Let The Ravens Speak

Het voedsel was schaars, ze moesten er alles aan doen om aan voedsel te komen. Drastische maatregels dus. Daarom was de ginger poes ook maar naar de carrionplace gegaan, een plek die ze normaliter volledig zou negeren. Nu moest ze hier wel naar toe om voedsel te vinden. Anders zou heel Shadowclan omkomen van de honger. Voorzichtig snuffelend liep ze tussen de rottende lichaampjes. Ze haatte het hier, ze gruwelde ervan. Maar het kon niet anders. Voorzichtig schoof ze een paar dingen weg om een nog redelijk uitziende, en ruikende, muis te voorschijn te halen en deze bij zn staart op te pakken. Het was tenminste iets ...

[&Broertje Ravenpaw]

Ravenpaw had in het kamp de geur van Russet geroken. En aangezien die geur toen nog sterk was, was hij er achter aan gelopen. Hij had wel zin in wat quality time met zijn zusje.
Niet veel later vond hij de roodkleurige kattin op de Carrionplace. De meeste dode plek die Shadowclan had. "Op de meest uitgestorven en dode plek in het hele territorium ga jij jagen. Ik vraag me af of je hersencellen ook gestorven zijn op deze plek." grapte Ravenpaw terwijl hij op haar afstapte.
"Nog wat gevonden?" vroeg hij toen maar serieus, aangezien het wel een noodzaak was dat de clan eten had op dit moment.

De geur van haar broer bracht d'r even van haar stuk. Ze had Ravenpaw, en Aurypaw trouwens ook niet, al een tijdje niet meer gesproken. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de zwarte kater zag en ze ging er eens goed bij zitten. "Op de meest uitgestorven en dode plek in het hele territorium ga jij jagen. Ik vraag me af of je hersencellen ook gestorven zijn op deze plek." Ze haalde haar schouders op. "Ik ben naar ze opzoek, ik heb er wel een paar van jou gevonden. Wil je ze terug of zal ik ze laten rotten?" sprak ze hem even spottend tegen. Ze stak haar tong naar hem uit en liep op Ravenpaw af. "Nog wat gevonden?" hoorde ze toen een meer serieuzere vraag. Vermoeid schudde de rossige kattin haar kop. "Een muis die nog net niet rot is, binnen een dag kan die opgegeten worden, anders is het zonde. Voor de rest is het hier doods en stinkend, net zoals de rest van het territorium," miauwde ze vermoeid. "Ik wordt zo moe van deze aanhoudende leaf-bare," miauwde ze daarna, zachtjes jammerend, terwijl ze haar kop in de vacht van Ravenpaw verstopte en zachtjes zuchtte.

"Ik ben naar ze opzoek, ik heb er wel een paar van jou gevonden. Wil je ze terug of zal ik ze laten rotten?"
"Oh, ha-ha wat zijn we weer leuk." zei hij tegen haar. Maar goed, tijd voor serieuzere zaken. "Een muis die nog net niet rot is, binnen een dag kan die opgegeten worden, anders is het zonde. Voor de rest is het hier doods en stinkend, net zoals de rest van het territorium," Russet klonk zo vermoeid dat Ravenpaw het ook voelde. Hij was zelf ook moe van alles, hij kon niet wachten op warmer weer. "Ik wordt zo moe van deze aanhoudende leaf-bare," Hij knikte. "Ik ook kleine zus." miauwde hij terug en drukte bemoedigend zijn kop tegen die van hem aan. "Ik weet zeker dat het snel weer warmer wordt en dat we eindelijk weer normaal prooi kunnen vangen," vertelde hij haar. "En dan gaan we samen een groot konijn vangen!" Aww yiss. Konijnen man, hij kon niet wachten tot die er weer waren.

Oh, ha-ha wat zijn we weer leuk," miauwde Ravenpaw en Russet kon het niet laten om hem een speelse duw te geven. Ze kon het eigenlijk best goed met haar broer vinden, al spraken ze echt veel te weinig met elkaar. De hele familie leek een beetje uitelkaar te zijn gedreven omdat zij, samen met haar siblings, door Rushspirit waren verkozen om met drie maanden al apprentice te zijn. "Ik weet zeker dat het snel weer warmer wordt en dat we eindelijk weer normaal prooi kunnen vangen," Russetpaw snorde zachtjes toen ze voelde hoe Ravenpaw zijn snuit in haar vacht stak. Ze wist dat haar grote broer er altijd voor haar zou zijn, tenminste dat hoopte ze toch wel. "En dan gaan we samen een groot konijn vangen!" Met een glimlach keek ze hem aan. "Daar hou ik je aan," miauwde ze. "Help je me nu dan eerst hier tussen te woelen of wil je ergens anders gaan jagen?" vroeg ze daarna, terwijl ze over haar schouder keek naar de Carrionplace.

"Daar hou ik je aan," miauwde ze naar hem toe. Goed dan, kon hij wel doen met haar. Al waren konijnen niet de meest makkelijke beesten om te vangen. "Help je me nu dan eerst hier tussen te woelen of wil je ergens anders gaan jagen?" Hij knikte.
"Ik help je wel met zoeken hier, al lijkt het meer dood dan levend." miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. Ravenpaw probeerde de ranzige geuren te negeren terwijl hij zocht naar ander prooi wat nog te doen was. De zwarte kater pakte een halfrotte muis bij de staart en gooide die in de richting van Russet. "Vangen zusje!" riep hij naar haar. Maar het vieze ding viel iets voor haar neer. Ravenpaw streek met een poot over zijn tong heen. "Ieuwl dat ding was echt vies."