{PoD Topic!} Let's make friends on the other side..

De groenige, duistere mist trok aan zijn lange pels. Een grijns trok zijn mondhoeken lichtjes omhoog en liet zijn tanden blinken. Zijn ogen, duister getint door de omgeving, gleden langs de bomen heen, welke groenig gloeiden door het mos wat langzaam op de schors omhoog kroop. Het was bijna tijd... Zijn poten droegen hem naar een kleine open plek met doodstil grauw gras. In het Dark Forest waaide het niet. Het water was vervuild en modderig. Er was wel honger, maar geen prooi. Het was een eeuwige marteling in essentie en daarom zinde hij op wraak... En hij wist dat anderen dat ook deden. Hij had al wel de fluisteringen hun werk laten doen. Hij had het idee al laten rondfluisteren om de ultieme wraak te nemen op de clans wie ze hadden verbannen, verraden of teleurgesteld. En hij wist zeker dat er katten waren die bereid waren om te luisteren naar zijn woorden om exact die reden...

Zonder aarzeling spande hij zijn spieren aan en liet hij de kracht weer ontsnappen om boven op een hoge rots te springen. Hier vanaf zou hij zijn mede Dark Forest katten kunnen toespreken. Hij legde zijn kop in zijn nek en liet een langgerekte kreet over het Duistere woud glijden. Wie hem bij zou staan.. die zou nu moeten verschijnen. "Let's make some friends on the other side.." Murmelde de kater met een bijna maniakale grijns op zijn lippen.

{Dit is eigenlijk een soort activiteitscheck voor de Dark Forest katten! Maar omdat er op dit moment mensen op vakantie zijn, staat deze nog wel eventjes open, no worries, ik zal waarschuwen als hij dicht gaat (Ook omdat mijn examens eraan komen, heb ik ook niet veel tijd :'D)}

☠RUSHSPIRIT☠

De donkergrijze kater zijn pupil loze ogen bestudeerde het duistere landschap zorgvuldig. Hoge bomen die bestonden uit puur zwart en geen enkel blad aan zich hadden hangen stonden verspreid over de vlaktes tussen het droge en kleurloze verdorde gras. StarClan katten zouden het hier vreselijk vinden, een levende Hell voor hen. Voor Rushspirit was het integendeel waar zijn voorkeur lag, dood en verderf, zwarte duisternis, heerlijk. Toen Rush de keuze had gemaakt om vol tegen de Warrior code in te gaan wist hij al zeker dat hij hier terecht zal komen, een beslissing die hij met open poten ontving.

☠☠☠
Afgelopen tijd waren er geruchten rondgedwaald over Sabrefang die van plan was wraak te nemen op de Clans, de Clans op te stoken door middel van onschuldige apprentices om zo de Clans langzaam maar zeker kapot te maken. Iets waaraan de rook-grijze kater maar al te graag aan deelnam. Alles om wraak te nemen op de katten die hem de kans hebben weggenomen om leader te worden van hen allen. Wraak op zijn moordenaar Shrewleap, die nu inmiddels Shrewstar heette. Rushspirit gunde het haar absoluut niet dat zij nu de ShadowClan leidde, hij hoorde het te leiden, niet zij. Vrouwelijke katten waren te zwak om zoiets te kunnen doen, net zoals Dawnstar en Everstar. En laten we de zwakke Kittypet Firestar niet vergeten. Het is en blijft een schande dat een kat die buiten de ThunderClan de ThunderClan nu leid. De hele zuivere bloedlijn is verwoest door die Kittypet.

☠☠☠
Zware geluidstrillingen bereikten Rushspirit zijn trommelvliezen wat hem liet waarnemen dat een zware en luide kreet door het Dark forest heen galmde. Zijn zintuigen stonden op scherp en kon Sabrefang zijn stem herkennen waardoor een gemene grijns op zijn gelaat kwam. In een kalm maar toch vlot tempo draafde de rook-grijze kater richting de ongelooflijk grote rots waar de zwart-witte kater op stond. Hij vermoedde dat het iets met het gerucht van zijn plan te maken had, dat hoopte hij tenminste. “Als dit over je plan gaat om de Clans kapot te maken, ik doe met genoegen mee Sabrefang” Sprak de kater met zijn ruwe en lage stem, opgewonden om binnenkort te beginnen met het trainen van de een of meerdere apprentices. Alles om de Clans te vernietigen, als ze dachten dat ze af waren van de katten die hun het leven zuur hebben gemaakt en nu gestorven zijn. Dan hebben ze het goed fout.

