Goodmorning, little one [~Daykit*]

Terwijl ze sneeuw van zich af schudde, liep een bruin-zwarte poes het Camp binnen. Snakebites kwam net terug van de jacht en had enkel een kleine, magere muis kunnen vangen. Licht zuchtend bracht ze die naar de kleine stapel prooi, en besloot zelf niet te eten. Veel honger had ze toch niet, en een gezellig praatje met een kat zou de honger wel doen vergeten. De eerste, koude zonnestralen klommen boven de horizon uit, en met een glimlach zag Snakebites dat gebeuren. Ze was al vroeg vertrokken op jacht, de slaap had ze toch niet kunnen vatten. Stil kroop ze de Nursery binnen, proberend de nog slapende kittens hun slaap te laten houden. De poes keek even naar een Queen, maar trippelde snel door. Plots voelde ze iets onder haar poot dat daar niet had mogen zijn, en in haar hoofd vervloekte ze zichzelf. "Kitten staart !" schoot door haar hoofd, en snel draaide ze zich om naar het katje van wie de staart was. Snakebites herkende Daykit, en zachtjes ging ze zitten, hopend dat die kleine er geen heel drama van ging maken. "Goodmorning, little one," fluisterde ze. "Sorry, ik had je staartje niet gezien." vervolgde ze, met een schuldgevoel.

Het was een frisse ochtend. Daykit rekte zich uit in de nurse. Naast haar lagen haar broertjes en zusjes nog te slapen. Met een zucht stond de kitten op. Ze had geen zin om nog veel langer hier te blijven hangen. Ze wou iets doen vandaag! Maar wat wist ze nog niet. Geeuwend liep ze naar buiten. Het leek alsof ze tegen een muur van kou liep, maar ze negeerde het. Met een plof ging ze pal voor de ingang van de nurse zitten en begon zichzelf schoon te likken terwijl ze bedacht wat ze kon gaan doen -wat niet veel was aangezien ze niet echt iets zinnigs wist. Ineens voelde ze hoe iemand op haar staart ging staan. `Hé!' blies ze. `Pas eens op!' Ze draaide zich om en zag Snakebites. Niet dat ze de kat echt kende, maar ze wist wie het was. `Goodmorning, little one,' fluisterde de oudere kat. 'Sorry, ik had je staartje niet gezien.' Boos keek de kitten haar aan. `Jaja, en dat moet ik geloven?' Ze riep het bijna, maar dat maakte haar niet uit. Als ze er zin in had kon ze zo de hele RiverClan bij elkaar schreeuwen. Het maakte haar ook niet uit wat iedereen zou denken, aangezien Snakebites dan de schuld zou krijgen. Uitdagend keek ze de Warrior aan.

De kitten keek haar kwaad aan. "Jaja, en dat moet ik geloven?' Uitdagend keek Daykit Snakebites aan. Met een geïrriteerde zucht mompeld ze een paar onverstaanbare woorden. "Ja, dat kan je geloven. Ik ga heus niet met opzet op een staart staan," Snakebites ging rustig zitten, maar vanbinnen deed ze erg haar best geen gemeen antwoord te geven. "Ja, ze kijkt uitdagen, maar ze is nog een kitten .." Met tegenzin luisterde Snakebites naar de stem in haar hoofd, en keek Daykit licht teleurgesteld aan. "He, Daykit, ik meen het, het spijt me, ik had je staartje niet gezien." Ze bedacht hoe ze de kitten kon overtuigen, want het was simpelweg de waarheid. De poes keek snel de Nursery rond, waar de eerste katten langzaam begonnen te ontwaken.

~Flut, sorry ;3

'Ja, dat kan je geloven. Ik ga heus niet met opzet op een staart staan,' zei Snakebites terwijl ze rustig ging zitten. 'Sommige andere katten wel,' bracht Daykit er tegenin. Eigenlijk was ze niet echt boos meer, hoewel haar staart nog steeds pijn deed, maar misschien kon ze de kat zover krijgen om iets leuks met haar te gaan doen. 'He, Daykit, ik meen het, het spijt me, ik had je staartje niet gezien.' Die kat heeft dus echt spijt. Met een zucht ging de kitten zitten. 'Het is niet erg... Maar ik heb gewoon helemaal niets te doen en het is zo saai hier in het Camp! Misschien... Als we snel zijn merken ze het niet! Ik bedoel, we kunnen samen gaan jagen.' Ze was zo opgewonden dat ze het bijna schreeuwde, behalve de laatste zin, want niemand mocht immers weten dat ze weg wou gaan. Ze zette haar grote, schattige ogen op, een blik die ze de ''Smeekblik'' noemde. Met haar staart sloeg ze speels heen en weer.  

