No matter what we breed, we still aren't made of greed

Sneeuwvlokjes bleven aan Honeyspots pels hangen. Ze keek langzaam om zich heen terwijl een zacht briesje door haar vacht waaide, en met de haren speelde. Ze zuchtte en creëerde zo een klein wolkje. De dag was al half om en ze had nog niets gevangen vandaag. Op sommige plekken was de rivier niet bevroren en moest je gevaarlijk onder het ijs duiken voor vis. Honeyspots kon niet te ver duiken omdat ze dan bang was dat ze het wak niet meer zou vinden. Het lukte redelijk om vis te pakken. Haar lange vacht was nooit een hinder geweest voor haar zwemkunsten en ze mocht wel toegeven dat ze een uitstekende zwemmer was. Ze wandelde naar de oever en stapte toen op het ijs. Met een zucht begon ze de bevroren rivier af te lopen. Afgezien van het zachte gekraak onder haar pootjes was het stil. De wind huilde niet en de vogels waren er al lang niet meer. Honeyspots stopte op het ijs naast een wak. Ze bestudeerde het en stak toen haar kop er door. Moeizaam tuurde ze door het niet al te heldere water. Het wak lag naast de oever wat betekende dat het een nauwe doorgang zou worden. Ze paste er net door. ”De clan moet eten, en ik ook” Miauwde ze hardop. Ze haalde diep adem en dook onder het wak door. De kou raakte haar keihard. Ze liet zich niet van haar stuk brengen en zwom meteen als een otter zo vlug naar een vis die onder haar door wilde zwemmen, geschrokken door het plotselinge verstoren van het water. Ze ving het tussen haar kaken. Ze had geluk dat dit deel van de rivier niet heel diep was. Ze zette zich daarom ook af tegen de bodem en dook als een snoek naar boven. Honeyspots krabbelde op het ijs en liet de dode vis vallen. Het was een vis, onmiskenbaar. Helaas was het nog niet genoeg om als lunch te dienen. Een kit zou hem op krijgen en voldaan zijn .. maar haar grotere clangenoten .. Op zijn minst is het iets. Dacht ze. Ze pakte het op en sprong van het ijs af de kant op. Het water drong niet door tot haar huid, dankzij het laagje op haar huid dat elke RiverClan kat had. Toch was het maar barkoud. Schuilend achter een grote boom met een brede stronk. Ze legde de vis naast zich neer en begon geduldig haar vacht droog te likken. Het zou een hele klus worden vanwege de vele haren, maar ze wist dat dit mogelijk het enigste zou zijn wat kon vangen. Daarbij was het al ver in de middag..