☠☠☠

Zwijgend liet Skymask zijn lichaam tussen de verdorde bladeren van de struiken doorglijden toen hij de oproep had gehoord. Het was moeilijk te missen in dit doodstille woud, waar geen wind blies en geen prooi piepte. De kater hief zijn kop eventjes lichtjes, zijn blauwe ogen gloeiden licht in het duister. Dit woud, hij haatte het. Hij haatte het feit dat hij hier opgesloten zat door een stel specifieke katten. Ze zouden ervoor boeten, stuk voor stuk. Zijn tanden ontblootten zich eventjes lichtjes bij de gedachten. Oh echt zeker weten dat ze eraan zouden gaan... Stuk voor stuk. En het liefste zo pijnlijk mogelijk. Hij stapte de open plek in en keek eventjes naar Sabrefang. Vervolgens ging hij zitten. Nieuw zijnde in het Dark Forest, kende hij hier niemand. Hij had wel gehoord van sommige katten, maar dat was niks meer en niks minder dan verhalen. Net zoals de fluisteringen dat er nu iets stond te gebeuren.. Daar wist hij ook maar bar weinig van. Met een verbeten uitdrukking op zijn gelaat, staarde hij voor zich uit.

Rustig liep de zwart-witte poes door het donkere landschap. De mist zorgde ervoor dat het er nog duisterder uitzag dan het eigenlijk al was. Toen ze hier voor het eerst kwam was ze niet echt verrast geweest, want ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat ze naar Starclan zou gaan en dit was blijkbaar de andere optie geweest. Ze strekte even haar lichaam uit. Ze was er eigenlijk al wel aan gewend geraakt om hier rond te lopen, maar ze kon nog steeds niet vergeten wat haar was aangedaan toen ze nog leefde. De clan had haar nooit begrepen en dat kon ze hun maar niet vergeven.
En nu was er wat rondgegaan dat Sabrefang wraak wilde nemen op de clans en dat beviel haar wel. Ze had zich nog af zitten vragen hoe ze wraak zou nemen op de clans, maar het plan van de kater leek haar wel een goede manier en ze was dan ook bereid om mee te doen. Dan zou ze eindelijk wraak kunnen nemen op iedereen die haar onrecht had aangedaan en ook op degene die haar hadden bedrogen. Ze zouden leren dat ze nog niet van haar afwaren.
Ze merkte dat ze ondertussen was uitgekomen bij een grote rots. Ze wilde graag meer weten over het plan van Sabrefang en daarom was ze hier ook naartoe gekomen. Ze keek even omhoog naar de rots en zag de kater zitten. Ze hoopte dat ze voor het juiste was gekomen en dat het haar niet zou teleurstellen, maar het was het proberen altijd waard. Ze zocht een plek uit om te gaan zitten en keek omhoog naar Sabrefang.

Blauwe ogen leken op te lichten uit de eeuwige duisternis van de Dark Forest. Al zo veel manen had hij hier rond gedwaald, zonder zuchtje wind, zonder voedsel. Altijd maar die eeuwige honger waar je niet van af kon komen. Het leven hier was geen makkie, maar je kon er aan wennen als je je nergens iets van aantrok. Zijn passen waren traag, al waren ze wel gericht. Hij wist precies waar hij naar toe moest gaan. Alhoewel het bos de hele tijd veranderde en je nooit precies kon weten waar je was, waren de goden [waartoe hij nu eigenlijk ook behoorde] aardig voor hem en kon hij in een rechte weg doorlopen naar de plaats van bestemming.
Al snel vond hij een groepje katten, met een kater op een hogere steen. Wolfhowl deed niets, hij ging er gewoon tussen zitten en zweeg. Hij zou luisteren, zijn mening geven als het nodig was, maar vooral stil zijn.

