I have to tell you something [Nimblepaw]

Honeydew voelde een ijzige wind door haar lange grijze vacht toen ze naar de Sunningrocks liep. Het weer was totaal het tegenovergestelde van de dag dat ze Nimblepaw voor het eerst gesproken had. Het was koud, de lucht was lichtgrijs, er kwam geen straaltje zon door het wolkendek en in de lucht hing de geur van sneeuw. Het leek haar een goede plek om het Nimblepaw te vertellen. De eerste plek waar ze elkaar hadden ontmoet zou meteen de plaats zijn waar ze voor altijd met elkaar verbonden zouden worden. Nimblekit. Nimblepaw, verbeterde ze zichzelf. Ze was kort geleden Apprentice geworden, had Honeydew gehoord. Toen ze het nieuws hoorde kon ze haar glimlach niet onderdrukken. Ze was trots op haar. Haar dochter. Een lief, knap rood katje dat net zo nieuwsgierig is als zij vroeger was. Ze moest het haar vertellen. Ze had het recht om het te weten. Nimble had al met Silverfang gepraat, had ze gehoord. Honeydew zuchtte diep en verzamelde al haar moed. 'Nimblepaw?' miauwde ze. Ze zou hier vast ergens zitten, het was immers middag en heel veel was er niet te doen op een grijze dag als deze.

Natuurlijk was Nimblepaw weer buiten het kamp aan het lopen. Het kamp was leuk, echt waar, vond ze. Maar buiten het kamp was zo veel meer te doen en te ontdekken. Ze was haar klimtechniek aan het oefenen, en ze merkte dat het hielp. Ze kwam al veel hoger dan een paar dagen geleden, en het kostte haar minder moeite om soepel naar beneden te komen. Af en toe viel ze nog, maar telkens was ze netjes op haar poten terecht gekomen.
Nimblepaw? hoorde ze in de verte. Vanuit de tak waar ze op zat, draaide ze haar kop naar waar het geluid vandaan kwam. Door de hoogte kon ze zien dat het Honeydew was, de poes die haar had beschermd bij de aanval van Whitelion. Was ze alweer weg uit de medicine den? Ze moest weten hoe het met haar ging, dus ze gleed zichzelf naar beneden en rende naar de sunning rocks, waar Honeydew was.
"Honeydew!" zei ze vrolijk.

Honeydew hoorde een tak kraken en daarna een plof op de grond. Ze spitste haar oren en zag een rode vlek steeds dichterbij komen. Honeydew lachte. Ook al mocht het officieel niet, het gaf haar een fijn gevoel om te zien dat Nimblepaw buiten het kamp aan het oefenen was. Ze zou vast een goede warrior worden later, dacht Honeydew en ze voelde opeens een steek van bezorgdheid. Wat als Nimblepaw juist beledigd was dat zij haar als moeder in de steek had gelaten? Wat als ze haar niet wilde accepteren? Wat als ze niet naar haar uitleg wilde luisteren en gewoon wegrende? Honeydews hoofd stroomde over van gedachtes toen een opgewekt stemmetje haar begroette en haar uit haar trance bracht. 'Hey Nimblepaw,' antwoordde Honeydew. 'Je bent aan het trainen, zie ik?'

(moet ik btw ook vertellen dat Whitelion haar vader is?)

[Misschien kan je daar nog mee wachten? Geen idee xD]

Enthousiast knikte Nimblepaw. "Ja! Ik vind boomklimmen heel erg leuk, maar m'n mentor leert het ons nog niet. Ik kon niet wachten, en vroeg een andere kat het me te leren. Nu oefen ik bijna iedere dag." Het was een van de dingen waar ze als kitten het meest naar uitgekeken had om te leren. Natuurlijk wilde ze ook leren jagen, en uiteindelijk ook leren vechten. Maar ze wist dat ze op dat laatste nog wel een tijdje zou moeten wachten.
"Ik zie dat je goed geneest?" Nimblepaw liet een blik over Honeydew's lichaam glijden, en zag de meeste wonden goed genazen (geneesden?). Haar eigen pootje was ook volledig genezen, en de vacht was er bijna volledig terug gegroeid.

