Let's train {Evenpaw}

Één goudkleurig oog opende zich toen een paar waterige zonnestralen aankondigden dat de nieuwe dag was begonnen. Al snel volgde het andere oog ook, en de eigenaar daarvan gaapte even. Nadat hij zich nog flink had uitgerekt schudde hij zijn vacht uit, en sprong hij op. Vandaag moest hij gaan trainen. Het was wel even wennen dat hij nu de mentor was, en niet de Apprentice, maar het bleef een gaaf idee. Nog een tikkeltje slaapdronken stak hij zijn zwart-witte snuit naar buiten.

Buiten was het nog erg frisjes, en de lucht was erg vochtig. Toch deed het zonnetje een redelijk geslaagde poging om te schijnen, en hoorde hij redelijk ver een paar vogeltjes fluiten. Allemaal tekenen van Newleaf, gelukkig maar. Vlug stapte Rushleap helemaal naar buiten, en rilde even van de frisse ochtendlucht. Echter was hij al snel gewend aan die kou,, zodat hij vrijwel direct naar de Apprentice-Den stapte. Die avond ervoor had hij bedacht wat ze zouden kunnen doen. Evenpaw had natuurlijk al wat trainingen gehad, en hij wist niet wat ze al kon. Hij zou dat dus eerst vragen, en haar dan laten kiezen wat ze wilde doen. Eenmaal bij de Den aangekomen liep hij zonder aarzeling naar binnen, waar hij even rond keek naar het witte poesje. Al snel had hij haat gevonden, en even porde hij in haar zij. 'Evenpaw, wakker worden, het is tijd voor je training.' Mauwde hij zachtjes, om de anderen niet te werken. Vervolgens stapte hij weer naar buiten, en wachtte hij op haar. Hoe deze dag zou worden wist hij nog niet, maar hopelijk zou het hem wel lukken.

{Training voor Evenpaw}

Zwijgend lag Evenpaw opgekruld in haar mosnest. De eerste paar weken van haar apprenticeschap, had de poes geen mentor gehad. Deze was simpelweg nooit komen opdagen. Misschien had deze het niet zo op haar afkomst of haar platte neus. Evenpaw zou het nooit weten. Maar hierdoor was ze wel erg gewend geraakt aan heerlijk uitslapen. Ze kon immers zelf beslissen in die tijd wat ze kon gaan doen. Maar, deze ochtend had ze die mazzel niet. Ze werd stipt en vroeg gewekt. Een por in haar zij trok haar ruw weg uit haar dromen en ze kraaide eventjes wat onverstaanbaars terwijl ze nog met gesloten ogen haar sneeuwwitte pootjes strekte. Pas toen ze de stem van haar mentor hoorde, opende ze haar ogen wat slaapdronken. Zo goed met ochtenden was Evenpaw niet. "Kom erran..." murmelde ze, haar woorden wat vreemd door haar slaapdronkenheid. Eventjes bleef ze nog liggen, bijna weer in slaap vallend, maar uiteindelijk hees ze zich overeind en liep ze met soms dichtvallende naar buiten. De apprentice drentelde naar haar mentor toe terwijl het vochtige gras kietelde onder haar poten. "Goedemorgen," ze opende haar mond eventjes om te gapen, "Rushleap," miauwde ze, nog licht slaperig.

Nadat Rush even wachtte op zijn Apprentice kwam die met een slaperig hoofd naar buiten. Even lachte hij helder. Ze was kennelijk niet echt gewend aan het uitslapen, en eerlijk gezegd hijzelf ook niet. Tijd om daar maar eens aan te werken. "Goedemorgen," Gaapte Evenpaw. "Rushleap," Hij knikte vriendelijk naar haar, en sloeg zijn staart om zijn gevlekte poten. 'Zeg dat wel.' Met een zachte zucht stond hij op. Het was tijd om aan de slag te gaan. Hij gebaarde Evenpaw hem te volgen, terwijl hij langzaam maar zeker het Camp uit wandelde. 'Kom mee, dan beginnen we met de training.' Mauwde hij naar haar.
Nadat ze een tijdje gelopen hadden hield de zwart-witte kater halt. Hij ging zitten in de sneeuw. 'Ga zitten, Evenpaw, en vertel me eens; wat kan je al? En wat moet ik je nog leren?' Vroeg hij rustig. 'Dan beginnen we daarna echt met de training.'

'Zeg dat wel.' Evenpaw hield haar kopje eventjes scheef toen hij zuchtte, maar sprong vervolgens op toen hij haar gebaarde om mee te komen. Haar korte pootjes dribbelden zachtjes over de grond heen terwijl ze zijn grotere stappen bij probeerde te houden. 'Kom mee, dan beginnen we met de training.' Mauwde hij naar haar. Evenpaw hield eventjes in. "Nee, echt?" miauwde ze, eventjes een verbaasd masker opzettend. "Ik dacht toch echt dat we mosbal gingen spelen." Miauwde de poes, waarna ze haar dikke pels eventjes opschudde. Maar hierna liep ze weer braaf achter de kater aan, tenminste, tot ze halt hielden. "Ga zitten, Evenpaw, en vertel me eens; wat kan je al? En wat moet ik je nog leren?' Vroeg hij rustig. 'Dan beginnen we daarna echt met de training.' Moest dit? Gehoorzaam plofte Evenpaw echter op haar achterwerk neer, een beetje lomp, maar dat maakte haar niet echt uit. "Nog helemaal niks." Miauwde ze, eventjes rustig haar sneeuwwitte voorpootje schoonlikkend. "M'n vorige mentor had er niet zo'n zin in. "