Snakebites keek Daykit aan en schudde langzaam haar kop. `Nee, Daykit, het spijt me, maar jij mag het Camp niet uit. Ik wil gerust met je door het Camp zwerven, of praten, maar ik mag je echt niet mee nemen uit het Camp. Dat zou Dawnstar niet oké vinden, je moeder ook niet, en ik zou er ook nog eens voor gestraft kunnen worden. Als je Apprentice bent, neem ik je wel eens mee, beloofd.' Boos keek de kitten de Warrior aan. `Wat kan mij die stomme Dawnstar nou schelen!' riep ze. 'Ik ben al heel vaak het Camp uit geweest!' Misschien had ze dat niet zo hard moeten schreeuwen, maar op dat moment boeide het haar niet. Woedend stond ze op en begon heen en weer te lopen. 'Dan wil ik dat je me leert vechten en jagen,' zei ze beslist.

Daykit vond Snakebites ineens kil kijken. Maar ach, dat deden wel meer katten, dus negeerde ze het. `Lieve Daykit...' Lieve nog wel! '...Dawnstar is ten eerste helemaal niet stom, zonder haar zal jij nooit Apprentice kunnen worden, zal je het Camp nooit legaal mogen verlaten, zonder haar krijg je geen Mentor, ga je geen Warrior worden en ga zo maar verder,' zei de Warrior ijzig. `Echt wel!' riep ze. Natuurlijk zou ze wel Warrior worden. Ze zou zelfs de grootste aller tijden zijn! `Je hebt geluk dat nog niemand je is tegengekomen buiten het Camp. En stop met schreeuwen of wil je de hele Nursery vertellen wat je allemaal doet?' Daykit ging brutaal voor Snakebites staan. 'Ja,' ze ze en ze keek recht in de ogen van de oudere kat. Die schudde haar hoofd en zei: `En waarom zou ik je dat moeten leren? Daar krijg je je eigen Mentor voor, en ik ben al Mentor van Emberpaw.' De kitten rolde met haar ogen. 'Ah kom op nou!' ze ze. 'Gewoon één trucje. Eéntje maar.' Ze zag dat Snakebites zich weer tot haar richtte. `Beloof me dat je nooit meer zegt dat Dawnstar stom is.' Met een zucht keek ze haar aan, alsof ze wou zeggen: ''Serieus?'' 'Jaja.' 'Ga het Camp niet uit alleen, als een vos of das je te pakken krijgt...' Ging Snakebites verder en ze klakte met haar tong. `Than it's over with you.' Weer schudde Daykit haar kop. 'Neehee! Denk je dat ik die al niet een keer ben tegengekomen? Een grote das was het, maar ik kon hem aan. Samen met mijn broertje natuurlijk, maar we hebben hem dus samen gedood.' Haar ogen begonnen te twinkelen bij de gedachte. Wat was dat een groot avontuur geweest zeg! De das had hen allebei flink verwond, maar daar waren ze overheen gekomen. Natuurlijk moest ze dat niet zeggen tegen Snakebites, want misschien zou die hen dan zwak vinden.

Snakebites schudde haar kop. 'Ik ken een trucje dat heet 'Snakebites wilt je wat leren als je een brave kitten zou zijn', maar dat gaat dus vandaag niet gebeuren.' Hoe durfde ze?! Boos keek Daykitde kat voor haar aan. Ze zag dat diens blik door de Nursey ging en daarna weer naar haar. 'Je hebt veel, véél geluk dat die das je niet heeft vermoord,' ging ze verder. 'Niet waar! Later word ik de grootste krijger van alle Clans!' riep de kitten, niet lettend op alle andere katten uit het Camp. Ze zag dat de Warrior met een zwiep van haar staart opstond en richting de Nursey ingang liep. 'Think about it, be nice, and you'll learn things.' Toen verdween ze, en wenkte met haar staart als gedagje. Ontzet bleef Daykit achter.