Doelloos liep de kattin door het donkere bos, een altijd hongerig gevoel knaagde aan haar maag. Polarstorm was woedend, ze haatte het dat ze nog geen enkele kans had gekregen om wraak te nemen, dat die kittypet nu leader was van haar vorige Clan. Ze hield van haar Clan, tot Bluestar had besloten die kat in de Clan op te nemen! Polarstorm had het allemaal moeten zien, machteloos daar kijkend hoe kat deze het leadership had overgenomen en deed alsof hij onoverwinnelijk was. Ze snoof even en draaide verrast met haar ogen toen Polarstorm een roep hoorde, ze had al in tijden geen kat meer gehoord, op haarzelf mopperend na dan. Haar poten brachten haar naar een plek waar meerdere katten zaten, een van de katten zat op een rots, begon de katten te aanmoedigen om 'vrienden' te maken aan de andere kant, de kant van de levenden. Een grijns speelde rond haar lippen, deze zogeheten 'vrienden' zouden dan mooi als een dienaar kunnen zijn. Een perfect moment om wraak te nemen.

De kater had het wel door. Vandaag was geen dag zoals normaal. Hij stond op en rekte zich uit. Hij was zwaar verveeld de laatste dagen, er was nooit iets voor entertainment. Alle kattinnen hier waren verbitterd en wilde niks met hem te maken hebben, wat ook niet erg gezellig was. Hij zuchtte. Op aarde kon hij nog een pleziertje beleven met de poezen daar. Hier was alles saai. Toch trok iets zijn aandacht, een enorme kat boven op een grote rots. Snel trippelde hij er naartoe. . "Let's make some friends on the other side.." Begon Sabrefang. Demondance was verheugd. Hij zou een poes verleiden mee te doen, dit zou geweldig worden.....

Hij dacht welke clan hij zou kiezen, maar voor hem was het antwoord simpel; Riverclan. Hij haatte de dag dat zijn moeder hem de verschrikkelijke naam Demon had gegeven. Niemand ging met hem om. Iedereen haatte hem. Zijn gezicht vertrok in een grimas. Hij zou wraak nemen. Hij zou ze laten lijden, ze laten smeken om genade.

Aspirat primo Fortuna labori
Me duce tutus eris

†

De stilte in het bos werd onderbroken door de roep van een kat. Blackhole spitste zijn oren en vernauwde zijn groene ogen, terwijl hij de stem probeerde te plaatsen. Sabrefang. De gestreepte kat kwam overeind, waarbij de onheilspellende mist die zo goed kleurde bij zijn ogen opzij week. Hij was geen gehoorzaam type, maar hij wist dat Sabrefang niet zomaar iedereen bijeenriep. Meer gedreven door nieuwsgierigheid dan door gehoorzaamheid begaf hij zich in de richting van de roep. Zou het eindelijk...? vroeg hij zichzelf af, terwijl hij tussen de donkere bomen heen liep, denkend aan het bericht dat hem enige tijd geleden bereikt had. Hoe lang was dat geleden? Een dag? Een maan? Twee manen? Wat was tijd in het bestaan van een dode, in het bestaan van een Dark Forest-kat...

Hoe dichter hij bij het geluid kwam, hoe meer geuren hij opving. Doden die ook uit waren op wraak, waarschijnlijk. Blackhole ging langzamer lopen toen hij Sabrefang in het zicht kreeg. Zijn ogen gleden over de al aanwezige katten. Sommigen herkende hij al, anderen waren nieuw voor hem, maar allemaal roken ze naar woede en bloed. Ikzelf niet minder. Levend had Blackhole nooit gedacht dat hij hier zou belanden. Hij had geleefd volgens de regels van de clan, zo goed hij had gekund. Totdat... Hij schudde de gedachte van zich af. Hij schaamde zich niet voor wat hij gedaan had. Hij schaamde zich er hoogstens voor dat hij Mephisto niet had kunnen verslaan.

