Rip them out, just to throw it away

"Dat lijkt me inderdaad wel een goed plan," stemde Winterstorm met haar in. Brightspots glimlachte, ze mocht Winterstorm wel. Brightspots snoof de lucht op. Zelf wou ze ook wel weten waarvandaan die piep was gekomen. "Als we het geurspoor van de hond volgen zouden we er wel achter kunnen komen, denk ik," stelde de langharige poes voor. Brightspots knikte instemmend. "Dat lijkt me goed, ja." Ze hoopte de hon in ieder geval niet meer in het territorium tegen te komen. Ook hoopte ze dat de hond over de grens heen was getrokken. Dan was de hond in ieder geval was. Maar wat als ze in andermans territorium waren gekomen, moesten ze de andere clan dan niet waarschuwen? Al was het qua band met de andere clans niet goed. Brightspots snoof de geur nog eens goed op, en rook dat de hond richting twoleg place was gegaan, door de Tallpines.

"Dat lijkt me goed, ja." Nu was het alleen nog de vraag waar de hond precies naartoe was gegaan. Straks zou het namelijk nog hun schuld zijn als hij een ander territorium in was gegaan en dan was het ook nog de vraag wat ze dan zouden moeten doen, maar gelukkig leek het er niet op toen ze de geur eens goed in zich opnam. Het leek erop dat de hond richting de twoleg place was gegaan en daar zou geen enkele clan er last van hebben. "Ik hoop dat die hond in ieder geval niet meer terugkomt." Zei ze. Ook al was ze er niet heel zeker van, want misschien kwam de hond nog een keer terug, maar dat was dan wel zorg voor later.

Brightspots stak haar neus in de lucht en rook dat de hond door de Tallpines was gegaan. "Ik hoop dat die hond in ieder geval niet meer terugkomt." Brightspots keek Winterstorm aan en knikte instemmend. "Hij is door Tallpines gegaan," concludeerde Brightspots. Ze zwaaide met haar staart en begon in de richting van Tallpines te lopen. Ze waren nu meer aan de waterige kant van Thunderclan territorium, dicht bij de grens met Riverclan, dus ze moesten nu helemaal de andere kant op gaan. Brightspots dacht dat het misschien beter was om het paadje van de Twolegs te volgen. Ze kon zich herinneren dat ze had gezien dat de hond een halsband had gehad, en gezien de richting die de hond op was gegaan... Maar ze moesten wel onopgemerkt blijven.

"Hij is door Tallpines gegaan," Wintersong knikte instemmend. Dat betekende dus dat ze daar naartoe moesten gaan om te kijken of de hond ook echt weg was. Ook al had ze wel een vermoeden dat dat zo was, maar ze wilde het toch liever zeker weten. Ze volgde Brightspots voorzichtig richting de Tallpines en hield haar zintuigen op scherp. Ze wilde namelijk niet weer verrast worden door de hond als die er nog was. "De hond had een halsband om toch?" Ze wist niet of Brightspots het ook had gezien, maar als het wel zo was, dan zou dat dus betekenen dat het dier hoogstwaarschijnlijk in de richting van de tweebeenhuizen was gegaan, maar het kon natuurlijk ook gewoon een hond zijn die losliep, maar wel een halsband had. Als ze eerlijk was wist ze dat beide opties mogelijk waren ook al hoopte ze niet op de laatste.

Toen Brightspots doorhad dat Winterstorm had opgemerkt dat ze weer waren gaan lopen, versnelde Brightspots haar pas toch wat, maar ze bleef geruisloos. Tevens hield ze haar zintuigen op scherp, en reageerde ze op elk geluidje dat ze hoorden. "De hond had een halsband om toch?" Vroeg Winterstorm. "Ik meende wel zoiets gezien te hebben, ja," vertelde Brightspots. Brightspots snoof de geur weer op, ja, ze gingen nog in de goede richting. "Nou, we hebben wel weer wat mee gemaakt, hé?" Brightspots keek over haar schouder, en glimlachte flauwtjes. Ze had het liever niet me gemaakt, maar dit liet haar toch wel weer zien waarvoor ze warrior was geworden. Om onder anderen dit soort situaties op te lossen.

