Perfectly Silent {Raspberrypaw}

De oude Apprentice naderde de zwarte kitten die opschrok en stil in haar ogen begon te staren. Raspberrypaw trok haar lickermondhoek wat omhoog, in een soort van glimlachje. Ze ging zitten en sloeg haar bruine staart om haar witte poten. "Hallo, Gloriouskit." zei ze koel, maar met een licht vriendelijk toontje. Ze had niet veel zin in heel erg vriendelijk zijn voor ze wist hoe de kitten was. Ze had al genoeg meegemaakt dat de kittens heel raar reageerde. Ze schudde haar bruin-witte hoofd, en keek het katertje aan. "Hoe gaat het?"

- Niet zo lang, sorry ;s

Meteen herkende Glorious de poes die naast hem stond. Het was Raspberrypaw, een al wat oudere apprentice die binnenkort waarschijnlijk al warrior zou gaan worden. Niet vaak had hij nog tegen deze poes gesproken, misschien was het maar één enkele, korte keer geweest. 'Hallo, Gloriouskit,' sprak ze koel. Gloriouskit zei nog steeds niet, en keek haar enkel aan. Hij kende de poes nog nauwelijks en wist niet goed hoe hij op haar moest reageren zonder een fout te maken; wat bij hem nogal snel leek te gebeuren. 'Hoe gaat het?' vroeg ze, terwijl ze hem aankeek. Het katertje ging was rechter zitten om groter te lijken. Hij haatte het als katten hem als jonger en dommer beschouwden dan hij was omdat hij er zo klein uitzag. 'Goed,' zei hij kalm. 'Al is het maar net wat je onder "goed" verstaat, natuurlijk,' voegde hij eraan toe met een zwakke grijns. Alles ging inderdaad prima, afgezien van het feit dat zijn moeder een maan geleden was gestorven, en dat hij nog een maan langer kitten moest blijven omdat hij te zwak was. Vooral het laatste had hem behoorlijk geïrriteerd. Nu zat hij met al die kleine frummels opgescheept.

Raspberrypaw keek de kitten aan terwijl hij zei dat het wel 'goed' ging. Met een zwakke grijns zei hij dat. Ze wist niets van zijn moeder af, maar had wel het gevoel dat het niet echt 100% goed ging. Als ze zich niet vergiste moest die zwarte kitten nog een moon wachten om Apprentice te worden, en ze keek hem stil aan. Ze besloot op het maar te vragen. "Jij .. Moest toch nog wachten om APprentice te worden, heh ?" Vroeg de poes zacht. "Niet gemeen bedoeld hoowr, maar dan weet ik ongeveer hoe je je voelt, Glorious." vervolgde Raspberrypaw duidend op haar eigen leeftijd.

Met haar blik op de zwarte kitten gefocust, staarde Raspberrypaw hem stil aan. Gloriouskit deed hetzelfde, zijn blik koel en kalm. Anderen aanstaren had hem nooit moeilijk gelegen, op deze manier voelde hij vaak onbewust aan wat er door de ander heen ging. 'Jij .. Moest toch nog wachten om apprentice te worden, heh?' vroeg ze opeens. Het katertje keek kort opzij, haar blik ontwijkend. 'Niet gemeen bedoeld hoowr, maar dan weet ik ongeveer hoe je je voelt, Glorious.' miauwde ze tenslotte. Gloriouskit keek weer op en staarde haar aan. 'Inderdaad. Ik was te klein en zwak om het lichamelijk aan te kunnen,' sprak hij zachtjes. Lichamelijk ja, maar geestelijk was hij meer dan in orde. Onderhand was hij al 7 manen, en zijn leeftijdsgenootjes hadden al velen trainingen ondergaan. 'Maar ik heb besloten het maar te accepteren. Dat is altijd beter dan er een hele maan chagrijnig over te zijn, niet waar?' Zijn mondhoeken krulden licht bij de gedachten dat het niet lang meer zou gaan duren voordat hij apprentice zou worden.

>blockquote<Raspberrypaw zag de zwarte kitten wegkijken, mar hij antwoorde haar toch. Zijn mondhoeken krulden zachtjes nadat hij had geantwoord, en ze knikte. "Goed dat je het accepteerd, en je hebt gelijk, beter een maan positief uitkijken naar App worden," knipoogde ze. "Maar ik wed dat je een hele goede Apprentice wordt." zei ze met een glimlach en keek wat rond.

'Goed dat je het accepteert, en je hebt gelijk, beter een maan positief uitkijken naar App worden,' antwoordde Raspberrypaw. Nouja, echt geaccepteerd had hij het niet. De eerste dagen was hij er behoorlijk down over, mede dankzij de dood van zijn moeder natuurlijk. 'Maar ik wed dat je een hele goede Apprentice wordt.' Deze woorden deden Gloriouskit snel opkijken. Hij probeerde zijn gezichtsuitdrukking onder controle te houden, maar het lukte niet. Zijn ogen straalden. Die uitspraak had hij nog niet eerder gehoord. 'Dankjewel, Raspberry.' sprak hij zachtjes. 'En jij word vast een goede warrior.' Niet vaak sprak hij op deze manier tegen andere katten. Meestal was hij erg stil, bang om verkeerde of rare dingen te zeggen.

Raspberrypaw

Ze glimlachtje zachtjes toen de kitten haar bedankte, en ze grijnsde toen hij zei dat ze vast ene goede Warrior zou zijn. "Wel dankjewel Gloriouskit," zei ze vriendelijk, en sloeg met haar staart tegen zijn oor.