Bloody! [Brokensong's death topic]

Heel lang had het niet voor hem geduurd, dat was af hij zich bedacht toen de kater de den uitliep en het zonlicht op zijn vacht voelde. Heel lang was zijn warrior leven niet geweest, het deed hem zelfs al zeer om naar de felbegeerd den te kijken, wat ze ook zeiden, hij zou weer vergeten worden. Niemand zou de dag nadat hij zou sterven zijn naam nog weten, of wat hij had gedaan voor de clan , en het erve was: de kater zelf gaf ze ook gewoon gelijk. Sinds de stomme ziekte zijn leven had overgenomen had hij zich, ondanks zijn trouwe vriend, erg overbodig gevoeld. Vooral in tijden als deze, wanneer Shrewstar net had vermeld dat ze zelfs de grenzen over kochten gaan om prooi te krijgen, voelde hij zich een blok aan de trotse clans' been. Niet dat de leader en deputy hiernaar wilden luisteren, de kater hoestte even, nee, die dachten nog steeds dat ook hij een belangrijke elder was die de clan trouw had gediend. Sorry? Gediend? Hij? Nee, hij had veel gedaan, maar een kans om de clan iets terug te geven voor wat het voor hem had betekend D. Nog steeds betekende? Die kans had hij nooit gehad. Nogmaals doorkliefde zijn hoest de stilte, misschien had hij greencough? Broken wist wel zeker dat het rondgegaan was in de clan, een paar warriors en zelfs wat jonge apprentices leken eronder te lijden. Niet dat de kater er ook maar iets aan zou doen als hij die ziekte had, nee zeker niet, zelfs hij wist dat Catnip het beste geneesmiddel hiertegen was, maar hij wist ook dat dat uitzonderlijk schaars was, en dus bleef hij stil. Nou ja, stil niet echt. Opnieuw weerklonk zijn raspende hoest, deze keer heviger en langer. Zachtjes vloekte de nog niet zo oude kater toen een bloedsmaak zijn mond bereikte. Zo erg was het al stonden niet geweest. Geïrriteerd schudde hij even met zijn hoofd om de wattige laag weg te halen, maar het mocht niet baten. Nog steeds een beetje verdwaasd liep de kater verder naar het rivierstroompje aan de rand van het kamp. De smaak van bloed wegwassen uit zijn mond, daar had hij water voor nodig. Starclan leek het echter niet met hem eens te zijn, nog een hoestbui kwam, en nog een, en nog een. Ze volgden elkaar nu sneller op, ze gaven hem niet de tijd het bloed uit te spugen. Uiteindelijk strompelde de later wanhopig verder, hopende dat hij de medicine cat. den nog kon bereiken. Ook dit werd gehinderd. De volgende aanval was zo hevig dat de kater omviel en stuiptrekkingen kreeg van de pijn en angst. Hij stond weer op, strompelde verder, en viel toen weer neer. Doodsangst was nu duidelijk af te lezen in zijn wanhopige ogen en en straaltjes bloed liepen uit zijn mondhoek. Langzaam maar zeker schokte zijn ademhaling steeds meer, en werd de vechtende blik in zijn ogen doffer. Nog een laatste keer wilde hij opstaan, maar viel nogmaals neer, in zijn eigen plas vol bloed, en deze keer kon de kater niet meer opstaan. Een rochelend geluid kwam nog uit zijn keel, en nog even werden zijn ogen helder verlicht door de angst die hij voelde. Toen liet de veel te jonge kater de geest, verdronken in zijn eigen bloed, door de ziekte die hem altijd achtervolgde en nu dan eindelijk had ingehaald.

- Whole clan; Don't hesitate

Zwijgend liet Wonderland haar kop op haar poten vallen, haar oogleden half weggezakt over haar ogen. Ze stond zichzelf toe om langzaam weg te doezelen, het gekriebel in haar keel negerend. Ze liep er al een paar dagen mee rond, maar weigerde om echt naar de medicine cat te gaan om er iets tegen te doen. Straks lag ze een tijd in die naar kruiden stinkende den weg te rotten. Nee, daar had ze ook geen zin in. De poes krulde zichzelf nog wat meer op, haar driekleurige staart legde ze over haar zachte neusje heen om zichzelf wat meer warm te houden. Uiteindelijk liet ze haar oogleden over haar ogen heenvallen en stond ze zichzelf toe om in een lichte slaap te vallen. Tenminste, tot ze luid gehoest hoorde. Haar oren spitsten zich en langzaam knipperde ze haar ogen weer open, diep gapend. Tenminste, tot ze een bonk hoorde. Meteen draaide ze haar kop met een ruk om en sperde ze haar ogen geschrokken open. Dat was één van de elders, Brokensong. Meteen schoot ze overeind en spurtte met platgelegde oren naar hem toe. "Brokensong? Brokensong!" Klonk haar stem. Hij.. hij ademde niet meer. Zwijgend en verbouwereerd ging Wonderland naast hem zitten. "H-hij is weg." Stamelde ze, tegen niemand in het bijzonder, waarna ze weer zacht begon te kuchen. Ze had nog nooit de 'dood' vanaf zo dichtbij meegemaakt.

