Please, don't break me again... {{Smokebreath}}

Wolfpaw schudde haar kop en probeerde de natte plekken te ontwijken. Nu ze geen mentor had moest ze zichzelf als leren en dat was dus ook over moeras lopen. Al mislukte dat wat. Het water stond nu hoger dan ooit met de sneeuw die smolt. En haar buikvacht was daardoor doorweekt. Wat nog erger was dat ze net op dit moment doorzakte en een grote plons maken. Het water spetterde hoog op en tot haar angst op een kat. Die was nu helemaal doorweekt. Ze trok grote ogen op. "Ooh, sorry meneer."

Smokebreath staarde geconcentreerd naar een kikker een paar vossenlengtes verder, zijn amberkleurige ogen volledig gericht. Zijn blik zei voldoende, niemand moest hem op dit moment storen. Bijna kon hij de sprong maken en hij spande zijn spieren dan ook aan, kracht verzamelend in zijn achterpoten. Van de zijkant hoorde hij echter wel plons geluiden. Deze besloot hij bewust te negeren. De kikker zou zich hopelijk focussen op deze geluiden en hem dus niet zien. Maar een plotselinge golf over hem heen liet hem een kreet slaken en de kikker alarmeren. Tot op zijn huid was hij nu doorweekt en de kikker was ervandoor. Meteen draaide hij zijn kop met een ruk om. "Nog niet genoeg problemen, Wolfpaw? Moeten er ook nog zieke katten bij." Gromde hij, licht huiverend door de kille wind op zijn natte vacht.

"Nog niet genoeg problemen, Wolfpaw? Moeten er ook nog zieke katten bij." Ze kromp in elkaar. De kater leek zo boos. Ze dacht daarom super snel na. Als hij zo boos kon zijn kon zij dat ook niet? Waarschijnlijk zouden ze dan ruzie hebben, maar ze had totaal geen zin om weer eens met angst opgescheept te zitten. Dus daarom reageerde ze even chagrijnig als hij. "Kan ik eraan doen dat de sneeuw smelt, waardoor het water extra hoog staat." Ze wierp een blik op de plek waar hij stond en waadde er naartoe. Zo had ze het nog droog. "En trouwens ik kan er niets aan doen dat ik geen mentor heb die mij kan leren waar ik moet staan." Voordat hij iets kon zeggen voor verdediging sprak ze al. "En ik weet dat Shrewstar het druk heeft, dat weet iedereen." Ze zei het rustiger dan de vorige zinnen, maar nog steeds slechtgehumeurd.

En nu had de apprentice ook nog het lef om een brutale mond op te zetten. Voor een moment speelde Smokebreath gewoon met de gedachte om een poot op haar rug neer te laten komen en haar onder te dompelen in het moeras. "Hier niet lopen misschien?" Gromde de kater terug, "Dan doe je misschien nog iets nuttigers, in plaats van prooi wegjagen voor katten die wel wat kunnen." Zijn ogen vernauwden zich. Het kon hem niets schelen dat het een apprentice was, de poes had het helemaal fout gedaan op het moment dat ze brutaal werd. "Ik zou zelf immers geen brutaal nest willen trainen." Gromde de kater, waarna hij zich omdraaide om door te lopen. Waarom zou hij ook willen discussiëren met een apprentice? Hij had nuttiger dingen te doen.

"Hier niet lopen misschien?" Ze vernauwde haar ogen. "Dan doe je misschien nog iets nuttigers, in plaats van prooi wegjagen voor katten die wel wat kunnen." Wolfpaw zuchtte en keek naar de grond. Hij had gelijk, maar dan had hij het recht nog niet om zo te doen tegen haar. Als het van haar had afgehangen had ze vriendelijk gedaan. "Ik zou zelf immers geen brutaal nest willen trainen." Ze moest tranen wegslikken. "Dat wilt blijkbaar niemand.", antwoorde ze afgemat. Ze zette een drafje in zodat ze naast hem ging lopen. "Maar ik bedoel, wil jij de hele tijd angstig zijn, nee." Ze staarde strak naar de grond. "En als ik eens het lef heb om niet angstig te antwoorden, word ik afgesnauwt." Zijdelings wierp ze een blik op hem. Dan gingen haar gedachten weer naar zijn laatste zin. "Jij was toch ook zo brutaal als apprentice, of is dat met de jaren gekomen?" Het was een gewone vraag, dat ook verkeerd geïnterpreteerd kon worden. Hopelijk vatte de kater het juist op.