"Ik meende wel zoiets gezien te hebben, ja," Wintersong hield terwijl ze naar Brightspots luisterde de omgeving goed in de gaten. Ze wilde namelijk niet hebben dat er iets onverwacht zou komen. "Nou, we hebben wel weer wat mee gemaakt, hé?" Wintersong knikte even bij die woorden. "Daar heb je helemaal gelijk in." Zei ze. "Het was best spannend en gelukkig viel de hond ons niet aan." Daar was ze ook wel blij mee geweest, want wie weet wat voor een wonden ze zouden hebben opgelopen als de hond hun wel had aangevallen, maar daar moest ze nu niet aan denken. Het was tenslotte goed afgelopen.

Kijk, liever niet dan wel, maar ze had nu wel weer wat mee gemaakt. Ze hoefde in ieder geval niet te klagen over een saai leven. "Daar heb je helemaal gelijk in." Brightspots grijnsde bij het instemmen van Wintersong. Ze mocht de witte poes wel. "Het was best spannend en gelukkig viel de hond ons niet aan." Brightspots grinnikte even. "Inderdaad, wanneer wij elders zijn, hebben we tenminste een verhaal er bij om te vertellen aan kleine kittens," miauwde Brightspots. De bengaalse poes ging verder, en ze merkte dat de geur van hond toch wel weer sterker was. Ze kroop onder wat struiken en bleef daar zitten. Daar zag ze de hond op een paadje, spelend met een grote twoleg. Ze waren nog niet helemaal het territorium uit, maar toen ze zag dat de twoleg een riem aan de halsband had vast gemaakt voelde ze zich toch wel weer wat opgeluchter. "Ik denk dat de hond zo wel weg gaat met die twoleg," fluisterde ze. Maar ze voelde zich nog niet veilig. Ze vond het raar, de twoleg had iets wat leek op een konijn in zijn handen, en liet de hond er aan trekken. Wel rook het ding naar konijn, maar het was er overduidelijk niet één.

"Inderdaad, wanneer wij elders zijn, hebben we tenminste een verhaal er bij om te vertellen aan kleine kittens," Wintersong lachte even bij die woorden. Het was inderdaad wel een leuk verhaal om later aan de kittens te vertellen. "Alleen zullen we dan niet kunnen vertellen wat dat gefluit was." Zei ze. Ook al wilde ze het liever ook niet weten en het ook nooit meer meemaken. Ze merkte op dat de geur van de hond weer sterker was geworden en dook achter Brightspots aan de struiken in om te zien dat de hond net aangelijnd werd door een twoleg. "Ik denk dat de hond zo wel weg gaat met die twoleg," Ondanks de woorden was ze er nog steeds niet zo zeker over. De hond zat dan nu wel vast, maar voor je het wist kon het zichzelf ook losrukken en dan kon het zo weer hun kant op komen.

"Alleen zullen we dan niet kunnen vertellen wat dat gefluit was." Daar was Brightspots het mee eens, en ergens vond ze dat wel vervelend. Van nature was ze altijd nieuwsgierig geweest, enkel was dat weg gevaagd toen Darkfire haar mentor was geworden. Nu daar in tegen borrelde het weer wat op. "Ergens zou ik het wel willen weten," murmelde Brightspots terwijl ze met vernauwde ogen naar de hond en twoleg keek. Er zwaaide iets zilver kleurigs langs zijn nek wat hing aan een touwtje. "Twolegs zijn écht raar," miauwde Brightspots. Ze hadden een rare vacht, enkel wat meer normale vacht op hun kop, en verder waren ze kaal. Soms wisselde ze zelfs van vacht.

"Ergens zou ik het wel willen weten," Wintersong knikte even bij die woorden. Zelf zou ze het ook wel willen weten, alleen waarschijnlijk zouden ze daar niet meer achter komen. "Twolegs zijn écht raar," Daar moest ze het ook mee eens zijn, ze begreep ze maar niet en ergens was ze ook blij dat ze er niks mee te maken had. Ze hield de hond en twoleg nog steeds in de gaten, maar ze had geen idee hoelang het nog zou duren voor ze weg zouden gaan en liever was ze er zeker van dat ze weg waren voor ze weer met iets anders bezig zou gaan.

Ze hoorde Wintersong niets meer zeggen, enkel instemmen in wat ze zei. Brightspots vernauwde haar ogen en bekeek het tweetal nauwkeurig. Vervolgens gleden haar ogen naar een boom, links schuin achter Wintersong en Brightspots. "Hun observeren is geen probleem denk ik... en vanuit die boom zijn we hoe dan ook veilig," miauwde Brightspots, waarna ze Wintersongs reactie afwachtte.

