Savior

Met snelle, opeenvolgende pootstappen verliet de kleine donkergrijze kattin haar den. Ze liet, voordat ze verder stapte, eerst haar groene blik over het kamp glijden. Een dolgelukkige glimlach verscheen op haar gelaat zodra ze het bekende gestalte van de zwarte kater zag. Een bijna belachelijke lach kon je het ook wel noemen. Littlestream schudde algauw haar kopje zodat haar gelaatsuitdrukking er wat normaler uitzag, en trippelde nadien geluidloos naar hem toe. Ongeveer een meter van hem vandaag hielt ze terug halt en beet ze eventjes op haar lip. Zou ze dit wel doen? Als ze teveel contact met hem opzocht zou de rest van het kamp misschien dingen beginnen te verdenken.. Schichtig ging ze nog eens iedereen na met haar blik, en viel het haar op dat niet veel katten haar richting op keken. En degene die dat wel deden wierpen haar slechts een vriendelijke blik toe, meer niet. Wat opgelucht zuchtte ze, waarna ze Nightspark uiteindelijk begroette door met haar staart in de lucht te gooien. "Hey." Miauwde ze vriendelijk waarna ze voor hem ging staan. "Ik, uhm, had je nog niet echt fatsoenlijk bedankt.." Begon ze, een tikkeltje verlegen. "Dus, bij deze, nogmaals bedankt dat je me uit het water had gevist." Na deze woorden bestudeerde ze de grond, het eigenlijk niet eens over dat moment willen sprekende. Maar ze had een gespreksonderwerp nodig, en alleen dat was in haar opgekomen toen ze naar hem was gewandeld.

{Nightspark}

Er waren enkele dagen verstreken sinds hij de grijze Medicine Cat uit het water had gered. Sindsdien had hij haar niet meer gesproken. Het deed hem pijn, haar niet meer zien, maar hij wist dat het beter was zo. Nightspark had zich verder bezig gehouden met zijn warrior taken en had nog maar weinig omgekeken naar de poes. Toch waren zijn blauwe ogen altijd gericht op haar den, als hij naar zijn nest toe liep.
Nu zat de zwarte kater in het midden van het kamp, met een muisje voor zijn neus. Hij moest iets eten, maar er kwam maar weinig door zijn keel. "Hey," klonk een bekende stem en Nightspark's oren schoten overeind, Littlestream was voor hem komen zitten. "Hey," miauwde hij warm terug. "Ik, uhm, had je nog niet echt fatsoenlijk bedankt.." Nightspark schudde zijn kop en glimlachte warm naar de poes. "Dus, bij deze, nogmaals bedankt dat je me uit het water had gevist." Ze zag er zo lief uit, als ze zo verlegen deed. "Maakt niet uit," miauwde hij daarna. "Elke warrior zou dat hebben gedaan voor hun Medicine Cat," hij wimpelde het af alsof hij niets belangrijks was. Wat het eigenlijk ook niet was, na zijn idee.
De zwarte kater keek over de poes heen en zuchtte zachtjes, misschien was het beter als hij de woorden gewoon uitsprak. "Ik ... Ik kan het niet, Little," miauwde hij zachtjes, weg kijkend van de grijze kattin. "Ik kan niet met je om blijven gaan," zijn woorden waren steeds een stukje zachter geworden. Hij schudde zijn kop. "Ik ... wij ... Ik vind je leuk, Little. Maar Starclan verbied ons dit," gooide hij de woorden er toen maar gewoon uit. "Ik wil je dit niet aandoen, niet vanwege een kat als mijzelf," miauwde hij daarna, verdrietig. Zijn blauwe ogen waren vochtig geworden, terwijl hij strak naar de grond bleef kijken.