(Ik wacht wel, het is al genoeg shock in één keer xD)

Enthousiast vertelde Nimblepaw dat ze aan het boomklimmen was en dat haar mentor het haar nog niet had geleerd. 'Wie is je mentor?' vroeg Honeydew nieuwsgierig. Normaal wist ze altijd alle nieuwtjess in de Clan, maar de laatste dagen was ze buiten het kamp gaan dwalen, denkend aan de woorden die ze nu tegen Nimblepaw zou moeten zeggen. 'Ik weet zeker dat je een goede Warrior wordt. Je doet me zelfs een beetje aan mij denken... Lang, lang geleden...' Honeydew lachte door de zenuwen om haar eigen opmerking. Ze was redelijk jong, 24 manen, maar het voelde als een eeuwigheid geleden toen ze van Honeypaw naar Honeydew werd benoemd. Toen Nimblepaw over haar wonden vroeg was ze zelfs bijna vergeten dat ze wonden had door de zenuwen. 'Ja, het gaat wel eigenlijk. Maskheart heeft me verteld dat ik zo min mogelijk moest bewegen... Zoals je ziet heb ik die regel gebroken.'

"Snowdrop!" zei Nimblepaw meteen. "De poes die ons hielp Whitelion te verjagen. Ze is ongelofelijk sterk, en ik ben heel blij met haar als mentor." Jammer genoeg moest Snowdrop nog wel genezen van haar verwondingen, en had ze daarom nog maar één training gehad. Ze hoopte dat Snowdrop zich snel weer goed genoeg zou voelen om te trainingen voort te zetten.
Ze begon te lachen toen Honeydew zei dat ze de regel had verbroken. "Ik kan me ook nog vaag herinneren dat ik ook rust moest nemen van Maskheart, maar dat heb ik ook niet echt gedaan." Stilzitten vond Nimblepaw afschuwelijk, en na een dag in de apprentices den te hebben doorgebracht, was ze alweer naar buiten gegaan. "Ik ben blij om te zien dat het wel goed met je gaat. Ik voelde me er zo schuldig door. Dit was allemaal niet gebeurd als ik niet uit het kamp geglipt was, zoals ik zo vaak deed."

[Ik moet nu uitstappen, dus m'n reactie zie je later. xxx!]

'Snowdrop...' herhaalde Honeydew. 'Ik bewonder haar al sinds het moment dat ze Whitelion heeft aangevallen. Gaat het wat beter met haar?' Op dat moment besloot Honeydew om Nimblepaw niet te vertellen dat Whitelion haar vader was. Nog niet, in elk geval. Wie zou er in Starclannaam willen weten dat uitgerekend Whitelion zijn of haar vader was? Een afschuwelijke en valse witte kater, wreed en bloeddorstig. Misschien zou ze het vertellen als Nimblepaw een warrior was geworden. Misschien zou ze het zelf aan haar vragen. Nimblepaw zei opnieuw dat het haar speet van het gevecht. 'Je hoeft je écht niet schuldig te voelen, Nimblepaw,' fluisterde Honeydew. 'Ik neem je niks kwalijk. Je bent nu eenmaal nieuwsgierig, daar kun je niks aan doen.' Dat karakter heb je van mij, zei Honeydew in zichzelf en besefte weer waarom ze Nimblepaw eigenlijk geroepen had. 'Nimblepaw...' begon ze. 'Ik heb gehoord dat je alleen in de clan bent achtergelaten en dat je niet weet wie je ouders zijn...'

Nimblepaw knikte. "Ja, het gaat goed met haar. Ze is nog herstellende, maar ik weet zeker dat ze er bovenop komt. Dat zei Maskheart ook al." Ze had de medicine cat daar volledig in vertrouwd.
Maar ze staakte haar praatje toen Honeydew begon over dat zij niet wist wie haar ouders waren. "Klopt.." zei ze langzaam. Een knoop vormde zich in haar maag. Wat wilde Honeydew haar vertellen? Al die maanden was ze op zoek geweest naar katten die haar iets konden vertellen over haar ouders, maar niemand wist iets, of had het haar willen vertellen. Dit was de eerste keer dat iemand naar haar kwam om erover te praten, en iets in haar zei dat er iets aan de hand was. "Wat is er?" vroeg ze, nieuwsgierig, hoopvol, maar bang. Bang door de toon die Honeydew in haar stem droeg.

