彡Huntingpatrol

MELTDAWN was best trots dat hij met hun clanleader op patrouille mocht. Al was dat misschien het gewoonste van de wereld. Zijn verbazing was nog groter geweest toen Mazelock ook bij hun patrouille werd geroepen. Hij had over haar gesproken tegen haar apprentice. Zijn gedachte werden verbroken door de stem van Dawnstar. ”Meltdawn, Mazelock, ik vind dit wel een goede plek om te beginnen. We gaan met zijn drieën rondkijken in dit gebied, en als we niks vinden gaan we weer verder, iedereen mee eens?” Hij keek om zich heen en zag dat ze de perfecte plek had uitgekozen. “Voor mij is dit prima”, antwoordde hij zachtjes. Hij glimlachte en liet zijn neus door de lucht gaan. Meteen kwam er een prooigeur in zijn neus. Die negeerde hij omdat Dawn haar zinnen er al op had gezet. Hij snuffelde verder en ontdekte bij het beekje een waterrat. Hij was pezig en erg mager, maar alles was goed. Zijn instinct liet hem ineen duiken en hem op de prooi laten afsluipen. Al zijn spieren stonden strak voor de sprong.

Wauw, hier had ze echt geen zin. Weet je. Ze was samen met ene Meltdawn -een onbelangrijke kat- gedropt in een patrouille met die stomme Dawnstar. Echt typisch. Ze voegde zich zonder echt te mokken bij het groepje en vormde daarbij de achterhoede. Iedere keer als haar 'clanleader' weer eens haar neus in de lucht stalk om de lucht te proeven, rolde ze met haar ogen. Daarom had ze ook de achterhoede gevormd. ”Meltdawn, Mazelock, ik vind dit wel een goede plek om te beginnen. We gaan met zijn drieën rondkijken in dit gebied, en als we niks vinden gaan we weer verder, iedereen mee eens?” Maze zette een lachje op en knikte naar haar leader, ookal was ze het niet maar haar eens, dat zou ze nooit zijn. “Voor mij is dit prima”, En toen splitste ze op. Dawn had iets opgemerkt en Melt had ook iets gezien. Mazelock zuchtte eens en keek even rond. Er was niet veel te zien en er was ook niet al te veel te ruiken... Ugh, dan ging ze maar wat gaan vissen. Met zachte stapjes trippelde ze in een grote boog om de twee jagende katten heen, tot ze de rand van de rivier bereikte. Ze lachte zachtjes toen ze haar spiegelbeeld zag in het gesmolten water. Er waren nog stukken die waren bevroren, maar voor nu konden ze vissen en dat was het belangrijkste. De kattin ging zitten en tilde heel behoedzaam haar poot op. Al haar zintuigen scherp, klaar voor een vis die zijn leven wou overhandigen aan haar. Willen? Nee, het was moeten.