"Maakt niet uit," Miauwde hij, nadat hij zijn begroeting warm had uitgesproken. Ze voelde haar hart wat sneller gaan bonzen bij het idee dat het misschien echt zou lukken.. Hun twee.. Hij had zich meer opener gaan gedragen, het werd ook steeds fijner om tijd met hem door te brengen. Echter sloegen de volgende woorden niet goed bij haar in, en werd alle hoop die ze zonet had gevoeld de grond ingestampt. "Elke warrior zou dat hebben gedaan voor hun Medicine Cat," Ze had toch tenminste verwacht dat de kater het op een andere manier zou zeggen.. Het op een andere toon zou uitspreken. Haar nekharen rezen lichtjes overeind, maar om dit te verbergen stelde ze zich op alsof ze het koud had.
De grijze poes keek weer op toen Nightsparks' stem terug hoorbaar werd. "Ik ... Ik kan het niet, Little," Nieuwsgierig priemde ze haar blik in zijn blauwe ogen, hopende dat hij niet hetgeen bedoelde waar zij nu aan dacht. Dat kon niet, ze wist dat haar gevoelens niet wederzijds zouden zijn.. Maar toch. "Ik kan niet met je om blijven gaan," Ze voelde de wereld om zich heen draaien en sloeg haar blik verbijsterd neer op de grond. "Ik ... wij ... Ik vind je leuk, Little. Maar Starclan verbied ons dit," Tuurlijk, Starclan weer. Ze was er zat van dat ze telkens dat weer te horen kreeg, niet dat vele katers dit al hadden gezegd, in feite was Nightspark zelfs de enige. Maar iedere keer als ze aan hem had gedacht hoorde ze een stemmetje precies dezelfde woorden in haar oor fluisteren, alsof Starclan persoonlijk de geest van een kat op haar af had gestuurd. Om het haar iedere keer opnieuw duidelijk te maken. Echter hadden de woorden van Nightspark veel harder geklonken, omdat ze wist dat dit ooit zou gebeuren, alleen had ze haarzelf nog steeds wijs gemaakt dat het nog anders kon uitdraaien. "Ik wil je dit niet aandoen, niet vanwege een kat als mijzelf," Toen ze hem terug probeerde aan te kijken viel het haar op dat hij zijn blik op de grond had gericht en dat zijn blauwe ogen gevuld waren met vocht. Echter waren haar ogen kurkdroog, geen traan te bekennen. De poes keek hem echter alleen geschokt aan, alsof ze zonet een moord had zien afspelen, vlak voor haar ogen. Alleen was dit veel erger dan slechts een moord, of voor haar tenminste toch.
Littlestream schudde haar kopje en wist een glimlach naar boven te vissen. "Wat bedoel je nou?" Vroeg ze, vrolijk maar toch verbitterd. Ze voelde zich slap worden toen ze de volgende woorden uit haar mond perste. "Ik bezie je gewoon als een vriend, dat weet je toch? Ik zou Starclan nooit kunnen verraden," Uiteindelijk kwam het er toch nog aan te pas, de tranen. Ze voelde haar wangen in een mum van tijd nat worden en keek hem met vernauwde ogen aan. "of toch niet voor een kater als jij." Mauwde ze, haar woorden niet luider dan slechts een fluistering. De kattin bleef hem nog even aankijken, waarna ze zich langzaam omdraaide en naar de uitgang van het kamp stapte, haar tempo opbouwende. Het duurde niet lang of ze racete zo snel als haar poten haar maar konden dragen weg, het maakte haar niet uit waar ze terecht kwam, zolang ze maar weg was, weg van hém.

De stilte was onmogelijk, het leek alsof alles om hem heen stil stond. Hij wilde het liefst hier weg, niet eens meer horen wat Littlestream te zeggen had. Het was al te pijnlijk geweest om het te moeten zeggen, maar om ook nog een bevestiging te krijgen, dat was helemaal verkeerd. "Ik bezie je gewoon als een vriend, dat weet je toch? Ik zou Starclan nooit kunnen verraden," Een steek ging door zijn lichaam heen en Nightspark had er lichtelijk moeite mee om niet neer te vallen en volledig door te breken. Hij huiverde eventjes, maar weigerde om de kattin aan te kijken. "of toch niet voor een kater als jij." Hij wist het, hij had het kunnen weten. Het had er ook nooit ingezeten. Na een paar keer diep te hebben doorgeademd, keek hij de kattin weer aan, de meeste tranen in zijn ogen waren verdwenen, maar de gebroken blik was gebleven. "Het spijt me, Little," miauwde hij zachtjes. "Ik zal je niet vergeten, ik wil niet dat dit uitloopt op ruzie. Ik hoop dat we nog vrienden kunnen blijven, maar ik wil je niet nog meer pijn aandoen," hij klonk kalmer dan voorheen, al was zijn stem niet heel erg stabiel. "Toch ... moet ik gaan," miauwde hij daarna zacht. Hij stond op en liep langs de grijze kattin en heel even streek zijn lang vacht langs die van haar. Hij keek nog een keer om naar zijn medicine cat en rende daarna het kamp uit.