Losing hope, finding something else - Nightbreeze

Met lome stappen liep Lone-one door het gebied. Ze had geen fut om te jagen ookal was dat haar eigenlijk doel. Goed, zonder te liegen, haar doel was om haar leven te ontlopen. Tot nu toe was het niet succesvol. Natuurlijk, ze had Nevermind afgeschud en ze had de kittens ter wereld gebracht. Zou ze niks meer te klagen hebben? Ach, hou op. Nu moest ze deze kittens nog opvoeden me leugens over hun pa, de blikken van afschuw negeren. En nog erger, de blikken van medelijden. Deze branden door haar gestreepte pels heen en deden o zo erg zeer. Ze hoorde onverwoestbaar te zijn, maar ze was gebroken. Mentaal instabiel, dat somde de omstandigheden mooi op. Waarom? Waarom, vroeg ze zich zo vaak af. Waarschijnlijk was het de combinatie van pijn, leed, verdriet en door niemand begrepen worden. Ze was een vreemde in haar eigen thuis en ze had nooit meer gehunkerd naar haar zus. Nee, nooit meer dan naar een luisterend oor. Ze wou rennen, weg van thuis, van haar problemen. Zelfs dit geluk werd haar niet gegund, ze was te zwak door de bevalling, slaap tekort en te weinig eten. Misschien moest ze toch gaan jagen, en na een tijd vind ze nog iets ook. Een zwakke muis met een gebroken poot. Dat was haar jacht status op het moment. En ondanks dat ze eerst voor de clan zou moeten jagen liet ze zich bij de grens op de grond zakken en begon te eten. Ze was aan niemand wat verschuldigd, en als ze nu niet at kwam ze nooit terug thuis. Ach, wou zou haar dan missen?

Hijgend plofte Nightbreeze neer in het zand. De kou die de grond met zich meebracht verkleumde haar mogelijk nog verder, tot diep in haar botten. Maar dat maakte niets uit, dit kleine stukje aarde gaf ten minste nog een klein beetje warmte. Iets waar ze wel naar verlangde. Want soms leek het of haar kittens en partner haar helemaal niet zo aardig vond als zij dacht. Natuurlijk was dat niet zo, ze was gewoon te onzeker, maar het was allemaal zo raar. Night probeerde altijd aardig te zijn tegen iedereen, maar ze had nooit vrienden gehad, maar moeder was heel vroeg overleden en Whitelion had nooit aan haar verwachtingen voldaan.. Zelfs haar pasgeboren kittens leken meer bewondering voor White te hebben dan voor haar.
Ze moest verder, even weg van haar clan. De kittens had ze bij een ervaren queen met ook weinig kits gelaten. Zij was er beter aan toe, maar haar bevalling was dan ook goed verlopen. Als ze nou een goede conditie had gehad was dit nog leuk geweest. Dit gaf haar het gevoel van vroeger, toen ze stiekem in territorys van andere Clans probeerde te komen. Toen was ze nog zo nieuwsgierig naar het leven in andere clans, benieuwd of het daar beter was. Maar andere katten waren blij in haar clan, dus was ze gestopt toen ze warrior was geworden.
Ginds, in de verte, zag ze een poes. Ze zag er behoorlijk mager uit, maar niet magerder dan zij. In haar clan hadden ze vast beter te eten dan haar.. Ze at iets! Zo snel als ze kon strompelde ze naar de poes. "Hallo.." Hijgde ze terwijl ze probeerde bij de muis te komen.