Can I help you? [S T A R L I N G]

Langzamerhand begon ze de sneeuw wat vervelend te vinden, omdat haar poten elke keer wel bijna eraf vroren en ze ze meestal helemaal moest schoonmaken. Nors schopte ze met haar grijze voorpootje in de sneeuw en schudde haar grijze kopje afkeurend. Hopelijk zou het snel dooien, want dan liep er weer prooi over de grond en kon ze zonder dat gesluip haar maal eten. Plots hoorde ze het geluid van een opgeschrokken vogeltje en een.. gedempt iets? Nieuwsgierig keek Starlingpaw in de richting van het geluid en zag toen een lichtgekleurde kitten in de sneeuw liggen. Een lach ontsnapte uit haar mond en ze liep op de jonge Apprentice af. "Dat leek niet te lukken, hè?" Grijnsde ze met haar gewoonlijke arrogante toon.

"Daarvoor leer ik toch?" Ze irriteerde zich nu al een die glimlach op zijn kop, maar bleef voor nu kalm, behalve dan haar staartpuntje, dat wat geïrriteerd heen en weer ging. "Ik denk niet dat jij ook meteen die merel had gevangen zonder training, right?" Ze trok haar wenkbrauwen op. Oh, dus nu kende hij haar opeens? "Misschien probeer ik het ook niet zonder training." Siste ze terug en snoof. "Want straks is er een kitten zonder eten, omdat er een of andere Apprentice was die zonodig wilde kijken of hij het wel kon doen zonder training." Ze zette een pruillipje op om het allemaal nog zieliger te laten lijken.

"Wow wow, sorry als ik je beledigd heb." Het kleine ventje leek eindelijk tot zinnen te komen en Starlingkit wierp hem een arrogante blik toe. "We zijn op de verkeerde poot begonnen. Laten we overnieuw beginnen wacht even." Een frons verscheen op haar gezicht toen de Apprentice zich weer in de sneeuw liet vallen. Wat in de naam van StarClan was hij aan het doen? "Oke oke, en dan kom jij nu weer aanlopen?" Hm? Moeite doen daarvoor? Ze rolde met haar ogen en met een kleine glimlach draaide ze zich om. Waarom deed ze dit toch. Met een zucht draaide ze zich nogmaals om en ging voor de Apprentice staan. "Oh, je bent gevallen! Moet ik je helpen?" Imiteerde ze een hulpvol persoon, al had ze niet echt veel moeite in de toon gestoken.

"Ja alstublieft, Ik probeerde een Merel te vangen voor een kitten, maar ik struikelde over mijn poten." Zei de Apprentice, nog steeds wat onhandig gebracht, maar goed, ze moest meespelen. "Starlingpaw toch?" Ze gaf een koel knikje en schudde haar vacht uit. "Ik ben Dapplepaw, bedankt voor me uit de sneeuw te halen." Oké, leuk, leuk, was het nou klaar? "Sorry als ik het weer verknal, moet ik weer in de sneeuw gaan liggen?" Ze kneep haar ogen even dicht en schudde haar kop. Een minuscuul glimlach verscheen om haar mondhoeken. Hij probeerde het wel zeg. "Nee het is goed zo, Dapplepaw." Zei ze snel voordat hij weer daar beneden lag.

"Weetje, ik vraag me af, waarom hebben we nooit gepraat?" Ze had wat geïrriteerd haar ogn dicht geknepen toen het katertje zich had uitgeschud en ja hoor.. sneeuw was tegen haar aangekomen. Toch had ze een snauwerige opmerking maar even teruggebeten. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op. Ze had met zoveel kittens niet gepraat. "We hebben 6 moons in dezelfde ruimte gewoond, maar toch nooit gepraat, dat is toch... raar?" Ze haalde haar schouders wat gemakkelijk op. "Je hoeft toch ook weer niet met iedereen te praten?" Zei ze terwijl ze naar de met sneeuw bedekte omgeving keek.