Waardeloos schepsel!

Blackhole ging bij de andere katten zitten en stak zijn borst vooruit. Door zijn hele lichaam stroomde de energie die hem vertelde dat het tijd was. Tijd om zichzelf te bewijzen, te laten zien dat hij meer was dan ze gedacht hadden. Tijd voor wraak. Ha! Nog even en hij zou het jammer gaan vinden dat hij Onionfur gedood had – jammer omdat de Elder dan niet kon zien wat er van zijn zoon geworden was. Waar hang je uit ouwe? dacht hij verbitterd. De gedachte dat zijn vader wél in de Starclan zou zijn beland, stond hem niet aan en maakte hem alleen maar wraaklustiger. En op wie kon hij zijn wraakgevoelens beter loslaten dan op de levenden?

Haar gloeiende groene ogen keken rond in dat donkere territorium. Alles was hier donker, en ze heeft er al die moons van genoten. Ze lag gewoon daar op de grond, al die moons zat ze te denken wat zij kon doen tegen haar kittens. Of nouja, nu zouden het klein-kittens zijn. Haar staart klopte steeds op de grond, wat een beetje een 'galmend' geluid maakte. Ze sloot haar ogen voor een seconde, maar langer dan dat kon ze ook niet. Ze hoorde een hard geluid, bijna krijsend. Het trok haar, ze moest komen. Ze liep naar het geluid, waar ze Sabrefang zag staan, wat voor plan deze kater mocht hebben, het zou een goed plan worden. "Let's make some friends on the other side.." Murmelde de kater, Oh-oh-oh. Dit zou leuk worden. Nu kon ze haar wraak nemen, via haar klein-kittens. "I'm in, Sabrefang." Haar stem was meer een windje, die voor even je vacht streek. "What's your plan?"

Zijn tred was langzaam, bijna beheerst te noemen, toen de kater naar het middelpunt van rumoer toeliep. Een angstaanjagend gezicht, al die katten bij elkaar, allemaal, stuk voor stuk even slecht. Hij hoorde erbij, al vond hijzelf van niet. De kater bleef stil, en luisterde aandachtig naar wat een kater die de leiding overduidelijk genomen had, te zeggen had. Was dit zijn kans? Zou het er dan nu eindelijk op aan komen? Vrienden aan de andere kant, kort vertaald, laat onze wraak zoet zijn. Eindelijk de kans waar deze donkergrijze tabby kater op gewacht had, zijn kans om zijn werk af te maken, of eigenlijk, de levens van de leiding van Thunderclan. Ze waren er geweest, er waren hier wel meer katten van Thunderclan aanwezig, en die zouden ongetwijfeld van pas komen. Maar voor nu bleef hij stil, menig kat hier was slechter dan hij, hij zou pas contact met ze zoeken als het nodig was, aangezien een gevecht misschien wel niet te winnen zou zijn. Al snel merkte Jolt op dat hij niet de enige luisteraar was, meerdere katten bleven stil. Misschien ook wel goed, je had denkers nodig, en dan kwamen de moorden, dan werd je onoverwinnelijk.

De vreemde gekleurde mist zag er niet vreemde meer uit. Met een geestelijke grijns herinnerde ze zich nog het moment waarop ze haar ogen had geopend en hier terecht was gekomen. Oude verhalen over StarClan deden haar verward opkijken, maar haar leven, dat zo gruwelijk aan een einde was gekomen, kwam met een klap weer in haar kop. StarClan lag niet open voor katten zoals zij. De eerste seconden van haar verblijf hier waren dan ook vol met angst. Als een schichtige Queen had ze zich hier voortbewogen en schrok ze op bij elk bewegend blaadje. Maar later, toen de stilte en duisternis langzaam in haar kop kropen, veranderde ze weer in die bittere poes die alles had gedaan om haar kitten te beschermen. Als een schaduw leefde ze hier nu. Woorden gleden nauwelijks over haar lippen en vreemdelingen werden kil en bedreigend aangekeken. Het ThunderClan territorium was vervangen door het donkere woud en zonlicht werd vergeten, duisternis omarmd. Haar thuis.