Het feit dat Snowdrop goed herstelde, gaf Honeydew weer wat hoop. 'Fijn. Fijn om te horen,' zei ze. Honeydew keek naar Nimblepaw en probeerde alle moed te verzamelen die ze nog had. Ondertussen werd ze steeds zenuwachtiger en begonnen zich rare gedachtes te vormen in haar hoofd. Misschien was Nimblepaw wel haar kitten niet. Hoe lang was het ook alweer geleden? Zes manen? Hoeveel kan er in die tijd veranderd zijn... Veel. Er zijn zoveel rode jonge katjes. Wat als ze haar nu voor zou liegen en haar échte moeder haar over een paar maanden de waarheid wilde vertellen en Nimblepaw opnieuw de schok van haar leven kreeg?

STOP! schreeuwde een stem binnenin Honeydew. Wat waren de kansen dat Nimblepaw níet haar kitten was? Klein. Toeval bestond niet. De kitten aan wie ze haar leven had geschonken, zes maanden geleden, was rood. Alle kittens werden in de clan opgenomen en officieel een naam gegeven. Behalve Nimblepaw. Alle moeders werden queens. Behalve Honeydew. Zes manen geleden had zíj het kleine, hulpeloze katje achtergelaten bij het ThunderClan kamp, hopend dat iemand voor haar zou zorgen. Dat was gebeurd. Het kleine katje was nu een apprentice, lief en nieuwsgierig en vooral, zoekend naar haar ouders. Honeydew dacht even aan haar eigen ouders, en bedacht dat ze nooit zonder hen gekund had. Nimblepaw was haar dochter. Ze moest het vertellen.
'Klopt... Wat is er?'
'De kat die jou zes manen geleden achter heeft gelaten bij het ThunderClan kamp... Dat was ik.' Honeydew zweeg en keek naar Nimblepaw, zodat de woorden goed door zouden dringen. 'Ik ben je moeder.'

Ik ben je moeder.

Nimblepaw werd stil. Ze staarde naar Honeydew, maar haar grote bruine ogen waren leeg. Langzaam sloeg ze ze neer. Haar poten voelden zwak, en ze merkte dat ze vergat adem te halen. Ze ging zitten, omdat ze merkte dat ze anders om zou vallen. Honeydew was haar moeder. Ze had geweten dat zij haar dochter was, ze was levend, en nog in de clan. En ze had haar niks laten weten, of voor haar gezorgd. Hoe kon ze? Al die tijd was ze er vanuit gegaan dat haar moeder dood was, of verbannen uit de clan. Dat het simpelweg onmogelijk was geweest om voor haar te zorgen. Maar dat was allemaal niet waar. Haar moeder was levend en gezond, en toch was ze er nooit geweest. Ze opende haar waterige ogen, maar bleef naar de grond staren. Ze durfde Honeydew, haar moeder, niet aan te kijken. "Maar waarom dan?" miauwde ze zacht. "Waarom was je er niet?" De brok in haar keel maakte haar stem zachter.