Smokebreath staarde nog steeds strak voor zich uit toen de apprentice naast hem kwam te lopen. Zijn amberkleurige ogen stonden nog steeds een beetje chagrijnig. "Maar ik bedoel, wil jij de hele tijd angstig zijn, nee." Miauwde de apprentice, waarschijnlijk voortbordurend op iets waarnaar hij niet geluisterd had. "En als ik eens het lef heb om niet angstig te antwoorden, word ik afgesnauwd." Smokebreath keek eventjes vanuit zijn ooghoek opzij, nog steeds niet blij met het gezelschap. Zijn staart zwiepte geërgerd heen en weer. "Wie kan uitdelen, moet kunnen incasseren," bromde Smokebreath als reactie, "Kun je dat niet, dan moet je het ook niet eens proberen." Misschien liet ze hem nu dan met rust. Maar zoveel geluk had hij niet. "Jij was toch ook zo brutaal als apprentice, of is dat met de jaren gekomen?" Miauwde Wolfpaw vervolgens. Zijn bovenlip trok zich even licht op. "Blijf je me beledigen Wolfpaw? Of ben je nu klaar?" Gromde de kater.

Ze liet haar kop hangen toen ze zijn gezicht zag. "Blijf je me beledigen Wolfpaw? Of ben je nu klaar?" Ze schudde haar kop. "Nee, nee. Dat bedoel ik niet. Ik vroeg het gewoon. I-ik bedoel, je bent niet oud. Ik ken er die nu half dood op de grond liggen en alleen maar prooi vragen. M-maar i-ik vroeg het me gewoon af." Niet wetend wat te doen bleef ze naast hem lopen. Ze voelde zich slecht. Gedeeltelijk doordat ze zo brutaal was geweest en omdat hij gelijk had.

Dit gesprek was één wrak na de andere. Nog altijd was Smokebreath geïrriteerd en dit hielp absoluut niet. "Zo oud ben ik nog niet, Wolfpaw." Bromde de kater. "En nee, een apprentice behoort discipline te hebben. Brutaal zijn naar je meerdere werkt alleen maar in je nadeel." Zijn amberkleurige blik keek strak vooruit. Hij had geen zin om de apprentice aan te kijken.

"Zo oud ben ik nog niet, Wolfpaw." Ze zuchtte. Er was echt geen gesprek te vinden nu. "En nee, een apprentice behoort discipline te hebben. Brutaal zijn naar je meerdere werkt alleen maar in je nadeel." Denkend aan zij die geen prooi kon vangen. "S-sorry Smokebreath, ik zal nooit meer brutaal zijn." Zou zij echt geen discipline hebben. "Heb je geen discipline als je geen prooi kan vangen?", vroeg ze voorzichtig, maar krachtig. Wolf probeerde hem niet weer boos te maken, maar ze wilde geen watje zijn.

"S-sorry Smokebreath, ik zal nooit meer brutaal zijn." Miauwde de apprentice, nog steeds stamelend. Smokebreath bromde wat goedkeurends en instemmends. Dat klonk al beter. Of tenminste, het was al goed dat ze niet meer brutaal tegen hem zou zijn. "Heb je geen discipline als je geen prooi kan vangen?" Vroeg de poes vervolgens. Smokebreath fronste lichtjes. Wist dat jonkie niet wat discipline was? "Discipline is hard werken en goed je best doen." Bromde de kater.