewenste geur. Bloed, niet ver hiervandaan. Snel volgde de kater het, en zag haar toen. De uitgeputte Riverclan poes, wat was er met haar? Wat was er gebeurt? Bijna paniekte hij, maar de kater hield het rustig, net als bij Ace, het zou haar niet helpen. Snel rende hij naar het poesje toe, en knielde naast haar neer. "Rustig maar Flow, ik ben er," Mauwde hij zacht, en keek naar de wonden, klauwwonden. Een diepe grom rees uit zijn keel. Wie had haar dit geflikt? Hij zou ze vermoorden op de gruwelijkste manier, stuk voor stuk.

Ze wist niet wat er gebeurde. Ze had het koud, ze had pijn... Tot ze plots de warmte van iets voelde, en ze haar gele ogen opende, en Tallpaw zag. StarClan dank! "Rustig maar Flow, ik ben er," hoorde ze zachtjes. Haar oogleden werden zwaar, maar ze wou ze niet dicht doen. Ze had al geen kracht meer om te spreken, en liet haar kopje weer in het gras vallen. Ze had een medicine cat nodig, en snel. Anders zou ze het niet redden, maar hoe moest ze het Tallpaw wijs maken? Waarschijnlijk wist hij niet eens dat ze nu op de Highlands verbleven door het hoge water!

De kater had wel door dat het niet nuttig was om hier zo te blijven zitten, dus tilde hij het poesje op alsof het niets was, en legde haar op de een of andere manier op zijn rug. Hoe hij het voor mekaar kreeg? Geen idee, maar uiteindelijk lag de poes redelijk stevig op zijn rug. "Nu heb ik aanwijzingen nodig Flow," Mauwde hij, hoe ze het deed mocht ze zelf uitvogelen, hij kon het kamp niet zomaar vinden. Daar was het tenslotte op gemaakt.

Uit het niets voelde ze een kracht omhoog, en de warmte van Tall onder haar. Tall had haar op zijn rug genomen? "Nu heb ik aanwijzingen nodig Flow," Maar hoe? Haar staart! Natuurlijk! Ze tikte met haar staart op zijn rug, en omdat haar staart net lang genoeg was kon ze wijzen naar voren, net voor Tallpaw's kopje. Zo zouden ze best naar het kamp komen, als ze het maar lang genoeg volhield...

De kater wilde angstig opkijken toen het stil bleef boven hem. Maar het aanzicht van een staart die hem de weg wees deed hem grijnzen, mooi, ze was er nog. De jonge kater stapte stevig door, de poes kon het niet lang meer volhouden, dat wist hij ook wel. Dus bleef Tallpaw doorlopen, niet rennen, dat zou niet goed zijn voor Flow.

Het was een beetje hobbelig om daarop de rug van de kater te liggen, maar het moest wel. Terwijl ze met haar staart de weg wees, voelde ze zichzelf steeds zwakker worden. Enkele keren ging haar oogjes half dicht, maar dwong ze weer open. Ze mocht niet in slaap vallen! Dan werd ze misschien nooit meer wakker, en dat wou ze niet! Straks kwam Tall daarmee in de problemen, iets wat ze echt niet wou. Ze vocht er keihard tegen, maar wist dat het niet te lang meer moest duren. Maar daar zag ze het..! Het kamp van RiverClan kwam in de buurt! Naja, tijdelijke kamp. Verlossing...

-alleen Tall nog een keer en dan nieuw topic, die open jij denk ik Emma?-