Look! I caught the snowflake.

Met haar ogen volgde ze geconcentreerd het sneeuwvlokje. Hij was zo mooi! Ze moest hem hebben. Gelukkig sneeuwde het op het moment niet zo hard. Nu kon ze een sneeuwvlokje volgen zonder hem kwijt te raken tussen de andere. Enthousiast hief ze haar kopje toen het sneeuwvlokje dichterbij kwam, nog even en ze kon hem pakken. Maar toen hij eindelijk in haar bereik kwam werd hij door een windvlaag omhoog geblazen. In een reflex ging ze op haar achterpoten staan en probeerde met haar voorpoten het vlokje te grijpen. Pets! Met een klap sloot ze hem wankelend in haar voorpoten. Voorzichtig liet ze zich weer naar voren vallen, het sneeuwvlokje veilig in haar rechtervoorpoot geklemd. Voorzichtig opende ze haar pootje. Ze had hem! Een klein vreugdekreetje ontsnapte uit haar bek. Ze was dan wel niet de kitten met het allerliefste karakter, ze was een kitten. En kittens hielde zich nou af en toe bezig met niet hele nuttige dingen, die voor hen dan toch nog erg plezierig waren. Rustig bracht Angelkit haar hoofd dichter bij het vlokje sneeuw, wat inmiddels eigenlijk meer een balletje was geworden doordat het in haar poot was fijngeknepen. De sneeuw glom. Maar... Paniekerig keek ze om zich heen. Het sneeuwvlokje verdween! Dat was niet de bedoeling. Toch was het zo, langzaam veranderde het koude spul in water. "Maar..." Wat beduusd bleef ze er naar kijken. Had ze daar nou zoveel moeite voor gedaan? Toch vond ze het ook wel een beetje verdrietig voor het sneeuwvlokje, hij had maar zo'n kort bestaan. Misschien kon ze hen voortaan beter maar niet meer vangen, dan verdwenen ze alleen maar.