Een hoop gekuch echode door haar Den en lichtelijk bezorgd hief de poes haar kop op. Nog iemand ziek? Shrewstar zuchtte even en hoopte dat Littlestream snel actie zou ondernemen, maar na een tijdje ging het door, harder en meer gehoest. Nu kon Shrew het wachten niet meer aan en schoot ze overeind en trippelde met een wat gehaaste pas haar Den uit. Haar groene ogen werden groot van schok toen ze Brokensong de Elder op de grond zag liggen, een plas bloed omringde zijn tabby lichaam. Nee.. Een andere Warrior, Wonderland, was al naar hem toegelopen en Shrew sprong van de rots af en rende naar de twee toe. De kater vertoonde geen tekeningen van een aanval en het bloed leek uit zijn mond te komen. Wat was dit voor een duivelse greencough? Voor een moment keek ze woest omhoog naar de lucht. StarClan vertoonde weer tekenen dat ze hen in de steek lieten. Andere Clans kregen kansen, maar zij niet. Eerst was het de slopende ziekte, toen lieten de gestorven katten het ook nog eens toe dat twee verraders de macht over zouden nemen en nu kreeg ShadowClan ook nog de last van greencough op hun schouders? Dit was niet eerlijk en als StarClan een oorlog wilde zouden ze die ook krijgen. Shrew neusde even door Brokensong's vacht en voelde het langzaam koud worden. "Vaarwel trouw Clangenoot.." Mompelde ze zachtjes en zuchtte vermoeid. Dit kon ze er niet bij hebben. "Vannacht mogen familie en dichte vrienden de wacht over hem houden en morgenochtend zullen de andere Elders hem begraven." Mompelde ze een beetje in zichzelf en vestigde haar blik op de net gestorven kater.

Tallshadow

»Carpe diem ad Infinitum«

Het was iets wat de jonge kater nog nooit echt gezien had, en ook nooit meer wilde zien. De katten, de kater, het bloed. Zijn ogen waren groot, hij was wakker geworden van het geluid van hoesten, iets als dit had hij niet verwacht. Wanhopig sloot de jonge kater zijn ogen, en opende ze toen weer. Nee, de kater was er nog steeds, de geur van bloed was er nog steeds, het was geen droom. Dit was de harde werkelijkheid, de waarheid dat Starclan helemaal niet bij ze wilde zijn, het feit dat Shadowclan er alleen voor stond. Die kater, die daar nu zo lag, die had niets misdaan! Tall herkende hem van zijn elder ceremonie, en toen had hij het al zielig gevonden, toen al! Boos en ontzet draaide hij zijn hoofd om, en kokhalsde, het maakte hem bang, al wilde hij dat niet zeggen. De aanblik was op zijn netvlies gebrand, en maakte hem bang, echt bang, waarom? Omdat hij nu pas echt er bewijs van had gekregen dat de dood zo dichtbij was? Of omdat de aanblik gewoonweg eng was? Pootstappen haalde hem uit deze gedachtestroom, meteen draaide hij zijn hoofd om en zag Wonderland en zijn moeder naar de dode kater toelopen. Dankbaar rende hij naar de zwart-witte poes toe, en begroef zijn hoofd diep in haar vacht. De warmte was geruststellend, en met grote ogen keek hij in die van haar. "Mam," Klonk zijn trillende, doodsbange stem, "Waarom doet Starclan zoiets?" Zijn mooie staart trilde van de angst, en zijn stem was al niet veel vaster, nogmaals begroef hij zijn neus in zijn moeders' veilige vacht, hier was hij veilig.