Wintersong haalde haar ogen niet van het tweetal af. Ze wilde namelijk zeker weten of ze weg zouden gaan of niet. "Hun observeren is geen probleem denk ik... en vanuit die boom zijn we hoe dan ook veilig," Deze keer haalde ze even haar ogen van de hond en de twoleg af en keek ze naar Brightspots en daarna naar de boom die de poes aanwees. "Dat lijkt me inderdaad geen probleem, ook al moeten we wel voorzichtig zijn." Zei ze. Het was een hogere plek en daarmee zou het ook een plek zijn waar ze verder konden kijken.

Aan dit soort momenten kon ze dus merken dat ze zeker wel veranderd was, en niet meer het angstige poesje van vroeger. Ze had meer zelfvertrouwen gekregen, en durfde te luisteren naar haar wil, iets wat ze enkele moons geleden dus niet had gedurfd. "Dat lijkt me inderdaad geen probleem, ook al moeten we wel voorzichtig zijn," miauwde Wintersong. Brightspots glimlachte en knikte instemmend. Ze stond op en sloop door haar poten gezakt naar de boom toen. Snel en behendig sprong ze er geruisloos in, ze klom naar boven, naar een vrij hogen, maar niet een te hoge tak, en daar ging ze op zitten. Ze keek omlaag naar Wintersong, of zij ook al aan het klimmen was.

Wintersong wachtte tot Brightspots eerst naar de boom toe zou gaan, want er tegelijk in klimmen zou niet werken. Ze volgde dan ook zodra de poes naar de boom toe begon te lopen. Ze sloop voorzichtig, zodat ze niet gezien zou worden, want dat wilde ze niet hebben. Ze volgde Brightspots even met haar ogen voor ze zelf de boom in sprong en zichzelf goed vasthield voor ze zich met haar achterpoten afzette om verder de boom in de klimmen. Eenmaal een stuk geklommen te hebben volgde ze Brightspots naar een tak en ging erop zitten. Ze had wel eerst gekeken of de tak haar gewicht kon houden, want ze wilde niet naar beneden vallen.

Winterstorm was naast haar komen zitten in de boom. Ze glimlachte naar de poes en focuste haar blik op het gene beneden, de twoleg en de hond. De hond kefte en speelde met de baas, tot haar verbazing maakte de baas de hond los, en zei iets tegen de hond. De hond stoof er vandoor, en even later klonk weer de nare piep. Brightspots vouwde haar oren naar achteren en vernauwde haar ogen tot spleetjes. Door de spleetjes heen kon ze wel zien dat de twoleg het zilveren ding dat om zijn nek hing in zijn bek had. Dus de twoleg maakte dat nare geluid. Het hield op, en de hond kwam weer in zicht. "De hond reageert op dat fluitje..." miauwde Brightspots verbaasd. "Want ook toen dat fluitje klonk toen de hond bij ons was... stopte de hond, en ging hij er op af..." miauwde Brightspots. Ze was er achter gekomen.

Wintersong keek nog even een keer naar Brightspots voor ze haar blik naar beneden richtte op de twoleg en de hond. Ze was dan nu misschien wel hoog in een boom, maar ze wilde het tweetal liever nog steeds niet uit het oog verliezen. Plotseling werd de hond weer losgelaten door de twoleg en ging er vandoor. Ze volgde de hond even met haar ogen, maar niet veel later weerklonk er dat gefluit weer. Ze vouwde haar oren naar achteren en wilde het liefst haar poten over haar oren leggen, maar dan zou ze misschien naar beneden vallen en dat wilde ze niet hebben. "De hond reageert op dat fluitje..." Hoorde ze Brightspots naast haar zeggen. Zelf had ze ook wel gezien dat de hond was teruggekomen zodra het signaal had geklonken. "Want ook toen dat fluitje klonk toen de hond bij ons was... stopte de hond, en ging hij er op af..." Dat was ook weer waar. "Ik kan alleen niet begrijpen waarom die hond er zo graag op af wil gaan. Zelf zou ik het liefst zo hard mogelijk wegrennen." Ze wilde dat geluid niet horen, dat was een feit.

Onderwerp: Re: Rip them out, just to throw it away