Honeydew bleef naar Nimblepaw kijken, maar waar ze bang voor was, gebeurde: ze sloeg haar ogen neer. Honeydew deed hetzelfde en wenste dat ze de tijd terug kon draaien. Dat ze niet op Whitelion was ingegaan. Nee, dat kon ze niet zeggen. Ze hield van Nimble, ook al kende ze haar nog maar kort. Ze wilde dat ze moedig genoeg was geweest om Nimblepaw zélf op te voeden. Maar ze kon het niet. De Clan zou gaan praten, vragen wie de vader was van het katje, en een WindClankat met een ThunderClankat...? Onacceptabel.
'Maar waarom dan... Waarom was je er niet?' Honeydew keek op en hoorde Nimblepaws zachte stemmetje. Ze voelde haar hart breken. Nimblepaw durfde haar nog steeds niet aan de kijken. Begrijpelijk, vond Honeydew. Zoiets zou ze zelf ook gedaan hebben. Moest Honey vertellen wie haar vader was? De verschrikkelijke Whitelion die haar een paar dagen geleden had geprobeerd om zowel Nimblepaw als Honeydew te vermoorden. Nee, dat kon ze niet doen. 'Je vader is van een andere Clan,' zei Honeydew. Ze probeerde het zo neutraal mogelijk over te brengen, zodat Nimblepaw met geen mogelijkheid kon achterhalen wie haar vader was. Dat hij haar op een brutale manier verleid had, liet ze achterwege. 'Het is tegen de Clanregels. We zouden allebei verstoten zijn. Dat kon ik je niet aandoen.' Honeydew bukte en probeerde Nimblepaws blik te vangen, hopend dat ze meer begrip voor haar beslissing had.

Nimblepaw luisterde naar Honeydew's woorden. Ergens knapte er wat in haar, maar ze probeerde haar woede te onderdrukken. "Maar dat wist je toch." Het stem klonk meer sissend dan ze had gehoopt. "Het is toch geen verrassing voor je geweest dat er een kitten uit voort zou komen." Van de honderden gedachten die er nu door haar hoofd raasden, was dit het enige wat ze zei. Waarom vertelde Honeydew het haar dan nu? Zouden er nu geen problemen ontstaan? Zou ze nu niet verbannen worden? Wie was haar vader? Al wist ze niet zeker of ze dat laatste wel wilde weten. Hij was er immers net zo min geweest als haar moeder.
Ze keek weg, en zocht in de verte een punt waar ze naar kon kijken, maar haar ogen konden zich nergens op focussen. Ze wist niet wat ze moesten, of wat ze moest voelen. Of hoe ze moest reageren. Wat verwachtte Honeydew nu? "En nu?" vroeg ze maar, terwijl ze haar moeder nog steeds niet aankeek, weigerend haar blik te ontmoeten, al was dat duidelijk iets wat Honeydew probeerde.

'Maar dat wist je toch.' Honeydew schrok van de toon in Nimblepaws stem. Ze had haar nog nooit zo gehoord. 'Nee, nee, dat was geen verrassing... Hij... hij heeft me verleid, je vader bedoel ik...' stamelde Honeydew, in zichzelf vloekend dat ze dit toch verteld had. 'Het... het was een fout.' Opnieuw vloekte ze in zichzelf. Wat had ze veroorzaakt? Ze heeft Nimblepaw zojuist een fout genoemd. 'En nu?' herhaalde ze. 'Ik... ik voel al een band met je. Ik snap dat je niks met me te maken wil hebben, ik zal het snappen als je zo'n besluit neemt. Maar begrijp alsjeblieft dat ik alleen het beste met je voorhad. Ik héb nog steeds alleen het beste met je voor.' Honeydew probeerde Nimblepaw niet meer aan te kijken, ze ontweek haar gouden ogen telkens. Het enige wat Honeydew zich nog afvroeg was wat er zou gebeuren als de Clan erachter zou komen. Geruchten verspreidden zich immers als een lopend vuurtje door het kamp en het zou niet lang meer duren voordat iedereen wist dat Nimblepaw geen zuivere Clankat was en dat Honeydew een affaire heeft gehad met een andere Clankat. Ze moest Silverfang spreken.