Apprentice | ♠ | Shadowclan

Acepaw was al vroeg wakker om te gaan jagen, zijn vorige mentor had gezegd dat hoe vroeger je gaat hoe meer kans je hebt op slagen. Toch stond deze dag wat anders te wachten. Zoals iedereen had de apprentice het hoesten gehoord. Maar hij had zijn aandacht er niet op gezet. Iedereen kon wel eens een hoestbui hebben en hoewel hij het verontrustend vond kon hij er toch niks aan veranderen. Het was pas toen het erger werd en de geur van bloed door het kamp trok dat het schuldgevoel van negeren aan hem begon te knagen. Hij wist dat hij niks kon doen, hij wist dat het niet aan hem was. En toch moest hij kijken. Hoewel het veiliger, fijner en beter voor de komende nachten was om verder te gaan met zijn jagen te oefenen, draaide hij om en zocht degene die het geluid had gemaakt. Hij zag een van de jongere elders, Brokensong, zwaar hoesten. Het leek ineens niet meer zo onschuldig, was dit de ziekte die alle vreesde? De spanning was tastbaar en hing als een net om hem heen, hij kon er niet aan ontsnappen. Ace sleepte het net met zich mee toe hij wist dat hij verder moest lopen, zijn gestaar hielp niemand. Op ieder klein stapje dat hij zette probeerde hij zijn aandacht op te vestigen. Niet dat het hielp. De kater stond bij de kampingang, op het punt naar buiten te gaan toen hij een dof geluid hoorde. Hij draaide zich geschrokken om en liep wat terug, wat hij vond was vreselijk. Andere katten hadden zich verzamelt rond het lichaam van de nu dode elder. Zijn helder groene ogen leken het beeld van bloed vast te grijpen en lieten het vestigen in zijn geheugen. Verbaast, niet in staat wat anders te doen, stond hij te kijken naar het lijk. Voor hem had de dood nu een gezicht gekregen, deze kater was zijn clangenoot geweest, had rondgelopen en zijn leven geleid zoals allemaal hier deden. Zoals hij hier deed. Het liefst wou hij vluchten, maar hij kon niemand vinden om naar toe te gaan. Misschien als hij wegkeek, langzaam sloot hij zijn ogen maar het beeld van bloed werd enkel scherper. Zijn adem stokte om de scherpe geur die de rode vloeistof gaf. Hoewel de angst aan zijn lichaam vast zat liep hij naar de kater toe en zijn kopje kort tegen de vacht aan duwde. ‘Mogen Starclan zijn pad verlichten’ Het kwam er niet harder uit dan een vernauwde fluister. Deze woorden hadden ze ook gesproken bij de dood van zijn mentor. Zijn ademhaling stond gejaagd en hij wist verders niet wat te doen. Na nog een respectvolle blik die gemengd stond met zichtbare zorgen liep hij weg en maakte de ruimte open voor katten die Brokensong beter hadden gekend. Van een afstandje bleef hij zitten, starend naar de plek waar hij wist dat de kater lag, al hij hem dankzij wat andere niet meer zien. Zijn oren hingen wat opzij en sloeg zijn staart rond zijn poten, als een lichtte troost die een ander hem niet zou geven.

i hate everything about you, why do i love you

In de verte hoorde ze iemand hoesten, maar aangezien het na een tijdje alweer over ging besteedde de grijze poes er verder niet meer aandacht aan. Verkeerd gedacht. Opnieuw galmde het hoestgeluid haar den binnen, en moest Littlestream toch even wat bezorgd opkijken. Maar er was niemand te zien aan de ingang van haar den, dus het moest iemand van buitenaf zijn. Snel ordende ze nog de kruiden die ze daarnet nog gaan halen was en trippelde ze naar buiten, waar haar blik op een groepje katten stootte die zich blijkbaar over het een of het ander druk aan het maken waren. Ook het gehoest was verdwenen. Mooi, dan was het misschien toch niet zo erg geweest. Maar net toen de donkergrijze medicijn kat zich wou omdraaien, begon hun clanleader te praten. "Vannacht mogen familie en dichte vrienden de wacht over hem houden en morgenochtend zullen de andere Elders hem begraven." Verbaasd bleef ze toch nog even staan, nog niet in staat om de hele situatie een plaats te geven in haar hoofd. Maar zodra ze zich tussen de menigte katten naar voren drong, en met haar groene kijkers het levenloze gestalte van Brokensong op de grond aantrof, voelde ze een ijzige windvlaag door haar vacht heen gaan. Was hij de kat geweest die ze de hele tijd had horen hoesten? Haar ogen werden vochtig, en om te voorkomen dat er ook nog tranen aan te pas zouden komen wreef ze even met haar poot over haar ogen. Dit was haar fout, allemaal haar fout. Hoe durfde ze zichzelf medicine cat te noemen als ze nog niet eens haar patiënten in leven kon houden..?