"Oeps... sorry." De grijze poes draaide wat met haar oortjes, maar sprak er verder geen woord over. Hopelijk had hij van zijn fout geleerd. "Hoe is jouw mentor?" Voor een klein moment verscheen er een zelfvoldane glimlach op haar gezicht. Ze had die Snowdrop geheel onder de duim, één zielige blik in haar groene ogen de Warrior zou haar laten doen wat ze zou willen. Maar snel haalde ze de grijns van haar lippen en keek Dapplpaw neutraal aan. "Wel goed," Antwoordde ze mild. "Die van jou?" Ze had werkelijk waar geen idee wie zijn Mentor wel zou mogen zijn. Ze had niet echt opgelet bij de ceremonie en wist niet eens wie haar zusje Sassykit als Mentor had.

"Ik heb mijn pleeg-vader gekregen als mentor, Kestrelwing." De grijze poes fronste wat. Dat.. was toch helemaal niet leuk? Een rilling gleed over haar rug. Oh wat was ze blij dat ze haar moeder niet als Mentor kon krijgen, dan was haar leven echt voorbij. "Heb je behoefte aan eekhoorn? Er is er volgens mij een in de buurt." Ze keek wat verrast op en haalde haar schouders op. "Zal ik hem dit keer maar vangen, want jouw pogingen zijn.. niet echt de beste." Zei ze nonchalant en trok zich niets van het feit aan dat haar woorden misschien gemeen konden overkomen.

"Probeer jij het dit keer maar, misschien steek ik er wat van op." Ah er kwam eindelijk iets slims uit zijn mond. Starlingpaw zakte door haar grijze pootjes. Oh wat een gelukje dat ze toen ze een kitten was altijd stiekem op dode prooidieren had geoefend. En stilletjes kwam ze dichterbij, pootstap voor pootstap. Toen ze haar grijze kopje door de struiken duwde zag ze het bruine ding. De pluimstaart irriteerde haar tot het hoogste niveau, want dat deel was nooit te eten. Ze boorde haar nagels in de aarde, zodat die klaar stonden om het dunne velletje van haar prooi te doorboren. Zonder echt erbij na te denken sprong ze op, een strijdkreet verliet haar keel en de eekhoorn keek geschokt op. Midden in de lucht zag de jonge Apprentice hoe haar prooi zelf van haar weg begon te rennen. Nee! Ze belandde met een plof op de grond, haar nekharen overeind gesprongen en een luide sis kwam uit haar mond. Daar zat dat rotbeest dan, in een boom.

Ze gromde naar het stomme beest en plots schoot Dapplepaw langs haar heen en begon in de boom te klimmen. "Hier komen eekhoorn.'' Starling versmalde haar blik. Wat wilde hij hiermee bereiken? Haar ermee in te wrijven? Ze legde haar oren echt in haar nek toen ze een luide krak hoorde, maar Dapplepaw stond vervolgens gewoon weer voor haar neus. "Hij is voor jou, jij mag het de beet geven." Ze trok haar lip wat op en wierp een woedende blik op de kater. "Heb ik om jouw medelijden gevraagd?" Siste ze en sloeg woedend met haar staart, met een ruk draaide ze zich om en ging wat verderop beledigd zitten.

Het was even stil en ze dacht even dat de Apprentice was weggegaan, maar even later hoorde ze zijn stem weer. "Starlingpaw, zo bedoelde ik het niet." Ze gromde zachtjes, nee natuurlijk niet. "Ik... Je had er zo je best voor gedaan..." Ze begroef haar grijze pootjes in de aarde. "Mijn pleegvader zei altijd dat je als je goed gewerkt hebt, je daarvoor ook wel beloont moet worden..." Ze draaide haar kopje half om en wierp snel een blik op de kater met zijn eekhoorn. "Dan had je beter moeten nadenken voordat je iets ging doen." Gromde ze, net niet snauwend naar Dapplepaw.