"Oh nou bedankt," gromde Nimblepaw toen Honeydew zei dat ze een fout was. Ze voelde van alles in haar lichaam dat ze nog nooit eerder gevoeld had, en ze merkte hoe het haar spieren aanspande. Ze kneep haar ogen dicht om tegen te houden wat ze aan voelde komen, en hoorde niet meer wat Honeydew zei. Maar het lukte haar niet.. Het lukte haar niet om de woorden die ze wilde schreeuwen tegen te houden.
"Je hebt me achtergelaten toen ik een paar weken was!" schreeuwde ze. "Je hebt me op de wereld gezet, en ook al was dat een fout, je had je verantwoordelijkheden moeten nemen. Ik heb me moeten gedragen als een volwassene omdat JIJ er niet was. Ik heb de verantwoordelijkheden die jij had moeten dragen zelf op me moeten nemen!" Ze voelde hoe de zinnen in haar borrelde, en klaar waren om geuit te worden. "Ik was alleen, en de eerste keer dat iemand er voor me was, was toen Strawberry me uit de sneeuw redde. Ik heb álles zelf moeten leren, zélf mijn plaats in de clan moeten leren kennen. Mezelf warm houden in deze kille leafbare." Nachtenlang had ze het koud gehad, en ze had moeten zien hoe andere kittens warm tegen hun moeder aan konden kruipen. "Ik ging er altijd vanuit dat ik van een clankat zou horen hoe dapper mijn ouders waren geweest, en hoe ze alles voor me gedaan zouden hebben, maar dat op een of andere manier het onmogelijk was voor jullie om voor me te zorgen. En dat jullie nu dood waren..." Ze slikte even. De woorden prikten op haar tong. "Was dat maar zo, dan was je een minder grote teleurstelling voor me geweest."
Ze knipperde, en voelde hoe de dikke tranen over haar wangen rolden. "Ik heb het tot nu toe alleen moeten doen. Dat kan ik nog steeds." Haar ogen stonden als dood, vernederd als ze was. Niet alleen was ze erachter gekomen dat het een bewuste keuze van haar moeder was om niet voor haar te zorgen, ze had te horen gekregen dat ze geen zuivere Thunderclankat was. Maar geheim houden? Nooit. Ze zou vechten, en laten zien dat ze haar plaats waard was, zoals ze dat vanaf het begin had moeten doen. Nogmaals sloeg ze haar ogen neer, en toen ze ze opende, keek ze Honeydew recht in haar ogen aan. Ze opende haar bek om wat te zeggen, maar alles was gezegd. Ze draaide zich om, spande haar achterpoten aan en rende weg. 

[Aai aii aiiii dramatiek]

Honeydew wist dat Nimblepaw haar opmerking fout had begrepen, dat ze nu dacht dat zíj de fout was. 'Nimblepaw, alsjeblieft, zo bedoelde ik het niet!' riep Honeydew. 'Je bént geen fout! Zo bedoelde ik het niet. Je vader...' Honeydew stopte midden in haar zin en zuchtte. Ze had iedereen de schuld gegeven van haar fout behalve haarzelf. Ze had een kleine, weerloze kitten in leafbare in het kamp gelegd. Zíj had dat gedaan. Niet Whitelion. Honeydew ontsnapte uit haar gedachten en luisterde nu weer naar Nimblepaw, die alles wat ze maar kon bedenken naar haar schreeuwden. Dat Honeydew de verantwoordelijkheid had moeten nemen. Dat Nimblepaw alles zelf had moeten doen. En dat ze liever gewild had dat Honeydew en haar vader dood waren geweest, zodat ze een minder grote teleurstelling voor haar waren. Die laatste zin zorgde ervoor dat er iets bij Honeydew brak. 'Ik heb gedaan wat het beste voor je was!' schreeuwde ze. 'Als ik je niet bij het kamp had gelegd, had je hier niet gestaan! Dan was je vermoord toen je nog te klein was om je ogen open te doen! Nu lééf je tenminste nog. En ja, ik weet dat ik fouten heb gemaakt, maar ik heb alles gedaan zodat jij zou leven.' Nimblepaw keek haar recht in haar ogen aan en rende weg zonder iets te zeggen. 'Nimble, alsjeblieft, wacht nou!' schreeuwde Honeydew nog en ze probeerde achter het rode katje aan te rennen, maar haar nek en schouder deden veel te veel pijn. 'Nimble... wacht nou...' fluisterde ze voordat ze in de sneeuw ineenzakte. Ze drukte haar gezicht in de ijskoude sneeuw en probeerde zo rustig mogelijk adem te halen. Een paar uur lag ze daar, verdoofd en onbeweeglijk, voordat ze moeizaam opstond en met trage passen terugliep naar het kamp. Haar hart was gebroken en haar hoofd bonkte.

[topic closed]