words: 274 | tag: Brokensong & Clan

♔ ree @ atf & shine

Snowy had de hele dag in haar bedje gelegen. Ze was een tijdje geleden gevallen, en had waarschijnlijk haar rechter voorpoot daarbij verstuikt. En ze had geen zin om haarzelf rond te slepen. Na een tijdje hoorde ze wat gekuch. Toen het niet ophield, fronste ze bezorgd. Dat klonk niet goed. Ze wilde al bijna gaan kijken, toen het stopte. Vervolgens zakte ze weg in eem diepe slaap.
De woorden van Shrewstar drongen dwars door haar kop. Geschrokken werd ze wakker. Had ze het gedroomd? Maar toen herkende ze ook de stem van Tall. Meteen sprong ze op. Ze had geen idee of ze het wel wilde zien, hoewel nieuwsgierigheid de strijd al had gewonnen. Snowy rende naar buiten, en worstelde zich tussen de katten door. En toen zag ze de eerste dode kat in haar leven. Het tafereel was misselijk makend. De arme kat lag in een grote plas bloed, waarschijnlijk afkomstig van hemzelf. Onwillekeurig wilde ze overgeven, maar ze stond het zichzelf niet toe. Ze zag hoe Tall met grote ogen naar zijn moeder keek en zijn kopje in haar vacht duwde. Maar al direct schoot Snowy's blik terug naar de dode kat. Ze kende hem niet, natuurlijk niet. Dit was onrechtvaardig van de Starclan. Wat had hij nou misdaan? Ze voelde dat ze op het punt stond flauw te vallen, en haar pootjes werden slap. Als ze maar niet keek naar de kat, dan viel ze niet flauw. Toch kon ze haar blik niet afwenden. Het voelde alsof zijzelf zijn pijn leed die hij al had geleden. "Waarom?" fluisterde ze zacht.

Een bekende, veel te bekende geur wekte haar uit haar slaap. Meteen sperde ze haar blauwe oogjes open, die voor één keer niet gevoelloos stonden. De blik die er nu in was was echter niet veel beter; pure angst. Ze sprong overeind en rende naar de oorsprong van de geur. Daar, in het midden van het camp, lag een jonge, dode kater temidden van een plas bloed. Forcekit zakte door haar pootjes, en kleine traantjes kwamen uit haar ooghoeken. Hij deed haar denken aan.. Aan haar moeder.. Ze snikte even en probeerde op te staan, maar het lukte niet.

"Nee! Alsjeblieft, Timeless, ga nu niet.." De pasgeboren kitten lag in een plas bloed, met vlak naast haar het lichaam van haar moeder. De vader zat snikkend over het lijf gebogen van de tabby poes. Enkele andere katten kwamen erbij staan. Enkele huilden, anderen keken naar de grond en wisten niet bepaald hoe ze moesten reageren. Nog anderen keken eerder geschokt.

Geschokt opende de poes haar ogen weer. Ze lag op de grond, en zag enkele katten naar haar kijken. Ze krabbelde zo snel ze kon weer recht, om weer haar kille blik in haar ogen te zetten, al was haar binnenkant nog steeds niet rustig...

Langzaam opende de oogleden van de kater, Hij rook even, maar Brokensong was er niet. Ach, die was vast wezen wandelen ofzo. Wel raar dat hij niet met hem liep, maar iedereen mocht wel eens een stukje privé-tijd, dus krulde hij zich weer op.

Toen een geur van bloed in zijn neusgaten drong schoot hij overeind, wat was er gaande? Toen echter de geur van Brokensong erbij kwam schoot hij in paniek. Hij kwam dichterbij, stond Brokensong erbij of...? Hij rook aan het lichaam, en de tranen schoten in zijn ogen. "B...Brokensong..." Zijn stem klonk vol ongeloof, en hij voelde een traan over zijn wang lopen. Uit het niets stortte hij neer, en verstopte hij zichzelf gewoon in het lichaam. "W-waarom StarClan?" murmelde hij meer tegen zichzelf. Hij sloot zijn ogen, maar hij kon het snikken niet voorkomen, zijn beste vriend... zijn enige vriend... "Wacht op me in StarClan Brokensong..." fluisterde hij, waarom? Waarom? Die vraag ging er de hele tijd door zijn hoofd...

Onderwerp: Re: Bloody! [Brokensong's death topic]