Toen een kreet haar oren bereikte keek ze verbaasd, maar uiterst kalm, op. Wat was dat? Niet heel erg vaak kreeg ze hier iets te horen. Zou het een nieuweling zijn die de baas probeerde te spelen? Vals lachte ze in zichzelf en schudde afkeurend haar kop. Nee, zich laten leiden wilde ze niet meer. Met trage, fierse passen volgde ze de bron van het geluid en zag een paar andere donkere vachten verschijnen. Zoveel Dark Forest katten op een plek had ze eerder nog niet gezien en meteen streepte ze het idee van een nieuweling door. Daar, op de rots, stond een massief gebouwde kater, met een zwarte vacht. Zijn naam had ze wel rondhoren fluisteren. Sabrefang. Nieuwsgierig spitste ze haar oren bij zijn woorden. De levenden..? Voor een moment werd haar kop leeg, maar een flits van valsheid scheen door haar ogen. Een roestige lach steeg op uit haar keel. Klinkt goed. Fluisterde een stem in haar kop en Pebblecreek boorde haar scherpe klauwen vermakend in de grond. Haar kans, nee, hun kans voor wraak. Het idee alleen al deed een valse glimlach op haar gezicht verschijnen. Dit ging leuk worden. Erg.. leuk.

Langzaam maar zeker verschenen steeds meer katten vanuit de kille mist. Katten die hier nog niet lang waren, katten die hier al lang rondwaarden. Maar stuk voor stuk kon hij het in hun ogen zien... De hunkering naar wraak, de glans van geweld. Precies hetgeen wat hij zocht. Zijn kin hield Sabrefang hoog, zijn blik onleesbaar. Zwakte van zijn kant zou fataal zijn voor het plan waar hij al zo lang aan het werkte. En nu zou hij het niet meer laten falen. Hij was al langzaam bezig gegaan, het beïnvloeden van katten die hij nodig had. Maar alleen kon hij het niet. En daarom zaten ze nu hier.

Zijn grijns liet zijn tanden eventjes blinken toen hij zichzelf omhoog hief uit zijn zittende positie. Zijn massieve lijf torende alleen maar meer boven de meesten uit dankzij de rots waar hij op zat, zijn littekens duidelijk zichtbaar in zijn vacht. "Vrienden," miauwde de kater met zijn diepe stem, zijn grijns nog steeds duidelijk zichtbaar. Hij had al diverse vragen gehoord naar het plan. "Wat als ik jullie zou vertellen dat de ultieme wraak binnen jullie pootbereik zou liggen?" Zijn ogen glansden gevaarlijk. "Een paar manen geleden, bij wijze van test, is het gelukt om dit verdoemde woud te verlaten en over te steken naar de dromen van de levenden... De barrière is zwak als de geest van de kat zwak is... En met genoeg wilskracht valt deze te breken." Zijn grijns werd even breder en hij ging weer zitten. "Veel zwakke geesten lopen rond in de clans. Ongelukkig, depressief, ambitieus, bang, onzeker... En voor ons is het mogelijk om deze geesten te beïnvloeden en te vormen zoals wij willen. Om ze te vormen voor onze wraak!" Hij liet zijn stem even verheffen. "Een paar dagen geleden is het mij gelukt om de Thunderclan leider, de zwakke kittypet Firestar te doen buigen onder mijn wil! Het begin van het eind van de clans zoals we ze gekend is gekomen. Ons tijdperk is aangebroken!" Hij hief zijn kin nog even omhoog, een diepe lach ontsnapte uit zijn keel. "Gaat heen, zoek dromen uit, zoek 'apprentices' en breng ze hier! Buig hun geesten om! Train ze om meedogenloos te zijn! Laat ze oorlogen veroorzaken! Kies je vrienden..." Zijn stem viel terug tot een manische fluistering, maar hij verhief hem al snel weer. "Het tijdperk van de Starclan is voorbij! Het is tijd voor wraak voor alles wat ze ons hebben aangedaan!"